Temat interpretacji

Opodatkowanie dostawy nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 maja 2019 r. (data wpływu 14 maja 2019 r.), uzupełnionym w dniu 19 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 19 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od ponad trzydziestu lat wspólnie z żoną prowadzi Pan gospodarstwo rolne. Gospodarstwo położone jest w miejscowości B. i jego okolicach (w gminie K.). Prowadzone wspólnie gospodarstwo zostało przekazane Państwu przez rodziców w dniu 27 października 1987 r. W skład przekazanego gospodarstwa wchodziły następujące nieruchomości: dwie zabudowane działki położone w B. (tj. działka nr o pow. 4,59 ha oraz nr o pow. 3,69 ha) i dwie działki niezabudowane (tj. działka nr położona w B. o pow. 1,44 ha i nr położona w E. o pow. 5,46 ha).

W małżeństwie Państwa obowiązuje małżeński ustrój wspólności ustawowej, zatem nieruchomości rolne wchodzą w skład wspólnego majątku. Z tytułu posiadanych gruntów rolnych są Państwo opodatkowani podatkiem rolnym, a w związku z prowadzoną działalnością rolniczą uzyskują dopłaty obszarowe. Od 1 września 2013 r. w związku z prowadzeniem gospodarstwa rolnego uzyskał Pan status czynnego podatnika VAT, uzyskując nr NIP .

Do chwili obecnej gospodarstwo powiększono o 25,6234 ha. Obecnie posiada Pan z żoną gospodarstwo o powierzchni 40,6373 ha. Wiosną 2015 r. wydzielili Państwo z działki B. zabudowaną działkę o powierzchni 0,1661 ha, którą 27 lipca 2015 r. sprzedano Panu T. S.. Z kolei wiosną 2017 r. zgłosił się do Państwa przedstawiciel firmy C., który zaproponował zawarcie umowy sprzedaży części uprawianych przez Państwa gruntów (przylegających do tej firmy), na potrzeby prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej. Umowa sprzedaży miałaby obejmować nieruchomość rolną oznaczoną jako działki ewidencyjne nr o pow. 1,0100 ha oraz nr o pow. 1,9100 ha, dla której Sąd Rejonowy w G. prowadzi księgę wieczystą KW nr . firma C wymienione grunty potrzebuje do rozbudowy swojego zakładu. Istotne jest, iż ww. nieruchomość nabyto w dniu 1 lipca 1997 r. na podstawie umowy sprzedaży objętej aktem notarialnym sporządzonym przez A. - notariusza w G. (rep. ). Ponieważ ówczesne przepisy nie pozwalały na sprzedaż gruntów rolnych nie-rolnikowi, przedstawiciel firmy C wystąpił do Rady Miasta w K. o uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tych działek. Dnia 19 kwietnia 2017 r. Rada Miejska podjęła uchwałę nr , która weszła w życie z dniem jej podjęcia. Wraz z żoną podjęliście decyzję o sprzedaży tych działek. Podkreślił Pan również, że zawarcie umowy sprzedaży jest uzależnione przez nabywcę od zmiany planu zagospodarowania przestrzennego dla opisanej wyżej nieruchomości, która po zmianie planu uzyskałaby status P/U - tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów oraz zabudowy usługowej. Zaznaczył Pan również, że podejmując decyzję o sprzedaży opisanej wyżej nieruchomości kierowano się przede wszystkim zamiarem zabezpieczenia sytuacji finansowej w kontekście zbliżającej się emerytury oraz spadku opłacalności prowadzonego gospodarstwa rolnego.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że działki przeznaczone do sprzedaży (tj. działki nr oraz nr ) w całym okresie posiadania były wykorzystywane tylko i wyłącznie rolniczo i do chwili sprzedaży będą również wykorzystywane w gospodarstwie rolnym. W odniesieniu do ww. działek nie podejmował Pan działań zmierzających do ich podziału, do przygotowania ich do sprzedaży, ani do ich uzbrojenia. Dla wskazanych działek nie uzyskano pozwolenia na budowę, ani nie starano się o takie pozwolenie. Na moment sprzedaży działki będą niezabudowane.

Na działkach i nie będą podejmowane żadne działania zmierzające do rozpoczęcia budowy. Przedmiotowe działki zostały nabyte w dniu 1 lipca 1997 r. (tj. jako dwie niezabudowane działki rolne nr o pow. 1,01 ha oraz nr o pow. 1,91 ha) od Państwa J.i Z. M. z W.. Nie były to działki wydzielone z większej nieruchomości. W takiej formie były w posiadaniu Państwa M. i w takiej wielkości i formie zakupiono je na powiększenie gospodarstwa.

W przeszłości w trakcie prowadzenia gospodarstwa rolnego nabył Pan wspólnie z żoną następujące grunty: dnia 9 listopada 1995 r. działkę położoną w B. nr (pow. 2 ha), dnia 1 lipca 1997 r. działki położone w R. o nr (pow. 1,01 ha) oraz (o pow. 1,91 ha), dnia 26 czerwca 1998 r. działkę położoną w B. nr (pow. 2,9992 ha), dnia 19 maja 2003 r. położoną w R. działkę nr . (pow. 6,752 ha), dnia 9 lutego 2007 r. działkę położoną w E. nr (pow. 2 ha), dnia 14 kwietnia 2008 r. działkę położoną w E. nr (pow. 3,01 ha), dnia 24 sierpnia 2011 r. działkę położoną w B. (pow. 2 ha), dnia 21 stycznia 2016 r. działkę położoną w R. nr (pow. 3,019 ha). Natomiast w dniu 27 lipca 2015 r. sprzedał Pan wraz z żoną zabudowaną nieruchomość o powierzchni 0,1661 ha (było to siedlisko wydzielone po rodzicach). Nie planują Państwo sprzedaży innych nieruchomości rolnych.

W związku z powyższym opisem zadano między innymi następujące pytanie.

Czy w związku z faktem, iż jest Pan podatnikiem VAT czynnym, sprzedaż nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, ewentualna sprzedaż nieruchomości oznaczonej jako działki ewidencyjne nr . o pow. 1,0100 ha oraz nr o pow. 1,9100 ha na rzecz spółki jawnej, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sprzedaż ta nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ nieruchomość ta jest majątkiem prywatnym Wnioskodawcy i żony, a nie towarem czy usługą.

Uzasadniając ww. stanowisko, wskazano na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lipca 2018 r. (sygn. akt I FSK1986/16), w którym słusznie wskazano, że: Dla oceny, czy dany podmiot sprzedając działki działa w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), istotne pozostają kryteria określone przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, C-180/10 oraz C-181/10. Trybunał we wskazanym orzeczeniu dokonał kompleksowej wykładni definicji działalności handlowej, o której mowa w art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L z 2006 r. nr 347, s. 1, ze zm.) przyjmując, że nie mogą być uznawane za dokonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE. Taka aktywność świadczy bowiem o prowadzeniu przez dany podmiot działalności gospodarczej w tym zakresie.

Jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10: Należy dodać, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37). Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych.

Istotne dla oceny skutków podatkowych planowanej transakcji na gruncie podatku od towarów usług jest okoliczność, że nie podejmował Pan z żoną żadnych działań w celu pozyskania nabywcy opisanej wyżej nieruchomości, jak również innych działań w celu jej uzbrojenia, czy podziału. W Pana ocenie, ewentualna sprzedaż jest związana jedynie z zarządzaniem wspólnym majątkiem, więc nie rodzi skutków na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z ust. 2 przywołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów należy zatem zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów stanowiących część ich majątku osobistego (takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług.

Konsekwentnie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jak stanowi art. 15 ust. 4 cyt. ustawy, w przypadku osób fizycznych prowadzących wyłącznie gospodarstwo rolne, leśne lub rybackie za podatnika uważa się osobę, która złoży zgłoszenie rejestracyjne, o którym mowa w art. 96 ust. 1.

Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do osób fizycznych prowadzących wyłącznie działalność rolniczą w innych niż wymienione w ust. 4 przypadkach (art. 15 ust. 5 cyt. ustawy).

Działalność rolnicza została zdefiniowana w art. 2 pkt 15 cyt. ustawy, zgodnie z którym przez działalność rolniczą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin "in vitro", fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych.

Mając na względzie definicję działalności gospodarczej, zawartą w ww. cyt. art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, należy uznać, że działalność rolnicza, o której mowa w art. 2 pkt 15 cyt. ustawy, mieści się w pojęciu działalności gospodarczej.

Zatem rolnik, w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, posiada status podatnika prowadzącego działalność gospodarczą (działalność rolniczą). Natomiast wykonywanie czynności polegających na świadczeniu usług rolniczych stanowi wykonywanie działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie mniej jednak należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast wyjaśnił Trybunał w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W tym miejscu zaznaczyć należy również, że pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego (tu: niezwiązanego z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, w ramach której działa on jako czynny podatnik VAT). Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W sprawie istotne są także tezy płynące z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 29 marca 2017 r. Sąd wywiódł w nim, że: Odnosząc się do wywodu Skarżącego, że nie nabył gruntu z zamiarem jego dalszej odsprzedaży Sąd wskazuje, kluczowe znaczenie ma sposób postępowania podatnika nie przy nabyciu nieruchomości, ale w okresie późniejszym, poprzedzającym sprzedaż, wyrażający się sposobem aktywności w zakresie wykonywanego obrotu przedmiotowymi nieruchomościami. Sam zamiar z jakim podmiot nabył towar np. nieruchomość nie jest czynnikiem miarodajnym dla oceny, w jakim charakterze działa ten podmiot w momencie jego sprzedaży (por. wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2014 r., w sprawie o sygn. akt I FSK 1229/13) ().

Z opisu sprawy wynika, że od ponad 30 lat prowadzi Pan wspólnie z żoną (w ramach wspólności ustawowej) gospodarstwo rolne, otrzymane 1987 r. od rodziców. Jest Pan rolnikiem prowadzącym działalność rolniczą i w związku z prowadzoną działalnością od 2013 r. jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Obecnie posiada Pan wraz z żoną gospodarstwo rolne o powierzchni ok 40 ha. W ciągu kolejnych lat, w celu powiększenia gospodarstwa, nabył Pan wraz z żoną inne nieruchomości m.in. w 1997 r. nabyli Państwo dwie niezabudowane działki rolne nr X o pow. 1,01 ha oraz nr Y o pow. 1,91 ha. Wiosną 2017 r. zgłosił się do Państwa przedstawiciel pewnej spółki zainteresowany zakupem ww. działek, wykorzystywanych w prowadzonej przez Pana działalności rolniczej. Spółka zamierza nabyć te grunty na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej tj. do rozbudowy zakładu. Podjął Pan wraz z żoną decyzję o sprzedaży tych działek, jednak nabywca uzależnił zawarcie umowy sprzedaży od zmiany planu zagospodarowania przestrzennego dla tej nieruchomości. Obowiązujące ówcześnie przepisy nie pozwalały na sprzedaż gruntów rolnych nie-rolnikowi, dlatego przedstawiciel spółki (zainteresowanej zakupem) wystąpił o uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tego gruntu. Plan został uchwalony w kwietniu 2017 r., a grunt po zmianie planu uzyskały status terenów obiektów produkcyjnych, składów i magazynów oraz zabudowy usługowej.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy sprzedaż opisanych działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe oraz treść powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że dokonując sprzedaży niezabudowanych działek gruntu - wbrew Pana twierdzeniu, iż sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym - działać będzie Pan jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Działania podejmowane przez Pana nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, bowiem ww. działki były wykorzystywane w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej - rolniczej, w ramach której działa Pan jako czynny podatnik VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii zastosowania odpowiedniej stawki podatku przy planowanej dostawie, ponieważ w tym zakresie nie przedstawiono własnego stanowiska oraz nie zadano pytania.

Ponadto niniejsza interpretacja nie wywołuje żadnych skutków prawno-podatkowych względem Małżonki Wnioskodawcy.

Końcowo należy wskazać, że pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej