Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy:

• W odniesieniu do Pytania nr 1: Oddział w Polsce nie będzie zobowiązany jako podatnik VAT do rozliczenia podatku należnego związanego z otrzymywanym Wsparciem dla Oddziału w Polsce na podstawie art. 28b Ustawy o VAT.

• W odniesieniu do Pytania nr 2: Zapewnienie przez Oddział w Polsce zaplecza w postaci centrum dystrybucyjnego, z którego korzystać będzie Oddział w UK i Spółka nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT w Polsce.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Czynności opodatkowane VAT

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1-5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.; dalej: Ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Tak jak Wnioskodawca wskazał w opisie zdarzenia przyszłego, przedmiotem Wsparcia dla Oddziału może być w szczególności obsługa finansowo-księgowa, organizacyjna, prawna, kadrowo-płacowa, doradcza. Jednocześnie działalność Oddziału w Polsce będzie miała na celu zapewnienie Spółce (w tym Oddziałowi w UK) zaplecza w postaci centrum dystrybucyjnego.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka pragnie podkreślić, że przedmiotem czynności wykonywanych na rzecz Oddziału w Polsce przez Oddział w UK czy Centralę, ani czynności wykonywanych przez Oddział w Polsce na rzecz Oddziału w UK czy Centrali nie będzie dostawa towarów. Tym samym, uwzględniając zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu VAT, należy rozważyć czy analizowane czynności mieszczą się w kategorii odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju.

W świetle art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jednocześnie, zgodnie z art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Mając na uwadze, należy stwierdzić, że aby analizowane czynności stanowiły czynność opodatkowaną VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 8 ust 1 Ustawy o VAT muszą zostać wykonane na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.

Oddział w Polsce a odbiorca świadczenia

Tak jak podkreśla się w doktrynie Świadczenie zakłada istnienie podmiotu będącego jego odbiorcą (konsumentem usługi). Musi to być podmiot inny niż wykonujący usługę. Świadczenie na własną rzecz nie jest usługą, gdyż nie występuje wówczas konsument usługi (odbiorca świadczenia). O tym, że usługa musi być wykonywana na rzecz podmiotu innego niż świadczący usługę, przekonuje również brzmienie regulacji art. 27 dyrektywy VAT z 2006 r., który tylko wyjątkowo i to pod warunkiem konsultacji z ciałami doradczymi Unii (Komitetem do spraw Podatku od Wartości Dodanej) dopuszcza możliwość uznania za usługę usług świadczonych dla samego siebie, a i to tylko wówczas, gdyby w przypadku kupna takich usług od innego podmiotu podatek nie podlegał odliczeniu. Skoro brak takich wyjątkowych regulacji w ustawie, to dokonywanie świadczeń na rzecz swojej własnej działalności nie stanowi usług. (Za: Bartosiewicz Adam, VAT. Komentarz, wyd. XIII, Opublikowano: WKP 2019).

Zgodnie z art. 3 pkt 4 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: Ustawa o Przedsiębiorcach Zagranicznych) przez oddział należy rozumieć wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Dodatkowo w świetle art. 14 ust. 2 Ustawy o Przedsiębiorcach Zagranicznych: przedsiębiorcy zagraniczni mogą, dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na zasadzie wzajemności, o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że oddział nie stanowi samodzielnego bytu, niezależnego i oddzielnego od centrali danego podmiotu. Oddział jest bowiem tworem, który ujmuje działalność zagranicznego przedsiębiorcy w Polsce w pewne ramy prawne. Oddział nie prowadzi niezależnej działalności gospodarczej. Nie można wreszcie uznać, aby oddział miał uprawnienia i mógł wykonywać samodzielnie jakiekolwiek czynności gospodarcze.

Wszelkie przejawy aktywności gospodarczej oddziału zagranicznego przedsiębiorcy w Polsce należy zatem rozumieć jako działania tego przedsiębiorcy, które dla celów ewidencyjnych, identyfikacyjnych, prawnych i innych realizuje on poprzez swój oddział.

Oddział w Polsce a podatnik VAT

Zgodnie z definicją podatnika VAT zawartą w art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przekładając powyższe rozważania na zdarzenie przyszłe przedstawione w niniejszym Wniosku przez Wnioskodawcę, zdaniem Spółki nie można uznać, aby Oddział w Polsce był w relacji z Centralą czy Oddziałem w UK traktowany jako podatnik VAT. Skoro bowiem, Oddział w Polsce to w rzeczywistości jednostka organizacyjna Wnioskodawcy, podobnie jak Oddział w UK, to wszelkie relacje pomiędzy tymi jednostkami należy z perspektywy VAT postrzegać jako czynności wykonywane w ramach tego samego podatnika.

Tym samym nie można uznać, aby Oddział w Polsce wykonywał samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w (art. 15 - przyp. Wnioskodawcy) ust. 2, tym samym nie może zostać uznany za podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Wsparcie dla Oddziału a VAT

Konsekwentnie, w przypadku Wsparcia dla Oddziału w Polsce, nie można mówić o świadczeniu na rzecz Oddziału w Polsce usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT jako że Oddział w Polsce - tak jak wykazano to powyżej - nie może zostać uznany za osobę fizyczną, osobę prawną ani za jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej. Wsparcie dla Oddziału stanowi bowiem czynności wykonywane w ramach jednego podatnika VAT pomiędzy jego jednostkami organizacyjnymi.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 Ustawy o VAT przez import usług należy rozumieć świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Jednocześnie w świetle art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT podatnikiem jest podmiot nabywający usługi, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

• usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju

• usługobiorcą jest - w przypadku art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15 Ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest co do zasady miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca uważa, że Wsparcie dla Oddziału nie stanowi czynności opodatkowanej VAT w Polsce, w szczególności nie stanowi dla Oddziału w Polsce importu usług w rozumieniu Ustawy o VAT.

Zapewnienie przez Oddział w Polsce zaplecza w postaci centrum dystrybucyjnego a VAT

Z tych samych względów zapewnienie przez Oddział w Polsce zaplecza w postaci centrum dystrybucyjnego, z którego korzystać będzie Oddział w UK i/lub Centrala nie może zostać uznane za świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT. Dodatkowo, oprócz tego, że w tym przypadku nie możemy mieć do czynienia z czynnościami, które mieściłyby się w zakresie przedmiotowym Ustawy o VAT, Oddział w Polsce - tak jak wykazano powyżej - nie może zostać uznany za podatnika VAT, co oznacza, że w relacji tej nie będzie także podmiotu opodatkowania.

Podobne stanowisko można także znaleźć w doktrynie, przykładowo A. Bartosiewicz stwierdził, że: Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku świadczeń (czynności) pomiędzy oddziałem firmy a jej centralą. Oddział przedsiębiorstwa nie ma bowiem statusu podatnika w kontaktach ze swoją centralą. W związku z tym obciążenie przez centralę częścią kosztów swojego zagranicznego oddziału nie jest świadczeniem usług na rzecz tego ostatniego. Po stronie oddziału nie może więc dojść do importu usług (tak ETS w orzeczeniu C-210/04, Ministero dellEconomia e delle Finanze, Agenzia delle Entrate v. FCE Bank pic) - za: Bartosiewicz Adam, VAT. Komentarz, wyd. XIII, Opublikowano: WKP 2019.

Stanowisko prezentowane przez organy podatkowe i Sądy

Powyższe potwierdzają także organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych, przykładowo w interpretacji indywidualnej z 21 marca 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP3/443-1227/12-5/KC) organ stwierdził, że: Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie posiada możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, a prowadzona przez niego działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego. W konsekwencji oddział nie stanowi odrębnego podatnika podatku od towarów i usług. Przedsiębiorstwo zagraniczne rejestrując swój oddział w Polsce nie dokonuje rejestracji odrębnego podatnika, lecz rejestracji własnego przedsiębiorstwa. Tym samym, czynności wykonywane pomiędzy oddziałem a macierzystym podmiotem zagranicznym mają charakter tzw. czynności wewnątrzzakładowych, które realizowane są na rzecz jednostki macierzystej.

Także w interpretacji indywidualnej z 16 października 2015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP3/4512-686/15-3/IG), organ podatkowy potwierdził, że: (...) nie ma podstaw dla uznania, że Oddział PL jest odrębnym i niezależnym (samodzielnym) podmiotem w stosunku do Wnioskodawcy (jako jednostki macierzystej). Oddział PL jest integralną częścią realizującą na terenie Polski działalność gospodarczą Wnioskodawcy.

Jako że Oddział PL nie prowadzi niezależnej (odrębnej) działalności gospodarczej od Wnioskodawcy, to nie może być również uznany za odrębnego od Wnioskodawcy podatnika VAT. Oddział PL nie spełnia bowiem definicji z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, która wymaga, aby podatnik samodzielnie prowadził działalność gospodarczą. Wobec tego - z punktu widzenia VAT - to Wnioskodawca jest w Polsce podatnikiem VAT prowadzącym działalność w formie Oddziału PL. Z perspektywy VAT Centrala jest więc jednością z Oddziałem PL Wnioskodawcy i jako taka będzie podmiotem zarejestrowanym dla celów VAT w Polsce.

Skoro więc Oddział PL stanowić będzie jedynie jednostkę organizacyjną w ramach podatnika, którym jest Wnioskodawca, to Czynności będą realizowane w ramach tego jednego podatnika. Z punktu widzenia VAT nie ma rozdzielności pomiędzy Centralą jako usługodawcą a Oddziałem PL jako usługobiorcą, ponieważ wszystkie Czynności mają charakter wewnętrzny. W konsekwencji, z punktu widzenia VAT trzeba uznać, że Oddział PL nie spełnia w relacji z Centralą definicji jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że organy podatkowe potwierdzają powyższe podejście w wielu wydawanych interpretacjach indywidualnych, przykładowo podobnie stwierdził także:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 11 sierpnia 2011 r. (sygn. IPPP3/443-741/11-4/SM),

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 23 września 2010 r. (sygn. IPPP3/443-597/KM/JK),

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 30 października 2009 r. (sygn. IPPP2/443-1024/09-2/AN).

Kwestia opodatkowania VAT czynności dokonywanych pomiędzy centralą a oddziałem spółki była także przedmiotem rozstrzygnięcia wydanego przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości (obecnie: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej). W wyroku z 23 marca 2006 r. w sprawie Ministero dell"Economia e delle Finanze, Agenzia delie Entrate przeciwko FCE Bank pic, (nr C-210/04) Europejski Trybunał Sprawiedliwości podkreślił, że: stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym podmiotem odrębnym od spółki, do której należy, na rzecz którego spółka świadczy usługi, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług.

Na marginesie powyższych rozważań, Spółka pragnie także wskazać, że przedstawione powyżej wnioski nie stoją na przeszkodzie temu, aby Oddział w Polsce uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności (tzw. fixed place of establishment - FE), na rzecz którego mogą być świadczone usługi opodatkowane VAT przez podmioty trzecie. W przypadku świadczenia usług na rzecz FE przez podmioty trzecie oraz przez FE na rzecz podmiotów trzecich, FE może być traktowany analogicznie jak podatnik VAT, niemniej cały czas podatnikiem VAT pozostaje centrala, która za pośrednictwem FE może wykonywać w danym kraju czynności opodatkowane VAT, jak również czynności takie mogą być wykonywane na jego rzecz. ETS w przywołanym powyżej wyroku z 23 marca 2006 r. (sygn. C-210/04) wskazał, że: Stwierdzenia tego nie podważa art. 9 ust. 1 szóstej dyrektywy. Przepis ten ma na celu określenie podatnika w odniesieniu do transakcji pomiędzy oddziałem a osobami trzecimi. Pozbawiony jest więc znaczenia dla przypadku rozpatrywanego w niniejszej sprawie, który dotyczy transakcji pomiędzy spółką z siedzibą w jednym państwie członkowskim a jednym z jej oddziałów położonym w innym państwie członkowskim.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy:

• W odniesieniu do Pytania nr 1: Oddział w Polsce nie będzie zobowiązany jako podatnik VAT do rozliczenia podatku należnego związanego z otrzymywanym Wsparciem dla Oddziału w Polsce na podstawie art. 28b Ustawy o VAT.

• W odniesieniu do Pytania nr 2: Zapewnienie przez Oddział w Polsce zaplecza w postaci centrum dystrybucyjnego, z którego korzystać będzie Oddział w UK i Spółka nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej