Temat interpretacji

podleganie opodatkowaniu sprzedaży działek

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2019 r. (data wpływu 18 września 2019 r.), uzupełnionym pismami z dnia 4 listopada 2019 r. (data wpływu 8 listopada 2019 r.) oraz z dnia 13 listopada 2019 r. (data wpływu 15 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu sprzedaży działek nr 1 i nr 2 jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• podlegania opodatkowaniu sprzedaży działek nr 1 i nr 2,

• zwolnienia od podatku sprzedaży niezabudowanej działki nr 1,

• zastosowania stawki podatku 23% dla sprzedaży zabudowanej działki nr 2.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami z dnia 4 października 2019 r. (data wpływu 8 października 2019 r.) oraz z dnia 13 listopada 2019 r. (data wpływu 15 listopada 2019 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy oraz opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Miasto i Gmina ... jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i właścicielem nieruchomości gruntowej, którą ma zamiar sprzedać. Przedmiotem sprzedaży mają być działki numer 2 - zabudowana oraz 1 - niezabudowana, które aktualnie są oddane w użytkowane wieczyste. Przedmiotowe działki położone w obrębie ... były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług. Dokumentami stwierdzającymi bezpłatne nabycie przez Gminę ... prawa własności (nabycie własności Skarbu Państwa) nieruchomości przez Gminę ... jest decyzja Urzędu Wojewódzkiego w ... nr ... oraz Umowy sprzedaży i warunkowej umowy sprzedaży z dnia 26.09.2002 r. oraz umowy o przeniesienie prawa własności z 12.02.2003 r. Działki położone są w terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dla Miasta i Gminy ... z oznaczeniem 2U - teren nieuciążliwej zabudowy usługowej. Nabycie działek zabudowanej 2 jak i niezabudowanej 1 nastąpiło w drodze czynności niepodlegających opodatkowaniem podatkiem VAT. Z tytułu nabycia obydwóch działek nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Obydwie działki 2 i 1 są przedmiotem użytkowania wieczystego. Gmina ... jako właściciel działek oddał 04.04.2002 roku w użytkowanie wieczyste przedmiotowe działki Gminnej Spółdzielni. Dnia 26.09.2002 roku na podstawie aktu notarialnego zawarta została umowa sprzedaży i warunkowa umowa sprzedaży pomiędzy Spółdzielnią a osobą prywatną. Aktem notarialnym Spółdzielnia sprzedała osobie fizycznej prawo użytkowania wieczystego działek 1 i 2 oraz budynek znajdujący się na działce 2 stanowiący odrębną nieruchomość. Więc działki 1 i 2 były i są do nadal przedmiotem użytkowania wieczystego. Uzyskiwany w użytkowania wieczystego dochód nie podlega pod VAT, co podobnie jak zwolnienie nie generuje zobowiązania podatkowego. Wnioskodawca nie wybudował budynku usytuowanego na działce 2 - budynek jest własnością użytkownika wieczystego, stąd Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia podatku.

Ponadto, w uzupełnieniach wniosku Wnioskodawca wskazał:

Na pytanie Organu nr 1: W związku z podaną informacją w opisie sprawy, iż () Przedmiotowe działki położone w obrębie ... i były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług (), należy wskazać jaką działalność zwolnioną z opodatkowania podatkiem VAT, do której wykorzystywane były/są działki, wykonywał Wnioskodawca należy podać podstawę prawną zwolnienia? Wnioskodawca odpowiedział: Ponieważ użytkowanie wieczyste ustanowione było przed 2004 rokiem nie podlega pod VAT. Informacja podana we wniosku () Przedmiotowe działki położone w obrębie ... były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług () nie jest prawidłowa. Uzyskiwany z użytkowania wieczystego dochód nie podlega pod VAT, co podobnie jak zwolnienie nie generuje zobowiązania podatkowego.

Na pytanie Organu nr 2: Czy zbycie działek nr 1 i nr 2 nastąpi na rzecz użytkownika wieczystego? Wnioskodawca odpowiedział: Miasto i Gmina ... informuje, iż zbycie działki nastąpi na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego.

Na pytanie Organu nr 3: W związku z informacją podaną w opisie sprawy, iż na działce nr 2 znajduje się budynek będący własnością użytkownika wieczystego należy jednoznacznie wskazać czy przedmiotem zbycia będzie sam grunt, tj. działka nr 2? Wnioskodawca odpowiedział: Przedmiotem zbycia będzie sam grunt, na którym zlokalizowany jest budynek będący własnością dotychczasowego użytkownika wieczystego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż ww. nieruchomości gruntowej jest objęta podatkiem od towarów i usług, jeżeli tak, to w jakiej stawce?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność sprzedaży ww. nieruchomości gruntowej należącej do Miasta i Gminy stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym powinna być traktowana jako czynność podlegająca podatkowi VAT oraz, że czynność ta powinna być objęta stawką podstawową 23% w odniesieniu do zabudowanej działki 2, natomiast w odniesieniu do niezabudowanej działki 1 obowiązywać będzie zwolnienie przedmiotowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, iż przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie dostawa towarów nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel należy zaznaczyć, iż dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nią jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawo własności. Należy ponadto wskazać, iż czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem dostawa towarów nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie dostawa towarów oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, ustawodawca uznał, iż oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Kwestie dotyczące prawa wieczystego użytkowania uregulowane zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), zwanej dalej k.c.

W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego, w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Przepis ten, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 k.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel. Zatem z regulacji zawartych w tej ustawie wynika, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

W myśl art. 11 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 2204, z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

Stosownie do art. 32 ust. 1a ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. Zgody wojewody nie wymaga sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości, o których mowa w art. 51 ust. 2 i art. 57 ust. 1.

Według art. 32 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

W świetle art. 37 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu.

Jak stanowi art. 37 ust. 2 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. z 2019 r., poz. 1314), decyzję o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości wydaje:

1. starosta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej w przypadku nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, w tym również nieruchomości, w stosunku do których prawo własności Skarbu Państwa wykonują inne państwowe osoby prawne;
2. wójt, burmistrz, prezydent miasta, zarząd powiatu albo zarząd województwa odpowiednio w przypadku nieruchomości stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, iż Gmina jest właścicielem nieruchomości gruntowej, którą ma zamiar sprzedać. Przedmiotem sprzedaży mają być działki numer 2 - zabudowana oraz 1 - niezabudowana, które aktualnie są oddane w użytkowane wieczyste. Dokumentami stwierdzającymi bezpłatne nabycie przez Gminę ... prawa własności (nabycie własności Skarbu Państwa) nieruchomości przez Gminę ... jest decyzja Urzędu Wojewódzkiego w ... nr ... oraz Umowy sprzedaży i warunkowej umowy sprzedaży z dnia 26.09.2002 r. oraz umowy o przeniesienie prawa własności z 12.02.2003 r. Gmina ... jako właściciel działek oddał 04.04.2002 roku w użytkowanie wieczyste przedmiotowe działki Gminnej Spółdzielni. Dnia 26.09.2002 roku na podstawie aktu notarialnego zawarta została umowa sprzedaży i warunkowa umowa sprzedaży pomiędzy Spółdzielnią a osobą prywatną. Aktem notarialnym Spółdzielnia sprzedała osobie fizycznej prawo użytkowania wieczystego działek 1 i 2 oraz budynek znajdujący się na działce 2 stanowiący odrębną nieruchomość. Więc działki 1 i 2 były i są nadal przedmiotem użytkowania wieczystego. Zbycie działek nastąpi na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego. W odniesieniu do działki nr 2 Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem zbycia będzie sam grunt, na którym zlokalizowany jest budynek będący własnością dotychczasowego użytkownika wieczystego.

Jak wyżej wskazano, art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste. Okoliczności przedmiotowej sprawy świadczą, iż przeniesienie na użytkownika wieczystego prawa do rozporządzania jak właściciel nieruchomościami gruntowymi oznaczonymi jako działki nr 1 i nr 2 nastąpiło w chwili objęcia przez pierwszego użytkownika (Gminną Spółdzielnię) prawa użytkowania wieczystego, dysponowania ww. działkami, jak gdyby był jej właścicielem. Wobec powyższego ustanowienie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych oznaczonych jako działki nr 1 i nr 2 na rzecz pierwszego użytkownika stanowiło już dostawę towaru w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Następnie jak wskazano we wniosku prawo to było zbyte na rzecz obecnego użytkownika.

Zaznaczenia wymaga fakt, że skoro prawo użytkowania wieczystego ustanowiono w 2002 r. na rzecz użytkownika wieczystego, a więc przed wprowadzeniem przepisów, którymi ustawodawca objął tę czynność opodatkowaniem, to ustanowienie tego prawa nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niemniej jednak - jak wskazano wyżej - nastąpiło przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Zatem, sprzedaż przez Wnioskodawcę prawa własności przedmiotowych nieruchomości gruntowych na rzecz obecnego użytkownika, nie może być zatem traktowana jako ponowna dostawa tych samych działek, bowiem nie została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy, tj. w opisanej transakcji nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W związku z powyższym, planowana sprzedaż nieruchomości gruntowych oznaczonych jako działki nr 1 i nr 2 na rzecz obecnego użytkownika wieczystego, będzie w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości. Będzie stanowiło jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, natomiast nie wpłynie na władztwo do rzeczy, które użytkownik uzyskał już w momencie nabycia prawa użytkowania wieczystego gruntu. Czynność ta nie może być traktowana jako ponowna dostawa tych samych działek, w związku z czym nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości gruntowych oznaczonych jako działki nr 1 i nr 2 na rzecz obecnego użytkownika wieczystego nie będzie stanowiła odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy, ani żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z odpowiedzią, że sprzedaż nieruchomości gruntowych oznaczonych jako działki nr 1 i nr 2 nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, nie udziela się odpowiedzi na pytanie w części dotyczącej stawki podatku od towarów i usług dla sprzedaży przedmiotowych działek.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podlegania opodatkowaniu sprzedaży działek nr 1 i nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej