Temat interpretacji

Prawo do odliczenia podatku naliczonego od towarów nabytych od spółki cywilnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2019 r. (data wpływu 12 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 października 2019 r. (data wpływu 1 października 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od towarów nabytych od spółki cywilnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w powyższym zakresie. Wniosek został uzupełniony pismem w dniu 1 października 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz własnego stanowiska i wskazanie, że przedmiotem wniosku jest zaistniały stan faktyczny.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą oraz jest wspólnikiem spółki cywilnej z matką. 16 lipca 2019 r. matka Wnioskodawczyni zmarła, a Wnioskodawczyni jest jedynym jej spadkobiercą.

Umowa spółki nie przewidywała, że spadkobiercy wspólnika wejdą do spółki cywilnej na jego miejsce.

Zgodnie z treścią art. 48 ustawy o zarządzie sukcesyjnym, w przypadku, gdy na skutek śmierci wspólnika w spółce cywilnej pozostaje jeden wspólnik, spółka ulega rozwiązaniu najpóźniej z upływem terminu, o którym mowa w art. 12 ust. 10, tj. w ciągu dwóch miesięcy od śmierci wspólnika. W niniejszym stanie faktycznym nie znajdowało uzasadnienia ustanowienie zarządu sukcesyjnego.

Od śmierci matki, spółkę reprezentuje wyłącznie Wnioskodawczyni. Mając na uwadze konieczność zakończenia spraw spółki, Wnioskodawczyni, w imieniu spółki cywilnej, zamierza sprzedać do swojej firmy wszystkie towary znajdujące się w magazynie spółki cywilnej. Płatności za zakupione towary Wnioskodawczyni dokona na rachunek bankowy Spółki. Towary kupione od spółki cywilnej będą przedmiotem sprzedaży w ramach indywidualnej działalności Wnioskodawczyni.

Zarówno Wnioskodawczyni, jak i spółka cywilna, są podatnikami podatku od towarów, a dokonywane przez oba podmioty dostawy towarów podlegają opodatkowaniu w stawce podstawowej. Spółka cywilna dokonując zakupu towarów uprawniona była do odliczenia podatku naliczonego.

Z uzupełnienia z dnia 1 października 2019 r. do wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, a wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W związku ze sprzedażą towarów ze spółki cywilnej do jednoosobowej działalności wspólnika, spółka zobowiązana będzie do zapłaty podatku od towarów i usług. Podatek ten stanie się podatkiem naliczonym u Wnioskodawczyni i w przyszłości pomniejszy podatek należny od dalszej sprzedaży towarów. Towary zakupione przez spółkę cywilną sprzedane zostaną Wnioskodawczyni w cenach zakupu, co pozwoli na zachowanie neutralności transakcji. Czy prawo odliczenia podatku naliczonego przy sprzedaży towarów będzie przysługiwać Wnioskodawczyni, mimo że cały majątek spółki jest obecnie jej własnością, co jednocześnie uzasadnia dokonanie transakcji w cenach zakupu?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu z dnia 1 października 2019 r. do wniosku), ze względu na fakt, że ona i spółka cywilna są odrębnymi podmiotami dla rozliczeń podatku od towarów i usług, dopuszczalne jest zawarcie pomiędzy nimi umowy sprzedaży.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 czerwca 2007 r., sygn. akt V CSK 132/07, wyjaśnił, że w przypadku zawiązania spółki prawa cywilnego, funkcjonują równolegle obok siebie odrębne masy majątkowe należące do poszczególnych wspólników oraz spółki (wspólność łączna wspólników), przy czym ustawa nie wyklucza przesunięć majątkowych pomiędzy tymi masami. Zakazu takich przesunięć nie można też wyprowadzić z istoty spółki cywilnej, czy też szerzej z istoty stosunku zobowiązaniowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na gruncie przywołanej ustawy, spółka cywilna wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą, jako jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej jest podatnikiem. Spółka cywilna, która jest zawierana na podstawie umowy pomiędzy wspólnikami na zasadach określonych w art. 860-875 Kodeksu cywilnego, nie posiada osobowości prawnej, a jej majątek stanowi w rzeczywistości współwłasność łączną wspólników, którzy swoim majątkiem odpowiadają za zobowiązania spółki, w tym także zobowiązania wynikające z podatków, z tytułu rękojmi, czy też gwarancji.

Z istoty spółki wynika, że jedną z podstawowych przesłanek jej istnienia jest udział w niej co najmniej dwóch wspólników. W sytuacji, gdy spółka cywilna jest dwuosobowa, to wraz ze śmiercią jednego ze wspólników przestaje istnieć, chyba że w umowie spółki przewidziano wejście spadkobierców na miejsce zmarłego wspólnika.

Regulacje ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują wprost skutków prawnych związanych ze śmiercią podatnika podatku VAT. Jednakże śmierć podatnika jest jedną z form zakończenia bytu prawnego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, a więc również zakończeniem występowania podmiotu w obrocie gospodarczym w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Należy jednak zwrócić uwagę, że od momentu wejścia w życie ustawy o zarządzie sukcesyjnym, zmieniła się sytuacja wspólników spółek cywilnych w przypadku śmierci jednego z nich. Zgodnie z treścią art. 48, w przypadku, gdy na skutek śmierci wspólnika w spółce cywilnej pozostaje jeden wspólnik, spółka ulega rozwiązaniu najpóźniej z upływem terminu, o którym mowa w art. 12 ust. 10, tj. w ciągu dwóch miesięcy od śmierci wspólnika.

Przepis ten przewiduje więc możliwość prowadzenia krótkotrwałej działalności przez spółkę, mimo że pozostał w niej tylko jeden wspólnik. Skoro zatem dopuszczalne jest prowadzenie działalności (tzw. zamykanie interesów realizacja złożonych wcześniej zamówień, sporządzanie zmian do zawartych przez spółkę cywilną umów), dozwolone jest zbycie wspólnikowi towarów, które znajdują się w magazynie spółki.

Podkreślić również należy, że w związku z obowiązywaniem ustawy o zarządzie sukcesyjnym, nie znajdują w niniejszej sprawie oceny dokonane w poprzednim stanie prawnym, m.in. zawarte w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej z 13.07.2018 r., pod sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.244.2018.3.JS.

W myśl przywołanej interpretacji, w przypadku śmierci wspólnika dwuosobowej spółki cywilnej, umowa ulega rozwiązaniu i konieczne jest sporządzenie spisu z natury i rozliczenie wynikającego ze spisu podatku VAT. Jednocześnie jednak w stosunku do pochodzących z remanentu likwidacyjnego towarów sprzedawanych przez spadkobiercę stosuje się zwolnienie z podatku VAT.

W niniejszej sprawie, nie jest możliwe przyjęcie powyższego rozwiązania, gdyż:

1. spółka nie uległa rozwiązaniu z dniem śmierci jednego z dwóch wspólników,
2. Wnioskodawczyni jest właścicielem towarów w magazynie spółki cywilnej będąc jej wspólnikiem oraz będąc spadkobiercą wspólnika, przy czym ze względu na współwłasność łączną, nie jest możliwe rozdzielenie towarów ze względu na podstawę nabycia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, obowiązujące przepisy pozwalają na dokonanie przez nią transakcji w imieniu spółki cywilnej z jednej strony oraz w imieniu własnym z drugiej. Sprzedaż towarów pomiędzy oboma firmami, pozwoli na zachowanie neutralności podatku od towarów i usług. W tym przypadku nie będzie mieć zastosowania art. 32 ustawy o podatku od towarów i usług, przewidujący konieczność stosowania cen rynkowych.

Jednocześnie Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, będąc zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, posiada prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartego w fakturach zakupu wystawionych przez spółkę cywilną, w oparciu o treść art. 86 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Podkreślić należy, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Takie ograniczenia zostały wskazane w art. 88 ust. 3a ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
   1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
   2. (uchylona);
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku ().

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy wystawił ją podmiot nieistniejący lub gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z kolei w myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go dla tej czynności za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą oraz jest wspólnikiem spółki cywilnej z matką, która zmarła dnia 16 lipca 2019 r., a Wnioskodawczyni jest jedynym jej spadkobiercą. Umowa spółki nie przewidywała, że spadkobiercy wspólnika wejdą do spółki cywilnej na jego miejsce. W niniejszym stanie faktycznym nie znajdowało uzasadnienia ustanowienie zarządu sukcesyjnego. Od śmierci matki, spółkę reprezentuje wyłącznie Wnioskodawczyni. Mając na uwadze konieczność zakończenia spraw spółki, Wnioskodawczyni, w imieniu spółki cywilnej, zamierza sprzedać do swojej firmy wszystkie towary znajdujące się w magazynie spółki cywilnej. Płatności za zakupione towary Wnioskodawczyni dokona na rachunek bankowy Spółki. Towary kupione od spółki cywilnej będą przedmiotem sprzedaży w ramach indywidualnej działalności Wnioskodawczyni. Zarówno Zainteresowana, jak i spółka cywilna, są podatnikami podatku od towarów i usług, a dokonywane przez oba podmioty dostawy towarów podlegają opodatkowaniu w stawce podstawowej. Spółka cywilna dokonując zakupu towarów uprawniona była do odliczenia podatku naliczonego. Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii ustalenia, czy od towarów zakupionych od spółki cywilnej ma prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawczyni należy zauważyć, że spółka cywilna jest zawierana na podstawie umowy pomiędzy wspólnikami, na zasadach określonych w art. 860-875 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145).

Spółka cywilna nie posiada osobowości prawnej, jej majątek stanowi w rzeczywistości współwłasność łączną zawiązujących ją wspólników, którzy swoim majątkiem odpowiadają za zobowiązania spółki, w tym także zobowiązania wynikające z podatków, z tytułu rękojmi, czy też gwarancji. Z istoty spółki wynika natomiast, że jedną z podstawowych przesłanek jej istnienia jest udział w niej co najmniej dwóch wspólników.

Co do zasady, w sytuacji, gdy spółka cywilna jest dwuosobowa, to wraz ze śmiercią jednego ze wspólników przestaje istnieć. Jeżeli natomiast wspólników jest więcej niż dwóch, spółka może istnieć nadal.

Przepis art. 872 Kodeksu cywilnego stanowi bowiem, że można zastrzec, że spadkobiercy wspólnika wejdą do spółki na jego miejsce. W wypadku takim powinni oni wskazać spółce jedną osobę, która będzie wykonywała ich prawa. Dopóki to nie nastąpi, pozostali wspólnicy mogą sami podejmować wszelkie czynności w zakresie prowadzenia spraw spółki.

W tym miejscu należy jednakże zwrócić uwagę na ustawę z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1629), która w rozdziale 8 stanowi o zarządzie sukcesyjnym w przypadku śmierci wspólnika spółki cywilnej.

Z art. 46 powyższej ustawy wynika, że w przypadku gdy zastrzeżono, że spadkobiercy wspólnika wejdą do spółki cywilnej na jego miejsce i został ustanowiony zarząd sukcesyjny, prawa spadkobierców wspólnika w spółce wykonuje zarządca sukcesyjny. W takim przypadku zarządca sukcesyjny prowadzi sprawy spółki oraz reprezentuje ją na zasadach obowiązujących zmarłego wspólnika od dnia ustanowienia zarządu sukcesyjnego.

Z kolei art. 47 ust. 1 ustawy o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej stanowi, że w przypadku gdy nie zastrzeżono, że spadkobiercy wspólnika wejdą do spółki cywilnej na jego miejsce, a został ustanowiony zarząd sukcesyjny, z chwilą śmierci wspólnika jego spadkobiercy wchodzą do spółki na jego miejsce, jeżeli pozostali wspólnicy wyrażą na to zgodę. Zarządca sukcesyjny prowadzi sprawy spółki oraz reprezentuje ją na zasadach obowiązujących zmarłego wspólnika od dnia wyrażenia zgody przez pozostałych wspólników.

W przypadku gdy na skutek śmierci wspólnika w spółce cywilnej pozostaje jeden wspólnik, spółka ulega rozwiązaniu najpóźniej z upływem terminu, o którym mowa w art. 12 ust. 10, jeżeli wcześniej nie został ustanowiony zarząd sukcesyjny. Przepisy art. 46 i art. 47 ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio (art. 48 ust. 1 ww. ustawy o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej).

Przy czym, w świetle art. 12 ust. 10 cyt. ustawy, uprawnienie do powołania zarządcy sukcesyjnego wygasa z upływem dwóch miesięcy od dnia śmierci przedsiębiorcy. Jeżeli akt zgonu przedsiębiorcy nie zawiera daty zgonu albo chwila śmierci przedsiębiorcy została oznaczona w postanowieniu stwierdzającym zgon, termin ten biegnie od dnia znalezienia zwłok przedsiębiorcy albo uprawomocnienia się postanowienia stwierdzającego zgon.

Stosownie do treści art. 48 ust. 2 ustawy o zarządzie sukcesyjnym, jedyny wspólnik spółki cywilnej może sam podejmować wszelkie czynności w zakresie prowadzenia spraw spółki do dnia:

1. ustanowienia zarządu sukcesyjnego w przypadku, o którym mowa w art. 46;
2. wyrażenia zgody na wejście albo sprzeciwu wobec wejścia do spółki spadkobierców wspólnika - w przypadku, o którym mowa w art. 47;
3. upływu terminu, o którym mowa w art. 12 ust. 10 - w przypadku gdy wcześniej nie został ustanowiony zarząd sukcesyjny.

W tym miejscu należy wskazać, że co do zasady, śmierć wspólnika spółki cywilnej powoduje rozwiązanie umowy spółki. Ustawodawca przewidział jednak, że umowa spółki cywilnej może zakładać, że spadkobiercy wejdą do spółki cywilnej w miejsce zmarłego wspólnika. Jeżeli zatem umowa spółki zawiera taką klauzulę, prawa spadkobierców będzie wykonywał zarządca sukcesyjny. Natomiast w przypadku gdy nie zastrzeżono, że spadkobiercy wspólnika wejdą do spółki cywilnej na jego miejsce, tak jak ma to miejsce w analizowanej sprawie, a został ustanowiony zarząd sukcesyjny, z chwilą śmierci wspólnika jego spadkobiercy wchodzą do spółki na jego miejsce, jeżeli pozostali wspólnicy wyrażą na to zgodę. Ponadto, co istotne, w przypadku gdy na skutek śmierci wspólnika w spółce cywilnej pozostaje jeden wspólnik, spółka ulega rozwiązaniu najpóźniej z upływem dwóch miesięcy od dnia śmierci wspólnika, jeżeli wcześniej nie został ustanowiony zarząd sukcesyjny.

W sprawie będącej przedmiotem analizy, wspólnik spółki cywilnej, w której Wnioskodawczyni jest drugim wspólnikiem zmarł 16 lipca 2019 r. a Zainteresowana jest jedynym spadkobiercą. Umowa spółki nie przewidywała, że spadkobiercy wspólnika wejdą do spółki cywilnej na jego miejsce. Od śmierci matki, spółkę reprezentuje wyłącznie Wnioskodawczyni. W niniejszym stanie faktycznym nie znajdowało uzasadnienia ustanowienie zarządu sukcesyjnego. Z wniosku wynika również, że spółka nie uległa rozwiązaniu z dniem śmierci jednego z dwóch wspólników.

Co istotne, w analizowanej sprawie do transakcji zbycia towarów dochodzi pomiędzy dwoma odrębnymi podatnikami podatku od towarów i usług, a zatem dopuszczalne jest zawarcie między nimi umowy sprzedaży. Przy czym towary będące przedmiotem zbycia, są formalnie własnością spółki.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez podatnika podatku VAT do wykonywania czynności opodatkowanych. Przy czym prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy, m.in. w sytuacji, gdy sprzedaż została udokumentowana fakturami wystawionymi przez podmiot nieistniejący.

W omawianej sprawie warunki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego są spełnione, gdyż Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT i dokonywane przez nią dostawy towarów jak wskazano we wniosku podlegają opodatkowaniu w stawce podstawowej. W konsekwencji, Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach zakupu wystawionych przez spółkę cywilną, pod warunkiem jednak, że spółka dokonała zbycia opisanych towarów i udokumentowała to zbycie fakturą jeszcze przed rozwiązaniem spółki.

Podsumowując należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu zakupu towarów od spółki cywilnej, o ile sprzedaż została udokumentowana fakturami wystawionymi przez spółkę cywilną przed jej rozwiązaniem.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

W tym miejscu zauważyć należy, że odpowiadając na wezwanie tut. Organu, w którym wskazano, że jeśli przedmiotem wątpliwości poza kwestią prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupionych od spółki towarów są też inne kwestie, Wnioskodawczyni ma m.in. sformułować dodatkowe pytania i przedstawić do niego własne stanowisko, Zainteresowana nie uzupełniła wniosku o powyższe elementy. Wobec powyższego wydana interpretacja dotyczy jedynie kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego od towarów nabytych od spółki cywilnej. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy i własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej