Temat interpretacji

Brak prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków udokumentowanych fakturą dotyczącą budowy targowiska miejskiego oraz jego utrzymania oraz prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków dotyczących wycinki drzew.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy &− przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2019 r. (data wpływu 12 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków udokumentowanych fakturą dotyczącą budowy targowiska miejskiego oraz jego utrzymania;
• prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków dotyczących wycinki drzew - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z realizacją projektu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe i stan faktyczny.

Gmina występuje z niniejszym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w związku z ubieganiem się o uzyskanie dofinansowania z Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020 na realizację projektu pn. .

Gmina B. (dalej: Gmina) jest zarejestrowanym czynnym płatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

Gmina zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT wykonuje nałożone odrębnymi przepisami na nią zadania, dla realizacji których została powołana spoza zakresu VAT, jak również czynności podlegające VAT na podstawie umów cywilnoprawnych zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Gmina na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy o samorządzie gminnym zaspokaja zbiorowe potrzeby wspólnoty samorządowej m.in. w sprawie targowisk i hal targowych.

Gmina realizuje inwestycję (dalej: Inwestycja), polegającą na budowie miejskiego targowiska w B. przy ul. Za korzystanie z targowiska miejskiego będą pobierane opłaty targowe. W Gminie B. zasady korzystania z targowiska oraz prowadzonego za jego pomocą handlu reguluje uchwała Rady Miejskiej. Uchwała podjęta jest na podstawie ustawy o samorządzie gminnym oraz ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Intencją Gminy jest, aby targowisko było ogólnodostępne. Gmina nie ma zamiaru i nie będzie pobierała żadnych innych opłat za korzystanie z targowiska, w tym w szczególności opłat pobieranych na podstawie umów cywilnoprawnych, które podlegałyby opodatkowaniu VAT.

Inwestycja wykonywana jest w formule zaprojektuj i wybuduj. W ramach Inwestycji wykonana została niezbędna wycinka roślinności w tym drzew, które Gmina planuje sprzedać jako drewno opałowe, opodatkowując je właściwą stawką VAT. W kolejnym etapie zostanie przeprowadzone odwodnienie terenu, utwardzone zostaną place kostką ażurową, wykonane parkingi, wiaty handlowe, otwarte stanowiska do handlu, sanitariaty, oświetlenie oraz elementy małej architektury.

Po wybudowaniu targowiska Gmina planuje oddać je w odpłatne administrowanie Przedsiębiorstwu Gospodarki Komunalnej (dalej: PGK). PGK będzie pobierało w imieniu Gminy jako inkasent opłaty targowe i odprowadzało je do Gminy, a w zamian za to będzie uzyskiwało należne wynagrodzenie. Jednocześnie będzie obciążało Gminę fakturami z tytułu kosztów ponoszonych na utrzymanie targowiska.

Ponoszone przez Gminę wydatki na Inwestycję będą udokumentowane przez dostawców/ wykonawców wystawianymi na Gminę fakturami z wykazanymi na nich kwotami VAT naliczonego.

Celem inwestycji będzie stworzenie miejsca, na terenie którego będzie można m.in. sprzedawać i promować lokalne produkty.

Gmina ma zamiar wykorzystywać targowisko do realizacji swoich celów statutowych. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych sprzedaż na targowiskach podlega opłacie targowej. Opłata taka ma charakter należności publicznoprawnej niepodlegającej podatkowi od towarów i usług. W związku z tym Gminie nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od poniesionych wydatków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur VAT dotyczących budowy targowiska miejskiego?
2. Czy Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur VAT dotyczących wycinki drzew?
3. Czy Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur VAT dotyczących utrzymania targowiska?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur dokumentujących budowę targowiska miejskiego. Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur dokumentujących wycinkę drzew.

Gminie nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur dokumentujących utrzymanie targowiska miejskiego.

Uzasadnienie stanowiska Gminy:

Ad.1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zwaną dalej ustawą o VAT (Dz.U. z 2018, poz.2174) podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 6 ustawy nie uważa się za podatników organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jako że jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT należy uznać, iż spełniają zawartą w tym przepisie definicję podatnika VAT. Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet, gdy dotyczą one zadań własnych gmin, podmioty te powinny być uznawane za podatników VAT.

W myśl postanowień art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z treści wskazanej powyżej regulacji wynika zatem, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje, gdy zostaną spełnione dwie przesłanki, tj.

• odliczenia tego dokonuje podatnik od towarów i usług oraz
• gdy towary/usługi są wykorzystywane do czynności opodatkowanych VAT.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2019 r. poz. 506, ze zm. (dalej: Ustawa o samorządzie gminnym), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż Gmina ponosząc wydatki na budowę targowiska miejskiego nie będzie nabywała towarów/usług do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i tym samym nie będzie działała w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 tej ustawy. Targowisko jest zadaniem własnym Gminy. Budowa targowiska odbywa się w ramach władztwa publicznego i Gmina wykonując to zadanie działa jako organ administracji publicznej. W związku z tym nie może być uznana za podatnika. Powyższe stanowisko Gminy znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 czerwca 2019 roku, znak: 0112-KDIL1-3.4012.254.2019.1.KS.

Wydatki będą zatem ponoszone poza działalnością gospodarczą Gminy i nie zostanie spełniony warunek dający prawo do odliczenia VAT naliczonego.

Ad.2

Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego od faktur dokumentujących wycinkę drzew.

W myśl postanowień art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z treści wskazanej powyżej regulacji wynika zatem, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje, gdy zostaną spełnione dwie przesłanki, tj.

• odliczenia tego dokonuje podatnik od towarów i usług oraz
• gdy towary/usługi są wykorzystywane do czynności opodatkowanych VAT.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Wykonawca za wycinkę przedmiotowych drzew wystawi dla Gminy faktury z wykazanymi na nich kwotami VAT, zaś Gmina dokonując sprzedaży wyciętego drewna opałowego udokumentuje je fakturami z wykazanym podatkiem VAT należnym. W związku z tym Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od faktur dokumentujących wycinkę drzew. Sprzedaż drewna będzie miała charakter cywilnoprawny, a jego dostawa stanowić będzie odpłatną dostawę towarów.

Powyższe stanowisko Gminy do prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 29 lipca 2015 r., znak: ITPP1/4512-552/15/DM.

Ad.3

Gminie nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur VAT, dotyczących utrzymania targowiska ze względu na niespełnienie warunków określonych w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego i stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z art. 87 ust. 1 ustawy wynika, że w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Zasady dokonywania zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy podatnika zostały określone w art. 87 ust. 2-6 ustawy.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym). W szczególności zadania własne obejmują sprawy targowisk i hal targowych (art. 7 ust. 1 pkt 11 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1170) rada gminy może wprowadzić opłatę targową. Opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b.

Stosownie do treści ust. 2b ww. artykułu opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach.

W myśl art. 15 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.

Zatem opłata targowa jest szczególną formą daniny publicznej, pobieraną od podmiotów dokonujących sprzedaży na targowiskach lub innych wydzielonych miejscach. Wysokość opłaty ustala właściwa miejscowo rada gminy w trybie określonym ustawowo.

Gmina pobierając takie opłaty będzie działała jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 cytowanej ustawy, w konsekwencji czego opłaty te nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Gmina realizuje Inwestycję pn. z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020. Targowisko będzie ogólnodostępne i poza opłatą targową pobieraną przez inkasenta, Gmina nie będzie pobierała żadnych innych opłat za korzystanie z targowiska, w tym zawierała umów cywilnoprawnych, które podlegałyby opodatkowaniu VAT. Gmina w związku z Inwestycją dokona wycinki drzew, które następnie sprzeda jako drewno opałowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia prawa do odliczenia podatku naliczonego od poniesionych wydatków inwestycyjnych na realizację budowy i wydatków bieżących związanych z utrzymaniem targowiska oraz wydatków poniesionych w ramach Inwestycji, dotyczących niezbędnej wycinki roślinności.

Odnosząc powołane przepisy prawa do przedstawionych we wniosku okoliczności stwierdzić należy, że rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Z treści wniosku wynika, że Gmina w ramach Inwestycji poniesie wydatki związane z budową targowiska i jego utrzymaniem oraz dokumentujące wycinkę drzew.

Jak już wyżej wskazano opłata targowa od handlujących ma charakter publicznoprawny i Gmina w tym zakresie nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług. W związku z tym wybudowane targowisko i jego utrzymanie nie będzie wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług

Natomiast z tytułu sprzedaży drewna pozyskanego z wycinki drzew z terenów objętych Inwestycją, Gmina będzie występowała w charakterze podatnika VAT. W związku z umową sprzedaży przez Gminę będzie istniał bezsprzeczny i bezpośredni związek pomiędzy wydatkami na wycinkę drzew z terenów objętych Inwestycją, a wykonywaniem czynności opodatkowanych VAT, tj. sprzedażą przez Gminę drewna pozyskanego z tej wycinki.

Mając na uwadze powyższe, skoro wydatki ponoszone w związku z pozyskiwaniem drewna przez Gminę są/będą związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, Gminie przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pozyskaniem drewna przeznaczonego do sprzedaży na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy. Natomiast z tytułu wydatków inwestycyjnych związanych z budową targowiska, jak również z tytułu wydatków bieżących związanych z jego utrzymaniem, Gminie nie przysługuje/nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, bowiem jak wynika z okoliczności sprawy targowisko będzie ogólnodostępne i nie jest/nie będzie wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej