Temat interpretacji

Wystawianie faktur na małżonków, którzy są właścicielami nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2019 r. (data wpływu 6 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktury na oboje małżonków, którzy są właścicielami lokalu jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktury na oboje małżonków, którzy są właścicielami lokalu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółdzielnia Mieszkaniowa (dalej: Wnioskodawca lub Spółdzielnia) posiada (między innymi) w swoich zasobach lokale użytkowe na zasadach spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu lub prawa odrębnej własności. Lokale te wykorzystywane są przez właścicieli w różny sposób. Spółdzielnia nie wymaga informacji, a nawet nie ma prawa wymagać od ich właścicieli w jaki sposób wykorzystują te lokale, ani na co je przeznaczają. Z ogólnej obserwacji wynika, że lokale te są wykorzystywane na potrzeby prowadzenia własnej działalności gospodarczej, czasami są wynajmowane innym firmom lub w ogóle stoją puste. Spółdzielnia pozyskuje od właścicieli lokali dane wyłącznie w zakresie niezbędnym do prowadzenia swojej działalności, w tym informacje niezbędne do naliczania opłat związanych z użytkowaniem lokalu np. dla potrzeb naliczania opłaty za śmieci. Spółdzielnia wystawia co miesiąc na rzecz właścicieli będących członkami lub nie będących członkami, którzy posiadają spółdzielcze własnościowe prawa do lokali użytkowych lub prawa odrębnej własności faktury za koszty związane z eksploatacją i utrzymaniem lokalu, ponieważ zgodnie z art. 4 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych właściciele lokali zarówno będący członkami, jak i niebędący członkami Spółdzielni zobowiązani są uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem lokali. Jeżeli lokal został nabyty, zgodnie z zawartym przydziałem lub aktem notarialnym przez małżonków to faktura dokumentująca koszty związane z eksploatacją i utrzymaniem jest wystawiana na oboje małżonków.

Właściciele jednego z lokali użytkowych małżeństwo G. nabyli od Spółdzielni lokal użytkowy znajdujący się przy Al. b na majątek objęty ustawową wspólnością małżeńską. Na wniosek każdego z nich obydwoje zostali przyjęci w poczet członków Spółdzielni. Data przyjęcia w poczet członków to 25 maja 1999 r. W dniu 12 marca 2001 r. zostało ustanowione spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego, podpisano przydział lokalu. W dniu 24 czerwca 2010 r. małżonkowie G zawarli umowę ustanowienia prawa odrębnej własności lokalu. Stroną nabywającą była Pani G i Pan G. W przydziale ani akcie notarialnym ustanawiającym prawo odrębnej własności nie ma wzmianek o prowadzeniu działalności gospodarczej przez oboje ani jednego z nich. Chociaż w przydziale początkowo określono jako nabywcę firmę B. Ostatecznie sprostowano to sprostowaniem i uzupełnieniem przydziału lokalu użytkowego z dnia 26 czerwca 2001 r. i wskazano jako nabywców Państwa G.

Do Spółdzielni w dniu 10 kwietnia 2019 r. wpłynęło pismo od Państwa G, w sprawie nieprawidłowo wystawianych faktur z tytułu czynszu za lokal użytkowy przez Spółdzielnię. Według właścicieli faktury powinny być wystawiane na dane przedsiębiorcy: C, ponieważ Pani G wykorzystuje ten lokal na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej. W załączeniu odesłano fakturę za miesiąc kwiecień 2019 r. oraz wystawiono notę korygującą do faktur wystawionych od stycznia 2019 r. do marca 2019 r. Z przesyłanych wcześniej pism wynika, że lokal ten do 31 grudnia 2005 r. wykorzystywany był na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej firmy B. Od dnia 1 stycznia 2006 r. wg. pisma wykorzystywany był przez firmę Bx. W dniu 24 maja 2012 r. wpłynęło do Spółdzielni pismo z prośbą o nieumieszczanie nr NIP na przesyłanych fakturach Pana G. Ponadto skierowano żądanie o wystawianie faktur na Firma C. W piśmie stwierdzono, że Pan G nie prowadzi działalności gospodarczej. W pismach kierowanych na przestrzeni lat do Spółdzielni kwestionowano prawidłowość wystawianych faktur twierdząc, że nie powinny one być wystawiane na właścicieli. Spółdzielnia w przesłanych odpowiedziach na pisma Państwa G twierdziła i twierdzi, że prawidłowo wystawia faktury na właścicieli lokali, którymi są małżonkowie G.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Spółdzielnia postępuje prawidłowo wystawiając faktury na oboje małżonków, którzy są właścicielami lokalu?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Wnioskodawca postępuje prawidłowo wystawiając faktury na oboje małżonków właścicieli lokalu, którzy zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych zobowiązani są uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem lokali.

Spółdzielnia wystawia i wystawiała co miesiąc na rzecz właścicieli lokalu Państwa G faktury za koszty związane z eksploatacją i utrzymaniem lokalu, ponieważ zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych to właściciele lokali zobowiązani są uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem lokali. art. 4 ust. 2 brzmi: Członkowie spółdzielni będący właścicielami lokali są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu. Przywoływany przepis określa zatem nabywcę usługi i zarazem adresata. Faktura jest dokumentem wystawianym przez podatnika w celu potwierdzenia wykonywanych przez niego czynności i dokumentuje rzeczywiste zdarzenie gospodarcze. Czynności te są wykonywane przez Spółdzielnię na rzecz właścicieli lokali. Również wszelkie zawiadomienia o zmianie wysokości opłat kierowane są na właścicieli lokali zgodnie z ustawą o spółdzielniach mieszkaniowych, w tym przypadku na Państwa G. Spółdzielnia uważa, że jeżeli własność nieruchomości należy do obojga małżonków to tym samym są oni zobowiązani solidarnie do ponoszenia opłat związanych z eksploatacją i utrzymaniem. Ponadto faktury są wystawiane na właścicieli lokali, którzy są określani na fakturze jako nabywcy, a nabywcą jest ktoś kto nabywa usługę i towar.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy Spółdzielnia nie powinna umieszczać tych danych w związku z art. 106e ust. 1 pkt 5, ponieważ nie ma możliwości umieszczenia dwóch identyfikatorów nabywcy, a umieszczenie jednego z identyfikatorów któregoś z nabywców, nie odzwierciedlałoby faktycznych nabywców, którymi są dwie osoby (właściciele), w tym przypadku małżonkowie.

Spółdzielnia na wystawianych fakturach umieszczała dodatkowe dane Państwa G. W przypadku Pani G był to NIP. Natomiast w przypadku Pana G początkowo NIP, a później PESEL. Dane te były umieszczane obok nazwiska danej osoby lub w uwagach, na prośbę i zgodnie z ustaleniami pisemnymi lub słownymi z właścicielami lub możliwościami programowymi Spółdzielni. Spółdzielnia umieszczała je w celu uszczegółowienia danych poszczególnych nabywców. Spółdzielnia uważa, że art. 106e ustawy o podatku od towarów i usług wymienia dane, które powinna zawierać faktura, a katalog tych danych jest otwarty i nie zabrania umieszczania np. dwóch identyfikatorów nabywców. Od stycznia 2019 r. Spółdzielnia zaprzestała umieszczania nr NIP i PESEL na fakturach nabywców. Spółdzielnia wewnętrznie stwierdziła, że umieszczanie tych danych, w szczególności nr PESEL może naruszać przepisy o ochronie danych osobowych. Ponadto stwierdzono, że ponieważ dane te nie są ujmowane do struktury JPK_VAT określonej przez ministerstwo pozostają bez znaczenia. W ocenie Spółdzielni umieszczanie danych dodatkowych nie ma tutaj znaczenia, ponieważ właściciele lokalu określeni zostali początkowo w przydziale, a później w umowie ustanowienia odrębnej własności lokalu.

Spółdzielnia uważa, że dobrze postępuje wystawiając faktury na właścicieli lokalu będących członkami Spółdzielni, którymi są małżonkowie G, Spółdzielnia uważa również, że dobrze postępowała umieszczając w uwagach dodatkowe dane w postaci NIP czy PESEL. Ponadto Spółdzielnia uważa, że z firmą prowadzoną przez Panią G nie łączy ją żaden stosunek prawno-gospodarczy ani na rzecz jej firmy nie wykonuje czynności. To właściciele lokalu są zobowiązani do uczestnictwa w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem lokalu, co dodatkowo potwierdza, że nabywcą świadczeń Spółdzielni, z tytułu których pobierane są opłaty eksploatacyjne jest wyłącznie właściciel lokalu lub w tym przypadku właściciele lokalu. Pani G jest tylko jednym z właścicieli.

Spółdzielnia nie kwestionuje, że powyższy lokal oczywiście może być wykorzystywany przez jednego z małżonków na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. O tym w jaki sposób jest wykorzystywany decydują sami właściciele małżonkowie, między którymi powstała na mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa). Istotą wspólności majątkowej małżeńskiej jest, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem tego majątku i każdy z małżonków może oczywiście samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym. Przeznaczenie tego lokalu przez jednego z małżonków na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej jednego z nich nie zmienia faktu, że właściciel się nie zmienił, a Spółdzielnia świadczy usługę na rzecz właścicieli, którymi w tym przypadku są oboje małżonkowie. Brak NIP-u nabywcy przy jednoczesnym prawidłowym wskazaniu pozostałych danych jest wadą techniczną wynikającą z braku możliwości umieszczenia dwóch Identyfikatorów na fakturze w przypadku jeżeli tych nabywców jest co najmniej dwóch. Ustawa mówi numer za pomocą którego nabywca towarów. Małżonkowie nie mają jednego wspólnego Identyfikatora, takiego identyfikatora nie nadaje się również, jeżeli nabywców (właścicieli lokalu) jest co najmniej dwóch i nie są małżeństwem, bo takie przypadki również występują w Spółdzielni. Ponadto o prawidłowości wystawionych faktur powinny decydować ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w nich udział. Ponadto z wielu interpretacji wynika, że jeżeli faktura jest wystawiona na oboje małżonków, to daje prawo do odliczenia podatku naliczonego, w przypadku gdy działalność gospodarczą prowadzi jeden z nich i wykorzystuje nieruchomość do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. O tym jednak rozstrzygają małżonkowie właściciele lokalu w zależności jak wykorzystują ten lokal, a nie Spółdzielnia, której właściciel lokalu się nie zmienia.

Spółdzielnia nie może wystawiać faktur w zależności jak lokal jest wykorzystywany przez właścicieli, zmieniałoby to nabywcę świadczonych usług, który w naszej ocenie pozostaje cały czas ten sam, ponieważ Spółdzielnia świadczy usługi na rzecz właścicieli lokali, którzy są zobowiązani do pokrywania kosztów. To z nimi zawarła umowę, czy to poprzez przydział czy ustanowienie prawa odrębnej własności lokalu. Ponadto spółdzielnia nie ma możliwości weryfikacji, kto w danym lokalu prowadzi działalność gospodarczą i czy faktycznie wykorzystuje ten lokal do prowadzenia działalności. Właściciele lokali poprzez składane pisma określaliby nabywcę, a przecież Spółdzielnia świadczy cały czas usługę na rzecz tego samego właściciela lub właścicieli zgodnie z ustawą o spółdzielniach mieszkaniowych, których określa się na fakturze nabywcą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zauważyć należy, iż małżeństwo nie należy do żadnej kategorii wymienionej w art. 15 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), zwanej dalej k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 k.r.o., w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Jak stanowi art. 36 § 1 oraz § 2 k.r.o., oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 k.r.o., zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Oboje małżonkowie jak stanowi art. 43 § 1 k.r.o. mają równe udziały w majątku wspólnym.

Jak wskazano wyżej ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W kwestii tej zwraca się uwagę, iż każdy składnik majątku małżonków objęty jest wspólnością ustawową pomiędzy małżonkami. Jednak zarząd majątkiem wspólnym każde z małżonków może wykonywać samodzielnie.

Nadmienić należy przy tym, iż wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT przez jednego małżonka pozostającego we wspólności majątkowej małżeńskiej nie rodzi obowiązku podatkowego w tym podatku u drugiego małżonka.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r., poz. 1292) przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 3 ww. ustawy działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem ().

Na mocy art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

podatnik wystawia fakturę korygującą.

W świetle art. 106j ust. 2 ustawy, faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy FAKTURA KORYGUJĄCA albo wyraz KOREKTA;
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
3. dane zawarte na fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub i usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 prawidłową treść korygowanych pozycji.

Należy wyjaśnić ponadto, że stosownie do art. 106k ust. 1 ustawy, nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłki, z wyjątkiem pomyłek w zakresie danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 8-15, może wystawić fakturę nazywaną notą korygującą.

Ponadto zgodnie z § 3 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (Dz. U. z 2013 r., poz.1485) faktura dokumentująca:

1. dostawę towarów lub świadczenie usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2-6, 8-36 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy powinna zawierać:
   1. datę wystawienia,
   2. numer kolejny,
   3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy,
   4. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi,
   5. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług,
   6. cenę jednostkową towaru lub usługi,
   7. kwotę należności ogółem,
   8. wskazanie przepisu ustawy, aktu wydanego na podstawie ustawy, przepisu dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) lub innej podstawy prawnej, zgodnie z którą podatnik stosuje zwolnienie od podatku;
2. świadczenie usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7, 37-41 ustawy powinna zawierać:
   1. dane, o których mowa w pkt 1 lit. a i b,
   2. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług,
   3. nazwę usługi,
   4. kwotę, której dotyczy dokument;
3. dostawę towarów lub świadczenie usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy powinna zawierać dane, o których mowa w pkt 1 lit. a-g.

Z opisu sprawy wynika, że Spółdzielnia Mieszkaniowa posiada (między innymi) w swoich zasobach lokale użytkowe na zasadach spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu lub prawa odrębnej własności. Lokale te wykorzystywane są przez właścicieli w różny sposób. Spółdzielnia nie wymaga informacji, a nawet nie ma prawa wymagać od ich właścicieli w jaki sposób wykorzystują te lokale, ani na co je przeznaczają. Z ogólnej obserwacji wynika, że lokale te są wykorzystywane na potrzeby prowadzenia własnej działalności gospodarczej, czasami są wynajmowane innym firmom lub w ogóle stoją puste. Spółdzielnia pozyskuje od właścicieli lokali dane wyłącznie w zakresie niezbędnym do prowadzenia swojej działalności, w tym informacje niezbędne do naliczania opłat związanych z użytkowaniem lokalu np. dla potrzeb naliczania opłaty za śmieci. Spółdzielnia wystawia co miesiąc na rzecz właścicieli będących członkami lub nie będących członkami, którzy posiadają spółdzielcze własnościowe prawa do lokali użytkowych lub prawa odrębnej własności faktury za koszty związane z eksploatacją i utrzymaniem lokalu, ponieważ zgodnie z art. 4 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych właściciele lokali zarówno będący członkami, jak i niebędący członkami Spółdzielni zobowiązani są uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem lokali. Jeżeli lokal został nabyty, zgodnie z zawartym przydziałem lub aktem notarialnym przez małżonków to faktura za koszty związane z eksploatacją i utrzymaniem jest wystawiana na oboje małżonków.

Właściciele jednego z lokali użytkowych małżeństwo nabyli od Spółdzielni lokal użytkowy jako majątek objęty ustawową wspólnością małżeńską. Na wniosek każdego z nich obydwoje zostali przyjęci w poczet członków Spółdzielni. Data przyjęcia w poczet członków to 25 maja 1999 r. W dniu 12 marca 2001 r. zostało ustanowione spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego, podpisano przydział lokalu. W dniu 24 czerwca 2010 r. Małżonkowie G zawarli umowę ustanowienia prawa odrębnej własności lokalu. Stroną nabywającą była Pani G i Pan G. W przydziale ani akcie notarialnym ustanawiającym prawo odrębnej własności nie ma wzmianek o prowadzeniu działalności gospodarczej przez oboje ani jednego z nich. Chociaż w przydziale początkowo określono jako nabywcę firmę B. Ostatecznie sprostowano to sprostowaniem i uzupełnieniem przydziału lokalu użytkowego z dnia 26 czerwca 2001 r. i wskazano jako nabywców Państwa G.

Do spółdzielni w dniu 10 kwietnia 2019 r. wpłynęło pismo od Państwa G, w sprawie nieprawidłowo wystawianych faktur z tytułu czynszu za lokal użytkowy przez Spółdzielnię. Według właścicieli faktury powinny być wystawiane na dane przedsiębiorcy: C, ponieważ Pani G wykorzystuje ten lokal na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej. W załączeniu odesłano fakturę za miesiąc kwiecień 2019 r. oraz wystawiono notę korygującą do faktur wystawionych od stycznia 2019 r. do marca 2019 r. Z przesyłanych wcześniej pism wynika, że lokal ten do 31 grudnia 2005 r. wykorzystywany był na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej firmy B. Od dnia 1 stycznia 2006 r. wg. pisma wykorzystywany był przez firmę. W dniu 24 maja 2012 r. wpłynęło do Spółdzielni pismo z prośbą o nieumieszczanie nr NIP na przesyłanych fakturach Pana G. Ponadto skierowano żądanie o wystawianie faktur na Firma C. W piśmie stwierdzono, że Pan G nie prowadzi działalności gospodarczej. W pismach kierowanych na przestrzeni lat do Spółdzielni kwestionowano prawidłowość wystawianych faktur twierdząc, że nie powinny one być wystawiane na właścicieli. Spółdzielnia w przesłanych odpowiedziach na pisma Państwa G twierdziła i twierdzi, że prawidłowo wystawia faktury na właścicieli lokali, którymi są małżonkowie G.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Spółdzielnia postępuje właściwie wystawiając faktury na obojga małżonków, którzy są właścicielami lokalu oraz czy Wnioskodawca powinien umieszczać dane wynikające z art. 106e ust. 1 pkt 5 ustawy dotyczące numeru, za pomocą którego nabywca towarów i usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

W przedmiotowej sprawie należy wskazać także na regulacje prawa cywilnego dotyczące firm, pod jakimi działają przedsiębiorcy.

W myśl art. 43¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33¹ § 1, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową.

Natomiast art. 43² § 1 ww. ustawy stanowi, iż przedsiębiorca działa pod firmą.

Stosownie do art. 43⁴ Kodeksu cywilnego, firmą osoby fizycznej jest jej imię i nazwisko. Nie wyklucza to włączenia do firmy pseudonimu lub określeń wskazujących na przedmiot działalności przedsiębiorcy, miejsce jej prowadzenia oraz innych określeń dowolnie obranych. Dodatki, które mogą zostać dołączone do imienia i nazwiska, mają służyć lepszej identyfikacji przedsiębiorcy posługującego się firmą.

Ponadto przepisy Kodeksu cywilnego regulują zasady zawierania umów cywilnoprawnych. W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. Oznacza to, że ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowanych przez strony decyzji w zakresie konstruowania umów cywilnoprawnych, jednakże umowy te nie mogą zmieniać obowiązków jakie wynikają z prawa podatkowego.

Tut. Organ wskazuje również, że zgodnie z art. 158 ustawy Kodeks cywilny, umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Przepisów o obowiązku zachowania formy aktu notarialnego nie stosuje się w wypadku, gdy grunty wniesione jako wkład do rolniczej spółdzielni produkcyjnej mają stać się współwłasnością dotychczasowych właścicieli (art. 159 ww. ustawy).

Zatem, sprzedaż nieruchomości wymaga zachowania szczególnej formy aktu notarialnego.

Mając na uwadze przedstawiony w złożonym wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawne należy stwierdzić, iż żadna norma prawna nie zwalnia podatnika podatku od towarów i usług z obowiązku udokumentowania transakcji na rzecz podmiotu gospodarczego fakturą VAT. Natomiast z art. 106b ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż podatnik podatku VAT ma obowiązek udokumentowania sprzedaży na rzecz innego podatku za pomocą faktury VAT.

W związku z powyższym należy wskazać, że jeśli z aktu notarialnego wynika, iż nabywcą lokalu użytkowego są małżonkowie, z których jeden jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, natomiast drugi wyraża zgodę na korzystanie z tego lokalu do działalności prowadzonej przez małżonka i do tej działalności wykorzystywany jest przedmiotowy lokal użytkowy, o czym Spółdzielnia została poinformowana, to wówczas faktury VAT, dokumentujące koszty związane z utrzymaniem tego lokalu powinny być wystawiane z danymi firmy małżonka prowadzącego działalność gospodarczą czyli Pani G. Zatem Spółdzielnia powinna umieszczać dane wynikające z art. 106e ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od towarów usług dotyczące numeru, za pomocą którego nabywca towarów i usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 1 i nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej