Temat interpretacji

uznania, że z tytułu świadczenia usług rozliczeniowych oraz najmu lokali usługowych i mieszkalnych, znajdujących się nieruchomości, będącej przedmiotem współwłasności, Wnioskodawczyni działa w charakterze podatnika, zwolnienia przy świadczeniu usług najmu lokali mieszkalnych oraz stawki 23% przy świadczeniu usług najmu lokali usługowych, prawa do odliczenia podatku VAT z faktur kosztowych

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2018r. (data wpływu 13 grudnia 2018r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 grudnia 2018r. (data wpływu 28 grudnia 2018r.) oraz z dnia 5 lutego 2019r. (data wpływu 14 lutego 2019r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania, że z tytułu świadczenia usług rozliczeniowych oraz najmu lokali usługowych i mieszkalnych, znajdujących się nieruchomości, będącej przedmiotem współwłasności, Wnioskodawczyni działa w charakterze podatnika,

• zwolnienia przy świadczeniu usług najmu lokali mieszkalnych oraz stawki 23% przy świadczeniu usług najmu lokali usługowych,

• prawa do odliczenia podatku VAT z faktur kosztowych,

jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2018r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania, że z tytułu świadczenia usług rozliczeniowych oraz najmu lokali usługowych i mieszkalnych znajdujących się nieruchomości, będącej przedmiotem współwłasności, Wnioskodawczyni działa w charakterze podatnika,

• zwolnienia przy świadczeniu usług najmu lokali mieszkalnych oraz stawki 23% przy świadczeniu usług najmu lokali usługowych,

• prawa do odliczenia podatku VAT z faktur kosztowych,

oraz w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami z dnia 14 grudnia 2018r. (data wpływu 28 grudnia 2019r.) oraz z dnia 5 lutego 2019r. (data wpływu 14 lutego 2019r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy, przeformułowania pytania nr 4, własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego w zakresie pytania nr 4 i 5, o pełnomocnictwo i adres e-PUAP oraz o dowody uiszczenia opłat.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem nieruchomości, składającej się z działki o nr położonej w obrębie ewidencyjnym nr miasta w dzielnicy oraz z budynku wielorodzinnego wraz z częścią usługową przy ul. , dla których prowadzona jest Księga Wieczysta przez Sąd Rejonowy dla w IV Wydział Ksiąg Wieczystych o numerze (dalej: Nieruchomość).

Stan prawny nieruchomości jest sporny w zakresie udziału nr o wielkości 33 600/134 400, ujawnionego w księdze wieczystej na rzecz , w stosunku do którego toczy się postępowanie sądowe o zasiedzenie przed Sądem Rejonowym VI Wydział Cywilny, sygn. akt: z wniosku - syna Wnioskodawczyni, o stwierdzenie zasiedzenia tego udziału przez ojca Wnioskodawczyni.

Natomiast stan prawny nieruchomości jest nieustalony w zakresie:

1. udziału nr 4 o wielkości 4 800/134 400, ujawnionego w księdze wieczystej na rzecz , jako że osoba ta jest nieznana z miejsca pobytu.
2. udziału nr 5 o wielkości 4 800/134 400, ujawnionego w księdze wieczystej na rzecz , jako że osoba ta jest nieznana z miejsca pobytu,
3. udziału nr 6 o wielkości 4 800/134 400, ujawnionego w księdze wieczystej na rzecz , jako że osoba ta jest nieznana z miejsca pobytu,
4. udziału nr 30 o wielkości 3/784, ujawnionego w księdze wieczystej na rzecz , jako że osoba ta zmarła,
5. udziału nr 31 o wielkości 3/784, ujawnionego w księdze wieczystej na rzecz , jako że osoba ta zmarła,
6. udziału nr 32 o wielkości 3/784, ujawnionego w księdze wieczystej na rzecz , jako że osoba ta zmarła.

Zgodnie z treścią Księgi Wieczystej, nie uwzględniając spornej części stanu prawnego Nieruchomości, na dzień przedłożenia niniejszego wniosku wyróżnia się następujących współwłaścicieli nieruchomości:

1. w stosunku do udziału nr 1 o wielkości 20 160/134 400, objętego wspólnością ustawową małżeńską oraz udziału nr 19 o wielkości 4 800/134 400, objętego wspólnością ustawową małżeńską,
2. . w stosunku do udziału nr 1 o wielkości 20 160/134 400, objętego wspólnością ustawową małżeńską oraz do udziału nr 19 o wielkości 4 800/134 400. objętego wspólnością ustawową małżeńską,
3. w stosunku do udziału nr 8 o wielkości 2 400/134 400,
4. w stosunku do udziału nr 9 o wielkości 2 688/134 400,
5. w stosunku do udziału nr 10 o wielkości 1 344/134 400,
6. w stosunku do udziału nr 11 o wielkości 1 344/134 400,
7. w stosunku do udziału nr 12 o wielkości 2 688/134 00,
8. w stosunku do udziału nr 13 o wielkości 3 150/134 400 oraz udziału nr 14 o wielkości 4 200/134 400,
9. . w stosunku do udziału nr 15 o wielkości 3 150/134 400,
10. . w stosunku do udziału nr 16 o wielkości 3 150/134 400,
11. . w stosunku do udziału nr 17 o wielkości 1 575/134 400,
12. w stosunku do udziału nr 18 o wielkości 1 575/134 400,
13. w stosunku do udziału nr 21 o wielkości 2 688/134 400,
14. w stosunku do udziału nr 22 o wielkości 8 400/134 400,
15. w stosunku do udziału nr 23 o wielkości 2 800/134 400,
16. w stosunku do udziału nr 24 o wielkości 2 800/134 400,
17. w stosunku do udziału nr 25 o wielkości 1 400/134 400,
18. w stosunku do udziału nr 26 o wielkości 2 400/134 400,
19. w stosunku do udziału nr 34 o wielkości 2 688/134 400,
20. w stosunku do udziału nr 35 o wielkości 1 400/134 400.

Część lokali znajdujących się w przedmiotowej nieruchomości ma przeznaczenie mieszkaniowe, natomiast część użytkowe. Lokale, które nie są zamieszkiwane, bądź użytkowane przez jednego ze współwłaścicieli, zgodnie z ich postanowieniem, są przeznaczone na najem. Dwa lokale mieszkalne w przedmiotowej nieruchomości, są lokalami najmowanymi osobom fizycznym na ich cele mieszkaniowe. Jest to lokal mieszkalny o nr .., o powierzchni 56,90 m ² oraz lokal mieszkalny o nr , o powierzchni 67 m². Umowy te mają charakter długoterminowy. Pozostałe lokale będące przedmiotem najmu, mają charakter usługowy i są wynajmowane na prowadzone w nich przez Najemców działalności gospodarcze.

Wnioskodawczyni rozlicza przychody i koszty najmu pomiędzy Współwłaścicieli w okresach miesięcznych - to jest po podsumowaniu wszystkich przychodów i kosztów w danym miesiącu. Ewentualna nadwyżka (dochód) jest dzielona i wypłacana współwłaścicielom stosownie do przysługujących im udziałów we współwłasności nieruchomości, w okresach umówionych przez Współwłaścicieli (wypłata dochodu może nastąpić okresowo lub raz w roku, po zamknięciu danego roku kalendarzowego). Na poziomie podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 1991 nr 80 poz. 350 z późń. zm.) (dalej: u.p.d.o.f.), każdy ze współwłaścicieli rozlicza się samodzielnie w składanej deklaracji podatkowej.

Współwłaściciele nieruchomości zawarli Umowę o prowadzenie rozliczeń (dalej: Umowa), na mocy której Wnioskodawczyni powierzono wykonywanie w sposób samodzielny czynności rozliczeniowych związanych z prowadzeniem rozliczeń finansowych, w szczególności:

1. rozliczanie przychodów oraz kosztów,
2. wystawianie faktur sprzedaży usług najmu oraz przyjmowanie faktur kosztowych związanych z tymi przychodami,
3. prowadzenie rachunku do rozliczeń przychodów i kosztów związanych z najmem wspólnej nieruchomości,
4. rozliczanie przychodów oraz kosztów pomiędzy Współwłaścicielami w okresach miesięcznych,
5. prowadzenie dokumentacji finansowej związanej z najmem Nieruchomości.

Wnioskodawczyni wystawia dokumenty sprzedaży (faktury) usług na własne imię i nazwisko, jak również przyjmuje dokumenty kosztowe, na których widnieją również dane identyfikacyjne Wnioskodawczyni. Oznacza to, że przed kontrahentami (najemcami i dostawcami) występuje jako strona świadczenia w imieniu Współwłaścicieli. Z tytułu dokonywania rozliczeń przychodów oraz kosztów, Wnioskodawczyni występuje jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, zgodnie z ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 nr 54 poz. 535 z późń. zm.) (dalej: u.p.t.u.).

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku, na pytanie Organu nr 1: Czy Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.)? Wnioskodawczyni odpowiedziała: Jak Wnioskodawczyni wskazała już we wniosku z dnia 04 grudnia 2018 r., zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2018 poz. 2174, dalej jako: u.p.t.u.) przez działalność gospodarczą rozumie się wszelką działalność m.in. usługodawców.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 u.p.t.u.). W tym przypadku istotnym warunkiem jest zamiar wykonywania wskazanych czynności w sposób stały. Osoba, której działanie ma charakter incydentalny lub wykonała jednorazowo zdarzenie, nie podlega przepisom ww. ustawy.

Kolejnym kryterium jest wykonywanie działalności w sposób samodzielny, które wyklucza osoby pracujące z tytułu umowy o pracę, pracę nakładczą, spółdzielczy stosunek pracy, stosunek służby oraz działalności wykonywanej osobiście (np. umowa zlecenie). Pojęcie samodzielności oznacza zdolność do prowadzenia działalności na własny rachunek oraz podejmowania ryzyka gospodarczego. Jak wynika z nakreślonego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego, zgodnie z Umową powierzono jej wykonywanie w sposób samodzielny i ciągły czynności rozliczeniowych związanych z prowadzeniem spraw majątkowych Nieruchomości, związanych z najmem lokali mieszkaniowych oraz usługowych przeznaczonych przez Współwłaścicieli na ten cel. Umowa została zawarta przez Wnioskodawczynię jako osobę fizyczną prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni wystawia faktury VAT, rozlicza faktury i dokumenty kosztowe, obsługuje rachunek bankowy utworzony dla tych rozliczeń.

Nie może budzić wątpliwości, iż działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawczynię w imieniu własnym oraz w imieniu i na rzecz pozostałych Współwłaścicieli polegająca na usłudze najmu lokali mieszkalnych oraz usługowych w Nieruchomości ma charakter ciągły. Stanowi ona również stałe źródło dochodu.

Na pytanie Organu nr 2: Jaki jest zakres prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej? Wnioskodawczyni odpowiedziała: Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą , . o numerze NIP: oraz REGON: ... Data rozpoczęcia działalności gospodarczej, zgodnie z Centralną ewidencją i informacją o działalności gospodarczej to 01 stycznia 2019 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (68.20.Z), nie prowadzi działalności w zakresie obrotu nieruchomościami.

Jak wynika z nakreślonego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego, zgodnie z Umową powierzono jej wykonywanie w sposób samodzielny i ciągły czynności rozliczeniowych związanych z prowadzeniem spraw majątkowych Nieruchomości, związanych z najmem lokali mieszkaniowych oraz usługowych przeznaczonych przez Współwłaścicieli na ten cel. Na gruncie umowy o prowadzenie rozliczeń Wnioskodawczyni m.in.:

1. rozlicza przychody oraz koszty,
2. prowadzi rachunek do rozliczeń przychodów i kosztów związanych z najmem wspólnej nieruchomości,
3. rozlicza przychody oraz koszty pomiędzy Współwłaścicielami w okresach miesięcznych,
4. udziela informacji na temat aktualnego stanu finansowego Kamienicy na pisemny wniosek każdego ze współwłaścicieli (Zlecających),
5. prowadzenie dokumentacji finansowej Nieruchomości oraz udostępnianie jej na pisemny wniosek każdego ze współwłaścicieli (Zlecających).

Na pytanie Organu nr 3: Czy Wnioskodawczyni występuje jako zarządca sądowy czy jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą w zakresie najmu lokali usługowych i mieszkalnych będących przedmiotem wniosku? Wnioskodawczyni wskazała: Odpowiedź na powyższe pytanie została udzielona w odpowiedzi na pytanie nr 5.

Natomiast na pytanie Organu nr 4: Na jakiej podstawie prawnej Wnioskodawczyni wynajmuje udziały w lokalach objętych wnioskiem, należące do pozostałych współwłaścicieli nieruchomości? Wnioskodawczyni wskazała: Odpowiedź na powyższe pytanie została udzielona w odpowiedzi na pytanie nr 2.

Z kolei na pytanie nr 5: Czy Wnioskodawczyni ma zawarte z pozostałymi współwłaścicielami nieruchomości umowy najmu ich udziałów (lokali mieszkalnych i użytkowych), tzn. czy Wnioskodawczyni jest najemcą, który podnajmuje lokale na cele mieszkaniowe i użytkowe na rzecz ich użytkowników? Udzielona została odpowiedź:

Wnioskodawczyni nie zawarła z pozostałymi współwłaścicielami nieruchomości umowy najmu ich udziałów we współwłasności nieruchomości i zdecydowanie nie funkcjonuje jako najemca podnajmujący lokale na cele mieszkaniowe i użytkowe na rzecz ich użytkowników.

Wynajmującym powyżej wskazanych lokali są wszyscy współwłaściciele nieruchomości przy , natomiast w ich imieniu, na podstawie Pełnomocnictwa, występuje Wnioskodawczyni, która zawiera poszczególne umowy najmu z najemcami w imieniu własnym jako współwłaściciel nieruchomości oraz w imieniu i na rachunek pozostałych współwłaścicieli, do czego została umocowana na mocy powyżej wskazanego pełnomocnictwa. Stroną umowy najmu jako Wynajmujący jest więc Wnioskodawczyni oraz najemca danego lokalu mieszkalnego czy to użytkowego. Jeśli chodzi o udziały nieustalone należy wskazać, iż Wnioskodawczyni nie działa w imieniu tych współwłaścicieli nieruchomości, ponieważ nie została do tego umocowana. Natomiast w zakresie udziałów spornych, Wnioskodawczyni działa w imieniu własnym, ponieważ uznaje ona, iż udział sporny przypada na jej rzecz z tytułu zasiedzenia.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, iż towary i usługi, które nabywa, są ściśle związane z prowadzoną przez nią działalnością usługową w zakresie prowadzenia spraw majątkowych Nieruchomości, związanych z najmem lokali mieszkaniowych oraz usługowych przeznaczonych przez Współwłaścicieli na ten cel, w związku z czym są one wykorzystywane jedynie do celów związanych z prowadzeniem przedmiotowej działalności. Wskazać w tym miejscu należy następujące towary i usługi:

1. MPWiK (woda i ścieki),
2. Energia elektryczna administracyjna,
3. Miesięczne opłaty za windę oraz jej naprawy,
4. MPO (wywóz odpadów),
5. C.O. (centralne ogrzewanie),
6. Administracja,
7. Sprzątanie,
8. Opłaty bankowe,
9. Podatek od nieruchomości,
10. Przegląd roczny gazowy,
11. Przegląd roczny kominiarski,
12. Ubezpieczenie mienia od ognia i innych zdarzeń losowych, ubezpieczenie mienia od wandalizmu,
13. Najem pojemników na śmieci,
14. UTD - roczna opłata dozoru technicznego za windę,
15. Koszty remontów, napraw oraz montażu oraz demontażu,
16. Zakup środków czystości.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż w istocie nabywane towary i usługi związane z prowadzoną działalnością gospodarczą są wykorzystywane do czynności opodatkowanych (najem lokali usługowych) oraz zwolnionych od opodatkowania (najem lokali mieszkalnych). Ze względu na specyfikę świadczonych usług w pewnych przypadkach niezwykle ciężko będzie przyporządkować całość lub część kwoty podatku naliczonego do poszczególnych rodzajów czynności, z tym, iż zdecydowanie zależy to od nabytego towaru lub usługi. Istnieje np. możliwość przyporządkowania kwot podatku naliczonego do usługi remontu danego lokalu mieszkalnego, natomiast w przypadku kosztów obsługi i naprawy windy takiej możliwości nie ma, ponieważ korzystają z niej wszyscy.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż dokonuje ona odliczeń całości podatku od towarów i usług od faktur dokumentujących koszty związane z wynajmem od 01 stycznia 2019 r. Wcześniej nie dokonywała ona takich odliczeń.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż lokale mieszkalne, które są najmowane, czyli lokal nr o powierzchni 56,90 m² wynajmowany na rzecz oraz lokal o nr o powierzchni 67 m² wynajmowany na rzecz są wynajmowane na cele mieszkaniowe. Zawarte umowy najmu mają charakter długoterminowy, a przedmiotowe lokale stanowią centrum życiowe wskazanych osób.

Wyżej wskazane lokale mieszkalne znajdują się w nieruchomości przy ul. . Jest to kamienica, w której znajdują się lokale o charakterze zarówno mieszkaniowym, jak i usługowym.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 04 września 2015 r. (Dz. U. 2015 poz. 1676), świadczone przez nią usługi należy zaklasyfikować w następujący sposób:

1. 68.20.11.0 - wynajem i obsługa nieruchomości mieszkalnych własnych lub dzierżawionych,
2. 68.20.12.0 - wynajem i obsługa nieruchomości niemieszkalnych własnych lub dzierżawionych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

(sformułowane w uzupełnieniu wniosku) Czy Wnioskodawczyni w nakreślonym stanie faktycznym jest podatnikiem podatku od towarów i usług w przedmiocie świadczenia usług rozliczeniowych oraz najmu lokali usługowych oraz mieszkalnych, znajdujących się nieruchomości, będącej przedmiotem współwłasności jako osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą? (oznaczone we wniosku jako pytanie nr 4)

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad. 1 (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku) Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż w nakreślonym stanie faktycznym jest ona podatnikiem podatku od towarów i usług w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 15 u.p.t.u., do grupy podatników podatku od towarów i usług należą osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, które prowadzą samodzielnie działalność gospodarczą. Należy zaznaczyć, iż zgodnie z ustawą cel, rezultat, charakter i forma prowadzonej działalności nie ma znaczenia. Konieczne jest spełnienie dwóch przesłanek:

1. prowadzenie działalności gospodarczej,
2. wykonywanie jej w sposób samodzielny.

Do zaklasyfikowania podatnika istotne jest odniesienie się do pojęcia działalności gospodarczej, przez którą rozumie się wszelką działalność m.in usługodawców. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 u.p.t.u.). W tym przypadku istotnym warunkiem jest zamiar wykonywania wskazanych czynności w sposób stały. Osoba, której działanie ma charakter incydentalny lub wykonała jednorazowo zdarzenie, nie podlega przepisom ww. ustawy.

Kolejnym kryterium jest wykonywanie działalności w sposób samodzielny, które wyklucza osoby pracujące z tytułu umowy o pracę, pracę nakładczą, spółdzielczy stosunek pracy, stosunek służby oraz działalności wykonywanej osobiście (np. umowa zlecenie). Pojęcie samodzielności oznacza zdolność do prowadzenia działalności na własny rachunek oraz podejmowania ryzyka gospodarczego.

Jak wynika z nakreślonego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego, zgodnie z Umową powierzono mu wykonywanie w sposób samodzielny i ciągły czynności rozliczeniowych związanych z prowadzeniem spraw majątkowych Nieruchomości, związanych z najmem lokali mieszkaniowych oraz usługowych przeznaczonych przez Współwłaścicieli na ten cel, a na mocy Pełnomocnictwa także zawierania umów najmu tychże lokali w imieniu pozostałych współwłaścicieli, z wyjątkiem udziałów nieustalonych. Wnioskodawca wystawia faktury VAT, rozlicza faktury i dokumenty kosztowe, obsługuje rachunek bankowy utworzony dla tych rozliczeń.

Nie może budzić wątpliwości, iż działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawczynię w imieniu własnym na rzecz pozostałych Współwłaścicieli polegająca na świadczeniu usług najmu lokali mieszkalnych oraz usługowych w Nieruchomości oraz dokonywaniu rozliczeń związanych z prowadzeniem spraw majątkowych Kamienicy ma charakter ciągły, ponieważ Wnioskodawczyni świadczy je od lat, rozliczając każdy z okresów miesięcznych i rocznych trwania najmów. Stanowi ona również stałe źródło dochodu.

W kontekście powyższych rozważań Wnioskodawczyni spełnia przesłanki do uznania za podatnika podatku od towarów i usług.

Ad. 2 (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku) Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż przy rozliczaniu podatku od towarów i usług z tytułu najmu jako prawidłową należy przyjąć stawkę 23 % przy usłudze najmu lokali usługowych oraz zwolnienie od tego podatku przy usłudze najmu lokali mieszkalnych.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Najem stanowi usługę, co do zasady, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przy czym cel, jak i charakter wynajmowanego lokalu, decydują o jego stawce.

W przypadku lokalu mieszkalnego, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 u.p.t.u., zwalnia się od podatku usługi m.in. w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub jej części, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia dla najmu nieruchomości jest uzależnione od spełnienia następujących przesłanek:

1. wynajmowany lokal musi mieć charakter mieszkalny,
2. przeznaczenie wynajmowanego lokalu musi mieć charakter mieszkaniowy, który nie jest związany z chwilowym pobytem, ale z zamieszkaniem, a więc stałym interesem życiowym osoby wynajmującej lokal mieszkalny.

Ponadto świadczenie usługi najmu powinno być dokonywane na rachunek własny. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 27 lutego 2017 r., nr 3063-ILPP2-2.4512.5.2017.1.JK, wyjaśnił, że usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 u.p.t.u., pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Dotyczy to zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący - najemca - podnajemca.

Spełnienie więc wszystkich powyżej wymienionych przesłanek skutkuje zastosowaniem przedmiotowego zwolnienia. Brak spełnienia któregokolwiek elementu nie pozwala na zastosowanie zwolnienia od podatku od towarów i usług, w konsekwencji świadczoną usługę należy opodatkować 23% stawką VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 u.p.t.u.

Należy wskazać, iż najem lokali mieszkalnych w Nieruchomości spełnia przesłanki dające prawo do zwolnienia od podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 u.p.t.u.

Nie może budzić najmniejszych wątpliwości, iż część wynajmowanych lokali ma charakter mieszkalny i jako takie są one udostępniane osobom fizycznym na podstawie zawartych umów najmu. Okres najmu ma charakter długoterminowy. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej związanej ze świadczeniem usługi najmu krótkoterminowego.

Natomiast w przypadku rozliczania podatku od towarów i usług z tytułu najmu lokali usługowych, jako prawidłową należy przyjąć stawkę 23 %, zgodnie z art. art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 u.p.t.u.

Ad. 3

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż jako podatnik podatku od towarów i usług jest uprawniona do dokonywania odliczeń podatku od towarów i usług z faktur kosztowych. Podatnikowi podatku od towarów i usług przysługuje możliwość odliczenia podatku naliczonego, czyli od dokonanych zakupów. Należy mieć natomiast na względzie, iż prawo to jest ograniczone. Oprócz czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług występują bowiem także te zwolnione z tego podatku. Do czynności zwolnionych zaliczany jest m.in. wynajem nieruchomości mieszkalnych na cele mieszkaniowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 u.p.t.u. w zakresie, w jakim towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 tej ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114. art. 119 ust. 4. art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.t.u., kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Przedstawione wyżej normy zasadniczo wykluczają możliwość dokonania odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku przeznaczenia ich do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających temu podatkowi.

W nakreślonym powyżej stanie faktycznym wskazano, iż Wnioskodawczyni oprócz świadczenia usług najmu lokali mieszkalnych, które podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług, świadczy również usługi najmu lokali użytkowych, które podlegają opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni jest uprawniona do dokonania odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego w związku z towarami i usługami przy ich wykorzystaniu przy czynnościach podlegających opodatkowaniu, czyli w przypadku Wnioskodawczyni, w przypadku świadczenia usługi najmu lokali użytkowych.

Na marginesie wskazać należy, iż nie zachodzą żadne przesłanki wskazane w art. 88 u.p.t.u., wyłączające możliwość odliczenia podatku od towarów i usług.

W przypadku, gdy kupowane towary i usługi służą świadczeniu usług zarówno tych, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, jak i tych usług przy których podatnik nie ma takiego prawa, odliczenie podatku przysługuje jedynie w tej części, w której zakup służy usługom opodatkowanym.

W sytuacji świadczenia usług o mieszanym charakterze podatnik powinien stosować się do zapisów art. 90 u.p.t.u. co oznacza, że podatnik jest zobowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zgodnie z art. 90 ust. 2 u.p.t.u., jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać usługom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W związku z powyższym, ponieważ zakres działalności prowadzonej przez Wnioskodawczynię obejmuje zarówno usługi, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego (najem lokali użytkowych), jak i tych przy których takie prawo nie przysługuje (najem lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe) należy stwierdzić, iż odliczenie podatku przysługuje jedynie w tej części, w której zakup służy usługom opodatkowanym.

Wnioskodawczyni zobligowana jest więc do ustalenia proporcji odliczenia podatku od towarów i usług, w przypadku usług opodatkowanych, jak i nieopodatkowanych, co do których nie da się ustalić faktycznej wartości podatku związanej tylko z jedną z grup. Proporcję stosuje się bowiem jedynie tam, gdzie wydzielenie kwot podatku naliczonego w stosunku do poszczególnych grup czynności nie jest możliwe. Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w zakresie usługi najmu lokali usługowych, natomiast musi mieć na względzie konieczność pomniejszenia kwoty podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać usługom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą o numerze NIP: oraz REGON: ... Data rozpoczęcia działalności gospodarczej, zgodnie z Centralną ewidencją i informacją o działalności gospodarczej to 01 stycznia 2019 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (68.20.Z), nie prowadzi działalności w zakresie obrotu nieruchomościami. Wynajmującym wskazanych lokali są wszyscy współwłaściciele nieruchomości przy ul. w , natomiast w ich imieniu na podstawie Pełnomocnictwa występuje Wnioskodawczyni, która zawiera poszczególne umowy najmu z najemcami w imieniu własnym jako współwłaścicieli nieruchomości oraz w imieniu i na rachunek pozostałych współwłaścicieli, do czego została umocowana na mocy powyżej wskazanego pełnomocnictwa. Jednocześnie Wnioskodawczyni świadczy usługi w zakresie prowadzenia rozliczeń związanych z zawartą Umową ze współwłaścicielami. Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem nieruchomości w stosunku do udziału nr 1 i 19, objętych wspólnością ustawową małżeńską.

W niniejszej sprawie istotnym jest ustalenie czy Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia usług rozliczeniowych oraz najmu lokali usługowych oraz mieszkalnych, będącej przedmiotem współwłasności, jako osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą.

W myśl przepisu art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Z kolei zgodnie z art. 196 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela.

Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Natomiast z przepisu art. 206 Kodeksu cywilnego, wynika, że każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem, każdy ze współwłaścicieli ma uprawnienie do bezpośredniego korzystania z rzeczy wspólnej. Może posiadać całą rzecz i korzystać z całej rzeczy. Identyczne uprawnienia przysługują pozostałym współwłaścicielom.

Jednocześnie zgodnie z art. 207 Kodeksu cywilnego, pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682 ze zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 tej ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Wskazać dodatkowo należy, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy Kodeks cywilny przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Każda czynność wykonywana przez podatnika, której efektem jest świadczenie na rzecz drugiego podmiotu, jest w podatku od towarów i usług traktowana jako świadczenie usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym. Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zidentyfikowanej korzyści na rzecz usługodawcy oraz świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Ponadto należy zwrócić uwagę na kwestię udzielania pełnomocnictw, która to została uregulowana w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo, ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. W świetle § 2 tego artykułu, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 ww. Kodeksu, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo). Stosownie do art. 98 ww. Kodeksu, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W myśl § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Na mocy art. 108 ww. Kodeksu, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Z regulacji art. 109 ww. Kodeksu wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W niniejszej sprawie świadczone na rzecz najemców usługi najmu nieruchomości (lokali mieszkalnych/użytkowych) w rzeczywistości są stosunkiem prawnym zobowiązaniowym pomiędzy współwłaścicielami nieruchomości a najemcami. To współwłaściciele świadczą ww. usługi najmu, natomiast Wnioskodawczyni jako pełnomocnik - jest niejako pośrednikiem w świadczeniu tych usług.

Zatem, mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni jako pełnomocnik zawierający umowy najmu i rozliczający należności z tym najmem związane nie jest podatnikiem podatku VAT z tytułu najmu lokali usługowych oraz mieszkalnych w zakresie udziałów pozostałych współwłaścicieli. To współwłaściciele jak wskazano we wniosku - są w istocie wynajmującymi. Zatem to współwłaściciele są podatnikami podatku od towarów i usług, a wpłaty najemców z tytułu najmu lokali mieszkalnych i niemieszkalnych stanowią dla nich odpłatne świadczenie usług.

Reasumując, na mocy art. 15 ust. 1 w związku z ust. 2 i ust. 3 ustawy, Wnioskodawczyni jest podatnikiem VAT wyłącznie z tytułu najmu jedynie w części odnoszącej się do posiadanych przez nią udziałów (objętych współwłasnością).

Ponadto, Wnioskodawczyni jest podatnikiem z tytułu świadczenia usług rozliczeniowych na rzecz pozostałych współwłaścicieli nieruchomości, na podstawie zawartej Umowy o prowadzeniu rozliczeń.

Wobec powyższego, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 4 należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą również stawki podatku VAT dla usług najmu lokali.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności, której miejsce świadczenia lub dostawy znajduje się na terytorium kraju, istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. na podanej przez Wnioskodawczynię klasyfikacji.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) dalej: PKWiU, zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczaniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Tut. Organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowania PKWiU wskazane przez Wnioskodawczynię we wniosku.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 146a ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Należy zauważyć, że w myśl art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Konsekwencją powyższego zapisu jest fakt, że w sytuacji, gdy prawodawca nie dokonał przywołania stosownego symbolu PKWiU dla danego towaru lub usługi w przepisach w zakresie podatku VAT, klasyfikacji należy dokonać na podstawie cech charakterystycznych dla danego świadczenia i takim właśnie świadczeniem są m.in. usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, dla których prawodawca nie dokonał odwołania do statystyk publicznych.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zwolnienie, które znajduje się w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT stanowi implementację z art. 135 ust. 1 lit. l Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1 z późn. zm). Przepis powyższy stanowi, że Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: () dzierżawę i wynajem nieruchomości.

Krajowe ustawodawstwo stanowi o zwolnieniu z opodatkowania usługi najmu pod warunkiem jego mieszkaniowego przeznaczenia.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy (w pozycji nr 163 tego załącznika, stanowiącego wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości obecnie 8%, znajdują się usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych, dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,

• charakter mieszkalny nieruchomości,

• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.

Z opisu sprawy wynika, iż w nieruchomości przy ul. , lokale mieszkalne nr i są wynajmowane na cele mieszkaniowe. Zawarte umowy najmu mają charakter długoterminowy, a przedmiotowe lokale stanowią centrum życiowe wynajmujących osób. W kamienicy wynajmowane są również lokale o przeznaczeniu użytkowym na prowadzone przez najemców działalności gospodarcze.

Dodatkowo Wnioskodawczyni wskazała, że świadczone usługi zostały zakwalifikowane do następujących symboli PKWiU:

• 68.20.11.0 Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi,

• 68.20.12.0 Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami niemieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów. W żadnym razie nie powinny one być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Uwzględniając powołane wyżej przepisy prawa oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że wynajem ww. lokali mieszkalnych nr 6a i 13 wyłącznie w celach mieszkaniowych, spełnia przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Natomiast najem lokali użytkowych, podlega opodatkowaniu stawką podatkiem 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Odnosząc powyższe do okoliczności sprawy należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawczynię usługi najmu lokali mieszkalnych wyłącznie na cele mieszkaniowe, w części odnoszącej się do posiadanych przez Wnioskodawczynię udziałów w nieruchomości (objętych wspólnością małżeńską), są zwolnione z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Natomiast najem lokali użytkowych w części odnoszącej się do posiadanych przez Wnioskodawczynię udziałów w nieruchomości (objętych wspólnością małżeńską), podlega opodatkowaniu podatkiem VAT z zastosowaniem podstawowej stawki podatku od towarów i usług w wysokości 23%, stosownie do ww. art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

W związku z tym, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 5, należało uznać je za nieprawidłowe.

Odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki związane z najmem lokali mieszkalnych i użytkowych wskazać należy, że podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jednocześnie należy zauważyć, że w przypadku wykonywania w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług oraz zwolnionych z opodatkowania tym podatkiem, należy mieć na uwadze uregulowania zawarte w art. 90 ustawy. Powyższe przepisy stanowią uzupełnienie regulacji art. 86 ustawy.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to na mocy art. 90 ust. 2 ustawy podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w cyt. wyżej ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Przepis art. 90 ust. 4 ustawy stanowi, że proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Stosownie do art. 90 ust. 10 ustawy, w przypadku, gdy proporcja określona zgodnie z ust. 28:

1. przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
2. nie przekroczyła 2% podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.

Analiza powołanych wyżej przepisów wskazuje zatem, że na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy, występuje obowiązek wyodrębnienia podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

Należy jednak podkreślić, że przepisy dotyczące zasad odliczania częściowego, zawarte w art. 90 ustawy, znajdują zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. A zatem dotyczą czynności podlegających opodatkowaniu (opodatkowanych i zwolnionych).

W tym miejscu należy zauważyć, że jak wskazano wyżej wynajmującymi lokale są wszyscy współwłaściciele nieruchomości przy ul. w , natomiast w ich imieniu na podstawie Pełnomocnictwa występuje Wnioskodawczyni, która zawiera poszczególne umowy najmu z najemcami w imieniu własnym jako współwłaściciel nieruchomości oraz w imieniu i na rachunek pozostałych współwłaścicieli, do czego została umocowana na mocy powyżej wskazanego pełnomocnictwa. Stroną umowy najmu jako Wynajmujący jest więc Wnioskodawczyni oraz najemca danego lokalu mieszkalnego czy to użytkowego.

Mając na uwadze wyżej powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że współwłaściciele (odrębne podmioty prawa) mają względem swego udziału w nieruchomości pozycję wyłącznego właściciela i mogą nim samodzielnie rozporządzać. Oznacza to, że Wnioskodawczyni mimo posiadanego pełnomocnictwa wykorzystuje do prowadzonej działalności jedynie swoją część nieruchomości (udziały nr i objęte współwłasnością małżeńską). Zatem nie można uznać, że ponoszone wydatki związane z najmem wszystkich lokali, np. wydatki za wodę i ścieki, wywóz odpadów, centralne ogrzewanie, opłaty bankowe, podatek od nieruchomości, są związane wyłącznie z działalnością Wnioskodawczyni. Koszty objęte zakresem pytania oznaczonego we wniosku nr 6, są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą przez Wnioskodawczynię oraz działalnością gospodarczą prowadzoną przez pozostałych współwłaścicieli w zakresie najmu lokali mieszkalnych i użytkowych znajdujących się w ww. nieruchomości. Zatem nie występuje związek wszystkich ww. kosztów wyłącznie z działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni.

Wskazać należy, że kwestia prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących kosztów związanych z wynajmem lokali jest związana bezpośrednio z wcześniejszą ww. analizą, zgodnie z którą czynności opodatkowane (wynajem lokali użytkowych), jak również zwolnione (wynajem lokali mieszkalnych na cele mieszkalne) prowadzi nie tylko Wnioskodawczyni, ale również pozostali współwłaściciele, ponieważ Wnioskodawczyni w stosunku do udziałów pozostałych współwłaścicieli działa jedynie jako Pełnomocnik. W konsekwencji prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje Wnioskodawczyni jedynie w tej części, w której ponoszone wydatki służą czynnościom opodatkowanym Wnioskodawczyni, czyli w części, w jakiej dotyczą wydatków przypadających na udziały Wnioskodawczyni w nieruchomości wynajmowanej na cele użytkowe.

Tym samym, w celu odliczenia podatku naliczonego od wydatków kosztowych, Wnioskodawczyni zobowiązana jest do wyodrębnienia takiej części podatku naliczonego, którą można przypisać czynnościom opodatkowanych.

Odliczyć bowiem można w całości podatek naliczony, który jest związany z czynnościami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (lub usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych od podatku.

Natomiast w sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 90 ust. 2 i ust. 3 ustawy.

Zatem w odniesieniu do nabywanych towarów i usług w ramach prowadzonej działalności w zakresie najmu lokali usługowych i lokali mieszkalnych na cele mieszkalne, w części odnoszącej się do posiadanych przez Wnioskodawczynię udziałów (objętych współwłasnością małżeńską), należy stwierdzić, że będą one wykorzystywane przez Wnioskodawczynię zarówno do czynności opodatkowanych VAT, jak i czynności zwolnionych od tego podatku.

W konsekwencji odnośnie nabywanych ww. towarów i usług, Wnioskodawczyni nie przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego od tych wydatków, lecz jedynie w zakresie, w jakim towary i usługi służą do wykonywania przez Wnioskodawczynię czynności opodatkowanych podatkiem VAT, tj. najmu lokali usługowych w części odnoszącej się do posiadanych przez Wnioskodawczynię udziałów (objętych współwłasnością małżeńską).

W tym miejscu należy wskazać, iż obowiązkiem Wnioskodawczyni, w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju działalności, z którym wydatki te są związane, bowiem podatnik ma obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji.

Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, podatnikowi, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej, brak jest natomiast takiego prawa w stosunku do podatku naliczonego związanego z zakupem towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności zwolnionych z opodatkowania oraz niepodlegających temu podatkowi.

Mając na uwadze ww. obowiązujące przepisy oraz okoliczności sprawy, należy wskazać, że w celu odliczenia podatku naliczonego, w pierwszej kolejności Wnioskodawczyni winna przyporządkować ponoszone wydatki do poszczególnych rodzajów działalności (opodatkowanej i zwolnionej od podatku VAT).

Zatem, w przypadku możliwości bezpośredniego przyporządkowania ww. towarów i usług, wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, tj. najmu lokali usługowych w części odnoszącej się do posiadanych przez Wnioskodawczynię udziałów (objętych współwłasnością małżeńską), Wnioskodawczyni przysługuje w tej części prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy. Natomiast prawo to nie przysługuje w części ww. wydatków przypisanych do wykonywania czynności zwolnionych, tj. najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkalne w części odnoszącej się do posiadanych przez Wnioskodawczynię udziałów (objętych współwłasnością małżeńską).

Natomiast w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni nie ma możliwości bezpośredniego przyporządkowania kwot podatku naliczonego związanego z posiadanymi ww. udziałami w nieruchomości, do czynności opodatkowanych (najem lokali usługowych w części odnoszącej się do posiadanych przez Wnioskodawczynię udziałów, objętych współwłasnością małżeńską) i czynności zwolnionych (najem lokali mieszkalnych na cele mieszkalne w części odnoszącej się do posiadanych przez Wnioskodawczynię udziałów, objętych współwłasnością małżeńską), Wnioskodawczyni w odniesieniu do zakupów objętych pytaniem oznaczonym we wniosku nr 6, przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, przy zastosowaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i ust. 3 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 6, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone. W szczególności Organ nie dokonywał oceny prawidłowości wystawiania faktur, o których mowa we wniosku.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Należy również zaznaczyć, że od 1 stycznia 2019r. obowiązuje art. 146aa ust. 1 ustawy, na mocy którego w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Zgodnie art. 146aa ust. 2, Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", koniec okresu obowiązywania stawek podatku, o których mowa w ust. 1, w terminie do dnia 31 października roku następującego po roku, dla którego zostały spełnione warunki określone w ust. 1.

Końcowo należy zauważyć, że niniejsza interpretacja indywidualna rozstrzyga kwestie w zakresie podatku od towarów i usług i wywiera skutki prawnopodatkowe wyłącznie dla Wnioskodawczyni. Nie wywiera natomiast skutków prawnopodatkowych dla pozostałych współwłaścicieli nieruchomości. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej