Sprzedaż miejsc postojowych, które były wykorzystywane w działalności gospodarczej, była czynnością, która korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 ust. 10a ustawy, a więc Wnioskodawca nie musi odprowadzić podatku.

Interpretacja indywidualna– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 grudnia 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 10 grudnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku opodatkowania sprzedaży miejsc postojowych nr 3, nr 11 i nr 12.

Uzupełnił go Pan pismem z 8 lutego 2024 r. (wpływ 8 lutego 2024 r.), pismem z 9 lutego 2024 r. (wpływ 9 lutego 2024 r.) oraz pismem z 29 lutego 2024 r. (wpływ 29 lutego 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W roku 2022 zakupił Pan wraz z żoną (wspólnota majątkowa) 12 miejsc postojowych w hali garażowej, od dewelopera, w okazyjnej cenie, w celu zalokowania środków, które zabezpieczą w przyszłości synów (np. w razie śmierci, aby mogli (…)). Miejsca te wynajmujecie Państwo odprowadzając co miesiąc podatek ryczałtowy od wynajmu.

W roku 2023 odsprzedaliście Państwo z powrotem deweloperowi 2 miejsca postojowe po tej samej cenie (deweloper miał zobowiązania wobec wspólnoty).

W sierpniu 2023 r. sytuacja zmusiła Pana i Pana żonę do sprzedania jednego miejsca postojowego w celu remontu domu (wymiany okien), w którym Państwo mieszkają.

Niewykluczone, że sytuacja zmusi Państwa do sprzedaży 1, a może 2 miejsc w roku w celu remontu, bądź leczenia (tego Państwo nie wiedzą).

Nie jest Pan przedsiębiorcą handlującym nieruchomościami tylko osobą prywatną zatrudnioną na etat, w wieku (…) lat. Nie jest Pan w stanie założyć działalności i opłacać ZUS-u tylko dlatego, że może kiedyś sprzeda Pan miejsce.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidulanej są miejsca postojowe nr 1, nr 2, nr 3, nr 4, nr 5, nr 6 nr 7, nr 8, nr 9, nr 10, nr 11 i nr 12 – wniosek dotyczy miejsca postojowego nr 3, nr 11 i nr 12 – każde miejsce posiada osobną księgę wieczystą.

W momencie zakupu przedmiotowych miejsc postojowych nie prowadził Pan/Pana żona, działalności gospodarczej.

W celu zbycia miejsc postojowych nie podpisał Pan umowy z pośrednikiem. Nie zamieszczał Pan ogłoszenia w prasie lub internecie.

Nie poczynił Pan starań mających na celu uatrakcyjnienie miejsc postojowych będących przedmiotem wniosku.

Poza przedmiotowymi miejscami postojowymi nie posiada Pan jeszcze innych nieruchomości (tylko dom w którym Pan mieszka).

W przeszłości nie posiadał Pan innych nieruchomości.

Nie zamierza Pan nabyć w przyszłości innych nieruchomości w celu ich sprzedaży.

Przedmiotem umowy najmu były miejsca postojowe nr 1, nr 3, nr 7, nr 8, nr 9, nr 10, nr 11 i nr 12.

Poza najmem wykorzystuje Pan/Pana żona zakupione do majątku osobistego miejsca postojowe do parkowania swoich prywatnych aut (auta syna).

Wynajem miejsc postojowych, o którym mowa, nie jest świadczony przez Pana/Pana małżonkę/Państwo oboje w sposób ciągły – najemcy się zmieniają, więc nie ma ciągłości.

Stroną najmu miejsc postojowych jest tylko Pan.

Pan uzyskiwał korzyści z czynszu z tytułu wynajmu ww. miejsc na leki (…). Wynajmuje Pan część miejsc w kwocie (…) zł brutto i część (…) zł brutto. Koszt utrzymania tych miejsc to średnio około (…) zł do wspólnoty mieszkaniowej, około (…) zł podatek ryczałtowy do US i około (…) zł podatku od nieruchomości co miesiąc – korzyść z wynajmu jednego miejsca to około (…) zł miesięcznie. Jest to niewielka kwota do budżetu.

Miejsca, które Pan sprzedał – nr 11 i nr 12 – odsprzedał Pan deweloperowi z powrotem po tej samej cenie co kupił Pan od niego, czyli (…) zł brutto za jedno miejsce, ponieważ deweloper miał zobowiązania wobec wspólnoty mieszkaniowej, dlatego się Pan zgodził.

Jedno miejsce sprzedał Pan w tym roku – za (…) brutto, co przeznaczył Pan na wymianę okien w domu, w którym Pan mieszka, bo nie byłoby Pana stać (miejsca te kupił Pan okazyjnie od dewelopera po cenie (…) brutto – w innej cenie nie byłoby Pana na to stać).

Podatek należny nie wystąpił z tytułu umowy wynajmu. Podatek należny nie był rozliczany, ponieważ nie były wystawiane faktury VAT – nie jest Pan VAT-owcem.

Pan dokumentował umowę wpłatą na konto, bez faktury VAT – nie jest Pan VAT-owcem i nie prowadzi Pan działalności.

Miejsca postojowe spełniają definicję budynku.

Do transakcji nabycia przez Pana i Pana żonę miejsc postojowych w roku 2022 deweloper wystawił fakturę VAT.

Nabyte miejsca postojowe nie były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Z tytułu nabycia miejsc postojowych nie przysługiwało Panu/Pana żonie prawo do odliczenia podatku VAT, bo nie prowadził Pan i nie prowadzi działalności, i nie jest Pan VAT-owcem.

Od momentu oddania do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi miejsc postojowych do momentu ich dostawy nie minął/nie minie okres dłuższy niż 2 lata – nabył je Pan w roku 2022.

W ostatnich 2 latach przed sprzedażą nie ponosił Pan wydatków na ulepszenie (w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym) ww. miejsc postojowych, stanowiących co najmniej 30% ich wartości początkowej.

Wniosek dotyczy sprzedaży miejsc postojowych nr 3, nr 11 i nr 12.

Nie ponoszono jakichkolwiek wydatków w stosunku do tych miejsc postojowych z tytułu, których przysługiwałoby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Pytanie

Czy od zaistniałej sytuacji musi Pan odprowadzić podatek VAT nie będąc VAT-owcem, tylko osobą prawną?

Ponadto wskazał Pan, że wniosek dotyczy sprzedaży miejsc postojowych nr 3, nr 11 i nr 12.

Pana stanowisko w sprawie

Jest Pan osobą prywatną i nie prowadzi Pan żadnej działalności handlującej nieruchomościami ani niczym innym. Odprowadza Pan podatek dochodowy zgodnie z przepisami, ale uważa Pan, że podatku VAT, jako osoba prywatna, nie powinien Pan naliczać.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.) – zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy:

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość, zarówno gruntowa, jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.).

Na mocy art. 195 Kodeksu cywilnego:

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego:

Jak stanowi art. 198 Kodeksu cywilnego:

Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W tym miejscu należy zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2809 ze zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

W tym miejscu wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokona czynności podlegającej opodatkowaniu.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem, czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

W świetle powołanych przepisów stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku prywatnego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 (Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE), który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Należy zaznaczyć, że sprzedaż składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że:

·W roku 2022 zakupił Pan wraz z żoną (wspólnota majątkowa), 12 miejsc postojowych w hali garażowej, od dewelopera, w okazyjnej cenie, w celu zalokowania środków, które zabezpieczą w przyszłości synów.

·Miejsca te wynajmujecie Państwo odprowadzając co miesiąc podatek ryczałtowy od wynajmu.

·Wniosek dotyczy sprzedaży miejsca postojowego nr 3, nr 11 i nr 12 – każde miejsce posiada osobną księgę wieczystą.

·W roku 2023 odsprzedaliście Państwo z powrotem deweloperowi 2 miejsca postojowe po tej samej cenie (deweloper miał zobowiązania wobec wspólnoty), czyli (….) zł brutto za jedno miejsce, ponieważ deweloper miał zobowiązania wobec wspólnoty mieszkaniowej dlatego się Pan zgodził.

·W sierpniu 2023 r. sytuacja zmusiła Pana i Pana żonę do sprzedania jednego miejsca postojowego w celu remontu domu (wymiany okien), w którym Państwo mieszkają.

·Nie jest Pan przedsiębiorcą handlującym nieruchomościami tylko osobą prywatną zatrudnioną na etat, w wieku (…) lat.

·W momencie zakupu przedmiotowych miejsc postojowych nie prowadził Pan/Pana żona, działalności gospodarczej.

·W celu zbycia miejsc postojowych nie podpisał Pan umowy z pośrednikiem. Nie zamieszczał Pan ogłoszenia w prasie lub internecie.

·Nie poczynił Pan starań mających na celu uatrakcyjnienie miejsc postojowych będących przedmiotem wniosku.

·Poza przedmiotowymi miejscami postojowymi nie posiada Pan jeszcze innych nieruchomości (tylko dom w którym Pan mieszka).

·Przedmiotem umowy najmu były m.in. miejsca postojowe nr 3, nr 11 i nr 12.

·Poza najmem wykorzystuje Pan/Pana żona zakupione do majątku osobistego miejsca postojowe do parkowania swoich prywatnych aut (auta syna).

·Wynajem miejsc postojowych, o którym mowa, nie jest świadczony przez Pana/Pana małżonkę/Państwo oboje w sposób ciągły – najemcy się zmieniają, więc nie ma ciągłości.

·Stroną najmu miejsc postojowych jest tylko Pan.

·Pan uzyskiwał korzyści z czynszu z tytułu wynajmu ww. miejsc.

·Podatek należny nie wystąpił z tytułu umowy wynajmu. Podatek należny nie był rozliczany, ponieważ nie były wystawiane faktury VAT – nie jest Pan VAT-owcem.

·Pan dokumentował umowę wpłatą na konto, bez faktury VAT – nie jest Pan VAT-owcem i nie prowadzi Pan działalności.

·Do transakcji nabycia przez Pana i Pana żonę miejsc postojowych w roku 2022 deweloper wystawił fakturę VAT.

·Nabyte miejsca postojowe nie były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

·Z tytułu nabycia miejsc postojowych nie przysługiwało Panu/Pana żonie prawo do odliczenia podatku VAT, bo nie prowadził Pan i nie prowadzi działalności, i nie jest Pan VAT-owcem.

·Od momentu oddania do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi miejsc postojowych do momentu ich dostawy nie minął/nie minie okres dłuższy niż 2 lata – nabył je Pan w roku 2022.

·W ostatnich 2 latach przed sprzedażą nie ponosił Pan wydatków na ulepszenie (w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym) ww. miejsc postojowych, stanowiących co najmniej 30% ich wartości początkowej.

·Nie ponoszono jakichkolwiek wydatków w stosunku do sprzedanych miejsc postojowych z tytułu, których przysługiwałoby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Pana wątpliwości dotyczą ustalenia, czy w związku ze sprzedażą miejsc postojowych nr 3, nr 11 i nr 12 musi Pan odprowadzić podatek VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że w myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego:

Jak wynika z art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego:

Najem jest zatem umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.).

Istota umowy najmu wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz najemcy. Najemca, za oddaną mu w najem rzecz, płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą, a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Z treści przywołanego wyżej art. 8 ust. 1 ustawy i przedstawionych w tym zakresie objaśnień wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

W konsekwencji, najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym, wypełnia on określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że przed sprzedażą miejsca postojowe nr 3, nr 11 i nr 12 były przez Pana wynajmowane.

Wobec powyższego, odpłatne udostępnianie miejsc postojowych na podstawie umowy cywilnoprawnej, skutkujące uzyskiwaniem korzyści majątkowej po Pana stronie, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednocześnie w rozpatrywanej sprawie pomimo, że nabycie przedmiotowych miejsc postojowych nastąpiło w ramach istniejącej małżeńskiej wspólnoty majątkowej, to jednak były one wykorzystywana wyłącznie przez Pana do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Tak więc Pan, prowadząc działalność gospodarczą w oparciu o składniki majątku wspólnego, ma nad tym majątkiem kontrolę ekonomiczną. Jak bowiem wynika z opisu sprawy – stroną najmu miejsc postojowych jest tylko Pan i to Pan uzyskiwał korzyści z czynszu z tytułu wynajmu ww. miejsc.

Skoro więc miejsca postojowe były wykorzystywane wyłącznie przez Pana do prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na ich najmie, to Pan jest w sensie ekonomicznym ich właścicielem i w efekcie, to Pan wystąpił jako podmiot, który dokonał ich dostawy – przeniesienia prawa do rozporządzania miejscami postojowymi nr 3, nr 11 i nr 12 jak właściciel.

W kontekście wyżej przedstawionego opisu sprawy oraz przywołanych przepisów należy podsumować, że najem miejsc postojowych wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej. W konsekwencji najem miejsc postojowych stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a świadcząc ww. usługę najmu działał Pan jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo.

Analiza opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz powołanych regulacji, prowadzi do wniosku, że należy Pana uznać za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu dokonanej sprzedaży miejsc postojowych nr 3, nr 11 i nr 12. Jak wynika z opisu sprawy wykorzystywał Pan ww. miejsca postojowe w sposób, któremu nie można przypisać znamion wykorzystywania majątku w celach prywatnych. Nieruchomości nie zaspokajały Państwa potrzeb osobistych, gdyż – jak wskazano we wniosku – zakupili Państwo m.in. ww. miejsca postojowe od dewelopera, w okazyjnej cenie, w celu zalokowania środków, które zabezpieczą w przyszłości synów. Jednocześnie wynajmował Pan ww. miejsca postojowe i to Pan uzyskiwał korzyści z czynszu z tytułu wynajmu ww. miejsc.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że przedmiotowe miejsca postojowe nr 3, nr 11 i nr 12, na podstawie zawartej umowy najmu były wykorzystywane przez Pana w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym, dla czynności sprzedaży miejsc postojowych nr 3, nr 11 i nr 12 działał Pan jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a czynność ta podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Należy wskazać, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może być opodatkowana albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Jednocześnie należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku”, „budowli”.

W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 682 ze zm.), zwanej dalej ustawą Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane:

W myśl art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane:

Stosownie do art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane:

W analizowanej sprawie wskazał Pan, że w roku 2022 zakupił Pan wraz z żoną (wspólnota majątkowa), 12 miejsc postojowych w hali garażowej, od dewelopera. Z opisu sprawy wynika również, że wniosek dotyczy miejsc postojowych nr 3, nr 11 i nr 12, a każde miejsce posiada osobną księgę wieczystą.

Tym samym z opisu sprawy wynika, że każde z miejsc postojowych było samodzielnym przedmiotem sprzedaży, znajdującym się w budynku obejmującym halę garażową.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Wskazać należy, że zwolnienie od podatku dostawy budynków, budowli lub ich części zostało uregulowane w art. 43 ust. 1 pkt 10, 10a i 2 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy:

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Według art. 2 pkt 14 ustawy:

Z powyższego przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. „Pierwsze zasiedlenie” budynku, budowli lub ich części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku/budowli oddano go w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku/budowli na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika – bowiem w obydwu przypadkach doszło do korzystania z budynku/budowli.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy:

Powyższe przepisy wskazują, jakie muszą zostać spełnione warunki aby sprzedaż budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Z przepisów tych wynika, że prawo do zwolnienia przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów będących przedmiotem sprzedaży nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Należy zaznaczyć, że jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub pkt 10a ustawy, koniecznym jest przeanalizowanie możliwości skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy:

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
• brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.

Niespełnienie choćby jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W niniejszej sprawie w celu ustalenia, czy sprzedaż przez Pana miejsc postojowych korzystała ze zwolnienia od podatku VAT należy zbadać, czy względem ww. miejsc postojowych nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki okres czasu upłynął od tego momentu do momentu ich sprzedaży przez Pana.

Jak Pan wskazał, od momentu oddania do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi miejsc postojowych do momentu ich dostawy nie minął okres dłuższy niż 2 lata. Jednocześnie wskazał Pan, że w roku 2022 zakupił Pan wraz z żoną (wspólnota majątkowa) 12 miejsc postojowych w hali garażowej, od dewelopera. W roku 2023 odsprzedaliście Państwo z powrotem deweloperowi 2 miejsca postojowe po tej samej cenie (deweloper miał zobowiązania wobec wspólnoty). W sierpniu 2023 r. sytuacja zmusiła Pana i Pana żonę do sprzedania jednego miejsca postojowego.

W analizowanej sprawie brak więc przesłanek do zastosowanie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy w odniesieniu do sprzedaży ww. miejsc postojowych nr 3, nr 11 i nr 12.

Zatem skoro w stosunku do dostawy ww. miejsc postojowych nie znalazło zastosowania zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy należy przeanalizować, czy dostawa tych miejsc mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Następnie wskazać należy, że w rozpatrywanej sprawie transakcja nabycia miejsc postojowych została udokumentowana fakturą VAT. Jednocześnie – jak wskazał Pan w opisie sprawy – z tytułu nabycia miejsc postojowych nie przysługiwało Panu, ani Pana żonie prawo do odliczenia podatku VAT. Nie ponoszono jakichkolwiek wydatków w stosunku do tych miejsc postojowych z tytułu, których przysługiwałoby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zatem do sprzedaży ww. miejsc postojowych nr 3, nr 11 i nr 12 możliwe było zastosowanie zwolnienia od podatku VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, ponieważ były spełnione łącznie przesłanki, które to warunkują.

Mając na uwadze okoliczności sprawy, stwierdzić należy, że sprzedaż przez Pana miejsc postojowych nr 3, nr 11 i nr 12 korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

W związku z powyższym, w rozpatrywanej sprawie bezzasadne jest badanie, czy sprzedaż ta mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Podsumowując, należy stwierdzić, że sprzedaż miejsc postojowych nr 3, nr 11 i nr 12, które były wykorzystywane przez Pana w działalności gospodarczej, była czynnością, która korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 ust. 10a ustawy, a więc nie musi Pan odprowadzić podatku.

Jednocześnie Pana stanowisko należało uznać za nieprawidłowe ze względu na inne uzasadnienie prawne niż Pan przedstawił.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Pan ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Pana w złożonym wniosku. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację oparłem się na informacji, że: stroną najmu miejsc postojowych jest tylko Pan; z tytułu nabycia miejsc postojowych nie przysługiwało Panu/Pana żonie prawo do odliczenia podatku VAT, bo nie prowadził Pan i nie prowadzi działalności, i nie jest Pan VAT-owcem; od momentu oddania do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi miejsc postojowych do momentu ich dostawy nie minął okres dłuższy niż 2 lata – nabył je Pan w roku 2022; w ostatnich 2 latach przed sprzedażą nie ponosił Pan wydatków na ulepszenie (w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym) ww. miejsc postojowych, stanowiących co najmniej 30% ich wartości początkowej. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

W kwestii skutków prawnych, jakie wywołuje interpretacja indywidualna wydana dla Pana, należy stwierdzić, że w myśl art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:

Mając na uwadze, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Pana, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla współwłaściciela nieruchomości – Pana żony, która chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinna wystąpić z osobnym wnioskiem o jej wydanie.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Informuję ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Pana wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii prawidłowości braku wystawiania faktur z tytułu najmu, jak i analizy, czy z tytułu nabycia miejsc postojowych nie przysługiwało Panu, ani Pana żonie prawo do odliczenia podatku VAT.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).