Brak obowiązku zapłaty podatku VAT od towarów dostarczanych przez franczyzodawcę.

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest:

– prawidłowe w zakresie braku obowiązku odprowadzania podatku VAT należnego od towarów dostarczanych przez franczyzodawcę,

– nieprawidłowe w zakresie prawa do złożenia korekty JPK_VAT w związku z wpłaceniem od 2019 r. podatku VAT.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 października 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 5 października 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku obowiązku odprowadzenia podatku VAT od towarów dostarczanych przez franczyzodawcę oraz braku prawa do złożenia korekty JPK_VAT.

Uzupełnił go Pan pismem z 15 listopada 2023 r. (wpływ 16 listopada 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Od 5 października 2018 r. sprzedawał Pan towar, w który zaopatrywał Pana franczyzodawca na podstawie umowy franczyzowej. Towar zgodnie z umową zamawiał Pan u franczyzodawcy na podstawie wolnej kwoty, wyznaczonej przez franczyzodawcę.

Franczyzodawca ustalał cenę dalszej sprzedaży tego towaru i decydował o wszystkim co dotyczy tego towaru. Odpowiadał Pan materialnie za podejmowane działania i był Pan całkowicie uzależniony od procedur wprowadzanych przez franczyzodawcę, mających na celu naliczenie prowizji, przeprowadzanie inwentaryzacji i innych rozliczeń między stronami.

Zamawiał Pan tylko ten towar, który udostępniał Panu franczyzodawca. Towar ten przyjmowany był na magazyn i stany magazynowe rozliczane były z franczyzodawcą. Wszystkie inwentaryzacje, braki, np. wynikające z kradzieży oraz protokołów likwidacji (przeterminowania) – obciążały Pana, jako franczyzobiorcę. Na poczet zabezpieczenia tego rodzaju strat z rozliczenia franczyzowego pobierane jest 2,5% od wartości utargu.

Od franczyzodawcy za dostarczenie towarów otrzymywał Pan faktury VAT z adnotacją na fakturze – „płatność według instrukcji” (instrukcja jest załącznikiem do umowy franczyzowej). Na podstawie tejże instrukcji każdy utarg dzienny brutto (czyli z VAT-em) przelewał Pan na konto wskazane przez franczyzodawcę. Każda transakcja kartą, czy blikiem przelewana była bezpośrednio na konto franczyzodawcy.

Na koniec każdego miesiąca sporządzane były deklaracje JPK w ten sposób, że rozliczając działalność, którą Pan prowadził – księgowy rozliczał VAT od całości towaru dostarczonego przez franczyzodawcę na podstawie faktur oraz comiesięcznego wydruku z kas fiskalnych.

Franczyzodawca nie dokonywał dostaw na Pana rzecz – dokonywał dostaw do sklepu jako uzupełnienie zatowarowania, według złożonych przez Pana zamówień. Nie następowało przeniesienie własności dostarczanego towaru na Pana, nie mógł Pan rozporządzać tym towarem, jak właściciel – czego dowodem jest fakt, że za wszystkie niedobory i braki płacił Pan.

Nie dokonywał Pan również płatności za otrzymany towar, wymieniony w fakturze VAT (nie ma wymagalności daty zapłaty, ani wymagalnej zapłaty za kwotę wymienioną w fakturze). Za sprzedawany towar dokonywał Pan codziennej wpłaty brutto na konto franczyzodawcy.

Faktury nie zawierały daty płatności – zawierały adnotację, że płatności dokonuje się według ustaleń instrukcji, z których wynikał obowiązek przekazywania codziennego utargu z VAT-em.

Ponadto podczas prowadzenia działalności był Pan czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT, otrzymywał Pan faktury ze swoimi danymi, wynikającymi z prowadzenia JDG, w którym podany jest numer sklepu, który prowadził Pan w imieniu i na rzecz franczyzodawcy. Sprzedawał Pan towar franczyzodawcy w jego imieniu i na jego rzecz.

Otrzymywał Pan wynagrodzenie miesięczne składające się z wynagrodzenia podstawowego plus prowizja od wartości sprzedanych towarów oraz wynagrodzenie za otwarcie i funkcjonowanie sklepu w dni ustawowo wolne od handlu. Na paragonach była wymieniona na wstępie nazwa i numer sklepu, a pod spodem adres, pod którym znajduje się sklep, nazwa i NIP firmy, która sklep prowadzi.

W uzupełnieniu do wniosku wskazał Pan poniższe informacje:

Nie jest Pan czynnym zarejestrowanym podatnikiem od towarów i usług.

Obecnie nie prowadzi Pan innej działalności gospodarczej. Nie jest Pan podmiotem zarejestrowanym w Centralnej Ewidencji i Informacji Gospodarczej.

Pytania

1.Czy powinien Pan w tej opisanej powyżej sytuacji odprowadzać podatek (należny) VAT od towarów dostarczanych przez franczyzodawcę, biorąc pod uwagę fakt, iż codziennie wpłacał Pan utarg ze sprzedaży z VAT-em, czyli wpłacał Pan pełny utarg na konto franczyzodawcy według instrukcji, znajdujących się na fakturach?

2.Czy powinien Pan złożyć korekty JPK_VAT w związku z wpłaceniem od 2019 r. podatku VAT pomimo braku obowiązku rozpoznawania VAT (należnego)?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, franczyzodawca prowadzi swoją działalność i rozlicza się z Urzędem Skarbowym płacąc swój VAT. Ten VAT otrzymuje wraz z codziennymi wpłatami utargu osób prowadzących sklepy. Dokonywanie ponownego rozliczania VAT jest błędem i wynika to z nieprawidłowej interpretacji kwalifikacji otrzymanych od franczyzodawcy faktur VAT.

Jako franczyzobiorca dokonywał Pan jedynie usługi dalszej odsprzedaży dostarczanego towaru. Wystawione przez franczyzodawcę faktury nigdy nie przeniosły na Pana własności towaru – otrzymywał Pan go od franczyzodawcy – świadczył Pan jedynie usługę dalszej odsprzedaży. Handlował Pan towarem obcym (powierzonym Panu) do dalszej odsprzedaży.

Gdyby wystawione faktury VAT przeniosły na Pana własność otrzymywanych towarów, wtedy mógłby Pan swobodnie nimi dysponować, sam mógłby Pan ustalać ceny sprzedaży. Nie byłby Pan obciążony brakami, ani niedoborami finansowymi.

Franczyzodawca otrzymuje VAT wraz z codziennym przelewem utargu brutto. Paragon ze sprzedaży towaru potwierdza tylko pieniądze, które za coś Pan otrzymywał, że coś Pan sprzedawał, a czego faktycznie nie miał Pan w dyspozycji.

W Pana ocenie, dokonywanie ponownego rozliczania VAT w całości od sprzedawanych towarów jest błędem, ponieważ VAT płaci Pan: wpłacając utarg franczyzodawcy i drugi raz pod koniec miesięcznego rozliczenia.

Pana stanowisko w tej sprawie potwierdzają interpretacje indywidualne wydane innym franczyzobiorcom, to jest: 0112-KDIL1-2.4012.162.2020.AW – rozliczenie VAT przez franczyzobiorcę oraz 0112-KDIL1-3.4012.158.2023.1.KK – obowiązek odprowadzania podatku należnego z tytułu sprzedaży towarów tzw. „regionalnych” .

3 lipca 2023 r. zdał Pan sklep inwentaryzacją zdawczo-odbiorczą. Według Pana stanowiska powinien Pan skorygować dokumenty JPK_VAT, ponieważ nie powinien Pan rozliczać podatku należnego od sprzedaży towarów dostarczanych od franczyzodawcy, bowiem to w imieniu i na rzecz franczyzodawcy dokonywał Pan sprzedaży, a cały utarg brutto przekazywał Pan na konto wskazane przez franczyzodawcę.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:

Według art. 2 pkt 22 ustawy:

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym nieuzależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”.

Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Zatem, wydaniem towaru (dostarczeniem towaru, z którym wiąże się powstanie obowiązku podatkowego), jest moment, w którym sprzedający odda towar do swobodnego rozporządzania (dysponowania) odbiorcy, a sam przestanie faktycznie władać tym towarem (por. wyrok NSA z dnia 21 listopada 2007 r., sygn. akt I FSK 114/06).

Natomiast, regulacje dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług zawierają przepisy art. 19a ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy:

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu ww. podatkiem, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

A zatem – jak wynika z literalnego brzmienia przepisu art. 19a ust. 1 ustawy – dla ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy dostawie towarów – co do zasady – istotny jest moment „dokonania dostawy towarów”. Zaznaczyć przy tym jednak należy, że przez „dokonanie dostawy towarów” – zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy – należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

W tym miejscu należy również zauważyć, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest – co do zasady – wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy, oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy.

Z opisu sprawy wynika, że od 5 października 2018 r. sprzedawał Pan towar, w który zaopatrywał Pana franczyzodawca na podstawie umowy franczyzowej. Towar zgodnie z umową zamawiał Pan u franczyzodawcy na podstawie wolnej kwoty, wyznaczonej przez franczyzodawcę. Franczyzodawca ustalał cenę dalszej sprzedaży tego towaru i decydował o wszystkim co dotyczy tego towaru. Odpowiadał Pan materialnie za podejmowane działania i był Pan całkowicie uzależniony od procedur wprowadzanych przez franczyzodawcę, mających na celu naliczenie prowizji, przeprowadzanie inwentaryzacji i innych rozliczeń między stronami. Zamawiał Pan tylko ten towar, który udostępniał Panu franczyzodawca. Towar ten przyjmowany był na magazyn i stany magazynowe rozliczane były z franczyzodawcą. Wszystkie inwentaryzacje, braki, np. wynikające z kradzieży oraz protokołów likwidacji (przeterminowania) – obciążały Pana, jako franczyzobiorcę. Na poczet zabezpieczenia tego rodzaju strat z rozliczenia franczyzowego pobierane jest 2,5% od wartości utargu. Od franczyzodawcy za dostarczenie towarów otrzymywał Pan faktury VAT z adnotacją na fakturze – „płatność według instrukcji” (instrukcja jest załącznikiem do umowy franczyzowej). Na podstawie tejże instrukcji każdy utarg dzienny brutto (czyli z VAT-em) przelewał Pan na konto wskazane przez franczyzodawcę. Każda transakcja kartą, czy blikiem przelewana jest bezpośrednio na konto franczyzodawcy. Franczyzodawca nie dokonywał dostaw na Pana rzecz – dokonywał dostaw do sklepu jako uzupełnienie zatowarowania, według złożonych przez Pana zamówień. Nie następowało przeniesienie własności dostarczanego towaru na Pana, nie mógł Pan rozporządzać tym towarem, jak właściciel – czego dowodem jest fakt, że za wszystkie niedobory i braki płacił Pan. Nie dokonywał Pan również płatności za otrzymany towar, wymieniony w fakturze VAT (nie ma wymagalności daty zapłaty, ani wymagalnej zapłaty za kwotę wymienioną w fakturze). Za sprzedawany towar dokonywał Pan codziennej wpłaty brutto na konto franczyzodawcy. Faktury nie zawierały daty płatności – zawierały adnotację, że płatności dokonuje się według ustaleń instrukcji, z których wynikał obowiązek przekazywania codziennego utargu z VAT-em. Ponadto podczas prowadzenia działalności był Pan czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT, otrzymywał Pan faktury ze swoimi danymi, wynikającymi z prowadzenia JDG, w którym podany jest numer sklepu, który prowadził Pan w imieniu i na rzecz franczyzodawcy. Sprzedawał Pan towar franczyzodawcy w jego imieniu i na jego rzecz. Otrzymywał Pan wynagrodzenie miesięczne składające się z wynagrodzenia podstawowego plus prowizja od wartości sprzedanych towarów oraz wynagrodzenie za otwarcie i funkcjonowanie sklepu w dni ustawowo wolne od handlu. Na paragonach była wymieniona na wstępie nazwa i numer sklepu, a pod spodem adres, pod którym znajduje się sklep, nazwa i NIP firmy, która sklep prowadzi.

Pana wątpliwości w pierwszej kolejności dotyczą kwestii czy powinien Pan odprowadzić podatek VAT należny od towarów dostarczanych przez franczyzodawcę.

W okolicznościach niniejszej sprawy należy wskazać, że umowa franczyzy należy do kategorii umów nienazwanych, tzn. takich, które nie są unormowane w ustawie z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.), ani w innych aktach prawa cywilnego.

Zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353¹ Kodeksu cywilnego:

Artykuł 99 ust. 1 reguluje obowiązek składania deklaracji podatkowych. I tak w myśl tego przepisu:

Zgodnie z art. 99 ust. 7c ustawy:

Na podstawie art. 99 ust. 11b ustawy:

Art. 99 ust. 11c ustawy wskazuje, że:

Zgodnie z art. 99 ust. 13a i 13b ustawy:

Według art. 103 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 109 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 99 ust. 12 ustawy:

Z treści art. 109 ust. 3 ustawy wynika, że:

Zgodnie z art. 109 ust. 3b ustawy:

Według art. 109 ust. 14 ustawy:

Od 1 października 2020 r. kwestie danych, jakie należy wykazywać w składanych deklaracjach reguluje rozporządzenie Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 15 października 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2019 r. poz. 1988 ze zm.) – dalej: „rozporządzenie”.

Rozporządzenie to zostało wydane na podstawie art. 99 ust. 13b oraz art. 109 ust. 14 ustawy, które stanowią o upoważnieniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych do wydania rozporządzenia określającego:

·szczegółowy zakres danych, o których mowa w ust. 7c, wraz z objaśnieniami co do sposobu wypełniania i miejsca składania deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, oraz niezbędnymi pouczeniami, uwzględniając konieczność prawidłowego rozliczenia podatku oraz kontroli tego obowiązku przez organ podatkowy (zgodnie z treścią art. 99 ust. 13b ustawy);

·szczegółowy zakres danych, o których mowa w ust. 3, oraz sposób wykazywania danych w ewidencji przesyłanej zgodnie z ust. 3b i 3c, uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowości rozliczeń podatników oraz kontroli obowiązków podatników przez organ podatkowy, identyfikowania obszarów, w których występują nadużycia w podatku lub narażonych na te nadużycia, oraz możliwości techniczno-organizacyjne prowadzenia przez podatników ewidencji (w myśl art. 109 ust. 14 ustawy).

Zatem, od 1 października 2020 r. dotychczasowe deklaracje VAT-7 i VAT-7K i informacja o ewidencji zostały zastąpione przez przesyłany łącznie jeden dokument elektroniczny JPK_VAT, w formie JPK_V7M lub JPK_V7K. Oznacza to, że za okresy od 1 października 2020 r. nie ma możliwości składania deklaracji VAT-7 i VAT-7K oraz ewidencji w inny sposób niż w formie nowego JPK_VAT. Elementy nowego JPK_VAT określa rozporządzenie Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z 15 października 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług, zmienione rozporządzeniem Ministra Finansów z 1 kwietnia 2020 r. (Dz. U. poz. 576) oraz rozporządzeniem Ministra Finansów z 25 czerwca 2020 r. (Dz. U. poz. 1127) oraz opracowane na jego podstawie wzory struktury logicznej JPK_VAT, w formie JPK_V7M i JPK_V7K.

Informacje, jakie powinna zawierać deklaracja, określa § 2 ww. rozporządzenia.

Na podstawie § 4 pkt 1 i pkt 2 rozporządzenia:

Wskazać należy, że franczyzodawca udziela franczyzobiorcy pozwolenia (franczyzy) na prowadzenie w ramach sieci, określonej działalności gospodarczej pod firmą franczyzodawcy, a franczyzobiorca zobowiązuje się taką działalność prowadzić ściśle według zaleceń franczyzodawcy oraz zapłacić mu określone w umowie wynagrodzenie. Strony tej umowy są zarówno w aspekcie prawnym, jak i finansowym odrębnymi podmiotami.

Mając na uwadze opis sprawy należy wskazać, że skoro nie dysponował Pan towarem dostarczonym od franczyzodawcy jak właściciel oraz sprzedaż tych towarów była dokonywana przez Pana w imieniu i na rzecz kontrahenta (franczyzodawcy), to u Pana nie wystąpił obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy z tytułu tej sprzedaży. W konsekwencji nie miał Pan obowiązku odprowadzania podatku VAT należnego od towarów dostarczanych przez franczyzodawcę.

W związku z powyższym skoro w okolicznościach niniejszej sprawy wykonywana przez Pana czynność nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, to stwierdzić należy, że z tego tytułu nie powstał obowiązek podatkowy.

W konsekwencji uznać należy, że nie był Pan zobowiązany z tytułu sprzedaży towaru, w który zaopatrywał Pana franczyzodawca do wykazania podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego w deklaracji podatkowej (JPK_VAT), w związku z wpłacaniem od 2019 r. podatku VAT.

Podsumowując, obowiązek rozliczania podatku należnego nie dotyczy sprzedaży towarów dostarczonych od franczyzodawcy, bowiem w tej sytuacji dokonywał Pan sprzedaży w imieniu i na rzecz franczyzodawcy.

Zatem, Pana stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Kolejne Pana wątpliwości dotyczą kwestii złożenia korekty JPK_VAT w związku z wpłacaniem od 2019 r. podatku VAT, pomimo braku obowiązku rozpoznawania podatku VAT należnego.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383), zwanej dalej „Ordynacją podatkową”:

Stosownie do art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej:

Z treści art. 96 ust. 6 ustawy wynika, że:

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy jej sporządzeniu. Może on dotyczyć określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji. Należy zauważyć, że skorygowanie deklaracji polega na ponownym, poprawnym już wypełnieniu deklaracji.

Wskazane wyżej przepisy statuują ogólną zasadę, prawo podatnika do korygowania uprzednio złożonych deklaracji. Korekta pliku JPK_VAT z deklaracją podatkową zastępuje poprzednio złożony plik JPK_VAT z deklaracją, czyli za prawidłowe uważane są te dane, które zostały wykazane w skorygowanym pliku JPK_VAT z deklaracją. Składając korektę pliku JPK_VAT z deklaracją podatkową podatnik oświadcza, że jego wiedza w zakresie skonkretyzowania zobowiązania podatkowego uległa zmianie, a także wyraża wolę nadania swojemu uprzedniemu oświadczeniu wiedzy w tym przedmiocie odmiennego brzmienia. Zatem skorzystanie przez podatnika z wprowadzonej przez ustawodawcę instytucji korekty pliku JPK_VAT z deklaracją powoduje, że złożony przez niego korygujący plik JPK_VAT z deklaracją zastępuje pierwotny (korygowany) plik JPK_VAT z deklaracją podatkową i pociąga za sobą skutki prawne, pozbawiając jednocześnie pierwotny pliku JPK_VAT z deklaracją mocy prawnej.

Wskazał Pan, że na koniec każdego miesiąca sporządzane były deklaracje JPK w ten sposób, że rozliczając działalność, którą prowadził Pan – księgowy rozliczał VAT od całości towaru dostarczonego przez franczyzodawcę na podstawie faktur oraz comiesięcznego wydruku z kas fiskalnych.

Jak wyżej wskazano w związku ze sprzedażą towaru, w który zaopatrywał Pana franczyzodawca nie wystąpił obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy. Tym samym przedmiotowa czynność nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem, nie był Pan zobowiązany z tytułu sprzedaży towaru, w który zaopatrywał Pana franczyzodawca do wykazania podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego w deklaracji podatkowej (JPK_VAT), w związku z wpłacaniem od 2019 r. podatku VAT.

Jednak, co istotne w analizowanej sprawie, w chwili wpłacania do Urzędu Skarbowego podatku VAT należnego z tytułu sprzedaży przedmiotowych towarów, był Pan czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Jednakże, obecnie nie jest Pan już zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, ani podmiotem zarejestrowanym w Centralnej Ewidencji i Informacji Gospodarczej.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisami ordynacji podatkowej oraz przepisami ustawy o podatku od towarów i usług prawo do składania deklaracji oraz korekt tych deklaracji mają, podmioty posiadające status podatnika VAT.

W przypadku natomiast utraty statusu podatnika podatku VAT powyższe regulacje prawne nie przewidują możliwości składania korekty deklaracji, gdyż w momencie utraty statusu podatnika, traci on prawo do składania deklaracji i tym samym korekty deklaracji.

Zatem, w okolicznościach niniejszej sprawy – na dzień dokonania ewentualnej korekty deklaracji JPK_VAT nie będzie Pan zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, również nie istnieje Pan jako podmiot zarejestrowany w Centralnej Ewidencji i Informacji Gospodarczej.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz okoliczności przedstawione we wniosku stwierdzić należy, iż ponieważ zaprzestał Pan prowadzenia działalności gospodarczej i został wykreślony z rejestru podatników VAT czynnych, to utracił Pan status podmiotu uprawnionego do składania deklaracji podatkowych i ich korekt, tym samym nie jest Pan uprawniony do składania korekt deklaracji JPK_VAT.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze powołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że – w przedmiotowej sprawie – nie ma Pan prawa do dokonania korekty deklaracji JPK_VAT po wykreśleniu z rejestru podatników VAT czynnych.

Podsumowując, nie ma Pan prawa do złożenia korekty deklaracji JPK_VAT w związku z wpłacaniem od 2019 r. podatku VAT pomimo braku obowiązku rozpoznawania VAT należnego.

Tym samym, Pana stanowisko w zakresie pytania nr 2 uznano za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnośnie powołanych przez Pana interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).