Zastosowanie zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy dla świadczonych usług w zakresie niekonwencjonalnych lub komplementarnych względem konwencjonalnych metod terapii.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 stycznia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 29 grudnia 2023 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy dla świadczonych usług w zakresie niekonwencjonalnych lub komplementarnych względem konwencjonalnych metod terapii.

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą od dnia 9 lipca 1991 r., zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej pod NIP: …. i numerem REGON: …., pod kodami PKD:

…..

Ma Pan nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1 oraz 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 2647, ze zm.; dalej również jako „ustawa o PIT”). Rozlicza się Pan na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, a wybrana przez niego forma opodatkowania to podatek liniowy. Ponadto, jest Pan zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej diagnozuje Pan problem zgłaszających się do Pana pacjentów, jak również poprzez ukierunkowanie energii potrafi Pan leczyć pacjentów wspierając medycynę konwencjonalną. Leczenie dokonuje się poprzez uruchomienie przepływu energii w ciele pacjenta i jego wzmocnienie energetyczne. Stymulowane przez Pana podnoszenie wydolności pracy organizmu ma za zadanie zwiększyć ochronę przed wirusami, bakteriami i pasożytami (są to przyczyny większości chorób), które działają na niższej częstotliwości.

W ramach wykonywanych czynności na rzecz swoich pacjentów, przewiduje Pan kilka metod paramedycznych:

(…)

W ramach wszystkich wymienionych metod (formach kontaktu z pacjentem) jedynym celem czynności Wnioskodawcy jest leczenie pacjenta i ochrona zdrowia.

Powyższe metody doskonale sprawdzają się w diagnozowaniu i usuwaniu: stanów zapalnych, sepsy, wodogłowia, chorób pasożytniczych, zakłóceń wzrostu, padaczki, gruźlicy, białaczki, niegojących się ran u ludzi w podeszłym wieku, wrzodów żołądka, wrzodów dwunastnicy, chorób płuc, gośćca czy jaskry.

W następstwie zastosowanych metod pacjent uzyskuje od Pana informację na temat swojego stanu zdrowia, co umożliwia mu podjęcie dalszych działań profilaktycznych lub służących zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. Jednocześnie pacjent, u którego wcześniej zdiagnozowano schorzenia zwyrodnieniowe, autoimmunologiczne, infekcje, zmiany lub zaburzenia natury hormonalnej, stan zapalny lub przewlekłe bóle ma możliwość podjęcia leczenia, co jest równoznaczne z zachowaniem, ratowaniem, przywracaniem i poprawą zdrowia.

Nie jest Pan podmiotem leczniczym w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. Natomiast, po zdaniu egzaminu mistrzowskiego, otrzymał Pan w dniu 25 marca 2000 r. dyplom ….. stwierdzający prawo do posługiwania się tytułem bioenergoterapeuty. W następstwie uzyskanego prawa do wykonywania zawodu bioenergoterapeuty od lat z sukcesem wykonuje Pan tę działalność, czego potwierdzeniem są liczne deklaracje pacjentów, którym - poprzez wskazane powyżej metody - pomógł Pan w  leczeniu bądź wyleczeniu ich schorzeń.

Wykonywany przez Pana zawód bioenergoterapeuty został sklasyfikowany - pod nr 323002 - w KLASYFIKACJI ZAWODÓW I SPECJALNOŚCI NA POTRZEBY RYNKU PRACY, uregulowanej w rozporządzeniu Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 13 listopada 2021 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (Dz.U. 2021 poz. 2285). Czynności wykonywane przez Pana mieszczą się przy tym w szerszym ujęciu; w grupowaniu 3230 ww. klasyfikacji pod nazwą Praktykujący niekonwencjonalne lub komplementarne metody terapii.

Zaznaczenia wymaga też to, że izby rzemieślnicze, na mocy art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle (tekst jedn. Dz. U. z 2020 poz. 2159 ze zm.) są uprawnione do potwierdzania egzaminów kwalifikacyjnych świadectwami czeladniczymi i dyplomami mistrzowskimi oraz do opatrywania ich pieczęcią z godłem Państwa. Pan takie kwalifikacje uzyskał.

W uzupełnieniu wniosku na zadane przez Organ pytania:

1.Czy świadczone przez Pana usługi opisane we wniosku, stanowią usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i  poprawie zdrowia? Proszę opisać, w czym się to dokładnie przejawia?

2.Czy świadczone przez Pana usługi będące przedmiotem wniosku, są usługami świadczonymi w ramach wykonywania zawodów medycznych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 991 ze zm.)?

3.Jeżeli świadczy Pan usługi w ramach wykonywania zawodów medycznych, należy wskazać przepisy, na podstawie których jest Pan uprawniony do udzielania świadczeń zdrowotnych.

wskazał Pan, że we wniesionym do Organu wniosku dokonał Pan szczegółowego opisu świadczonych przez Pana usług, zaznaczając, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej diagnozuje Pan problem zgłaszających się do Pana pacjentów, jak również poprzez ukierunkowanie energii potrafi Pan leczyć pacjentów wspierając medycynę konwencjonalną. Leczenie dokonuje się poprzez uruchomienie przepływu energii w ciele pacjenta i jego wzmocnienie energetyczne. Stymulowane przez Pana podnoszenie wydolności pracy organizmu ma za zadanie zwiększyć ochronę przed wirusami, bakteriami i  pasożytami (są to przyczyny większości chorób), które działają na niższej częstotliwości.

We wniosku wskazał Pan również, że w ramach wykonywanych czynności na rzecz swoich pacjentów, przewiduj Pan kilka metod paramedycznych:

(…)

W ramach wszystkich wymienionych metod (formach kontaktu z pacjentem) jedynym celem wykonywanych przeze Pana czynności jest leczenie pacjenta i ochrona zdrowia. Powyższe metody doskonale sprawdzają się, np. w diagnozowaniu i usuwaniu: stanów zapalnych, sepsy, wodogłowia, chorób pasożytniczych, zakłóceń wzrostu, padaczki, gruźlicy, białaczki, niegojących się ran u ludzi w podeszłym wieku, wrzodów żołądka, wrzodów dwunastnicy, chorób płuc, gośćca, czy jaskry.

Co więcej, w następstwie zastosowanych przez Pana metod pacjent uzyskuje informację na temat swojego stanu zdrowia, co umożliwia mu podjęcie dalszych działań profilaktycznych lub służących zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. Jednocześnie pacjent, u którego wcześniej zdiagnozowano schorzenia zwyrodnieniowe, autoimmunologiczne, infekcje, zmiany lub zaburzenia natury hormonalnej, stan zapalny lub przewlekłe bóle ma możliwość podjęcia leczenia, co jest równoznaczne z zachowaniem, ratowaniem, przywracaniem i poprawą zdrowia.

We wniesionym do Organu wniosku wskazał Pan ponadto, że nie jest podmiotem leczniczym w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. Natomiast, po zdaniu egzaminu mistrzowskiego, otrzymał Pan w dniu 25 marca 2000 r. dyplom … stwierdzający prawo do posługiwania się tytułem bioenergoterapeuty. W następstwie uzyskanego prawa do wykonywania zawodu bioenergoterapeuty od lat z sukcesem wykonuje Pan tę działalność, czego potwierdzeniem są liczne deklaracje pacjentów, którym - poprzez wskazane powyżej metody – pomógł Pan w leczeniu bądź wyleczeniu ich schorzeń.

Wykonywany przez Pana zawód bioenergoterapeuty został sklasyfikowany - pod nr 323002 - w KLASYFIKACJI ZAWODÓW I SPECJALNOŚCI NA POTRZEBY RYNKU PRACY, uregulowanej w rozporządzeniu Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 13 listopada 2021 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (Dz.U. 2021 poz. 2285). Wykonywane przez Pana czynności mieszczą się przy tym w szerszym ujęciu; w grupowaniu 3230 ww. klasyfikacji pod nazwą Praktykujący niekonwencjonalne lub komplementarne metody terapii. Zaznaczenia wymaga też to, że izby rzemieślnicze, na mocy art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle (tekst jedn. Dz. U. z 2020 poz. 2159 ze zm.) są uprawnione do potwierdzania egzaminów kwalifikacyjnych świadectwami czeladniczymi i dyplomami mistrzowskimi oraz do opatrywania ich pieczęcią z godłem Państwa.

Mając na względzie powyższe, uważa Pan, iż wykonywane przeze Pana - szczegółowo opisane we wniosku - czynności stanowią usługi w zakresie opieki medycznej, które służą profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. W związku z postawionym przez Organ pytaniem: „w czym się to dokładnie objawia?” wskazuje Pan w ślad za wnioskiem, że stosowane przez Pana metody terapeutyczne i paramedyczne skutkują poprawą zdrowia pacjentów oraz przyczyniają się do wsparcia stosowanego przez nich leczenia konwencjonalnego. Tak, jak wskazał Pan we wniosku, posiada Pan liczne potwierdzenia skuteczności zastosowanych przez Pana metod, które otrzymał zarówno od pacjentów, jak również od lekarzy.

Jednocześnie wskazuje Pan, że celem przesądzenia, że wykonywane przez Pana czynności - opisane we wniesionym do Organu wniosku - spełniają kryteria do zwolnienia z opodatkowania, wskazane w ustawie podatkowej (art. art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o VAT), zdecydował się Pan wnieść wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej. Finalnie potwierdzenie, że opisane przez Pana czynności spełniają kryteria literalnie wskazane w ustawie podatkowej należy do kompetencji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Przepis art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej nakłada na składającego wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązek wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. W Pana ocenie, wniesiony przez Pana wniosek oraz niniejsza odpowiedź na wezwanie przedstawiają opisany stan faktyczny w sposób konkretny i jasny.

Jednocześnie wskazał Pan, iż wyraża gotowość do ewentualnego, dalszego doprecyzowania opisanego przez Pana stanu faktycznego. Kierując się zaś znanym Panu poglądem judykatury, prosi Pan o niewzywanie Pana do usunięcia „braku wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej”, poprzez uzupełnienie opisu stanu faktycznego o okoliczność, która trywializuje Pana pytania (czyni odpowiedź na nie oczywistą). Działanie takie, choć formalnie oparte na art. 169 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej, może być uznane jako niezgodne tak z celem wskazanych przepisów, jak i nadrzędnym celem całej regulacji interpretacji indywidualnych.

Podtrzymuje Pan zatem twierdzenia zaprezentowane we wniosku, że wykonywane przez Pana czynności, w tym w ramach zawodu bioenergoterapeuty mają charakter diagnostyczny oraz terapeutyczny, a zatem służą profilaktyce, przywracaniu, zachowaniu, ratowaniu i poprawie zdrowia. Opierając się na przedstawionym we wniosku orzecznictwie TSUE przyjmuje Pan, że użyte w art. 43 ust. 1 pkt 18 i 19 ustawy pojęcie „usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia” odpowiada określeniom używanym przez TSUE „postawienie diagnozy, udzielenie pomocy medycznej oraz w zakresie, w jakim jest to możliwe, leczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych”. W pojęciu tym zawierają się również usługi medyczne realizowane w celach profilaktycznych (zob. wyrok w sprawie Margarete Unterpertinger vs Pensionsversicherungsanstalt der Arbeiter C-212/01, pkt 40). Trybunał uznał, że to cel usługi medycznej decyduje o tym, czy powinna ona być zwolniona z podatku VAT. Dlatego też, jeśli kontekst, w jakim taka usługa jest wykonywana, pozwala ustalić, że jej głównym celem nie jest ochrona zdrowia, włączając w to utrzymanie lub przywrócenie zdrowia, lecz udzielanie porad wymaganych przed podjęciem decyzji wywołujących skutki prawne, zwolnienie do takiej usługi nie znajdzie zastosowania. Cel usługi medycznej określa, czy powinna ona korzystać ze zwolnienia. Jeżeli z kontekstu wynika, że jej podstawowym celem nie jest ochrona zdrowia, w tym jego utrzymanie lub przywrócenie, lecz raczej udzielenie porady wymaganej przed podjęciem decyzji wiążącej się z konsekwencjami prawnymi, to wówczas zwolnienie nie będzie miało zastosowania. Wyrażenie „opieka medyczna" dotyczy działalności mającej na celu ochronę zdrowia ludzkiego i obejmuje opiekę nad pacjentem. Celem zwolnienia jest ułatwienie ochrony zdrowia ludzkiego, która obejmuje diagnozę i badania w celu sprawdzenia, czy osoba cierpi na jakąś chorobę i jeżeli to możliwe, zapewnia jej leczenie. Nie obejmuje diagnozy i badania w innym celu. Aby podlegać zwolnieniu świadczenie powinno mieć cel terapeutyczny, tym samym liczy się nie charakter usługi, ale jej cel, jeżeli podstawowym celem danego świadczenia nie są diagnoza, opieka, bądź leczenie chorób lub zaburzeń zdrowia, świadczenie takie nie podlega zwolnieniu z VAT.

Również z orzeczenia C-384/98 wynika, że preferencji podlegać mogą jedynie te usługi, które mają cel terapeutyczny bądź profilaktyczny, a nie podlegają mu takie, które mają charakter czysto ekspercki i doradczy (np. orzekanie o stanie zdrowia dla potrzeb przyznania renty, bądź dla instytucji ubezpieczeniowych dla ustalenia wysokości składki ubezpieczenia na życie).

Dlatego też, świadczone przez Pana usługi, jak wynika to z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i powyżej, mieszczą się w definicji opieki medycznej na gruncie orzecznictwa unijnego, jak również służą profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu i poprawie zdrowia. Wskazać należy, iż usługi te wywierają pośredni i bezpośredni wpływ na organizm człowieka. Znajdują zastosowanie u osób, które cierpią na bóle i wszelkiego rodzaju schorzenia fizyczne i psychiczne. W konsekwencji nie budzi wątpliwości fakt, że wykonywana przez Pana działalność ma charakter terapeutyczny (leczniczy), a celem świadczonych usług jest szeroko rozumiana ochrona i poprawa zdrowia.

Należy także zaznaczyć, że wykonuje Pan zawód cechujący się posiadaniem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w dziedzinie medycyny. Stąd też świadczone przez Pana usługi należy uznać za spełniające wszystkie warunki z art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy o VAT, uprawniające do zastosowania zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Odpowiadając konkretnie na pytanie Organu, informuje Pan raz jeszcze (w ślad za wnioskiem), że nie jest podmiotem leczniczym w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej. Wskazuje Pan przy tym jednocześnie, że w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, odróżniono podmioty wykonujące działalność leczniczą od osób udzielających świadczeń zdrowotnych w ramach działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 5 pkt 41 ustawy, świadczeniodawcą jest bowiem zarówno podmiot wykonujący działalność leczniczą w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej (lit. a), jak i osoba fizyczna inna niż ww. podmiot, która uzyskała fachowe uprawnienia do udzielania świadczeń zdrowotnych i udziela ich w ramach wykonywanej działalności gospodarczej (lit. b). Zaznaczenia wymaga również to, że skoro osoby te nie zostały zaliczone do podmiotów wykonujących działalność leczniczą, to nie muszą rejestrować swojej działalności w rejestrze podmiotów wykonujących działalność leczniczą.

Jak wskazuje przy tym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie - w wyroku z dnia 8 października 2013 r. o sygn. akt: I SA/Sz 464/13 - z definicji osoby wykonującej zawód medyczny wynika, że jest nią zarówno osoba uprawniona do udzielania świadczeń zdrowotnych na podstawie odrębnych przepisów prawa, jak i osoba legitymująca się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny. Racjonalizm ustawodawcy nakazuje przyjąć, iż definiując ww. pojęcie miał on świadomość, że są takie zawody medyczne, których wykonywanie regulują odrębne przepisy oraz zawody medyczne, dla których nie ma takich odrębnych przepisów. W tym kontekście przytoczyć należy także treść indywidualnej interpretacji podatkowej z dnia 17 lutego 2014 r. o nr IPTPP1/443-855/13-4/MW, w której organ interpretacyjny wskazał, że: „zasady wykonywania niektórych zawodów medycznych zostały uregulowane w odrębnych aktach prawnych, np. zawód lekarza, dentysty, pielęgniarki, położnej, ratownika medycznego, farmaceuty, felczera, diagnosty laboratoryjnego. Poza wymienionymi istnieje jeszcze spora grupa innych zawodów medycznych, dla których jednak nie zostały określone zasady wykonywania w odrębnych przepisach. Należy zatem przyjąć, iż pojęcie „osoba wykonująca zawód medyczny” obejmuje osoby wykonujące zawody, których status jest określony ustawowo, jak i zawody, które nie mają na gruncie obowiązującego prawa takiego uregulowania. Pojęcie „wykonywanie zawodu medycznego” należy odnieść do osób, które fachowo, stale i w celach zarobkowych zajmują się wykonywaniem zajęcia mającego związek z medycyną i które mają odpowiednie kwalifikacje. Przez kwalifikacje należy rozumieć zasób wiedzy i umiejętności wymaganych do udzielania świadczeń zdrowotnych. W świetle powyżej przytoczonych podstaw prawnych, należy stwierdzić, że wykonywaniem zawodu medycznego jest fachowe, stałe i odpłatne podejmowanie działań służących postawieniu diagnozy, udzieleniu pomocy medycznej lub, w zakresie, w jakim jest to możliwe, leczeniu chorób lub zaburzeń zdrowotnych - przez osobę uprawnioną na podstawie odrębnych przepisów do podejmowania ww. działań lub osobę legitymującą się nabyciem fachowych kwalifikacji do podjęcia ww. działań w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny. Przy czym przez kwalifikacje należy rozumieć zasób wiedzy i umiejętności wymaganych do udzielania świadczeń zdrowotnych.

Zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy odpowiada zakresowi zwolnienia wynikającego z powołanego przepisu art. 132 ust. 1 lit. c Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają od podatku świadczenie opieki medycznej w ramach zawodów medycznych i paramedycznych, określonych przez zainteresowane państwo członkowskie. W kwestii ww. zwolnienia wypowiedział się również TSUE, który w wyroku w sprawie C-141/00 Ambulanter Pflegedienst Kiigler GmbH wskazał, że: „zwolnienie przyznane w art. 13 (A) (J) (c) Szóstej Dyrektywy (aktualnie art. 132 ust. 1 lit, c) Dyrektywy 2006/112/WE Rady) nie zależy od formy prawnej podatnika świadczącego usługi medyczne lub paramedyczne, o których mowa w tym przepisie”. Wyjaśnił również, że: „W dosłownej interpretacji, przepis ten (art. 132 ust. 1 lit. c) dyrektywy) nie wymaga, by usługi medyczne były świadczone przez podatnika o konkretnej formie prawnej, aby objąć je zwolnieniem. Spełnione muszą być tylko dwa warunki: musi to obejmować usługi medyczne i muszą one być świadczone przez osoby posiadające konieczne kwalifikacje zawodowe” (pkt 27).

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy o działalności leczniczej, świadczenie zdrowotne to działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania. Mając na uwadze powyższe, nie ulega wątpliwości, że posiada Pan odpowiednie kwalifikacje do świadczenia usług w zakresie opieki zdrowotnej. Po zdaniu egzaminu mistrzowskiego, otrzymał Pan bowiem w dniu 25 marca 2000 r. dyplom ….. stwierdzający prawo do posługiwania się tytułem bioenergoterapeuty. Opis tego zawodu i wykonywanych w jego ramach czynności w zakresie zdrowia opisany został szczegółowo we wniosku.

Pytania

1.(ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku) Czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi w zakresie niekonwencjonalnych lub komplementarnych względem konwencjonalnych metod terapii podlegają zwolnieniu od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy o podatku od towarów i usług?

2.Czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy o podatku od towarów i usług?

Pana stanowisko w sprawie (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku)

W Pana ocenie, świadczone przez Pana usługi, w tym w ramach zawodu bioenergoterapeuty mają charakter diagnostyczny oraz terapeutyczny, a zatem służą profilaktyce, przywracaniu, zachowaniu, ratowaniu i poprawie zdrowia (pyt. 1). Wnioskodawca wykonuje także zawód cechujący się posiadaniem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w dziedzinie medycyny. Stąd też świadczone przez Wnioskodawcę usługi należy uznać za spełniające wszystkie warunki z art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy o VAT, uprawniające do zastosowania zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług (pyt. 2).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług („ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 1 przywołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1.w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

2.świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Taka definicja świadczenia usług jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług wszelkich transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Ustawodawca przewidział jednak możliwość zwolnienia od podatku VAT w zakresie poszczególnych czynności oraz określił warunki stosowania przedmiotowych zwolnień. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT.

W kontekście przedmiotowej sprawy należy zwrócić uwagę na brzmienie art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT. W przepisie tym wskazano, że zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, wykonywane w ramach działalności leczniczej przez podmioty lecznicze.

Ponadto, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, świadczone w ramach wykonywania zawodów:

a.lekarza i lekarza dentysty,

b.pielęgniarki i położnej,

c.medycznych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 295, 567,1493, 2112, 2345 i 2401),

d.psychologa.

Wskazane regulacje krajowe w zakresie opieki medycznej stanowią przy tym implementację do polskiego porządku prawnego art. 132 ust. 1 lit. b i c Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Przepis ten wskazuje, że państwa członkowskie zwalniają z podatku m.in. takie transakcje, jak:

-opiekę szpitalną i medyczną oraz ściśle z nimi związane czynności podejmowane przez podmioty prawa publicznego lub, na warunkach socjalnych porównywalnych do stosowanych w odniesieniu do instytucji prawa publicznego, przez szpitale, ośrodki medyczne i diagnostyczne oraz inne odpowiednio uznane placówki o podobnym charakterze;

-świadczenie opieki medycznej w ramach zawodów medycznych i paramedycznych, określonych przez zainteresowane państwo członkowskie.

Z powyższych regulacji wynika, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek:

1.przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług, tj. usług w zakresie opieki medycznej, służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz

2.przesłanki o charakterze podmiotowym, odnoszącej się do usługodawcy, który musi być podmiotem leczniczym bądź osobą wykonującą zawód lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki, położnej, psychologa lub inny zawód medyczny w rozumieniu ww. art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej.

Powyższe zwolnienie ma charakter podmiotowo-przedmiotowy, a wskazane przesłanki muszą zostać spełnione kumulatywnie, z czym mamy do czynienia w przypadku Wnioskodawcy. Ustawa o VAT zwalnia od podatku usługi w zakresie opieki medycznej, ale jedynie te służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. Zwolnieniu nie podlegają zatem wszystkie usługi, które można wykonać w ramach wykonywania zawodów medycznych, ale tylko służące określonemu celowi.

Należy zauważyć, że definicja opieki medycznej nie została zawarta ani w krajowych, ani we wspólnotowych przepisach podatkowych. W tym zakresie należy szukać wyjaśnienia tych pojęć w bogatym dorobku orzecznictwa wspólnotowego. I tak, w wyroku w sprawie L.u.P. GmbH (C-106/05, pkt 27) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) stwierdził, że pojęcia „opieki medycznej” oraz „świadczeń opieki medycznej” (...) odnoszą się do usług, które służą diagnozie, opiece oraz, w miarę możliwości, leczeniu chorób lub zaburzeń zdrowia. Pojęcie to zdefiniowano również w wyroku w sprawie dAmbrumenil (C-307/01, pkt 57), gdzie podkreślono, że pojęcia świadczenia opieki medycznej nie można interpretować w sposób, który obejmuje świadczenia medyczne realizowane w innym celu niż postawienie diagnozy, udzielenie pomocy medycznej oraz w zakresie, w jakim to możliwe, leczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych.

Analizując przedstawione powyżej regulacje należy zauważyć, że użyte w art. 43 ust. 1 pkt 18 i 19 ustawy pojęcie „usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia” odpowiada określeniom używanym przez TSUE „postawienie diagnozy, udzielenie pomocy medycznej oraz w zakresie, w jakim jest to możliwe, leczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych”. W pojęciu tym zawierają się również usługi medyczne realizowane w celach profilaktycznych (zob. wyrok w sprawie Margarete Unterpertinger vs Pensionsversicherungsanstalt der Arbeiter C-212/01, pkt 40).

Jak już zwrócono uwagę, czynności, których celem nie jest ochrona zdrowia, nie mogą być uznane za świadczenia opieki medycznej i nie mogą podlegać zwolnieniu od podatku od towarów i usług. Stanowisko takie wynika z wyżej powołanego wyroku w sprawie C-212/01. Ponadto, w przedmiotowym wyroku Trybunał stwierdził, że to cel usługi medycznej decyduje o tym, czy powinna ona być zwolniona z podatku VAT. Dlatego też, jeśli kontekst, w jakim taka usługa jest wykonywana, pozwala ustalić, że jej głównym celem nie jest ochrona zdrowia, włączając w to utrzymanie lub przywrócenie zdrowia, lecz udzielanie porad wymaganych przed podjęciem decyzji wywołujących skutki prawne, zwolnienie do takiej usługi nie znajdzie zastosowania. Cel usługi medycznej określa, czy powinna ona korzystać ze zwolnienia. Jeżeli z kontekstu wynika, że jej podstawowym celem nie jest ochrona zdrowia, w tym jego utrzymanie lub przywrócenie, lecz raczej udzielenie porady wymaganej przed podjęciem decyzji wiążącej się z konsekwencjami prawnymi, to wówczas zwolnienie nie będzie miało zastosowania. Wyrażenie „opieka medyczna” dotyczy działalności mającej na celu ochronę zdrowia ludzkiego i obejmuje opiekę nad pacjentem. Celem zwolnienia jest ułatwienie ochrony zdrowia ludzkiego, która obejmuje diagnozę i badania w celu sprawdzenia, czy osoba cierpi na jakąś chorobę i jeżeli to możliwe zapewnia jej leczenie. Nie obejmuje diagnozy i badania w innym celu. Aby podlegać zwolnieniu, świadczenie powinno mieć cel terapeutyczny, tym samym liczy się nie charakter usługi, ale jej cel. Jeżeli podstawowym celem danego świadczenia nie są diagnoza, opieka, bądź leczenie chorób lub zaburzeń zdrowia, świadczenie takie nie podlega zwolnieniu z VAT.

Również z orzeczenia C-384/98 wynika, że preferencji podlegać mogą jedynie te usługi, które mają cel terapeutyczny bądź profilaktyczny, a nie podlegają mu takie, które mają charakter czysto ekspercki i doradczy (np. orzekanie o stanie zdrowia dla potrzeb przyznania renty, bądź dla instytucji ubezpieczeniowych dla ustalenia wysokości składki ubezpieczenia na życie).

Ponadto, jak zauważył Rzecznik Generalny w sprawie CopyGene A/S v Skatteministeriet (C-262/08): „Cel usługi medycznej określa, czy powinna ona korzystać ze zwolnienia; jeżeli z kontekstu wynika, że jej głównym celem nie jest ochrona, utrzymanie bądź przywrócenie zdrowia, lecz inny cel, to wówczas zwolnienie nie będzie miało zastosowania”.

Co więcej, prawidłowe zdefiniowanie wskazanych w ustawie terminów wymaga sięgnięcia do wykładni językowej. Stąd też, aby zdekodować niniejsze pojęcia należy posłużyć się również definicjami słownikowymi. Należy wskazać, że profilaktyka zdrowotna obejmuje działania mające na celu zapobieganie chorobom bądź innemu niekorzystnemu zjawisku zdrowotnemu przed jej rozwinięciem, poprzez ich wczesne wykrycie i leczenie. Ma ona również na celu zahamowanie postępu lub powikłań już istniejącej choroby, czy też zapobieganie powstawaniu niekorzystnych wzorów zachowań społecznych, które przyczyniają się do podwyższania ryzyka choroby. Z kolei interpretując termin „poprawa zdrowia”, którym posługuje się ustawodawca określając zakres zwolnień należy zastosować wykładnię literalną, zgodnie z którą wyrażenie to oznacza zmianę stanu zdrowia na lepsze, poprawienie zdrowia, jego polepszanie. Podobnie należy postąpić dokonując wykładni pojęcia „przywracanie zdrowia”, które oznacza doprowadzenie zdrowia do poprzedniego stanu, sprawienie, że znajdzie się ono w takim stanie, w jakim było poprzednio.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy o działalności leczniczej, świadczenie zdrowotne to działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania.

Prawo do ochrony zdrowia stanowi ponadto jedno z podstawowych praw człowieka, które ze swej natury przysługuje każdemu. Jak stanowi bowiem art. 68 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, Każdy ma prawo do ochrony zdrowia. Konstytucja RP nie wprowadza przy tym legalnej definicji pojęcia „ochrona zdrowia”. Zgodnie zaś ze słownikową definicją, ochrona zdrowia rozumiana jest jako: „polityka społ. wszelka społeczna działalność, której celem jest zapobieganie chorobom i ich leczenie, utrzymanie rozwoju psychicznego, fizycznego i społecznego człowieka, przedłużanie życia, zapewnienie zdrowego rozwoju następnym pokoleniom; podstawowe metody współczesnej ochrony zdrowia to: umacnianie zdrowia (profilaktyka nieswoista), zapobieganie chorobom (profilaktyka swoista), wczesne wykrywanie chorób, leczenie zapobiegające ich rozwojowi oraz ograniczające ich skutki, rehabilitacja, opieka medyczno-społeczna nad ludźmi niepełnosprawnymi oraz opieka nad nieuleczalnie chorymi; podstawowe metody ochrony zdrowia są w dużym stopniu wspólne z metodami ochrony pracy, ochrony środowiska i opieki zdrowotnej; warunkami realizacji celów ochrony zdrowia są: szkolenie personelu do działań ochrony zdrowia, prowadzenie badań naukowych, działalność wychowawczo-oświatowa, współpraca międzynarodowa, sprawne zarządzanie i odpowiedni poziom finansowania” (https:// encyklopedia.pwn.pl/haslo/ochrona-zdrowia;3949681.html).

Świadczone przez Pana usługi, jak wynika to z opisu stanu faktycznego przedstawionego powyżej, mieszczą się zatem w definicji opieki medycznej na gruncie orzecznictwa unijnego, jak również służą profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu i poprawie zdrowia. Wskazać należy, iż usługi te wywierają pośredni i bezpośredni wpływ na organizm człowieka. Znajdują zastosowanie u osób, które cierpią na bóle i wszelkiego rodzaju schorzenia fizyczne i psychiczne. W konsekwencji nie budzi wątpliwości fakt, że działalność Wnioskodawcy ma charakter terapeutyczny (leczniczy), a celem świadczonych przez niego usług jest szeroko rozumiana ochrona i poprawa zdrowia.

Dodatkowo, w myśl art. 22 Konstytucji RP, ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny. W świetle powyższej definicji działalność Pana może zostać uznana jako prowadzona w zakresie ochrony zdrowia, a obowiązujące przepisy prawa nie zabraniają Panu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług w zakresie opieki medycznej służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia.

Ponadto wskazał Pan, że w określonych metodach konsultacji z pacjentem nie ma z nim bezpośredniego kontaktu, zaś usługi w zakresie ochrony zdrowia świadczone są zdalnie, na odległość. Jednakże w Pana opinii, sam sposób realizacji usług nie wpływa na możliwość zakwalifikowania ich jako usług w zakresie opieki medycznej, ponieważ diagnoza oraz warunki dalszego leczenia wraz z zaleceniami opierają się na szczegółowym wywiadzie. Nawet pozorne niedogodności w postaci braku fizycznego kontaktu - w przypadku konsultacji online - są w pełni rozwiązywalne dzięki korzystaniu z komunikatorów przesyłających obraz w trakcie rozmowy. Zwłaszcza w okresie pandemii koronawirusa jasnym stało się, że wizyty online nie oznaczają niższej jakości świadczonych usług, a dzięki ograniczeniu konieczności przemieszczania się, stały się dostępne dla szerszej grupy potrzebujących pomocy pacjentów.

Według Pana, poddając ocenie warunki omawianego zwolnienia z podatku VAT, bez znaczenia pozostaje zatem okoliczność, że usługi (przy zastosowaniu określonych powyżej metod) odbywają się online, za pośrednictwem Internetu lub bez kontaktu z pacjentem w czasie rzeczywistym, ponieważ i tak zostaje zrealizowany cel profilaktyka, zachowanie, ratowanie, przywracanie i poprawa zdrowia pacjenta.

Odwołując się zaś do przepisów wcześniej przywoływanej ustawy o działalności leczniczej, wskazać należy, że zgodnie z art. 3 ust. 2a, mogą być wykonywane za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności (a więc telefonicznie i online za pośrednictwem Internetu). Dodatkowo, sama ustawa o VAT nie wskazuje na sposób świadczenia usług, ale na ich zakres oraz cel, które w przypadku Pana są spełnione.

Powyższe ustalenia znalazły także aprobatę w orzecznictwie sądowym. Przykładowo, w wyroku z dnia 13 stycznia 2017 r. o sygn. akt III SA/Wa 3103/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że: „Dzięki wykorzystaniu współczesnych technologii telemedycyna pozwala przełamywać bariery geograficzne, pozwalając na bezpieczną wymianę specjalistycznych danych medycznych na odległość (...). Brak zdefiniowania pojęcia telemedycyny nie oznacza, że nie jest ona usługą medyczną. W związku z tym stosuje się ogólne przepisy dotyczące udzielania świadczeń zdrowotnych, w tym w szczególności ustawę o działalności leczniczej (...). Spółka powinna mieć prawo do zastosowania stawki zwolnionej z podatku VAT przy świadczeniu usług poprzez łącza internetowe na rzecz indywidualnego pacjenta, służące profilaktyce, ratowaniu, zachowaniu i poprawie zdrowia (...)".

Tym samym przyjąć należy, że działalność Wnioskodawcy - niezależnie od formy świadczenia usług - spełnia przesłanki przedmiotowe, determinujące możliwość skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania VAT w świetle art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o VAT.

Drugą przesłanką, która musi być spełniona, by można było zastosować zwolnienie od opodatkowania podatkiem VAT dla świadczonych usług medycznych, jest świadczenie ich przez określony krąg podmiotów. I tak, zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy odpowiada zakresowi zwolnienia wynikającego z powołanego przepisu art. 132 ust. 1 lit. c Dyrektywy 2006/112/ WE Rady, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają od podatku świadczenie opieki medycznej w ramach zawodów medycznych i paramedycznych, określonych przez zainteresowane państwo członkowskie. W kwestii ww. zwolnienia wypowiedział się również TSUE, który w wyroku w sprawie C-141/00 Ambulanter Pflegedienst Kugler GmbH wskazał, że: „zwolnienie przyznane w art. 13 (A) (J) (c) Szóstej Dyrektywy (aktualnie art. 132 ust. 1 lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE Rady) nie zależy od formy prawnej podatnika świadczącego usługi medyczne lub paramedyczne, o których mowa w tym przepisie". Wyjaśnił również, że: „W dosłownej interpretacji, przepis ten (art. 132 ust. 1 lit. c) dyrektywy) nie wymaga, by usługi medyczne były świadczone przez podatnika o konkretnej formie prawnej, aby objąć je zwolnieniem. Spełnione muszą być tylko dwa warunki: musi to obejmować usługi medyczne i muszą one być świadczone przez osoby posiadające konieczne kwalifikacje zawodowe" (pkt 27).

Jak wskazano powyżej, Wnioskodawca nie jest podmiotem leczniczym w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej. Jednocześnie w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych odróżniono podmioty wykonujące działalność leczniczą od osób udzielających świadczeń zdrowotnych w ramach działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 5 pkt 41 ustawy, świadczeniodawcą jest bowiem zarówno podmiot wykonujący działalność leczniczą w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej (lit. a), jak i osoba fizyczna inna niż ww. podmiot, która uzyskała fachowe uprawnienia do udzielania świadczeń zdrowotnych i udziela ich w ramach wykonywanej działalności gospodarczej (lit. b). Zaznaczenia wymaga również to, że skoro osoby te nie zostały zaliczone do podmiotów wykonujących działalność leczniczą, to nie muszą rejestrować swojej działalności w rejestrze podmiotów wykonujących działalność leczniczą.

Jak wskazuje przy tym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie - w wyroku z dnia 8 października 2013 r. o sygn. akt: I SA/Sz 464/13 - z definicji osoby wykonującej zawód medyczny wynika, że jest nią zarówno osoba uprawniona do udzielania świadczeń zdrowotnych na podstawie odrębnych przepisów prawa, jak i osoba legitymująca się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny. Racjonalizm ustawodawcy nakazuje przyjąć, iż definiując ww. pojęcie miał on świadomość, że są takie zawody medyczne, których wykonywanie regulują odrębne przepisy oraz zawody medyczne, dla których nie ma takich odrębnych przepisów.

W tym kontekście przytoczyć należy także treść Indywidualnej Interpretacji podatkowej z dnia 17 lutego 2014 r. o nr IPTPP1/443-855/134/MW, w której organ interpretacyjny wskazał, że: „zasady wykonywania niektórych zawodów medycznych zostały uregulowane w odrębnych aktach prawnych, np. zawód lekarza, dentysty, pielęgniarki, położnej, ratownika medycznego, farmaceuty, felczera, diagnosty laboratoryjnego. Poza wymienionymi istnieje jeszcze spora grupa innych zawodów medycznych, dla których jednak nie zostały określone zasady wykonywania w odrębnych przepisach. Należy zatem przyjąć, iż pojęcie „osoba wykonująca zawód medyczny” obejmuje osoby wykonujące zawody, których status jest określony ustawowo, jak i zawody, które nie mają na gruncie obowiązującego prawa takiego uregulowania. Pojęcie „wykonywanie zawodu medycznego” należy odnieść do osób, które fachowo, stale i w celach zarobkowych zajmują się wykonywaniem zajęcia mającego związek z medycyną i które mają odpowiednie kwalifikacje. Przez kwalifikacje należy rozumieć zasób wiedzy i umiejętności wymaganych do udzielania świadczeń zdrowotnych.”

W świetle powyżej przytoczonych podstaw prawnych, należy stwierdzić, że wykonywaniem zawodu medycznego jest fachowe, stałe i odpłatne podejmowanie działań służących postawieniu diagnozy, udzieleniu pomocy medycznej lub, w zakresie, w jakim jest to możliwe, leczeniu chorób lub zaburzeń zdrowotnych - przez osobę uprawnioną na podstawie odrębnych przepisów do podejmowania ww. działań lub osobę legitymującą się nabyciem fachowych kwalifikacji do podjęcia ww. działań w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny. Przy czym przez kwalifikacje należy rozumieć zasób wiedzy i umiejętności wymaganych do udzielania świadczeń zdrowotnych.

Mając na uwadze powyższe nie ulega wątpliwości, że posiada Pan odpowiednie kwalifikacje do świadczenia usług w zakresie opieki zdrowotnej. Po zdaniu egzaminu mistrzowskiego, otrzymał Pan bowiem w dniu 25 marca 2000 r. dyplom …. stwierdzający prawo do posługiwania się tytułem bioenergoterapeuty. W następstwie uzyskanego prawa do wykonywania zawodu bioenergoterapeuty od lat z sukcesem wykonuje Pan tę działalność, czego potwierdzeniem są w dodatku liczne deklaracje pacjentów poparte wynikami badań, którym Wnioskodawca - poprzez wskazane powyżej metody - pomógł w leczeniu bądź wyleczeniu ich schorzeń. Jednocześnie znacznie więcej relacji z uzdrowień (poprawy zdrowia) pacjentów znajduje się na Pana stronie internetowej ….

Potwierdzeniem skuteczności przedstawionych powyżej metod uzdrawiania pacjentów są również otrzymane przez Pana podziękowania od osób wykonujących zawód lekarza. Dysponuje Pan licznymi potwierdzeniami sporządzonymi na piśmie.

Znamienne jest również to, że zawód bioenergoterapeuty został sklasyfikowany – pod nr 323002 - w KLASYFIKACJI ZAWODÓW I SPECJALNOŚCI NA POTRZEBY RYNKU PRACY, uregulowanej w rozporządzeniu Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 13 listopada 2021 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (Dz.U. 2021 poz. 2285). Co więcej, czynności wykonywane przez Pana posiadają także szerszy zakres, albowiem mieszczą się w grupowaniu 3230 ww. klasyfikacji pod nazwą Praktykujący niekonwencjonalne lub komplementarne metody terapii.

Izby rzemieślnicze, na mocy art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle (tekst jedn. Dz. U. z 2020 poz. 2159 ze zm.) są uprawnione do potwierdzania egzaminów kwalifikacyjnych świadectwami czeladniczymi i dyplomami mistrzowskimi oraz do opatrywania ich pieczęcią z godłem Państwa. Choć zawód bioenergoterapeuty nie został dotychczas objęty unormowaniami odrębnych aktów prawnych, to jednak osoba wykonująca ten zawód powinna zostać uznana za legitymującą się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w dziedzinie medycyny. W lipcu 2005 r. amerykańskie centrum medycyny komplementarnej (NCCAM) uznało medycynę informacyjną i energetyczną za piąty co do wielkości obszar w obrębie medycyny komplementarnej, przyznając, że energia i informacja posiadają decydujące znaczenie dla ludzkiego zdrowia i samopoczucia (źródło: B. Abramczyk, [w]: Harmonia życia. Jak uzdrowić ciało, umysł, duszę, wyd. Luna 2022 r. oraz https://www.healingfields.pl/ medycyna-informacyjna-i-energetyczna- wprowadzenie-do-medycyny-przyszlosci/).

Na oficjalnym serwisie informacyjnym urzędów pracy … odnaleźć można informacje, iż „bioenergoterapeuta dokonuje oceny stanu energetycznego organizmu oraz eliminuje jego zaburzenia w celu przywrócenia równowagi energetycznej, pozwalającej powrócić do stanu pełnego zdrowia”. Zgodnie z zawartym tam opisem tego zawodu, bioenergoterapeuta jest zawodem o charakterze usługowym, zaliczanym do niekonwencjonalnych metod terapii. Wskazuje się tam w dodatku, że bioenergoterapia to naturalna metoda leczenia, polegająca na oddziaływaniu na chorego energią biologiczną bioenergoterapeuty.

Kolejno, na przywołanym portalu wskazuje się, że bioenergoterapeuta koryguje stan bioplazmy pacjenta oraz biopola organizmu przez odpowiednio sterowane biopole bioenergoterapeuty w celu przywrócenia równowagi energetycznej. Takie oddziaływanie daje znaczne przyspieszenie naturalnych procesów związanych z dochodzeniem do zdrowia.

Bioenergoterapeuta może pracować w bezpośrednim kontakcie z pacjentem lub na odległość. Praca na odległość daje takie same efekty, jak w bezpośrednim kontakcie z pacjentem. Wykorzystuje własne ręce lub narzędzia, np. wahadło.

Bardzo pomocna w pracy bioenergoterapeuty jest znajomość:

-uwarunkowań emocjonalnych,

-wiedzy z zakresu psychoenergetyki,

-anatomii energetycznej,

-rebirthingu i metody integracji oddechem,

-radiestezji,

-hipnozy,

-NLP (neurolingwistycznego programowania).

Bioenergoterapeuta dla lepszych efektów może wykorzystywać w swojej pracy metody terapeutyczne wspomagające bioenergoterapię. Najpopularniejsze to:

-medytacja, relaks,

-medycyna chińska,

-medycyna ajurwedyjska,

-medycyna tybetańska,

-polarity,

-irydologia (diagnozowanie z tęczówki oka),

-radiestezja,

-wodolecznictwo (okłady, kompresy, kąpiele),

-chromoterapia (leczenie kolorami i światłem),

-świadomy oddech - Integracja Oddechem, Rebirthing,

-aromaterapia,

-krople Bacha,

-masaż energetyczny,

-misy tybetańskie, kamertony terapeutyczne.

Uzdrawianie bioenergoterapeutyczne można wykonywać na różne sposoby. Najprostszym jest bioenergoterapia kwantowa polegająca na zwiększaniu potencjału energetycznego terapeuty i przekazywaniu go do organizmu pacjenta, w którym są zaburzenia biopola. Inną, często wykorzystywaną metodą pracy, jest bioenergoterapia klasyczna polegająca na diagnozowaniu zaburzeń energetycznych, ustawieniu prawidłowej polaryzacji, energetycznym oczyszczaniu, doenergetyzowaniu biopola, równoważeniu pola aury, stabilizacji i uwolnieniu, czyli odcięciu połączenia energetycznego między bioenergoterapeutą i pacjentem. Najbardziej zaawansowaną metodą pracy jest tzw. medycyna energetyczna i chirurgia fantomowa. Bioenergoterapeuta może wówczas wykorzystać wiedzę o budowie ciał subtelnych człowieka, ich powiązaniu z modelem energetycznym i fantomowym, uwzględnić znajomość systemów medycyny chińskiej, tybetańskiej, ajurwedyjskiej oraz akademickiej.

W powyższym serwisie - jako WAŻNE - wskazano, że:

Współczesny bioenergoterapeuta medycyny energetycznej posiada wiedzę o anatomii, fizjologii i patologii człowieka oraz anatomii energetycznej, zna sposoby korygowania zaburzeń energetycznych, przyczyny chorób, przebieg oraz procesy, jakie zachodzą podczas leczenia tradycyjnego.

Opisano także sposoby wykonywania pracy bioenergoterapeuty, wskazując, że przed przystąpieniem do zabiegu bioenergoterapeuta:

-wykonuje techniki wzmacniające i zabezpieczające własne biopole,

-przygotowuje i zabezpiecza miejsce pracy,

-przeprowadza wywiad z pacjentem,

-ustala historię choroby,

-uzyskuje informacje dotyczące warunków socjalnych i relacji rodzinnych,

-sprawdza i przywraca właściwą polaryzację,

-diagnozuje biopole pacjenta,

-określa miejsca zaburzeń energetycznych,

-wykonując zabieg energetyczny, monitoruje stan pacjenta,

-usuwa zastane blokady,

-harmonizuje przepływ energii w organizmie,

-przywraca swobodny przepływ energii,

-wzmacnia układ immunologiczny organizmu,

-pobudza procesy regeneracyjne,

-po zakończeniu zabiegu dokonuje stabilizacji, zamknięcia i zabezpieczenia biopola chorego,

-uwalnia i odcina pacjenta od własnego biopola,

-udziela zaleceń odnośnie zdrowego stylu życia,

-zaleca odpowiednie dla pacjenta afirmacje, modlitwy, wizualizacje,

-w sytuacjach problematycznych, ze względu na pracę z osobami chorymi, udziela pierwszej pomocy przedmedycznej,

-po zakończonej terapii wskazuje pacjentowi, jak należy prowadzić zdrowy, w zgodzie z naturą tryb życia.

Bioenergoterapeuta diagnozuje pacjenta na różne sposoby: dłonią, jasnowidzeniem, jasnoczuciem, węchem, słuchem, smakiem, odczuwaniem we własnym ciele, z twarzy, z języka, ucha, stopy, ręki oraz tęczówki. Wielu bioenergoterapeutów wykorzystuje do diagnozy diagramy radiestezyjne.

Wskazano też, że: „bioenergoterapeuta informuje pacjenta o możliwości wystąpienia skutków ubocznych zabiegu w postaci przesilenia (tzw. kryzysu ozdrowieńczego) poprzedzającego powrót do zdrowia, udziela informacji, jak pacjent powinien w takiej sytuacji postępować”.

W sekcji „Zadania zawodowe” zwrócono uwagę, że: „Pracownik w zawodzie bioenergoterapeuta wykonuje różnorodne zadania, do których należą w szczególności:

-Z1 Organizowanie środowiska pracy, przeprowadzanie wywiadu i badania przedmiotowego pacjenta oraz informowanie go o wskazaniach i przeciwwskazaniach do zabiegu bioenergoterapii.

-Z2 Rozpoznawanie zmian biopola i zakłóceń energetycznych.

-Z3 Dobieranie technik terapeutycznych bioenergoterapii.

-Z4 Oczyszczanie energetyczne za pomocą bioenergoterapii.

-Z5 Korygowanie biopola, doenergetyzowanie, stymulacja organizmu.

-Z6 Harmonizowanie stref energetycznych i organów, wyrównywanie potencjałów, korygowanie polaryzacji.

-Z7 Harmonizowanie czakr 5 i zabezpieczanie biopola.

-Z8 Informowanie pacjenta o możliwych objawach kryzysu ozdrowieńczego, zaleceniach i wskazaniach do dalszej bioenergoterapii”.

Tym samym wykazano, że spełnia Pan również kryterium podmiotowe, uprawniające do korzystania ze zwolnienia od podatku VAT - na postawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy o VAT.

Podsumowując, świadczone usługi w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, wykonywane przez dyplomowanego bioenergoterapeutę, z uwagi na spełnienie warunków wskazanych w art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy o VAT, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Przemawia za tym w głównej mierze terapeutyczny i diagnostyczny charakter usług świadczonych w ramach wykonywania zawodu, który bez wątpienia charakteryzuje się posiadaniem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w dziedzinie medycyny (dotyczy to przy tym całego grupowania 3230 przywołanej powyżej klasyfikacji zawodów).

W dodatku prawidłowość Pana stanowiska znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach podatkowych dotyczących zbliżonych (choć odnoszących się do innych zawodów) stanów faktycznych. W tym kontekście wskazać można na następujące interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

-z dnia 26 października 2022 r. o nr 0114-KDIP4-2.4012.430.2022.1.WH,

-z dnia 7 września 2011 r. o nr ILPP4/443-425/11-2/EWW,

-z dnia 23 sierpnia 2011 r. o nr ILPP4/443-389/11-2/EW,

-z dnia 8 maja 2012 r. o nr IPPP3/443-220/11/12-10/S/JK,

-z dnia 28 kwietnia 2011 r. o nr IPPP1-443-129/11-4/EK,

-z dnia 17 lipca2012 r. o nr IBPP3/443-391/12/UH,

-z dnia 25 lipca 2012 r. o nr IPPP2/443-386/12-4/IG,

-z dnia 15 marca 2023 r. o nr 0112-KDIL3.4012.79.2023.2.EW,

-z dnia 6 listopada 2012 r. o nr IPPP1/443-690/12-4/ISZ,

-z dnia 29 listopada 2012 r. o nr IPPP2/443-1054/12-4/KOM,

-z dnia 28 kwietnia 2022 r. o nr 0113-KDIPT1-1.4012.128.2022.2.RG,

-z dnia 2 czerwca 2022 r. o nr 0113-KDIPT1-1.4012.266.2022.2.RG,

-z dnia 28 kwietnia 2020 r. o nr 0114-KDIP4-2.4012.53.2020.1.WH,

-z dnia 5 kwietnia 2023 r. o nr 0113-KDIPT1-1.4012.107.2023.1.MGO,

-z dnia 5 grudnia 2022 r. o nr 0112-KDIL1-1.4012.490.2022.2.MG,

-z dnia 8 kwietnia 2020 r. o nr 0112-KDIL1-2.4012.17.2020.2.AG.

Dlatego też świadczone przez Pana usługi w zakresie niekonwencjonalnych lub komplementarnych względem konwencjonalnych metod terapii, w tym wykonywane w ramach zawodu bioenergoterapeuty, zaliczają się do grupy usług w zakresie opieki medycznej służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto, mając na uwadze przytoczone powyżej przepisy prawa, praktykę interpretacyjną, wspólnotowy dorobek orzeczniczy oraz treść wniosku, stwierdzić należy, że świadczone przez Pana usługi paramedyczne mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy o VAT z uwagi na spełnienie określonych w przepisach przesłanek dotyczących rodzaju usług oraz kwalifikacji zawodowych usługodawcy.

W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, że zaprezentowane we wniosku stanowisko do pytania nr 1 w brzmieniu pierwotnym pozostaje w pełni aktualne również w odniesieniu do przeredagowanego pytania o treści: „Czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi w zakresie niekonwencjonalnych lub komplementarnych względem konwencjonalnych metod terapii podlegają zwolnieniu od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 19 lit c ustawy o podatku od towarów i usług?”.

Jeśli chodzi o dodatkowe uzupełnienie tego stanowiska, wskazać należy, że usługi w zakresie niekonwencjonalnych lub komplementarnych metod terapii, do których zaliczają się opisane we wniosku czynności, to ich zwolnienie od podatku VAT zależy od następujących czynników:

a)kwalifikacji świadczącego usługi: W przypadku terapii komplementarnych i niekonwencjonalnych, ważne jest, aby świadczący usługi posiadał odpowiednie certyfikaty lub dyplomy potwierdzające jego kwalifikacje w danej dziedzinie. We wniosku wskazał Pan, że w dniu 25 marca 2000 r. otrzymał Pan dyplom … stwierdzający prawo do posługiwania się tytułem bioenergoterapeuty. Zawód ten został sklasyfikowany – pod nr 323002 - w KLASYFIKACJI ZAWODÓW I SPECJALNOŚCI NA POTRZEBY RYNKU PRACY, uregulowanej w rozporządzeniu Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 13 listopada 2021 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (Dz.U. 2021 poz. 2285). Czynności wykonywane w ramach wykonywania tego zawodu mieszczą się przy tym w szerszym ujęciu; w grupowaniu 3230 ww. klasyfikacji pod nazwą Praktykujący niekonwencjonalne lub komplementarne metody terapii.

We wniosku wskazał Pan też, że na oficjalnym serwisie informacyjnym urzędów pracy …. odnaleźć można informacje, iż „bioenergoterapeuta dokonuje oceny stanu energetycznego organizmu oraz eliminuje jego zaburzenia w celu przywrócenia równowagi energetycznej, pozwalającej powrócić do stanu pełnego zdrowia”. Zgodnie z zawartym tam opisem tego zawodu, bioenergoterapeuta jest zawodem o charakterze usługowym, zaliczanym do niekonwencjonalnych metod terapii. Wskazuje się tam w dodatku, że bioenergoterapia to naturalna metoda leczenia polegająca na oddziaływaniu na chorego energią biologiczną bioenergoterapeuty.

Kolejno, na przywołanym portalu wskazuje się, że bioenergoterapeuta koryguje stan bioplazmy pacjenta oraz biopola organizmu przez odpowiednio sterowane biopole bioenergoterapeuty w celu przywrócenia równowagi energetycznej. Takie oddziaływanie daje znaczne przyspieszenie naturalnych procesów związanych z dochodzeniem do zdrowia.

Bioenergoterapeuta może pracować w bezpośrednim kontakcie z pacjentem lub na odległość. Praca na odległość daje takie same efekty, jak w bezpośrednim kontakcie z pacjentem. Wykorzystuje własne ręce lub narzędzia, np. wahadło.

Bardzo pomocna w pracy bioenergoterapeuty jest znajomość:

-uwarunkowań emocjonalnych,

-wiedzy z zakresu psychoenergetyki,

-anatomii energetycznej,

-rebirthingu i metody integracji oddechem,

-radiestezji,

-hipnozy,

-NLP (neurolingwistycznego programowania).

Bioenergoterapeuta dla lepszych efektów może wykorzystywać w swojej pracy metody terapeutyczne wspomagające bioenergoterapię.

Najpopularniejsze to:

-medytacja, relaks,

-medycyna chińska,

-medycyna ajurwedyjska,

-medycyna tybetańska,

-polarity,

-irydologia (diagnozowanie z tęczówki oka),

-radiestezja,

-wodolecznictwo (okłady, kompresy, kąpiele),

-chromoterapia (leczenie kolorami i światłem),

-świadomy oddech - Integracja Oddechem, Rebirthing,

-aromaterapia,

-krople Bacha,

-masaż energetyczny,

-misy tybetańskie, kamertony terapeutyczne.

Uzdrawianie bioenergoterapeutyczne można wykonywać na różne sposoby. Najprostszym jest bioenergoterapia kwantowa polegająca na zwiększaniu potencjału energetycznego terapeuty i przekazywaniu go do organizmu pacjenta, w którym są zaburzenia biopola. Inną, często wykorzystywaną metodą pracy, jest bioenergoterapia klasyczna polegająca na diagnozowaniu zaburzeń energetycznych, ustawieniu prawidłowej polaryzacji, energetycznym oczyszczaniu, doenergetyzowaniu biopola, równoważeniu pola aury, stabilizacji i uwolnieniu, czyli odcięciu połączenia energetycznego między bioenergoterapeutą i pacjentem. Najbardziej zaawansowaną metodą pracy jest tzw. medycyna energetyczna i chirurgia fantomowa. Bioenergoterapeuta może wówczas wykorzystać wiedzę o budowie ciał subtelnych człowieka, ich powiązaniu z modelem energetycznym i fantomowym, uwzględnić znajomość systemów medycyny chińskiej, tybetańskiej, ajurwedyjskiej oraz akademickiej”.

W powyższym serwisie - jako WAŻNE - wskazano, że: „Współczesny bioenergoterapeuta medycyny energetycznej posiada wiedzę o anatomii, fizjologii i patologii człowieka oraz anatomii energetycznej, zna sposoby korygowania zaburzeń energetycznych, przyczyny chorób, przebieg oraz procesy, jakie zachodzą podczas leczenia tradycyjnego”.

Opisano także sposoby wykonywania pracy bioenergoterapeuty, wskazując, że przed przystąpieniem do zabiegu bioenergoterapeuta:

-wykonuje techniki wzmacniające i zabezpieczające własne biopole,

-przygotowuje i zabezpiecza miejsce pracy,

-przeprowadza wywiad z pacjentem,

-ustala historię choroby,

-uzyskuje informacje dotyczące warunków socjalnych i relacji rodzinnych,

-sprawdza i przywraca właściwą polaryzację,

-diagnozuje biopole pacjenta,

-określa miejsca zaburzeń energetycznych,

-wykonując zabieg energetyczny, monitoruje stan pacjenta,

-usuwa zastane blokady,

-harmonizuje przepływ energii w organizmie,

-przywraca swobodny przepływ energii,

-wzmacnia układ immunologiczny organizmu,

-pobudza procesy regeneracyjne,

-po zakończeniu zabiegu dokonuje stabilizacji, zamknięcia i zabezpieczenia biopola chorego,

-uwalnia i odcina pacjenta od własnego biopola,

-udziela zaleceń odnośnie zdrowego stylu życia,

-zaleca odpowiednie dla pacjenta afirmacje, modlitwy, wizualizacje,

-w sytuacjach problematycznych, ze względu na pracę z osobami chorymi, udziela pierwszej pomocy przedmedycznej,

-po zakończonej terapii wskazuje pacjentowi, jak należy prowadzić zdrowy, w zgodzie z naturą tryb życia.

Bioenergoterapeuta diagnozuje pacjenta na różne sposoby: dłonią, jasnowidzeniem, jasnoczuciem, węchem, słuchem, smakiem, odczuwaniem we własnym ciele, z twarzy, z języka, ucha, stopy, ręki oraz tęczówki. Wielu bioenergoterapeutów wykorzystuje do diagnozy diagramy radiestezyjne”.

Wskazano też, że: „bioenergoterapeuta informuje pacjenta o możliwości wystąpienia skutków ubocznych zabiegu w postaci przesilenia (tzw. kryzysu ozdrowieńczego) poprzedzającego powrót do zdrowia, udziela informacji, jak pacjent powinien w takiej sytuacji postępować”.

W sekcji „Zadania zawodowe” zwrócono uwagę, że: „Pracownik w zawodzie bioenergoterapeuta wykonuje różnorodne zadania, do których należą w szczególności:

-Z1 Organizowanie środowiska pracy, przeprowadzanie wywiadu i badania przedmiotowego pacjenta oraz informowanie go o wskazaniach i przeciwwskazaniach do zabiegu bioenergoterapii.

-Z2 Rozpoznawanie zmian biopola i zakłóceń energetycznych.

-Z3 Dobieranie technik terapeutycznych bioenergoterapii.

-Z4 Oczyszczanie energetyczne za pomocą bioenergoterapii.

-Z5 Korygowanie biopola, doenergetyzowanie, stymulacja organizmu.

-Z6 Harmonizowanie stref energetycznych i organów, wyrównywanie potencjałów, korygowanie polaryzacji.

-Z7 Harmonizowanie czakr 5 i zabezpieczanie biopola.

-Z8 Informowanie pacjenta o możliwych objawach kryzysu ozdrowieńczego, zaleceniach i wskazaniach do dalszej bioenergoterapii”.

Tym samym wykazał Pan, że w Pana ocenie, spełnia Pan wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy o VAT kryterium podmiotowe, uprawniające do korzystania ze zwolnienia świadczonych przez Pana usług od podatku VAT. O tym, iż czynności te posiadają cechy wymienione w ustawie podatkowej (które powinny podlegać ocenie Organu przy wydaniu interpretacji podatkowej tych przepisów) świadczą informacje wskazane na przywołanej powyżej urzędowej stronie internetowej.

b)rodzaju świadczonych usług: Usługi muszą być związane z ochroną zdrowia i muszą mieć na celu diagnozowanie, leczenie lub zapobieganie chorobom. Opisane we wniosku o interpretację metody terapii pacjentów spełniają te kryteria.

c)uznawania metod terapii: co do zasady metody terapii niekonwencjonalnych lub komplementarnych mogą być uznane za metody medyczne w świetle prawa, jeśli istnieją odpowiednie dowody na ich skuteczność i są one akceptowane przez środowisko medyczne. W takich przypadkach, usługi mogą podlegać zwolnieniu od VAT. We wniosku o interpretację podatkową wskazał Pan, że w następstwie uzyskanego prawa do wykonywania zawodu bioenergoterapeuty od lat z sukcesem wykonuje Pan tę działalność, czego potwierdzeniem są w dodatku liczne deklaracje pacjentów poparte wynikami badań, którym - poprzez wskazane powyżej metody – pomógł Pan w leczeniu bądź wyleczeniu ich schorzeń. Jednocześnie znacznie więcej relacji z uzdrowień (poprawy zdrowia) pacjentów znajduje się na stronie wskazanej przez Pana stronie internetowej .... Potwierdzeniem skuteczności przedstawionych powyżej metod uzdrawiania pacjentów są również otrzymane przez Pana podziękowania od osób wykonujących zawód lekarza. We wniosku zaznaczył Pan, że dysponuje w tym zakresie licznymi potwierdzeniami sporządzonymi na piśmie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Pan  przedstawił Pan jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług zwolnienia od podatku.

Zastosowanie zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy:

Powyższe zwolnienie od podatku, adresowane jest do podmiotów leczniczych, które świadczą usługi opieki medycznej służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz dokonują dostawy towarów i świadczenia usług ściśle z tymi usługami związane.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy:

Z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy wynika, że zwolnieniu od podatku podlegają usługi opieki medycznej, które spełniają określone warunki – służą profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia i świadczone są w ramach wykonywanych zawodów (lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki, położnej, psychologa i osób świadczących powyższe usługi w ramach wykonywania zawodów medycznych, o których mowa w ustawie o działalności leczniczej).

Powołany powyżej przepis krajowy w zakresie opieki medycznej stanowi implementację do polskiego porządku prawnego przepisu art. 132 ust. 1 lit. c Dyrektywy 2006/112/We Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006, str. 1, ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady.

Przytoczone powyżej przepisy krajowe w zakresie opieki medycznej stanowią implementację do polskiego porządku prawnego przepisu art. 132 ust. 1 lit. b) oraz lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347 z 11 grudnia 2006 str. 1 ze zm.), zgodnie z którym:

Z powołanych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlegają usługi w zakresie opieki medycznej, które spełniają określone warunki: służą profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, a także świadczone są przez konkretne, wymienione przez ustawodawcę wprost podmioty. Zwolnienie powyższe ma zatem charakter podmiotowo-przedmiotowy, co oznacza, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług wykonywanych przez ściśle zdefiniowany krąg podmiotów, wykonujących te usługi.

Precyzując czynności, których celem jest profilaktyka, zachowanie, ratowanie, przywracanie lub poprawa zdrowia należy zastosować wykładnię językową.

„Profilaktyka” to wszelkie działania i środki stosowane w celu zapobiegania czemuś niepożądanemu, likwidowanie przyczyn niekorzystnych zjawisk, to działania i środki stosowane w celu zapobiegania chorobom. Zatem profilaktyka zdrowotna obejmuje działania mające na celu zapobieganie chorobom bądź innemu niekorzystnemu zjawisku zdrowotnemu przed jej rozwinięciem, poprzez ich wczesne wykrycie i leczenie. Ma ona również na celu zahamowanie postępu lub powikłań już istniejącej choroby, czy też zapobieganie powstawaniu niekorzystnych wzorów zachowań społecznych, które przyczyniają się do podwyższania ryzyka choroby.

„Zachowywanie” rozumiane jest zaś jako dochowanie czegoś w stanie niezmienionym, nienaruszonym lub niezniszczonym mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności, utrzymywanie.

Interpretując słowo „ratowanie” należy odwołać się do słów „ratować” i „ratownictwo”. Ratować to starać się ocalić, zachować coś, natomiast ratownictwo jest rozumiane jako ogół środków i metod ratowania życia ludzkiego i niesienia pomocy w warunkach zagrożenia.

Pojęcie „przywracać” oznacza doprowadzić coś do poprzedniego stanu, wprowadzić coś na nowo, odtworzyć coś w pierwotnej postaci, wznowić, odnowić, sprawić, że ktoś się znajdzie w takiej sytuacji, w takim stanie, w jakim był poprzednio. Pojęcie „przywracanie zdrowia” oznacza doprowadzenie zdrowia do poprzedniego stanu, sprawienie, że znajdzie się ono w takim stanie, w jakim był poprzednio.

„Poprawa” to zmiana stanu czegoś na lepsze, poprawienie czegoś, poprawianie się, polepszanie. Z kolei termin „poprawa zdrowia”, którym posługuje się ustawodawca określając zakres zwolnień, zgodnie z wykładnią literalną, oznacza zmianę stanu zdrowia na lepsze, poprawienie zdrowia, jego polepszanie.

Zatem dokonując ustalenia, czy dana usługa medyczna korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług należy ustalić, czy będzie spełniała wyżej określone warunki.

Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE wynika, że zwolnienia stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, które służą unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich i  które  należy postrzegać w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT (wyrok C-473/08 w sprawie Eulitz, pkt 25). Jak również wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości UE w swym orzecznictwie: pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 VI Dyrektywy (obecnie art. 132 Dyrektywy 2006/112/WE Rady) powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika.

Zauważenia wymaga, że definicja opieki medycznej nie została zawarta ani w krajowych, ani wspólnotowych przepisach podatkowych. W tym zakresie należy szukać wyjaśnienia tych pojęć w bogatym dorobku orzecznictwa wspólnotowego.

W wyroku w sprawie L.u.P. GmbH (C-106/05, pkt 27) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że pojęcia „opieki medycznej” oraz „świadczeń opieki medycznej” (…) odnoszą się do świadczeń, które służą diagnozie, opiece oraz w miarę możliwości, leczeniu chorób lub zaburzeń zdrowia. Pojęcie to zdefiniowano również w wyroku w sprawie d´Ambrumenil (C- 307/01, pkt 57), gdzie podkreślono, że pojęcia świadczenia opieki medycznej nie można interpretować w sposób, który obejmuje świadczenia medyczne realizowane w innym celu niż postawienie diagnozy, udzielenie pomocy medycznej oraz w zakresie, w jakim to możliwe, leczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych.

Należy więc uznać, że pojęcie „usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia” odpowiada określeniom używanym przez Trybunał „postawienie diagnozy, udzielenie pomocy medycznej oraz  w zakresie, w jakim jest to możliwe, leczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych”. W pojęciu tym zawierają się również usługi medyczne realizowane w celach profilaktycznych (wyrok w sprawie Unterpertinger, C-212/01, pkt 40).

Ani przepisy Dyrektywy, ani orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE nie dają podstaw do tego, aby zakresem opieki medycznej podlegającej zwolnieniu objąć wszystkie działania medyczne wynikające z procesu leczenia. Zatem czynności, których celem nie  jest ochrona zdrowia, nie mogą być uznane za świadczenia opieki medycznej i nie mogą podlegać zwolnieniu od podatku od towarów i usług. Stanowisko takie wynika z  wyroku w sprawie C-212/01.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie Margarete Unterpertinger v Pensionsversicherungsanstalt der Arbeiter C-212/01 stwierdził, że „(…) to cel usługi medycznej decyduje o tym, czy powinna ona być zwolniona z podatku VAT. Dlatego też, jeśli kontekst, w jakim taka usługa jest wykonywana, pozwala ustalić, że jej głównym celem nie jest ochrona zdrowia, włączając w to utrzymanie lub przywrócenie zdrowia, lecz udzielanie porad wymaganych przed podjęciem decyzji wywołujących skutki prawne, zwolnienie nie ma zastosowania do takiej usługi”.

Również z orzeczenia C-384/98 wynika, że preferencji podlegać mogą jedynie te usługi, które mają cel terapeutyczny bądź profilaktyczny, a nie podlegają mu takie, które mają charakter czysto ekspercki i doradczy (np. orzekanie o stanie zdrowia dla potrzeb przyznania renty, bądź dla instytucji ubezpieczeniowych dla ustalenia wysokości składki ubezpieczenia na życie).

Ponadto jak zauważył Rzecznik Generalny w sprawie C-262/08: „Cel usługi medycznej określa, czy powinna ona korzystać ze zwolnienia, jeżeli z kontekstu wynika, że jej głównym celem nie jest ochrona, utrzymanie bądź przywrócenie zdrowia, lecz inny cel, to wówczas zwolnienie nie będzie miało zastosowania”. Rzecznik zauważa również, że: „działalność, którą uznano za części składowe opieki medycznej (leczenia medycznego), obejmuje: opiekę terapeutyczną jako część usługi ambulatoryjnej świadczonej przez wykwalifikowane pielęgniarki; leczenie psychoterapeutyczne świadczone przez wykwalifikowanych psychologów; prowadzenie badań lekarskich bądź pobieranie krwi lub innych próbek do badania pod kątem występowania choroby, na rzecz pracodawców lub ubezpieczycieli, albo poświadczanie zdolności medycznej do odbycia podróży, jeżeli celem tych usług zasadniczo pozostaje ochrona zdrowia zainteresowanych osób; oraz badania medyczne umożliwiające obserwację i zbadanie pacjentów, zanim zajdzie konieczność diagnozowania, rozciągnięcia opieki bądź leczenia potencjalnej choroby, zlecone przez internistów i wykonywane przez zewnętrzne laboratoria prywatne”.

W tym miejscu warto powołać na wyrok TSUE C-141/00 w którym wskazano, że „zwolnienie przyznane w art. 13(A)(J)(c,) Szóstej Dyrektywy (aktualnie art. 132 ust. 1 lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE Rady) nie zależy od formy prawnej podatnika świadczącego usługi medyczne lub paramedyczne, o których mowa w tym przepisie”.

W wyroku tym TSUE wyjaśnił również: „W dosłownej interpretacji, przepis ten (art. 132 ust. 1 lit. c) dyrektywy) nie wymaga, by usługi medyczne były świadczone przez podatnika o konkretnej formie prawnej, aby objąć je zwolnieniem. Spełnione muszą być tylko dwa warunki: musi to obejmować usługi medyczne i muszą one być świadczone przez osoby posiadające konieczne kwalifikacje zawodowe” (pkt 27).

Dokonując oceny przedstawionych okoliczności sprawy należy mieć na względzie zasadę wykładni zwolnień, stanowiących w istocie odstępstwo od generalnej zasady powszechności opodatkowania podatkiem VAT. Tym samym, wszelkie zwolnienia należy interpretować możliwie ściśle i wąsko tak, aby nie doprowadzić do rozszerzenia zwolnień.

Z opisu sprawy wynika, że nie jest Pan podmiotem leczniczym, tym samym świadcząc usługi w zakresie niekonwencjonalnych lub komplementarnych względem konwencjonalnych metod terapii nie może Pan korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt  18 ustawy.

Zatem zbadać należy czy spełnia Pan warunki do zastosowania dla świadczonych ww. usług zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy.

Warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek:

-przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług, tj. usług w zakresie opieki medycznej, służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia,

-przesłanki o charakterze podmiotowym, odnoszącej się do usługodawcy, który musi być osobą wykonującą zawód lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki, położnej, psychologa lub inny zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o  działalności leczniczej.

Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie to nie ma zastosowania.

Analiza powołanego powyżej art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy prowadzi do stwierdzenia, że  dla  zastosowania zwolnienia od VAT istotny jest cel wykonywanych świadczeń. Ze  zwolnienia będą generalnie korzystać tylko te czynności, które mają charakter diagnostyczny lub terapeutyczny (leczniczy). Jeśli świadczenie nie będzie służyć profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, to wówczas nie będzie objęte zwolnieniem podatkowym. W związku z tym każdorazowo należy poddawać analizie, jaki cel przyświeca danej usłudze świadczonej na rzecz pacjenta. Należy mieć zatem na uwadze fakt, że na podstawie ww. przepisu zwolnione są od podatku wyłącznie usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia.

Zatem wszędzie tam, gdzie nie ma bezpośredniego związku z leczeniem – nie ma prawa do zastosowania zwolnienia od podatku VAT. Świadczenie usług, dokonywane w ramach wykonywania zawodu medycznego, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeśli nie odpowiadają one koncepcji opieki medycznej. Jeśli głównym celem usług medycznych nie jest ochrona, w tym zachowanie lub odtworzenie zdrowia, ale raczej udzielanie pewnych porad, nie ma zastosowania zwolnienie od podatku.

Z okoliczności sprawy wynika, iż jest Pan zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą od dnia 9 lipca 1991 r., w przeważającej części pod kodem PKD: 86.90.D: Działalność paramedyczna. W ramach tej działalności diagnozuje Pan problem zgłaszających się do Pana pacjentów, jak również poprzez ukierunkowanie energii potrafi Pan leczyć pacjentów wspierając medycynę konwencjonalną. Leczenie dokonuje się poprzez uruchomienie przepływu energii w ciele pacjenta i jego wzmocnienie energetyczne. Stymulowane przez Pana podnoszenie wydolności pracy organizmu ma za zadanie zwiększyć ochronę przed wirusami, bakteriami i pasożytami (są to przyczyny większości chorób), które działają na niższej częstotliwości. W ramach wszystkich wymienionych metod (formach kontaktu z pacjentem) jedynym celem czynności Wnioskodawcy jest leczenie pacjenta i ochrona zdrowia.

Wskazał Pan ponadto, że powyższe metody doskonale sprawdzają się w diagnozowaniu i usuwaniu: stanów zapalnych, sepsy, wodogłowia, chorób pasożytniczych, zakłóceń wzrostu, padaczki, gruźlicy, białaczki, niegojących się ran u ludzi w podeszłym wieku, wrzodów żołądka, wrzodów dwunastnicy, chorób płuc, gośćca, czy jaskry oraz że wykonywane przez Pana czynności stanowią usługi w zakresie opieki medycznej, które służą profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia.

Zatem w odniesieniu do świadczonych przez Pana usług objętych zakresem pytań, pierwszy warunek pozwalający na zwolnienie z  opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy (warunek przedmiotowy) został spełniony.

Określając krąg podmiotów objętych zwolnieniem na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy, ustawodawca odwołał się do art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz.  991 ze zm.) o działalności leczniczej:

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o działalności leczniczej:

Przewidziany w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy warunek, zgodnie z którym zwolnione od podatku VAT są usługi w zakresie opieki medycznej wykonywane w ramach zawodów medycznych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej, ma na celu zapewnienie, aby zwolnienie od podatku było stosowane wyłącznie do świadczeń opieki medycznej wykonywanych przez osoby posiadające wymagane kwalifikacje zawodowe. Dlatego nie każde świadczenie opieki medycznej objęte jest zakresem zwolnienia od podatku, zwolnienie to dotyczy tylko świadczeń o odpowiednim poziomie jakości, biorąc pod uwagę wykształcenie zawodowe osób je wykonujących.

Zasady wykonywania niektórych zawodów medycznych zostały uregulowane w  odrębnych aktach prawnych, np. zawód lekarza, pielęgniarki, położnej, ratownika medycznego, farmaceuty, felczera, czy diagnosty laboratoryjnego. Poza wymienionymi, istnieje jeszcze spora grupa innych zawodów medycznych, dla których jednak nie zostały określone zasady wykonywania w odrębnych przepisach. Należy zatem przyjąć, że pojęcie „osoba wykonująca zawód medyczny” obejmuje osoby wykonujące zawody, których status jest określony ustawowo, jak i zawody, które nie mają na gruncie obowiązującego prawa takiego uregulowania. Pojęcie „wykonywanie zawodu medycznego” należy odnieść do osób, które fachowo, stale i w celach zarobkowych zajmują się wykonywaniem zajęcia mającego związek z medycyną i które mają odpowiednie kwalifikacje. Przez kwalifikacje należy rozumieć zasób wiedzy i umiejętności wymaganych do udzielania świadczeń zdrowotnych.

Wykładnia normy zawartej w art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy wskazuje, że zwolnienie od  podatku świadczenia usług w zakresie opieki medycznej dotyczy podatników będących osobami wskazanymi w tym przepisie (lekarzy i lekarzy dentystów, pielęgniarki i położne, osoby wykonujące zawody medyczne, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o  działalności leczniczej oraz psychologów), nie wykluczając jednocześnie możliwości zastosowania zwolnienia, np. w sytuacji świadczenia tych usług przez osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą.

Pomocniczo przy ustalaniu kręgu osób wykonujących zawód medyczny posiłkować się  można rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 10 lipca 2023 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w  podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz.  1515), które w załączniku zawiera taryfikator kwalifikacyjny pracowników działalności podstawowej. Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia przez wykształcenie wyższe medyczne należy rozumieć posiadanie tytułu zawodowego nadawanego absolwentom studiów prowadzonych w uczelniach medycznych albo innych uczelniach, które prowadzą działalność dydaktyczną w dziedzinie nauk medycznych i nauk o zdrowiu, na kierunku przyporządkowanym do dyscypliny nauki medyczne, nauki farmaceutyczne lub nauki o  zdrowiu. Przy  czym, przy stosowaniu wspomnianego taryfikatora jednak zaliczenie każdego wyodrębnionego stanowiska do grupy osób wykonujących zawód medyczny podlegać musi weryfikacji pod kątem zarówno posiadania kwalifikacji, jak i udzielania świadczeń zdrowotnych.

W załączniku do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 7 sierpnia 2014  r. w  sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej  stosowania (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 227 ze zm.), zawód bioenergoterapeuty znajduje się  w grupie:

-32 Średni personel do spraw zdrowia;

-323 Praktykujący niekonwencjonalne lub komplementarne metody terapii;

-3230 Praktykujący niekonwencjonalne lub komplementarne metody terapii;

-323002Bioenergoterapeuta.

Wskazać należy, że zawód bioenergoterapeuty nie jest zawodem medycznym w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej. Nie zmienia tego fakt, że zawód ten wymieniony został w klasyfikacji zawodów i specjalności w grupie praktykujących niekonwencjonalne lub komplementarne metody terapii (323). Dokonując analizy ww.  rozporządzenia zauważyć należy ponadto, że zawód nie został wymieniony w grupie specjalistów do spraw zdrowia (22) obejmującej lekarzy, pielęgniarki, położne, specjalistów do spraw ratownictwa medycznego, lekarzy weterynarii, lekarzy dentystów, diagnostów laboratoryjnych, farmaceutów oraz innych specjalistów ochrony zdrowia.

W opisie sprawy wyjaśnił Pan, że bioenergoterapeuta dokonuje oceny stanu energetycznego organizmu oraz eliminuje jego zaburzenia w celu przywrócenia równowagi energetycznej, pozwalającej powrócić do stanu pełnego zdrowia. Bioenergoterapeuta jest zawodem o charakterze usługowym, zaliczanym do niekonwencjonalnych metod terapii. Przed przystąpieniem do zabiegu bioenergoterapeuta: wykonuje techniki wzmacniające i  zabezpieczające własne biopole, przygotowuje i zabezpiecza miejsce pracy, przeprowadza wywiad z pacjentem, ustala historię choroby, uzyskuje informacje dotyczące warunków socjalnych i relacji rodzinnych, sprawdza i przywraca właściwą polaryzację, diagnozuje biopole pacjenta, określa miejsca zaburzeń energetycznych, wykonując zabieg energetyczny, monitoruje stan pacjenta, usuwa zastane blokady, harmonizuje przepływ energii w organizmie, przywraca swobodny przepływ energii, wzmacnia układ immunologiczny organizmu, pobudza procesy regeneracyjne, po zakończeniu zabiegu dokonuje stabilizacji, zamknięcia i zabezpieczenia biopola chorego, uwalnia i odcina pacjenta od własnego biopola, udziela zaleceń odnośnie zdrowego stylu życia, zaleca odpowiednie dla pacjenta afirmacje, modlitwy, wizualizacje, w sytuacjach problematycznych, ze względu na pracę z osobami chorymi, udziela pierwszej pomocy przedmedycznej, po zakończonej terapii wskazuje pacjentowi, jak należy prowadzić zdrowy, w zgodzie z naturą tryb życia.

Zauważenia wymaga, że wykonywanie zawodu bioenergoterapeuty nie wymaga posiadania formalnego wykształcenia czy uprawnień zawodowych. Natomiast podjęcie pracy w zawodzie ułatwia posiadanie świadectwa czeladniczego lub dyplomu mistrzowskiego w zawodzie bioenergoterapeuta, nadawanego w ramach rzemieślniczego przygotowania zawodowego, po zdaniu egzaminu organizowanego przez Izby Rzemieślnicze.

Osoba wykonująca zawód bioenergoterapeuty nie posiada wykształcenia w dziedzinie nauk medycznych. Świadczone przez Pana usługi nie mają charakteru typowo medycznego, ponieważ bioenergoterapeuta nie posiada uprawnień do leczenia farmakologicznego. W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu stanu faktycznego, nie można uznać, iż ww. usługi są wykonywane przez osobę wykonującą zawód medyczny, bowiem osoba ta nie posiada wykształcenia w dziedzinie medycyny. Co prawda nie można kwestionować uprawnień tej osoby do udzielania świadczeń w zakresie bioenergoterapii jednakże nie można stwierdzić, iż osoba ta wykonuje zawód medyczny. Świadczenie usług wykonywanych przez osobę posiadającą kwalifikacje bioenergoterapeuty i nieposiadającą uprawnień do leczenia farmakologicznego nie jest świadczeniem w ramach wykonywania zawodów medycznych i paramedycznych określonych przez ustawodawstwo krajowe przez osobę legitymującą się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w dziedzinie medycyny.

Tym  samym, osoba posiadająca kwalifikacje do wykonywania ww. zawodu, np. posiadanie dyplomu … stwierdzającego prawo do posługiwania się tytułem bioenergoterapeuty – nie spełnia przesłanki podmiotowej do skorzystania ze  zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy.

Przewidziany ustawą o podatku od towarów i usług warunek, zgodnie z którym świadczenie zdrowotne musi być dokonywane przez osobę, która na podstawie odrębnych przepisów uprawniona jest do ich udzielania oraz osobę legitymującą się  nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny, ma na celu zapewnienie, aby zwolnienie od podatku było stosowane wyłącznie do świadczeń opieki medycznej, wykonywanych przez osoby posiadające wymagane kwalifikacje zawodowe. Dlatego nie każde świadczenie opieki medycznej objęte jest zakresem zwolnienia od podatku, biorąc pod uwagę wykształcenie zawodowe osób je wykonujących. Osoby wykonujące zawody medyczne to osoby, które fachowo, stale i w celach zarobkowych zajmują się wykonywaniem zajęcia mającego związek z medycyną i które mają odpowiednie kwalifikacje. Przez kwalifikacje natomiast należy rozumieć zasób wiedzy i umiejętności wymaganych do udzielania świadczeń zdrowotnych.

Analiza powyższego prowadzi zatem do wniosku, że nie  spełnia Pan przesłanki podmiotowej wskazanej w art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy, bowiem usług bioenergoterapeutycznych nie świadczy Pan jako określony ustawą podmiot, tj. nie świadczy Pan w ramach wykonywania zawodu medycznego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej.

Wobec powyższego, świadczone przez Pana usługi w zakresie niekonwencjonalnych lub komplementarnych względem konwencjonalnych metod terapii nie są zwolnione od  podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust.1 pkt 19 lit. c ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż nie spełniają one podstawowej przesłanki umożliwiającej zastosowanie zwolnienia, tj. nie są świadczone przez określony ustawą podmiot.

Tym samym Pana stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnośnie powołanych przez Pana interpretacji indywidualnych, zauważenia wymaga, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie. Ponadto wskazane przez Pana interpretacje dotyczą odmiennych stanów faktycznych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm. dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).