Zatem, skoro Państwa Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą Spółka nie będzie miała od 1 lipca 2024 r. obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF).

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 października 2023 r. wpłynął za pośrednictwem platformy e-PUAP Państwa wniosek z 24 października 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF od 1 lipca 2024 r. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 27 grudnia 2023 r. (wpływ za pośrednictwem platformy e-PUAP 27 grudnia 2023 r.) i pismem z 4 stycznia 2024 r. (wpływ za pośrednictwem platformy e-PUAP 4 stycznia 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Państwo (dalej również: Spółka) jest spółką prawa brytyjskiego mającą siedzibę działalności gospodarczej na terenie Wielkiej Brytanii. Państwo funkcjonujecie w formie spółki A., która stanowi odpowiednik spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Polsce.

Spółka jest brytyjskim rezydentem podatkowym, który podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w kraju swojej siedziby. Zgodnie z przepisami prawa polskiego, Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce, w tym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT-UE).

W związku z potrzebą zatrudnienia pracownika na terenie Polski, w 2022 roku Spółka utworzyła oddział, zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym (dalej: Oddział PL).

Spółka wynajmuje biuro w Polsce, będące jednocześnie siedzibą Oddziału PL (dalej: Biuro). Z uwagi na charakter pracy polskiego pracownika, który nie przebywa w biurze na stałe, wynajmowane Biuro składa się z jednego pokoju, w którym odbywają się spotkania z potencjalnymi kontrahentami. Spółce udostępniona jest również przestrzeń wspólna (kuchnia, toaleta) w wynajmowanej nieruchomości. Spółka wynajmuje także miejsce parkingowe, które może być wykorzystywane przez kontrahentów odwiedzających Biuro lub pracownika. Na potrzeby prowadzenia działalności w Polsce poza wynajmem Biura, Spółka najmuje samochód osobowy.

Spółka zatrudnia jednego pracownika w oparciu o umowę o pracę (dalej: Pracownik). Obowiązki Pracownika obejmują realizację następujących zadań:

1) koordynowanie sprzedaży;

2) utrzymywanie relacji z kontrahentami;

3)wstępne negocjacje umów;

4)przyjmowanie zamówień.

Pracownik nie posiada pełnomocnictwa do działania w imieniu Spółki, w tym w szczególności nie może podpisywać umów wiążących Spółkę. Osoby decyzyjne w centrali Spółki mogą swobodnie zmieniać np. warunki wstępnie negocjowanych umów lub odstąpić od realizacji zamówienia. Wszelkie nowe warunki wynegocjowane przez Pracownika, muszą zostać zaakceptowane przez centralę w Wielkiej Brytanii. Również zamówienia zebrane przez Pracownika, muszą zostać przesłane do siedziby, gdzie są weryfikowane i dalej przetwarzane. Wszelkie aspekty związane z realizacją i koordynowanie transportu towarów realizowane są przez biuro w Wielkiej Brytanii. Co należy podkreślić, Pracownik zatrudniony w Oddziale PL nie jest uprawniony do podejmowania decyzji o charakterze zarządczym.

Wszelkie decyzje biznesowe podejmowane są w miejscu siedziby Spółki w Wielkiej Brytanii. Pracownik wykonuje swoją pracę wyłącznie na rzecz Spółki, tj. nie świadczy podobnych czynności na rzecz innych podmiotów. Pracownik wykorzystuje samochód osobowy celem spotkań z aktualnymi i potencjalnymi kontrahentami.

Działalność Spółki w Polsce:

Spółka prowadzi działalność w zakresie handlu hurtowego opartą na imporcie towarów z Azji do Europy (tj. do krajów wchodzących w skład Unii Europejskiej oraz Wielkiej Brytanii). Przedmiotem handlu jest sprzęt elektroniczny określany jako drobne artykuły gospodarstwa domowego. Zaimportowane do Polski towary Spółka sprzedaje podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą, w ramach transakcji krajowych oraz do innych krajów Unii Europejskiej poprzez wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów.

Importowane do Polski towary, transportowane są bezpośrednio z portów morskich do klientów hurtowych Spółki. W tym celu spółka nabywa usługi transportu, logistyki oraz odprawy celnej. W rzadkich sytuacjach, w przypadku braku możliwości bezpośredniej dostawy towarów do odbiorcy, Spółka nabywa także usługi magazynowo-logistyczne od podmiotu trzeciego (dalej: Magazynier). Pracownik nie bierze czynnego udziału w realizacji powyższych usług.

Usługi magazynowania

W ramach świadczonych usług Magazynier świadczy również usługi przeładunku, magazynowania i transportu towarów z magazynu. Czynności te wykonywane są przez Magazyniera na terenie będącej w jego posiadaniu nieruchomości (dalej: Magazyn) oraz z wykorzystaniem własnego sprzętu oraz personelu.

Pracownik Spółki, nie bierze czynnego udziału przy realizacji prac magazynowych, nie ma też trwałego ani swobodnego dostępu do terenu Magazynu, a Magazynier świadczy swoje usługi również innym podmiotom gospodarczym. Pracownikowi Spółki nie została udostępniona żadna powierzchnia biurowa ani urządzenia techniczne na terenie Magazynu.

Spółka nie jest jedynym nabywcą usług Magazyniera. Powierzchnia Magazynu wykorzystywana jest bowiem także przez inne podmioty niepowiązane ze Spółką. Spółka nie ma przypisanej na stałe określonej powierzchni magazynowej. Co istotne, tak jak wspomniano powyżej, magazynowanie towarów na terytorium Polski ma charakter sporadyczny i wynika z niezamierzonych sytuacji. Celem Spółki jest bowiem bezpośrednie dostarczanie towarów do odbiorców po ich zaimportowaniu na terytorium Polski. Zdarzają się okresy (np. kilku miesięczne), gdy Spółka nie korzysta z usług Magazyniera. Usługi magazynowania nabywane są jedynie w sytuacji gdy nie ma możliwości dostawy towarów bezpośrednio do klienta i nie są nabywane w sposób ciągły.

Fakturowanie

Faktury sprzedażowe dotyczące czynności opodatkowanych VAT w Polsce są wystawiane przez dział finansowy zlokalizowany w Wielkiej Brytanii. Pracownik nie bierze żadnego udziału w wystawianiu faktur. Dział finansowy w Wielkiej Brytanii jest również odpowiedzialny za należności, w tym związane z fakturami dotyczącymi czynności opodatkowanych VAT w Polsce. Wszystkie faktury zakupowe są ujmowane w rozliczeniach finansowych centrali zlokalizowanej w Wielkiej Brytanii.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że działalność gospodarcza Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej koncentruje się na dostarczaniu na rynek markowych produktów wyposażenia domu. W Wielkiej Brytanii Spółka ma dwie marki: (…) (siedziba główna oraz centrum dystrybucji) oraz (…) (centrum dystrybucji).

W Wielkiej Brytanii Spółka dysponuje zespołem składającym się z 15 dyrektorów ds. sprzedaży i 9 osób zajmujących się wsparciem sprzedaży. Zespół ten odpowiada za generowanie sprzedaży w Wielkiej Brytanii i zarządzanie nią.

Spółka nie jest w stanie określić, jak długo planuje współpracować z Magazynierem w zakresie nabywania usług logistycznych i magazynowych. Spółka planuje podejmować współpracę z Magazynierem doraźnie, w większości przypadków towary importowane do Polski będą dostarczane bezpośrednio do klientów.

Spółka korzysta z usług dwóch magazynów. Jeden zlokalizowany jest w miejscowości (…), natomiast drugi zlokalizowany jest w (…).

Umowy wynajmu biura, parkingu oraz samochodu osobowego zawierane są krótkoterminowo.

Pracownik zatrudniony w Oddziale PL spotyka się z klientami oraz potencjalnymi klientami, zarządza relacjami lokalnymi biznesowymi, poleca i prezentuje produkty oraz przyjmuje zamówienia sprzedaży. Po złożeniu zamówienia całym procesem zarządza zespół z centrali w Wielkiej Brytanii (realizacja, wysyłka, dostawa, księgowość, kontrola kredytowa, windykacja itp.).

Spółka nie posiada kontroli nad zasobami osobowymi/rzeczowymi/technicznymi Magazyniera.

Spółka nie ma wpływu na to, jaka część zasobów osobowych/technicznych/rzeczowych jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki.

Spółka nie posiada na terytorium Polski personelu, oprócz pracownika zatrudnionego w Oddziale.

Podmiotem, który świadczy na rzecz Spółki usługi transportu, logistyki i odprawy celnej jest podmiot (…) z siedzibą w Polsce. Podmiot ten świadczy na rzecz Spółki wszelkie usługi logistyczno-magazynowe na terenie Polski. Po potwierdzeniu wymagań klienta dotyczących dostawy, Spółka zleca ww. kontrahentowi zarezerwowanie w jej imieniu statku z Chin do Polski. Kontrahent będzie zarządzać odprawą towarów i rozliczać w imieniu Spółki wszelki podatek VAT i cła, które następnie mają zostać przez Spółkę mu zwrócone. Spółka dostarcza kontrahentowi instrukcje dotyczące dostawy, gdy towar dotrze do Polski: albo bezpośrednio do klienta, albo do jego magazynu w celu tymczasowego przechowywania.

Spółka nie posiada na terytorium Polski zasobów innych niż wskazane we wniosku.

Towary Spółki które są w Magazynie składowane i sprzedawane nie są pozyskiwane /sprzedawane dzięki negocjacjom prowadzonym przez pracownika Oddziału PL. Towary są wysyłane do Polski w związku z konkretnymi zamówieniami i podlegają magazynowaniu w przypadku, gdy klient nie jest w stanie odebrać ich natychmiast.

Spółka będzie nabywać usługi wsparcia prawnego i podatkowego oraz usługi marketingowe.

Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT od 2019 roku. Rejestracja Spółki została dokonana w związku z dokonywaniem importu towarów z Chin i sprzedawaniem ich do polskich kontrahentów.

Spółka nie będzie prowadzić sprzedaży towarów za pośrednictwem Oddziału. Oddział w Polsce nie posiada zapasów. Obszar sprzedaż i zapasów należą do Spółki.

Spółka posiada polski numer identyfikacji podatkowej: NIP PL(…).

Faktury sprzedażowe były wystawiane przez dział finansów w Wielkiej Brytanii. Faktury były wysyłane do klientów za pośrednictwem poczty e-mail.

Pytania

1.Czy działalność Spółki w Polsce prowadzi do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb VAT?

2.Czy Spółka ma obowiązek stosowania przepisów w zakresie Krajowego Systemu e-Faktur (dalej: KSeF), a w szczególności wystawiania faktur ustrukturyzowanych, od 1 lipca 2024 roku?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, działalność Spółki prowadzona w Polsce nie prowadzi do powstania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb VAT.

Definicja pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie została zawarta ani w Ustawie o podatku od towarów i usług (dalej: UPTU), ani w żadnych przepisach wykonawczych do tej ustawy. Pojęcie to ma swoje źródło w Dyrektywie 2006/112/WE, a zdefiniowane zostało w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. do Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Rozporządzenie Rady).

Zgodnie z treścią art. 11 Rozporządzenia Rady stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Aby mówić o istnieniu stałego miejsca działalności gospodarczej, konieczne jest zatem istnienie łącznie trzech przesłanek, tj.:

1.Stałości;

2.Zaplecza personalnego;

3.Zaplecza technicznego.

Zgodnie z orzecznictwem TSUE o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, a także jeżeli działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

O ile można uznać, że w przypadku Spółki warunek stałości jest spełniony, o tyle nie jest spełniona przesłanka istnienia zaplecza personalnego i technicznego. Co istotne, skala działalności prowadzonej w formie Oddziału PL nie pozwala na uznanie, że działalność ta jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby Spółki. Działania podejmowane w Oddziale PL mają charakter przygotowawczy i nie przynoszą skutku w postaci możliwości faktycznego prowadzenia działalności, nie świadczą zatem o istnieniu stałego miejsca. Spółka posiada oddział w Polsce, ale zatrudnia tylko jednego pracownika, którego zadaniem jest utrzymywanie kontaktów handlowych z klientami. Wszelkie procesy decyzyjne mające rzeczywisty wpływ na działalność gospodarczą wnioskodawcy podejmowane są w miejscu jego siedziby, tj. w Wielkiej Brytanii. W ocenie Spółki Oddział PL, funkcjonujący w jednym wynajętym pokoju, zatrudniający jednego pracownika, nie posiada odpowiedniego zaplecza personalnego ani technicznego pozwalającego na samodzielne, niezależne realizowanie zadań stanowiących przedmiot działalności gospodarczej Spółki, Oddział PL ten pełni wyłącznie funkcję pomocniczą.

Skala funkcjonowania Oddziału PL nie pozwala na uznanie, że jest on zdolny do świadczenia czynności opodatkowanych VAT na podstawie art. 5 ust. 1 UPTU. Wszystkie czynności związane z procesem sprzedaży (odpłatną dostawą towarów i wewnątrzwspólnotową dostawą towarów) wykonywane są przy wykorzystaniu zasobów technicznych i osobowych zlokalizowanych w Wielkiej Brytanii. To tam podpisywane są negocjowane i podpisywane umowy, wystawiane faktury, itp. Zasoby w Polsce składające się z jednego Pracownika (skupionego na reklamie i promocji produktów), Biura (wykorzystywanego przede wszystkim do spotkań z potencjalnymi kontrahentami) i samochodu nie pozwalają w żadnej mierze na prowadzenie procesu sprzedaży towarów. Spółka korzysta z usług magazynowych i logistycznych w Polsce, jednakże wszelkie procesy zachodzące w przedsiębiorstwie kontrolowane i koordynowane są w jego siedzibie. Ponadto, samo korzystanie z Magazynu nie ma stałego charakteru - następuje jedynie w wyjątkowych sytuacjach, kiedy Spółka musi czasowo składować swoje towary.

Działalność w Polsce nie jest prowadzona na taką skalę, aby można uznać ją za działalność noszącą jakiekolwiek znamiona niezależności, co byłoby warunkiem uznania oddziału za stałe miejsce działalności gospodarczej. Oddział PL nie jest prowadzony w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

Na konieczność istnienia kryterium niezależności dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zwrócił uwagę Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z (…): „Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.”.

Powyższy pogląd potwierdza linia interpretacyjna sądów administracyjnych, przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 28 lipca 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 141/20, odwołujący się do orzecznictwa TSUE, w którym wskazano.: „Kierując się powyższymi wskazaniami, wynikającymi również z innych wyroków TSUE, dotyczących ustalenia miejsca stałego prowadzenia działalności wskazać należy, że konieczna jest pewna określona minimalna skala aktywności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale (orzeczenie C- 231/94), tj. w sposób stały, powtarzalny i nieprzemijający (orzeczenie 168/84), wymagana jest też minimalna trwałość poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług w sposób niezależny (orzeczenie C-73/06 czy C-260/95)”.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym nie zostaje spełnione kryterium niezależności, a działalność Spółki prowadzona za pośrednictwem Oddziału PL nie prowadzi do powstania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb VAT.

Ad 2

Państwa zdaniem Spółka nie ma obowiązku wdrożenia i stosowania KSeF od 1 lipca 2024 roku.

Art. 1 pkt 12 ustawy z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (dalej: Ustawa zmieniająca) wprowadza do UPTU, ze skutkiem od 1 lipca 2024 roku, obowiązek wystawiania przez podatników faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

Jednocześnie, zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 i 2 UPTU, mającym obowiązywać od 1 lipca 2024 roku, a wprowadzonym art. 1 pkt 12 Ustawy zmieniającej , obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur nie dotyczy wystawiania faktur przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju oraz przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę.

Zdaniem Państwa Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, stąd też nie dotyczy jej obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

Natomiast jeśli Dyrektor KIS uznałby, że Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczyłoby w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę.

Proces dokonywania zamówień, koordynowania dostaw towarów, a także wystawiania i odbierania faktur zachodzi w kraju siedziby Spółki, którym jest Wielka Brytania. Ponadto, to w tym kraju podejmowane są wszystkie czynności związane z procesem zamawiania towarów i ich sprzedaży. Oddział PL w żaden sposób nie uczestniczy w tym procesie.

Tym samym, niezależnie od stanowiska Organu w sprawie pytania nr 1, przepisy wprost wykluczają Spółkę z grona podatników mających obowiązek wdrożenia i stosowania KSeF od 1 lipca 2024 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.) – zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Natomiast jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z treści wniosku wynika, że Państwo jesteście spółką prawa brytyjskiego mającą siedzibę działalności gospodarczej na terenie Wielkiej Brytanii. Państwo funkcjonujecie w formie spółki A, która stanowi odpowiednik spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Polsce. Spółka w Wielkiej Brytanii dysponuje zespołem składającym się z 15 dyrektorów ds. sprzedaży i 9 osób zajmujących się wsparciem sprzedaży. Zespół ten odpowiada za generowanie sprzedaży w Wielkiej Brytanii i zarządzaniem nim. Wszelkie decyzje biznesowe podejmowane są w miejscu siedziby Spółki w Wielkiej Brytanii. Działalność gospodarcza Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej koncentruje się na dostarczaniu na rynek markowych produktów wyposażenia domu. W Wielkiej Brytanii Spółka ma dwie marki: (…) (siedziba główna oraz centrum dystrybucji) oraz (…) (centrum dystrybucji). Spółka prowadzi działalność w zakresie handlu hurtowego opartą na imporcie towarów z Azji do Europy (tj. do krajów wchodzących w skład Unii Europejskiej oraz Wielkiej Brytanii). Przedmiotem handlu jest sprzęt elektroniczny określany jako drobne artykuły gospodarstwa domowego. Zaimportowane do Polski towary Spółka sprzedaje podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą, w ramach transakcji krajowych oraz do innych krajów Unii Europejskiej poprzez wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów. Importowane do Polski towary, transportowane są bezpośrednio z portów morskich do klientów hurtowych Spółki. W tym celu Spółka nabywa usługi transportu, logistyki oraz odprawy celnej. W rzadkich sytuacjach, w przypadku braku możliwości bezpośredniej dostawy towarów do odbiorcy, Spółka nabywa także usługi magazynowo-logistyczne od podmiotu trzeciego (Magazyniera). W ramach świadczonych usług Magazynier świadczy również usługi przeładunku, magazynowania i transportu towarów z magazynu. Zdarzają się okresy (np. kilku miesięczne), gdy Spółka nie korzysta z usług Magazyniera. Usługi magazynowania nabywane są jedynie w sytuacji gdy nie ma możliwości dostawy towarów bezpośrednio do klienta i nie są nabywane w sposób ciągły. Towary są wysyłane do Polski w związku z konkretnymi zamówieniami i podlegają magazynowaniu w przypadku, gdy klient nie jest w stanie odebrać ich natychmiast.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT (w rozumieniu art. 11 Rozporządzenia) (pytanie nr 1).

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE oraz NSA, obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Realizując transakcje opisane we wniosku, Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności w sposób stały. Jak wynika z opisu sprawy, głównym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest dostarczanie na rynek markowych produktów wyposażenia domu. Spółka prowadzi działalność w zakresie handlu hurtowego opartą na imporcie towarów z Azji do Europy (tj. do krajów wchodzących w skład Unii Europejskiej oraz Wielkiej Brytanii). Zaimportowane do Polski towary Spółka sprzedaje podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą, w ramach transakcji krajowych oraz do innych krajów Unii Europejskiej poprzez wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów. W związku z potrzebą zatrudnienia pracownika na terenie Polski, w 2022 r. Spółka utworzyła oddział, zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym. Spółka zatrudnia jednego pracownika. Obowiązki zatrudnionego pracownika obejmują realizację następujących zadań: koordynowanie sprzedaży, utrzymywanie relacji z kontrahentami; wstępne negocjacje umów, przyjmowanie zamówień, jednakże pracownik nie posiada pełnomocnictwa do działania w imieniu Spółki, w tym w szczególności nie może podpisywać umów wiążących Spółkę. Osoby decyzyjne w centrali Spółki mogą swobodnie zmieniać np. warunki wstępnie negocjowanych umów lub odstąpić od realizacji zamówienia. Wszelkie nowe warunki wynegocjowane przez pracownika, muszą zostać zaakceptowane przez centralę w Wielkiej Brytanii. Również zamówienia zebrane przez pracownika, muszą zostać przesłane do siedziby, gdzie są weryfikowane i dalej przetwarzane. Pracownik zatrudniony w Oddziale PL nie jest uprawniony do podejmowania decyzji o charakterze zarządczym. Wszelkie aspekty związane z realizacją i koordynowanie transportu towarów realizowane są przez biuro w Wielkiej Brytanii. Istotnym jest również, że towary Spółki które są w Magazynie składowane i sprzedawane nie są pozyskiwane/sprzedawane dzięki negocjacjom prowadzonym przez pracownika Oddziału PL. Spółka nie posiada na terytorium Polski innego personelu. Jak wskazano w opisie sprawy Spółka wynajmuje biuro w Polsce, będące jednocześnie siedzibą Oddziału PL. Należy jednak wskazać, że zatrudniony pracownik nie przebywa w biurze na stałe. Na potrzeby prowadzenia działalności w Polsce poza wynajmem biura, Spółka najmuje samochód osobowy. Spółka wynajmuje także miejsce parkingowe, które może być wykorzystywane przez kontrahentów odwiedzających biuro lub pracownika. Należy wskazać, że umowy wynajmu biura, parkingu oraz samochodu osobowego zawierane są krótkoterminowo.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższy opis, nie można uznać, że Spółka na terytorium Polski w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w Wielkiej Brytanii posiadając odpowiednie zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób stały część działalności gospodarczej. Co prawda Spółka w związku z potrzebą zatrudnienia pracownika na terenie Polski utworzyła oddział, gdzie Spółka wynajmuje biuro w Polsce, będące jednocześnie siedzibą oddziału, jednakże zatrudniony pracownik nie przebywa w biurze na stałe i nie jest uprawniony do podejmowania decyzji o charakterze zarządczym. W konsekwencji, posiadane przez Spółkę zaplecze personalne i techniczne nie pozwalają na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej, bowiem zaplecze osobowe i techniczne jakim Spółka dysponuje na terytorium Polski (jeden pracownik, samochód, biuro) nie tworzy infrastruktury niezbędnej do tego, by prowadzić samodzielną i niezależną działalność w sposób ciągły.

Należy jednak zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Spółka nie posiada kontroli nad zasobami osobowymi/rzeczowymi/technicznymi Magazyniera. Spółka nie ma przypisanej na stałe określonej powierzchni magazynowej. Spółka nie ma wpływu na to, jaka część zasobów osobowych/technicznych/rzeczowych jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki. Pracownik Spółki, nie bierze czynnego udziału przy realizacji prac magazynowych, nie ma też trwałego ani swobodnego dostępu do terenu Magazynu, a Magazynier świadczy swoje usługi również innym podmiotom gospodarczym. Pracownikowi Spółki nie została udostępniona żadna powierzchnia biurowa ani urządzenia techniczne na terenie Magazynu. Zatem, mając na uwadze powyższe okoliczności sprawy, Spółka nie posiada zaplecza osobowego i technicznego na terytorium kraju nad którym sprawuje kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Zatem, nie można uznać, że Spółka na terytorium Polski w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w Wielkiej Brytanii posiadając odpowiednie zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób niezależny część działalności gospodarczej. Działalność, jaka jest prowadzona w Polsce nie cechuje się samodzielnością w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. Ponadto Spółka nie będzie posiadać kontroli nad zapleczem Magazyniera porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Tym samym, należy uznać, że działalność Spółki na terytorium Polski nie tworzy stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ponadto Państwa wątpliwości dotyczą również, czy Spółka ma obowiązek stosowania przepisów w zakresie Krajowego Systemu e-Faktur, a w szczególności wystawiania faktur ustrukturyzowanych od 1 lipca 2024 roku (pytanie nr 2).

Zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Należy także wskazać, że ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, który wchodzi w życie od 1 lipca 2024 r.:

Odnosząc się do ww. Państwa wątpliwości należy wskazać, że przepis art. 106ga ust. 1 ustawy który będzie obowiązywał od 1 lipca 2024 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, skoro Państwa Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą Spółka nie będzie miała od 1 lipca 2024 r. obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF). Jednocześnie należy wskazać, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym Spółka ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Niniejsza interpretacja w zakresie pytania nr 2 dotyczącego obowiązku stosowania przepisów w zakresie Krajowego Systemu e-Faktur, a w szczególności wystawiania faktur ustrukturyzowanych od 1 lipca 2024 roku została wydana na podstawie przepisów, które mają wejść w życie z dniem 1 lipca 2024 r. zgodnie z ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw  (Dz.U. z  2023 r. poz. 1598) i traci ważność w przypadku ich zmiany lub uchylenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).