Prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów od dostawcy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 października 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 25 października 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów od dostawcy.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jako podmiot (…) (dalej: Wnioskodawca) prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą na terytorium Polski w zakresie handlu obuwiem od września 2020 roku, a od sierpnia 2021 roku jest Pan zarejestrowany jako czynny podatnik VAT, także jako podatnik unijny. Tym samym, stał się Pan czynnym podatnikiem VAT figurującym w „wykazie podmiotów zarejestrowanych jako podatnicy VAT, niezarejestrowanych oraz wykreślonych i przywróconych do rejestru VAT” mającym obowiązki i prawa na gruncie podatkowym.

Obowiązkiem Pana, jako podatnika jest naliczanie przy każdej sprzedaży lub wykonaniu usługi podatku VAT i odprowadzanie go do Urzędu Skarbowego, zaś Pana prawem jest jego odliczanie w momencie dokonania zakupu towaru lub usługi na potrzeby działalności.

Kupowane przez Pana na potrzeby działalności towary – głównie obuwie – służą Panu wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Kupuje Pan obuwie ze stron dostawców takich jak (…) (dalej: dostawca lub sprzedawca) i prowadzi Pan ich dalszą sprzedaż.

Współpracuje Pan z dostawcą, który posługuje się polskim numerem NIP oraz widnieje na liście podatników VAT, jako podatnik VAT czynny. Wszystkie dostawy realizowane są wyłącznie z magazynów na terytorium Polski, a nabywane towary służą Panu wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. W transakcjach handlowych występuje Pan jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą posługując się, tak jak dostawca, polskim numerem NIP.

Posiada Pan faktury dokumentujące zakup obuwia, mimo tego dostawca często przy sprzedaży określa Pana jako podmiot nieprowadzący działalności gospodarczej (sprzedaż na rzecz konsumenta). Podczas transakcji wyraźnie podkreśla Pan, że występuje jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. W tym celu przy składaniu zamówienia podaje Pan swój nr NIP.

Na otrzymywanych fakturach dostawca umieszcza Pana numer NIP. Zdarzają się jednak sytuacje, że na fakturze pojawia się zapis o treści: „Ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT. Zakup został dokonany wyłącznie do użytku osobistego”. Wynika z niego, że dostawca nie określa Pana jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, tylko jako osobę fizyczną dokonującą czynności niezwiązanej bezpośrednio z jego działalnością gospodarczą. Jednak podkreśla Pan, że każdorazowo dokonuje Pan takiego zakupu wyłącznie na cele działalności gospodarczej.

Dostawca na fakturze posługuje się nazwą „numeru rachunku” zamiast „numer faktury”, „rachunek z dnia” zamiast „faktura z dnia” oraz „adres rachunku” zamiast „adres fakturowania” lub „adres nabywcy”. Dostawca nazywa swój dokument „Faktura VAT”.

Dokumenty wystawiane przez dostawców spełniają wymogi formalne przewidziane w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT. Dokument zawiera m.in.:

1)datę wystawienia;

2)kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje dokument;

3)imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów;

4)numer, za pomocą którego nabywca towarów jest zidentyfikowany na potrzeby podatku;

5)nazwę (rodzaj) towaru;

6)miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów;

7)cenę jednostkową towaru bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

8)kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen;

9)wartość dostarczonych towarów objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

10)stawkę podatku;

11)sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku;

12)kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

13)kwotę należności ogółem.

Dostawca ma pełną świadomość, że chce Pan w dokonanej transakcji wystąpić jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Mimo tego identyfikuje sprzedaż jako konsumencką, gdyż dostawca nie wykazuje swoich dostaw jako sprzedaży dla podatnika tylko jako pozycja zbiorcza w pliku JPK_VAT. Dostawca oczywiście odprowadza podatek VAT od tych transakcji, jednak zaznacza na fakturze fakt, że zakup został dokonany wyłącznie do użytku osobistego.

Pytanie

Czy w przedstawionej sytuacji przysługuje Panu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z dokumentów wystawionych przez dostawcę?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, przysługuje Panu pełne prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumenujących nabycie towarów od dostawcy.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, prawo do odliczenia przysługuje w takim zakresie, w jakim nabywane towary służą czynnościom opodatkowanym.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikającego z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do odliczenia podatku stanowi integralną część mechanizmu VAT i co do zasady nie może być ograniczane. Prawo to jest wykonywane w sposób bezpośredni w stosunku do całego podatku obciążającego transakcje powodujące naliczenie podatku. Jest to tzw. zasada neutralności, która jest podstawową zasadą VAT wynikającą z charakteru podatku konsumpcyjnego.

Jak wynika z przytoczonych przepisów zasadniczą przesłanką o charakterze materialnym warunkującą powstanie u nabywcy, będącego podatnikiem, prawa do odliczenia jest związek danego zakupu z dokonywaną przez podatnika sprzedażą opodatkowaną.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W Pana ocenie dopisanie na fakturze informacji: „Zakup został dokonany wyłącznie do użytku osobistego” nie pozbawia Pana prawa do odliczenia podatku VAT. Wie Pan, że nabyte towary będą od początku służyły do działalności opodatkowanej.

Warto również wskazać, że w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT został wymieniony katalog elementów obligatoryjnych jakie powinny znaleźć się na fakturze.

W świetle powyższego możemy zatem wskazać, że faktury są dokumentem sformalizowanym z określonymi elementami obowiązkowymi. Zasadniczo zatem, prawidłowa faktura daje prawo do odliczenia podatku VAT. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Wskazuje Pan również, że „Neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się m.in. dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających taki stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu. Podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku są traktowane w doktrynie prawa wspólnotowego VAT jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako przywilej” (VI Dyrektywa VAT: Komentarz do Dyrektywy Rady Unii Europejskiej dotyczący wspólnego systemu podatku od wartości dodanej pod. red. K. Sachsa, C.H. Beck Warszawa 2004, str. 417).

Jeżeli w prawie wspólnotowym nie ma regulacji, która pozwoliłaby na ograniczenia prawa podatników do odliczenia, to prawo do odliczenia powinno być respektowane (VI Dyrektywa VAT: Komentarz do Dyrektywy Rady Unii Europejskiej dotyczący wspólnego systemu podatku od wartości dodanej pod. red. K. Sachsa, C.H. Beck Warszawa 2004, str. 418 i nast.).

W zapadłym na gruncie VI Dyrektywy orzecznictwie utrwalił się pogląd, iż art. 17 (zastąpiony przez Rozdział 1 Tytułu X Odliczenia Dyrektywy 2006/112/WE Rady) określa precyzyjnie warunki powstania i zakres prawa do odliczania nie pozostawiając państwom członkowskim żadnego marginesu dowolności w zakresie jego wprowadzania w życie (wyrok ETS z 10 marca 2005 r. w sprawie C-33/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, LexPolonica nr 375013).

Z treści cytowanego przepisu bezsprzecznie wynika, iż koniecznym do realizacji prawa do odliczenia jest jedynie związek zakupów z działalnością gospodarczą.

Zwraca Pan również uwagę na interpretacje wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w analogicznym stanie faktycznym. Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z 22 lipca 2022 r., nr 0112-KDIL1-3.4012.262.2022.1.AKR wskazał, że najistotniejszym warunkiem umożliwiającym czynnemu podatnikowi VAT realizację prawa do odliczenia jest związek dokonanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych. W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych. Przy czym to faktura stanowi podstawę dla nabywcy towaru lub usługi do odliczenia podatku naliczonego. Z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej zwróciła się podatniczka VAT, która na cele działalności gospodarczej dokonała zakupu towaru. Otrzymała fakturę, na której są dane jej firmy, tylko nie ma słowa „nabywca″, a jest sformułowanie „adres rachunku″, nie ma również sformułowania „sprzedawca″. Dokument posiada numer, datę wystawienia i datę dostawy. Wyszczególnione są również pozycje z towarem, z kwotami netto, VAT i brutto. Ponadto sprzedawca zamieścił na niej adnotację: „ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia podatku VAT. Zakup został dokonany wyłącznie do użytku osobistego″. Od organu podatkowego podatniczka oczekiwała potwierdzenia, że ma prawo do odliczenia VAT zawartego we wspomnianej fakturze. Dyrektor KIS stwierdził, że w analizowanej sprawie wystawiona przez sprzedawcę faktura zawiera wszystkie elementy faktury wskazane w art. 106e ustawy o VAT. Zdaniem organu prawo do odliczenia podatku naliczonego jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane pod względem czasu ani pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Przy czym przepisy ustawy o VAT nie uzależniają prawa podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od umieszczania stosownych „dopisków″ na fakturach. Sytuacje, których wystąpienie wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zostały wskazane w art. 88 ustawy o VAT. Reasumując, Dyrektor KIS potwierdził, że skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatniczka VAT będzie nabywać towar, który każdorazowo będzie przedmiotem dokonywanej przez nią dostawy, oraz będzie ona rozliczać VAT należny według obowiązujących stawek, to przysługuje jej prawo do odliczenia VAT zawartego na otrzymanej fakturze.

Mając powyższe na uwadze, uważa Pan, że ma Pan prawo do pełnego odliczania VAT w przestawionym stanie faktycznym.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej „ustawą” :

Według art. 15 ust 2 ustawy:

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Z powyższych regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na mocy art. 88 ust. 3a ustawy:

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy:

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast w myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Elementy, jakie powinna zawierać faktura, zostały wymienione w art. 106e ustawy.

Stosownie do treści art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy:

Z ww. uregulowań wynika, że faktura powinna m.in. jednoznacznie określać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika (sprzedawcy) i nabywcy oraz ich adresy. Faktura powinna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji. Każdorazowo należy ustalić więc nabywcę towaru lub usługi, który powinien wynikać z zawartej umowy.

Celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział.

Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Zatem, co do zasady, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem, jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur, w tym prawa do odliczenia podatku naliczonego, wyłącznie z powodu braków mających charakter tzw. wadliwości mniejszej wagi. Są to tego rodzaju wadliwości, które, co prawda, powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Należy zauważyć, że chociaż faktura powinna zawierać dane dotyczące nabywcy wymienione w art. 106e ust. 1 ustawy, to jednak niewskazanie niektórych z tych informacji nie wyklucza możliwości jego identyfikacji na podstawie pozostałych danych zawartych na fakturze.

Z opisu sprawy wynika że, prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą na terytorium Polski w zakresie handlu obuwiem od września 2020 roku, a od sierpnia 2021 roku jest Pan zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Kupowane przez Pana na potrzeby działalności towary – głównie obuwie – służą Panu wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Kupuje Pan obuwie ze stron dostawców takich jak (…) (dalej: dostawca lub sprzedawca) i prowadzi Pan ich dalszą sprzedaż. Współpracuje Pan z dostawcą, który posługuje się polskim numerem NIP oraz widnieje na liście podatników VAT, jako podatnik VAT czynny. Wszystkie dostawy realizowane są wyłącznie z magazynów na terytorium Polski, a nabywane towary służą Panu wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. W transakcjach handlowych występuje Pan jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą posługując się, tak jak dostawca, polskim numerem NIP. Posiada Pan faktury dokumentujące zakup obuwia, mimo tego dostawca często przy sprzedaży określa Pana jako podmiot nieprowadzący działalności gospodarczej (sprzedaż na rzecz konsumenta). Podczas transakcji wyraźnie podkreśla Pan, że występuje jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. W tym celu przy składaniu zamówienia podaje Pan swój nr NIP. Na otrzymywanych fakturach dostawca umieszcza Pana numer NIP. Zdarzają się jednak sytuacje, że na fakturze pojawia się zapis o treści: „Ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT. Zakup został dokonany wyłącznie do użytku osobistego”. Wynika z niego, że dostawca nie określa Pana jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, tylko jako osobę fizyczną dokonującą czynności niezwiązanej bezpośrednio z jego działalnością gospodarczą. Jednak podkreśla Pan, że każdorazowo dokonuje Pan takiego zakupu wyłącznie na cele działalności gospodarczej. Dostawca na fakturze posługuje się nazwą „numeru rachunku” zamiast „numer faktury”, „rachunek z dnia” zamiast „faktura z dnia” oraz „adres rachunku” zamiast „adres fakturowania” lub „adres nabywcy”. Dostawca nazywa swój dokument „Faktura VAT”. Dokumenty wystawiane przez dostawców spełniają wymogi formalne przewidziane w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT. Dokument zawiera m.in.:

1)datę wystawienia;

2)kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje dokument;

3)imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów;

4)numer, za pomocą którego nabywca towarów jest zidentyfikowany na potrzeby podatku;

5)nazwę (rodzaj) towaru;

6)miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów;

7)cenę jednostkową towaru bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

8)kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen;

9)wartość dostarczonych towarów objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

10)stawkę podatku;

11)sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku;

12)kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

13)kwotę należności ogółem.

Dostawca ma pełną świadomość, że chce Pan w dokonanej transakcji wystąpić jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Mimo tego identyfikuje sprzedaż jako konsumencką, gdyż dostawca nie wykazuje swoich dostaw jako sprzedaży dla podatnika tylko jako pozycja zbiorcza w pliku JPK_VAT. Dostawca odprowadza podatek VAT od tych transakcji, jednak zaznacza na fakturze fakt, że zakup został dokonany wyłącznie do użytku osobistego.

Wątpliwości Pana dotyczą wskazania, czy w przedstawionej sytuacji przysługuje Panu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z dokumentów wystawionych przez dostawcę.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Jak wskazano powyżej, najistotniejszym warunkiem umożliwiającym czynnemu podatnikowi VAT realizację prawa do odliczenia jest związek dokonanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Jednocześnie oceny, czy związek ten istnieje lub będzie istniał w przyszłości, należy dokonać w momencie realizowania zakupów zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik – aby mógł skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego – nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Przy czym należy podkreślić, że podstawę dla nabywcy towaru lub usługi do odliczenia podatku naliczonego stanowi faktura, bowiem z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy wynika, że podatkiem naliczonym jest kwota podatku wynikająca z faktury.

W analizowanej sprawie – jak wskazano w opisie sprawy – wystawiane przez dostawcę faktury spełniają wymogi formalne przewidziane w art. 106e ust. 1 ustawy. Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Przy czym przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie uzależniają prawa podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od umieszczania stosownych „dopisków” na fakturach. Ustawodawca bowiem przewidział sytuacje, których wystąpienie wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, które zostały wskazane w art. 88 ustawy.

Analiza przedstawionego opisu sprawy i powołanych regulacji prawnych prowadzi do wniosku, że skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie Pan nabywał – jako czynny, zarejestrowany podatnik VAT – towar, który każdorazowo będzie przedmiotem dokonywanej przez Pana dostawy oraz będzie Pan rozliczał należny podatek VAT według obowiązujących stawek, to przysługuje Panu prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego zawartego na otrzymanej fakturze, gdyż spełniony będzie warunek niezbędny do dokonania takiego obniżenia, określony w art. 86 ust. 1 ustawy, tj. związek zakupionego towaru z opodatkowaną podatkiem VAT Pana działalnością gospodarczą. Jednocześnie nie znajduje tu zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy. W konsekwencji przy braku zaistnienia innych negatywnych przesłanek, przysługuje Panu prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z faktur wystawionych przez dostawcę dokumentujących nabycie przez Pana towaru.

Podsumowując, przysługuje Panu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów od dostawcy.

Tym samym Pana stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy wskazać, że wszelkie ustalenia co do przebiegu i dokumentowania transakcji powinny być przedmiotem uzgodnień pomiędzy stronami tej transakcji w celu uniknięcia nieprawidłowości w rozliczaniu podatku VAT zarówno przez sprzedawcę, jak i przez nabywcę.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnośnie powołanej przez Pana interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacja przepisów prawa podatkowego wydawana jest w indywidualnej sprawie podatnika i niewątpliwie kształtuje sytuację prawną tego podatnika w sprawie będącej przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczy konkretnego stanu faktycznego i nie ma mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy ją traktować indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).