Do czynności wewnątrzwspólnotowego nabycia ładowarki kołowej (…) od kontrahenta unijnego znajduje zastosowanie art. 103 ust. 4 i 5 ustawy, co oznacza, że ma Pan obowiązek przedłożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o nabyciu środka transportu (VAT-23) oraz zapłaty podatku od towarów i usług w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego, na podstawie art. 103 ust. 3 i 4 ustawy.

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 października 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 28 września 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku obowiązku zapłaty podatku VAT z tytułu zakupu ładowarki kołowej, na podstawie art. 103 ust. 3 i 4 ustawy. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą. Jest Pan czynnym podatnikiem podatku VAT, zarejestrowanym dla potrzeb rozliczania transakcji wewnątrzwspólnotowych. 26 sierpnia 2023 r. zakupił Pan ładowarkę kołową (…) od kontrahenta z Belgii, który również jest zarejestrowany dla potrzeb wewnątrzwspólnotowych transakcji. Nabycie ładowarki kołowej nastąpiło w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Ładowarka została przyjęta do używania i wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Ładowarka została zaliczona do grupy 5, Maszyny, urządzenia i aparaty specjalistyczne, podgrupy 58 - maszyny do robót ziemnych, budowlanych i drogowych, symbolu KŚT 580 - maszyny do robót ziemnych i fundamentowych.

Zajmuje się Pan sprzedażą węgla oraz świadczy Pan usługi transportowe. Ładowarka kołowa służy do przewożenia kruszyw w magazynie oraz do załadunku kruszyw. Ładowarka kołowa przyspiesza pracę, nie trzeba robić tego ręcznie.

Ładowarka nie podlega rejestracji na terytorium kraju ani obowiązkowym badaniom technicznym. Ładowarka nie może być wykorzystywana do transportu osób ani towarów. Mobilność ładowarki kołowej przejawia się wyłącznie załadunkiem i rozładunkiem kruszyw na placu. Posiada tylko 1 miejsce siedzące dla operatora. Ładowarka (...) ma silnik o pojemności 3,6 l.

Pytanie

Czy nabycie od kontrahenta unijnego ładowarki kołowej (...) zobowiązuje Pana do złożenia informacji VAT-23 i zapłaty podatku VAT na rachunek Urzędu Skarbowego?

Pana stanowisko w sprawie

Nabycie od kontrahenta z Belgii ładowarki kołowej (…) zakupionej na fakturę VAT w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów nie powoduje obowiązku złożenia informacji VAT-23 ani zapłaty podatku VAT na rachunek Urzędu Skarbowego. Ładowarka kołowa nie jest środkiem transportu, lecz urządzeniem pozwalającym na przewóz kruszyw z miejsca na miejsce bądź załadunku/rozładunku na placu w prowadzonej działalności gospodarczej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.) - zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W myśl art. 9 ust. 2 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1) nabywcą towarów jest:

a) podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,

b) osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a

- z zastrzeżeniem art. 10;

2) dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku, gdy:

1.nabywcą jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 1,

2.dokonującym dostawy towarów jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 2

- jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu.

Zatem transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji gdy spełnione zostaną powyższe warunki transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Przy tym, z art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy:

Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Stosownie do art. 25 ust. 1 ustawy:

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą. Jest Pan czynnym podatnikiem podatku VAT, zarejestrowanym dla potrzeb rozliczania transakcji wewnątrzwspólnotowych. 26 sierpnia 2023 r. zakupił Pan ładowarkę kołową (…) od kontrahenta z Belgii, który również jest zarejestrowany dla potrzeb wewnątrzwspólnotowych transakcji. Nabycie ładowarki kołowej nastąpiło w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Ładowarka została przyjęta do używania i wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Ładowarka została zaliczona do grupy 5, Maszyny, urządzenia i aparaty specjalistyczne, podgrupy 58 - maszyny do robót ziemnych, budowlanych i drogowych, symbolu KŚT 580 - maszyny do robót ziemnych i fundamentowych. Zajmuje się Pan sprzedażą węgla oraz świadczy Pan usługi transportowe. Ładowarka kołowa służy do przewożenia kruszyw w magazynie oraz do załadunku kruszyw. Ładowarka kołowa przyspiesza pracę, nie trzeba robić tego ręcznie. Ładowarka nie podlega rejestracji na terytorium kraju ani obowiązkowym badaniom technicznym. Ładowarka nie może być wykorzystywana do transportu osób ani towarów. Mobilność ładowarki kołowej przejawia się wyłącznie załadunkiem i rozładunkiem kruszyw na placu. Posiada tylko 1 miejsce siedzące dla operatora. Ładowarka (…) ma silnik o pojemności 3,6 l.

Wątpliwości Pana dotyczą rozstrzygnięcia, czy nabycie od kontrahenta unijnego ładowarki kołowej (…) zobowiązuje Pana do złożenia informacji VAT-23 i zapłaty podatku VAT.

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości należy wskazać, że w myśl art. 99 ust. 10 ustawy:

W przypadku gdy podatnicy, o których mowa w art. 15, oraz podmioty niebędące podatnikami wymienionymi w art. 15, niemające obowiązku składania deklaracji podatkowej, o którym mowa w ust. 1-3 lub w ust. 8, dokonują jedynie wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu, deklarację podatkową w zakresie nabywanych nowych środków transportu składa się w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy:

W przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Na podstawie art. 103 ust. 4 ustawy:

Przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

W myśl art. 103 ust. 5 ustawy:

W przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, podatnicy są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.

Zgodnie z art. 103 ust. 7 ustawy:

Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór informacji, o której mowa w ust. 5, uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowej identyfikacji środka transportu, w tym jego przebieg oraz datę pierwszego dopuszczenia do użytku.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 103 ust. 7 ustawy, Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 27 maja 2019 r. w sprawie wzoru informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (Dz. U. z 2019 r. poz. 1007) określił wzór informacji i jest to druk VAT-23, stanowiący załącznik do ww. rozporządzenia.

Wymienione przepisy ustawy zobowiązują podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia środków transportu do przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o takim nabyciu oraz do zapłaty podatku z tego tytułu. Przy czym informacja i zapłata podatku dotyczy zarówno „nowych środków transportu” jak i „innych środków transportu”.

Pojęcie nowego środka transportu zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 10 lit. a ustawy, gdzie stwierdza się, że:

Przez nowy środek transportu rozumie się przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6.000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Powołując się na definicję zawartą w ww. przepisie ustawy, za „nowe środki transportu” mogą być uznane pojazdy lądowe przeznaczone do transportu osób lub towarów, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem). Natomiast przez „inne środki transportu”, o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za „nowe środki transportu” w postaci przebiegu lub okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

Aby można uznać jakąkolwiek maszynę, urządzenie czy pojazd za „nowy środek transportu” lub „inny środek transportu”, należy przede wszystkim ustalić, czy będzie się ona zawierała w zakresie pojęciowym „środka transportu”.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej, państwa członkowskie zobowiązały się do wykonywania i stosowania prawa wspólnotowego. Treść przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90 poz. 864/2 ze zm.) stanowi, że:

W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.

I tak, zgodnie z art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1 ze zm.) - zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”:

Środek transportu, o którym mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE, obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

Przepis art. 38 ust. 2 rozporządzenia 282/2011 zawiera niewyłączną, przykładową listę środków transportu. Zgodnie z tym przepisem:

Środki transportu, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności następujące pojazdy:

a) pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne;

b) przyczepy i naczepy;

c) wagony kolejowe;

d)statki;

e) statki powietrzne;

f) pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych;

g) ciągniki i inne pojazdy rolnicze;

h) pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych.

Natomiast stosownie do art. 38 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Środkami transportu, o których mowa w ust. 1, nie są pojazdy trwale unieruchomione ani kontenery.

Analiza art. 38 rozporządzenia 282/2011 wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danej maszyny, urządzenia czy pojazdu za środek transportu jest jej przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Użyty w definicji „środka transportu” zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń.

Ładowarka kołowa nie jest wymieniona wprost w art. 38 ust. 2 rozporządzenia 282/2011. Niemniej jednak, w ocenie tut. Organu należy odwołać się do definicji określonej w ustępie 1 tego artykułu, z której wynika, że aby dany pojazd mógł być uznany za „środek transportu”, musi być zaprojektowany oraz faktycznie nadawać się do wykorzystania w celu transportu osób lub rzeczy z jednego miejsca do drugiego. Przy czym, do środków transportu nie zalicza się jedynie takich pojazdów, które są trwale unieruchomione oraz kontenerów (art. 38 ust. 3 rozporządzenia 282/2011).

Przechodząc na grunt analizowanej sprawy należy uznać, że pomimo jak Pan wskazuje - ładowarka nie może być wykorzystywana do transportu osób ani towarów, to jednak ładowarka służy do przewożenia kruszyw w magazynie z jednego miejsca do drugiego oraz załadunku kruszyw. Zatem, kruszywo, które znajduje się na łyżce ładowarki kołowej jest przez jakiś czas transportowane przez ładowarkę. Nie ma przy tym ma znaczenia czy ładowarka kołowa transportuje kruszywo na krótkim czy długim dystansie, czy wykonuje prace na placu czy w magazynie. Jedynym warunkiem jest to, że ładowarka może być przeznaczona do przewozu kruszywa (rzeczy). Z uwagi na powyższe ładowarka kołowa powinna być postrzegana, jako pojazd zaprojektowany i faktycznie nadający się do transportu rzeczy (kruszyw). Z uwagi na to, że nie ma żadnych innych warunków określonych w dyrektywie VAT ani w rozporządzeniu wykonawczym 282/2011, a konstrukcja ładowarki kołowej pozwala na transport rzeczy (kruszyw), należy uznać, że ładowarka kołowa wpisuje się w definicję środków transportu, określoną w art. 38 ust. 1 rozporządzenia 282/2011.

W konsekwencji, do czynności wewnątrzwspólnotowego nabycia ładowarki kołowej (…) od kontrahenta unijnego znajduje zastosowanie art. 103 ust. 4 i 5 ustawy, co oznacza, że ma Pan obowiązek przedłożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o nabyciu środka transportu (VAT-23) oraz zapłaty podatku od towarów i usług w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego, na podstawie art. 103 ust. 3 i 4 ustawy.

Tym samym, Pana stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).