Nie są spełnione przesłanki z art. 86 ust. 1 ustawy uprawniające do odliczenia podatku naliczonego i Gmina nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją inwestycji dotyczącej budowy skateparku.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 października 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 października 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją inwestycji dotyczącej budowy skateparku w miejscowości (…). Uzupełnili go Państwo pismem z 9 listopada 2023 r. (wpływ 16 listopada 2023 r.).Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Gmina (…) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jako jednostka samorządu terytorialnego zrealizowała inwestycję w ramach objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020 poddziałania (…) z wyłączeniem projektów grantowych oraz operacji w zakresie podejmowania działalności gospodarczej. W ramach realizacji wskazanego działania Gmina otrzymała wsparcie finansowe na realizację operacji w zakresie rozwoju ogólnodostępnej i niekomercyjnej infrastruktury turystycznej lub rekreacyjnej lub kulturalnej. W efekcie podejmowanych działań, na gruncie będącym własnością Gminy został wybudowany skatepark. Mienie wytworzone w ramach inwestycji Gminy stanowi jej własność. Celem realizacji zadania budowy skateparku Gmina nabywała towary i usługi.

Towary i usługi nabyte w związku z inwestycją zostały wykorzystane wyłącznie do dokonywania czynności związanych z własnymi zadaniami publicznymi realizowanymi przez Gminę, będącymi poza zakresem jej działalności gospodarczej. Wskazanymi zadaniami własnymi są sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym zaspokajanie zbiorowych potrzeb społeczności poprzez zapewnianie terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych, realizowane w ramach udostępnienia mieszkańcom skateparku nieodpłatnie do korzystania. Gmina nie wykorzystuje skateparku odpłatnie dla celów komercyjnych (nie pobiera żadnej odpłatności za korzystanie ze skateparku) oraz nie zamierza wykorzystywać skateparku do jakiejkolwiek działalności odpłatnej (pobieranie opłat za wstęp, wynajmu).

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że inwestycja w postaci skateparku znajduje się we wsi (…).

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Gminy, że w odniesieniu do wydatków na realizację inwestycji dotyczącej skateparku, Gmina nie ma prawa do obniżenia kwoty VAT należnego o kwotę podatku naliczonego, w związku z brakiem wykorzystania nabytych towarów i usług do czynności uprawniających do odliczenia?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Gminy, w przedstawionym przez nią stanie faktycznym nie przysługuje jej prawo do odliczenia podatku VAT, w związku z faktem, że nabyte na potrzeby inwestycji towary i usługi nie są wykorzystywane do czynności uprawniających do odliczenia, gdyż Gmina udostępniając skatepark mieszkańcom realizuje swoje zadania własne o charakterze niekomercyjnym, określone w art. 7 ust. 1 ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2023 r. poz. 40 z późn. zm.) - dalej: ustawa o samorządzie gminnym. Ponadto z wykorzystaniem skateparku nie są wykonywane żadne czynności odpłatne.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 z późn. zm.) - dalej: ustawa o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Gmina w ramach poddziałania (…) z wyłączeniem projektów grantowych oraz operacji w zakresie podejmowania działalności gospodarczej, w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020, otrzymała wsparcie finansowe na realizację operacji w zakresie rozwoju ogólnodostępnej i niekomercyjnej infrastruktury turystycznej lub rekreacyjnej lub kulturalnej. Gmina w związku z ubieganiem się o przyznanie dofinansowania w ramach programu złożyła oświadczenie o kwalifikowalności podatku od towarów i usług, w którym wskazała, że nie ma prawnej możliwości odzyskania w żaden sposób poniesionego kosztu podatku VAT. W ramach realizacji wskazanego poddziałania, Gmina wykorzystała uzyskane dofinansowanie na budowę skateparku, nabywając w związku z tą inwestycją towary i usługi. Skatepark, jako niekomercyjna infrastruktura o charakterze rekreacyjnym, jest nieodpłatnie udostępniany do korzystania mieszkańcom Gminy. Zatem czynność ta stanowi realizację zadań własnych Gminy, nałożonych na nią przez ustawę o samorządzie gminnym. Zgodnie z art. 2 ust. 1 tej ustawy gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, a zgodnie z art. 6 ust. 1 zd. 2 ustawy o samorządzie gminnym zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. Katalog zadań własnych gminy został wymieniony w art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminy. Realizowana przez Gminę inwestycja związana z budową i udostępnianiem skateparku mieszkańcom stanowi zadanie własne obejmujące sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych, wskazane w art. 7 ust. 1 pkt. 10 tej ustawy.

Zatem realizując wskazane działania, zdaniem Gminy nie może ona zostać uznana za podatnika VAT, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, gdyż wykorzystuje nabyte towary i usługi do realizacji zadania własnego, nałożonego na nią przepisami ustawy o samorządzie gminnym, dotyczącego zapewniania zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty związanych z rekreacją. Nie są to czynności wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Z tego względu Gminie nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty VAT należnego o kwotę podatku naliczonego, gdyż nabywane towary i usługi nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, co stanowi warunek możliwości skorzystania z odliczenia zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Tożsame stanowisko dotyczące braku możliwości odliczenia VAT w przypadku przeznaczania nabytych towarów i usług na czynności związane z realizacją zadań publicznych przez gminy, wyraził TSUE w wyroku z dnia 30 marca 2023 r., sygn. C-616/21 w sprawie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przeciwko gminie L. W stanie faktycznym opisanej sprawy, w ramach programu usuwania azbestu w Polsce, opracowanego na podstawie uchwały Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 lipca 2009 r. w sprawie ustanowienia „Programu wieloletniego oczyszczania kraju z azbestu na lata 2009-2032”, Rada Miasta gminy L. powierzyła prezydentowi tej gminy zadanie realizacji działań w tym zakresie. Działania polegały na usuwaniu wyrobów i odpadów zawierających azbest z budynków mieszkalnych i handlowych, z wyjątkiem nieruchomości, na których prowadzona jest działalność gospodarcza. W ramach programu gmina uzyskiwała dofinansowanie na wskazane działania, z których skorzystać mogli mieszkańcy. Zainteresowani mieszkańcy nie ponosili żadnych kosztów w związku z usuwaniem azbestu, ponieważ za finansowanie odpowiedzialna była gmina L. z pomocą Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. W tym kontekście gmina L. zwróciła się do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej w celu ustalenia, czy jest ona uznawana za podatnika VAT w ramach tych transakcji, przy czym wspomniana gmina uznawała, że nie jest podatnikiem, ponieważ transakcje realizowane w ramach programu były jej zdaniem wykonywanym w charakterze organu władzy publicznej i nie stanowiły działalności gospodarczej. TSUE potwierdził słuszność stanowiska gminy L, stwierdzając, że „41 Należy najpierw przypomnieć, że analiza brzmienia art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112 wskazuje na szeroki zakres pojęcia „działalności gospodarczej” oraz na jego obiektywny charakter, co oznacza, że działalność tę ocenia się per se, niezależnie od jej celów lub rezultatów [wyrok z dnia 25 lutego 2021 r., Gmina (…) (Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego), C-604/19, EU:C:2021:132, pkt 69 i przytoczone tam orzecznictwo].

Określona działalność jest więc co do zasady uznawana za „gospodarczą”, jeżeli ma charakter stały i jest wykonywana w zamian za wynagrodzenie otrzymywane przez osobę, która ją wykonuje (wyrok z dnia 15 kwietnia 2021 r., Administration de l'Enregistrement, des Domaines et de la TVA, C- 846/19, EU:C:2021:277, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).

Z uwagi na trudności w opracowaniu dokładnej definicji działalności gospodarczej należy zbadać wszystkie okoliczności, w jakich jest ona prowadzona (zob. podobnie wyrok z dnia 12 maja 2016 r., Gemeente Borsele i Staatssecretaris van Financión, C-520/14, EU:C:2016:334, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo), dokonując indywidualnej oceny w odniesieniu do tego, co jest typowym zachowaniem przedsiębiorcy prowadzącego działalność w danej dziedzinie, czyli w niniejszym przypadku przedsiębiorstwa zajmującego się usuwaniem azbestu.

W tym względzie, po pierwsze, należy zauważyć, że podczas gdy przedsiębiorca dąży do stałego osiągania dochodu (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2021 r., AJFP Sibiu i DGRFP Braäov, C-655/19, EU:C:2021:40, pkt 27-29 i przytoczone tam orzecznictwo), gmina L. nie zatrudnia pracowników do usuwania azbestu i nie poszukuje klientów, lecz ogranicza się do przeprowadzenia, w ramach programu określonego na poziomie krajowym, czynności usuwania azbestu, które nastąpią po tym, jak właściciele nieruchomości położonych na terytorium gminy, których może dotyczyć ten program, wyrażą wolę korzystania z niego i zostaną uznani za uprawnionych. Ponadto czynność usuwania azbestu w danej gminie z definicji nie ma charakteru powtarzalnego, co odróżnia niniejszą sprawę od spraw, w których świadczenia gminne miały charakter trwały.

Po drugie, z informacji przedstawionych przez sąd odsyłający wynika, że gmina L. będzie oferować usunięcie azbestu z danych nieruchomości oraz odbiór wyrobów i odpadów zawierających azbest nieodpłatnie, podczas gdy wcześniej zapłaci ona danemu przedsiębiorstwu cenę rynkową.

Tymczasem Trybunał miał już okazję orzec, że jeżeli gmina odzyskuje jedynie niewielką część poniesionych przez siebie kosztów, a pozostała część jest finansowana ze środków publicznych, taka różnica między tymi kosztami a kwotami otrzymanymi w zamian za oferowane usługi może wykluczać istnienie wynagrodzenia (zob. podobnie wyrok z dnia 12 maja 2016 r., Gemeente Borsele i Staatssecretaris van Financión, C-520/14, EU:C:2016:334, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo). Jest tak tym bardziej, gdy - jak w niniejszej sprawie - świadczenie wzajemne uiszczane przez usługobiorców nie istnieje.

W konsekwencji, nawet biorąc pod uwagę dotacje przyznane gminie L. przez fundusz ochrony środowiska, które wynoszą 40-100 % poniesionych kosztów, charakter takiego świadczenia usług nie odpowiada podejściu, jakie przyjęłoby w danym wypadku przedsiębiorstwo zajmujące się usuwaniem azbestu, które przy ustalaniu swoich cen starałoby się zawrzeć w nich swoje koszty i osiągnąć marżę zysku.

(…)

W konsekwencji nie wydaje się, z zastrzeżeniem dokonania weryfikacji przez sąd odsyłający, by gmina L. wykonywała w niniejszym przypadku działalność o charakterze gospodarczym w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112”.

Podobnie stwierdził TSUE w wyroku z 30 marca 2023 r., sygn. C-612/21 w sprawie Gmina O. przeciwko Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Orzeczenie to dotyczyło możliwości odliczenia VAT w sytuacji, w której gmina w ramach programu operacyjnego województwa na lata 2014-2020, mającego na celu przejście na gospodarkę niskoemisyjną, dostarczała i instalowała, za pośrednictwem przedsiębiorstwa, systemy odnawialnych źródeł energii na rzecz jej mieszkańców będących właścicielami nieruchomości, którzy wyrazili wolę wyposażenia tych nieruchomości we wskazane systemy, pod warunkiem pokrycia przez tą osobę 25% kosztów objętych programem. W świetle przedstawionego stanu faktycznego TSUE uznał, że „Art. 2 ust. 1, art. 9 ust. 1 i art. 13 ust. 1 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że dostawy towarów i świadczenia usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej nie stanowi dostarczenie i zainstalowanie przez gminę, za pośrednictwem przedsiębiorstwa, systemów odnawialnych źródeł energii na rzecz jej mieszkańców będących właścicielami nieruchomości, którzy wyrazili wolę wyposażenia tych nieruchomości w takie systemy, jeżeli taka działalność nie ma na celu osiągania stałego dochodu i skutkuje jedynie zapłatą przez tych mieszkańców kwot pokrywających najwyżej jedną czwartą poniesionych kosztów, a pozostała część jest finansowana ze środków publicznych”.

Zatem zdaniem TSUE realizacja przez gminę działań w postaci określonej inwestycji na rzecz mieszkańców, nie będzie stanowiła czynności opodatkowanych VAT realizowanych w ramach działalności gospodarczej, jeżeli taka działalność nie ma na celu osiągania stałego dochodu i nie prowadzi do uzyskiwania istotnej płatności ze strony tych mieszkańców. Wskazana sytuacja dotyczy również stanu faktycznego Gminy (…).

Podobne stanowisko do TSUE wyraził również, w sprawie dotyczącej realizacji projektu z zakresu odnawialnych źródeł energii, NSA w wyroku z 5 czerwca 2023 r., sygn. I FSK 1454/18. W przedstawionym w orzeczeniu NSA stwierdził, że „gmina, która realizując projekt z zakresu odnawialnych źródeł energii (kolektorów słonecznych), współfinansowany w znacznej części ze środków europejskich, w ramach którego montuje i podpina instalacje fotowoltaiczne na budynkach oraz na gruntach mieszkańców, którzy przejmą po upływie 5 lat własność zamontowanych instalacji, nie wykonuje z tego tytułu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W konsekwencji otrzymane na ten cel dofinansowanie ze środków europejskich (Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego) nie może być rozważane jako podstawa opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o VAT”.

Ponadto tożsame stanowisko wyraził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 27 września 2023 r., sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.584.2023.1.MC, w analogicznym do sytuacji Gminy (…) opisie zdarzenia przyszłego. W przedstawionym opisie gmina, celem realizacji zadań w ramach poddziałania (...), objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020, zamierzała wybudować skatepark na należącej do niej nieruchomości. W zakresie realizacji tego zadania gmina miała nabywać podobne towary i usługi, jak w przypadku Gminy (…). Towary i usługi nabyte w związku realizacją inwestycji miały zostać wykorzystane wyłącznie do czynności pozostających poza zakresem działalności gospodarczej (niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT). Do czynności tych należało nieodpłatne udostępnianie obiektu mieszkańcom w ramach zadań własnych realizowanych przez Gminę, na potrzeby sportowe, rekreacyjne i społeczne. We wskazanej interpretacji indywidulanej Dyrektor KIS wskazał, że „Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi”.

Ponadto wskazał, że „(...) jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych)”.

W kontekście prawa do odliczenia organ stwierdził, że „Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. W omawianej sprawie warunek uprawniający do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie będzie spełniony, ponieważ - jak wynika z okoliczności sprawy - wydatki ponoszone w związku z realizacją inwestycji nie będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. W związku z powyższym, nie będą mieli Państwo prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków ponoszonych z tytułu realizacji ww. inwestycji”.

Zatem zdaniem Gminy nie przysługuje jej prawo do odliczenia podatku VAT, w związku z faktem, iż nabyte na potrzeby inwestycji towary i usługi nie są wykorzystywane do czynności uprawniających do odliczenia, gdyż Gmina, udostępniając skatepark mieszkańcom realizuje swoje zadania własne o charakterze niekomercyjnym.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy:

Z cytowanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na zakres prawa do odliczeń w sposób bezpośredni wpływa również pojmowanie statusu danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady status podatnika związany jest z prowadzeniem przez dany podmiot działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie art. 15 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy:

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te, będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 40 ze zm.):

W świetle art. 6 ust. 1 tej ustawy:

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jako jednostka samorządu terytorialnego zrealizowała inwestycję w ramach objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020 poddziałania (…) z wyłączeniem projektów grantowych oraz operacji w zakresie podejmowania działalności gospodarczej. W ramach realizacji wskazanego działania Gmina otrzymała wsparcie finansowe na realizację operacji w zakresie rozwoju ogólnodostępnej i niekomercyjnej infrastruktury turystycznej lub rekreacyjnej lub kulturalnej. W efekcie podejmowanych działań, na gruncie będącym własnością Gminy został wybudowany skatepark, który znajduje się w miejscowości (…). Mienie wytworzone w ramach inwestycji Gminy stanowi jej własność. Celem realizacji zadania budowy skateparku Gmina nabywała towary i usługi. Towary i usługi nabyte w związku z inwestycją zostały wykorzystane wyłącznie do dokonywania czynności związanych z własnymi zadaniami publicznymi realizowanymi przez Gminę, będącymi poza zakresem jej działalności gospodarczej. Wskazanymi zadaniami własnymi są sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym zaspokajanie zbiorowych potrzeb społeczności poprzez zapewnianie terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych, realizowane w ramach udostępnienia mieszkańcom skateparku nieodpłatnie do korzystania. Gmina nie wykorzystuje skateparku odpłatnie dla celów komercyjnych (nie pobiera żadnej odpłatności za korzystanie ze skateparku) oraz nie zamierza wykorzystywać skateparku do jakiejkolwiek działalności odpłatnej (pobieranie opłat za wstęp, wynajmu).

Wątpliwości Państwa dotyczą prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją inwestycji dotyczącej budowy skateparku w miejscowości (…).

Jak wynika z powołanych przepisów prawa, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku od towarów i usług w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. W niniejszej sprawie związek taki nie występuje. Z opisu sprawy wynika, że Gmina realizuje inwestycję polegającą na budowie skateparku w ramach zadań własnych. Oznacza to, że w odniesieniu do tych czynności Gmina występuje jako organ władzy publicznej i na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy nie jest uznawana za podatnika. Ponadto jak wskazaliście Państwo we wniosku Gmina nie wykorzystuje skateparku odpłatnie dla celów komercyjnych (nie pobiera żadnej odpłatności za korzystanie ze skateparku) oraz nie zamierza wykorzystywać skateparku do jakiejkolwiek działalności odpłatnej (pobieranie opłat za wstęp, wynajmu). Zatem w niniejszej sprawie podatek naliczony wynikający z wydatków objętych realizacją przedmiotowego zadania nie jest związany z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Tym samym, nie są spełnione przesłanki z art. 86 ust. 1 ustawy uprawniające do odliczenia podatku naliczonego i Gmina nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją inwestycji dotyczącej budowy skateparku w miejscowości (…).

W związku z powyższym Państwa stanowisko należy uznać za prawidłowe. 

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm. dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).