Opodatkowanie podatkiem VAT ponoszenia bieżących kosztów utrzymania budynku.

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 sierpnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 sierpnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania podatkiem VAT ponoszenia bieżących kosztów utrzymania budynku. Uzupełnili go Państwo pismem z 26 października 2023 r. (wpływ 26 października 2023 r.) oraz pismem z 26 października 2023 r. (wpływ 30 października 2023 r.) w odpowiedzi na wezwanie - z 5 października 2023 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca dalej jako Wnioskodawca działa na podstawie ustawy (…).

(…)

Wnioskodawca ze względu na strukturę i organizację jest organem administracji rządowej podlegającej bezpośrednio Komendantowi (…).

Koszty funkcjonowania Wnioskodawcy w formie dotacji pokrywane są z budżetu państwa, (…). Mogą być również dofinansowywane przez gminę, powiat, samorząd województwa, organizatorów imprez masowych (…).

W rozumieniu przepisów ustawy o finansach publicznych, Wnioskodawca jest powiatową jednostką budżetową pomimo, że starostwo nie jest organem powołującym, ani odwołującym komendanta oraz nie wykonuje względem niego czynności z zakresu prawa pracy.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, posiada NIP (…) i jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Siedziba Wnioskodawcy mieści się w budynku przy ul. (…) w (…), będącym własnością Skarbu Państwa i w trwałym zarządzie (…) Komendanta (…). Część tego budynku na podstawie umowy użyczenia została udostępniona przez B. Wnioskodawcy.

Wszystkie media takie jak woda, energia elektryczna i energia cieplna są płacone z budżetu Wnioskodawcy, a następnie częścią kosztów mediów obciążany jest B. Rozliczenie to jest podyktowane koniecznością rozdziału kosztów eksploatacji i utrzymania budynku przy ul. (…) w (…) między obie jednostki budżetowe (B. oraz Wnioskodawcę).

W związku z tym rozdziałem kosztów Wnioskodawca powziął wątpliwość czy prawidłowym jest wystawienie dla B. przez Wnioskodawcę noty obciążeniowej dla udokumentowania eksploatacji budynku przy ul. (…) w (…), tj. zużycia mediów (wody, energii elektrycznej i energia cieplnej) przez B.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

Państwo jak również B. nie są podatnikami podatku od towarów i usług. Państwo i B. są odrębnymi jednostkami budżetowymi.

Umowa użyczenia w swej treści nie odwołuje się do art. 710 kc. Jednak zawiera wszystkie elementy stosunku użyczenia.

Nie prowadzą Państwo działalności gospodarczej. Siedziba Wnioskodawcy, która mieści się w budynku przy ul. (…) w (…), będącym własnością Skarbu Państwa, a będąca w trwałym zarządzie (…) Komendanta (…) została udostępniona Państwu przez B. na cele statutowe.

Umowa użyczenia (…) zobowiązuje Państwa do pokrywania kosztów i opłat związanych z używaniem nieruchomości z wyjątkiem opłat z tytułu trwałego zarządu.

Są Państwo stroną umowy z tytułu dostawy energii elektrycznej w części budynku Wnioskodawcy. W pozostałej części B. Z tytułu dostawy wody, odbioru ścieków i ciepła faktury wystawiane są na Państwa.

Koszty eksploatacyjne które Państwo ponoszą stanowią jedynie część ogólnie ponoszonych kosztów, w związku z utrzymaniem również innych obiektów.

Ponoszą Państwo koszty opłat za media w odniesieniu do całego budynku na podstawie Porozumienia z (…) roku między Państwem a B.

Koszty eksploatacji i utrzymania obiektu wyliczane są na podstawie współczynnika powierzchni i współczynnika osobowego według zasad określonych w Porozumieniu z (…). Koszt energii rozliczany jest na podstawie liczników. Państwo i B. posiadają odrębne liczniki.

Państwo i B. posiadają odrębne liczniki wyłącznie w odniesieniu do energii elektrycznej.

Otrzymują Państwo faktury do całości nieruchomości na podstawie Porozumienia z (…).

Nie przysługuje Państwu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia mediów.

Nie doliczają Państwo marży do refakturowanych opłat za media.

Pytanie

Czy rozliczenia pomiędzy Państwem a B. z tytułu ponoszenia bieżących kosztów utrzymania budynku przy ul. (…) podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług przy założeniu, że ich wartość przekroczy w trakcie roku łącznie kwotę 200.000 zł?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcą a B. z tytułu ponoszenia bieżących kosztów utrzymania budynku przy ul. (…) nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, także w sytuacji gdy ich wartość przekroczy w trakcie roku łącznie kwotę 200.000 zł.

Uzasadnienie Państwa stanowiska

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.) - dalej jako uVAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje natomiast wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 uVAT).

 Stosownie do art. 15 ust. 6 uVAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Również art. 13 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 ze zm.) - dalej jako Dyrektywa VAT - stanowi, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Realizując swoje statutowe działania, nie działają Państwo w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, ponieważ podejmują Państwo te działania w ramach reżimu publicznoprawnego.

Realizacja zadań statutowych przez Państwa nie prowadzi również do żadnych zakłóceń konkurencji na rynku. Także okoliczność, że dla sprawnego i zarazem efektywnego działania (…) Straż (…) została strukturalnie podzielona na mniejsze jednostki - komendy wojewódzkie i komendy powiatowe (miejskie), nie może przesądzać o formie rozliczania ponoszonych między tymi jednostkami wydatków. Poszczególne jednostki (…) Straży (…) nie konkurują między sobą, a jedynie każda wykonuje (wydatkuje) swój plan budżetowy ze środków finansowych otrzymanych od budżetu państwa, (…).

Tym samym w sprawie będącej przedmiotem zapytania nie można twierdzić o refakturowaniu kosztu mediów przez Państwa na rzecz B., ponieważ dokonując nabycia mediów takich jak woda, energia elektryczna i energia cieplna - czynią to Państwo w związku z realizacją zadań statutowych jako jednostka (…).

Obciążenie częścią kosztów mediów B., podyktowane jest wyłącznie koniecznością rozdziału kosztów eksploatacji i utrzymania budynku przy ul. (…) między obie jednostki budżetowe (B. oraz Wnioskodawca) by każda z nich prawidłowo zrealizowała (wykonała) swój plan budżetowy. W ten sposób następuje pomniejszenie planu finansowego B. (budżetu na utrzymanie komendy), które to zadanie ze względów celowościowych i finansowych zostało wykonane z Państwa budżetu.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 27 lipca 2023 roku sygn. 0115-KDIT1-1.4012.698.2018.12.JO.

Wobec powyższego stoją Państwo na stanowisku, że rozliczenia pomiędzy Państwem a B. z tytułu ponoszenia bieżących kosztów utrzymania budynku przy ul. (…) nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, także w sytuacji, gdy ich wartość przekroczy w trakcie roku łącznie kwotę 200.000 zł.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z powołanego wyżej art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są między innymi wszelkie postacie energii, w tym energii elektrycznej, gazu i energii cieplnej oraz chłodniczej. Oznacza to, że w przypadku wykonywania świadczeń dotyczących tych mediów na gruncie podatku od towarów i usług będziemy mieć do czynienia z dostawą towarów. Jeśli chodzi o inne media (objęte zakresem opodatkowania), będzie to świadczenie usług.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy:

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

a)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

b)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

c)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi, należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W świetle art. 8 ust. 2a ustawy:

w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis art. 8 ust. 2a ustawy jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy jej wykonaniem a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną czynność w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Taka konstrukcja definicji pojęcia „świadczenie usług” jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest nie tylko konieczność ujęcia danej czynności w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, ale również to, aby czynność ta została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działał jako podatnik podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

Pod pojęciem działalności gospodarczej, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zaznaczyć przy tym należy, że dla uzyskania statusu podatnika podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Podatnikiem będzie podmiot prowadzący działalność gospodarczą bez względu na to, czy przynosi ona zyski. Podatnikami podatku od towarów i usług są również podmioty, których cel działalności nie jest związany z prowadzeniem działalności komercyjnej nastawionej na osiąganie zysków.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że gdyby nawet podatnik nie osiągnął z tytułu prowadzonej działalności dochodu, to nie zmienia to faktu, że wykonując czynności będące przedmiotem działalności wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, bowiem będzie wykonywał w tym zakresie czynności, które podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Oznacza to w konsekwencji, że jeżeli podmiot uzyska jakąkolwiek zapłatę za te czynności w sensie ekonomicznym (nawet bilansując tylko poniesione wydatki), to czynności te podlegają opodatkowaniu według właściwych reguł.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy:

nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to stanowi odzwierciedlenie art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (t. j. Dz. Urz. UE L Nr 347 z 2006 r. str. 1 ze zm.), który stanowi, że:

krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Z przywołanych przepisów wynika, że wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo-przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

• dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
• odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.

Konieczność spełnienia ww. dwóch warunków wyłączających organy publiczne z opodatkowania VAT (wykonywanie czynności przez organ podlegający prawu publicznemu oraz wykonywanie danej czynności przez podmiot działający w charakterze organu publicznego w odniesieniu do tej czynności) była wielokrotnie podkreślana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak stwierdził TSUE w orzeczeniu w sprawie C-4/89 - Comune di Carpaneto Piascentino i inni a Ufficio provinciale imposta sul valore aggiunto di Piacenza:

art. 4(5) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby czynności wykonywane przez organy publiczne w rozumieniu tego przepisu stanowiły czynności wykonywane przez organy prawa publicznego podlegające szczególnym zasadom prawnym mającym do nich zastosowanie. Drugi akapit tej regulacji należy natomiast interpretować w taki sposób, aby Państwa Członkowskie zobowiązane były zapewnić, by organy prawa publicznego traktowane były jak podatnicy w związku z czynnościami wykonywanymi w charakterze organów publicznych w przypadku, gdy czynności te mogą być również podejmowane w ramach działalności konkurencyjnych przez przedsiębiorców prywatnych, jeśli traktowanie tych organów jako podmiotów nieposiadających statusu podatnika mogłoby prowadzić do istotnego naruszenia zasad konkurencji.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Innymi słowy, organ (urząd obsługujący ten organ) będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach – gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań (co wynika z pierwszej części art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług) oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych. Stąd też aby uznać, że organ działa w zakresie swoich funkcji ustawowych i jednocześnie nie korzysta z formy cywilistycznej musi zaistnieć sytuacja tego rodzaju, że przy realizacji danego zadania – określonej prawem czynności wykonywanej w interesie publicznym, organ ten wyposażony jest we władztwo publiczne, tj. występuje w pozycji nadrzędnej w stosunku do innych podmiotów uczestniczących w danej czynności.

W zakresie statusu podmiotu publicznego wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 29 października 2015 r. w sprawie C-174/14 Saudaco, w którym stwierdził:

jeżeli chodzi w szczególności o pierwszy z dwóch warunków ustanowionych w art. 13 ust. 1 wspomnianej dyrektywy, to znaczy o warunek dotyczący statusu podmiotu publicznego, to Trybunał orzekł już, że osoba, która wykonuje czynności należące do prerogatyw władztwa publicznego w sposób niezależny, nie pozostając częścią administracji publicznej, nie może zostać zaklasyfikowana jako podmiot prawa publicznego w rozumieniu tego przepisu (zob. podobnie w szczególności postanowienie Mihal, C-456/07, EU:C:2008:293, pkt 18 i przytoczone tam orzecznictwo). (…) status „podmiotu prawa publicznego” nie może wynikać jedynie z tego, że dana działalność polega na wykonywaniu czynności należących do prerogatyw władztwa publicznego (zob. podobnie w szczególności postanowienie Mihal, C-456/07, EU:C:2008:293, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji pojęcia „organy władzy publicznej”. Pod tym pojęciem należy rozumieć organy władzy ustawodawczej, sądowniczej i wykonawczej, w tym organy administracji publicznej, rządowej i samorządowej, powołane w Konstytucji RP, ustawach lub na ich podstawie, których wykonywane w określonych formach czynności uważane są za działania państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.

Natomiast pod pojęciem urzędu obsługującego organ władzy publicznej należy rozumieć jednostkę organizacyjną spełniającą funkcje pomocnicze w stosunku do organu władzy publicznej.

Analiza wskazanych przepisów prowadzi do następujących wniosków:

1)wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłączenia podmiotowo-przedmiotowego,

2)w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia z podatku konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:

a)czynności - co do zasady podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,

b)czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego i nie mogą powodować naruszenia zasad konkurencji.

Możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy uzależniona jest od spełnienia ww. warunków łącznie.

(…)

Z opisu sprawy wynika, że Państwo, jak również B. nie są podatnikami podatku od towarów i usług. Państwo i B. są odrębnymi jednostkami budżetowymi. Nie prowadzą Państwo działalności gospodarczej. Siedziba Wnioskodawcy, która mieści się w budynku przy ul. (…), będącym własnością Skarbu Państwa, a będąca w trwałym zarządzie (…) Komendanta (…) została udostępniona Państwu przez B. na cele statutowe. Umowa użyczenia (…) zobowiązuje Państwa do pokrywania kosztów i opłat związanych z używaniem nieruchomości z wyjątkiem opłat z tytułu trwałego zarządu. Są Państwo stroną umowy z tytułu dostawy energii elektrycznej w części budynku Wnioskodawcy. W pozostałej części B. Z tytułu dostawy wody, odbioru ścieków i ciepła faktury wystawiane są na Państwa. Ponoszą Państwo koszty opłat za media w odniesieniu do całego budynku na podstawie Porozumienia z (…) między Państwem a B. Koszty eksploatacji i utrzymania obiektu wyliczane są na podstawie współczynnika powierzchni i współczynnika osobowego według zasad określonych w Porozumieniu z (…). Koszt energii rozliczany jest na podstawie liczników. Państwo i B. posiadają odrębne liczniki wyłącznie w odniesieniu do energii elektrycznej. Otrzymują Państwo faktury do całości nieruchomości na podstawie Porozumienia z (…). Nie przysługuje Państwu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia mediów. Nie doliczają Państwo marży do refakturowanych opłat za media.

Państwa wątpliwości dotyczą rozstrzygnięcia kwestii, czy rozliczenia pomiędzy Państwem, a B. z tytułu ponoszenia bieżących kosztów utrzymania budynku przy ul. (…) podlega opodatkowaniu podatkiem VAT przy założeniu, że ich wartość przekroczy w trakcie roku łącznie kwotę 200.000 zł.

W celu rozstrzygnięcia Państwa wątpliwości należy w pierwszej kolejności ustalić, czy dokonując rozliczeń z tytułu ponoszenia bieżących kosztów utrzymania budynku w postaci dostarczania wody, odbioru ścieków i ciepła przy ul. (…) z B., działają Państwo jako podatnik podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że generalnie organy oraz urzędy publiczne są uznawane za podatników w sferze, w której występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego. Kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności bądź transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Analiza treści wniosku w kontekście przywołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że zasadnicze znaczenie dla uznania, czy przenoszenie kosztów mediów na rzecz B. podlega opodatkowaniu, czy też stanowi czynności wyłączone z opodatkowania, ma okoliczność, czy będą Państwo podejmować będzie takie działania jak podmiot gospodarczy. W analizowanej sprawie niewątpliwie czynności odsprzedaży mediów będą wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Należy zauważyć, że w tym zakresie nie działają Państwo jako organ władzy publicznej - czynności te nie zostały wymienione w przepisach regulujących Państwa działalność jako zadania dla których zostali Państwo powołani. Ponadto co istotne, identyczne czynności mogłyby być wykonywane również przez inne podmioty, w tym podmioty prywatne. Zatem należy uznać, że znajdą się Państwo w sytuacji, w której zachodzi możliwość konkurowania z innymi podmiotami (przedsiębiorcami), co prowadzi do stwierdzenia, że nie będą się Państwo zachowywać się w tym przypadku jak organ władzy publicznej, a jak podmiot gospodarczy. Opłaty z tytułu mediów jakimi obciążają Państwo B. stanowią w istocie wynagrodzenie z tytułu wykonywanych usług.

Tym samym w zakresie dokonywanych przez Państwa czynności, polegających na przeniesieniu na rzecz B. kosztów mediów, działają Państwo w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy:

zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 113 ust. 9 ustawy:

zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy:

Zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1) dokonujących dostaw:

a) towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,

b) towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:

- energii elektrycznej (CN 2716 00 00),

- wyrobów tytoniowych,

- samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,

c) budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,

d) terenów budowlanych,

e) nowych środków transportu,

f) następujących towarów, w związku z zawarciem umowy w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie:

- preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU 20.42.1),

- komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26),

- urządzeń elektrycznych (PKWiU 27),

- maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28),

g) hurtowych i detalicznych części i akcesoriów do:

- pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKWiU 45.3),

- motocykli (PKWiU ex 45.4);

2) świadczących usługi:

a) prawnicze,

b) w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,

c) jubilerskie,

d) ściągania długów, w tym factoringu;

3) nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Podatnik może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie i według zasad określonych przepisami art. 113 ust. 1-12 ustawy, pod warunkiem, że nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz przytoczone przepisy stwierdzić należy, że przeniesienie przez Państwa kosztów mediów (refakturowanie) na B. w przedstawionym we wniosku opisie sprawy jest dla celów podatku od towarów i usług traktowane tak, jakby to Państwo świadczyli usługi w postaci dostarczania wody, odbioru ścieków i ciepła na rzecz B.

W konsekwencji należy stwierdzić, że do wartości limitu sprzedaży, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy powinni Państwo wliczać kwoty z tytułu wykonywania usług w zakresie dostarczania wody, odbioru ścieków i ciepła.

Zatem w kwestii opodatkowania rozliczeń pomiędzy Państwem a B. w zakresie kosztów bieżących utrzymania budynku przy ul. (…) należy uznać, że po przekroczeniu limitu o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, prawidłowym jest refakturowanie mediów przy zastosowaniu stawek podatku VAT właściwych dla danego rodzaju mediów.

Zatem, rozliczenia pomiędzy Państwem a B. z tytułu bieżących kosztów utrzymania budynku przy ul. (…) podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednocześnie mają Państwo prawo do stosowania zwolnienia od podatku na warunkach określonych w art. 113 ust. 1 ustawy.

Tym samym, Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).