Temat interpretacji

Nieuznanie Wnioskodawczyni za podatnika w związku sprzedażą udziałów w nieruchomości gruntowej niezabudowanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2019 r. (data wpływu 1 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 kwietnia 2019 r. (data wpływu 10 kwietnia 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie tutejszego Organu z dnia 28 marca 2019 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.108.2019.1.2019.RR o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawczyni za podatnika w związku sprzedażą udziałów w nieruchomości gruntowej niezabudowanej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawczyni za podatnika w związku sprzedażą udziałów w nieruchomości gruntowej niezabudowanej. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 kwietnia 2019 r. (data wpływu 10 kwietnia 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie tutejszego Organu z dnia 28 marca 2019 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.108.2019.1.2019.RR (skutecznie doręczone w dniu 1 kwietnia 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Podatnik nabył nieruchomość gruntową w wyniku dziedziczenia. Dnia 14 marca 2014 r. trzy siostry w tym podatnik nabyły w formie poświadczonego aktu dziedziczenia grunt po zmarłej mamie.

Następnie jedna z sióstr zachorowała śmiertelnie na nowotwór. Wiedząc o tym dokonała darowizny swojej części po połowie pozostałym siostrom.

Jak wynika z powyższego podatnik ponownie nabył nieruchomość gruntową dość przypadkowo, bez zamiaru dalszej odsprzedaży. Podatnik nie miał na to wpływu, a nieszczęśliwe zdarzenia w postaci choroby i śmierci nastąpiły niezależnie od podatnika.

Należy zaznaczyć, że po kilku latach od nabycia nieruchomości dwie siostry postanowiły sprzedać grunt, ponieważ nie miały innego pomysłu jak go zagospodarować. W tym celu jako, że nikt nie chciał kupić tego gruntu w całości postanowiły sprzedać go dzieląc go wcześniej na działki. Dokonały podziału i w chwili obecnej zamierzają sprzedać go osobom fizycznym.

Kolejnym ważnym powodem sprzedaży było zarastanie gruntu oraz jego dziczenie. Ponadto sąsiad działki postanowił zorganizować na nim nielegalne składowisko odpadów z którego to powodu podatnik miał problemy. Do dnia dzisiejszego nie chce tego posprzątać.

Podatnik od ponad 20 lat zajmuje się, dokonywaniem wycen nieruchomości, działalność ta jednak w żaden sposób nie jest związana ze sprzedażą nieruchomości.

Wnioskodawczyni w uzupełnieniu do złożonego wniosku wskazała również, że:

1. Nieruchomość która ma być przedmiotem sprzedaży, była do 2012 r. uprawiana rolniczo. Stanowiła część gospodarstwa rolnego, którego właścicielami byli kolejno babcia i rodzice Wnioskodawczyni. Od 2012 r. po śmierci mamy Wnioskodawczyni, grunt ten przestał być uprawiany, w związku z tym zaczęły porastać na nim chwasty, drzewa i krzewy samosiejki.
2. Nieruchomość nie była nigdy przedmiotem dzierżawy, była uprawiana przez rodzinę Wnioskodawczyni, sadzone na niej było zboże i ziemniaki.
3. Grunt ten nie był nigdy udostępniany odpłatnie osobom trzecim.
4. Wnioskodawczyni prowadzi działalność w zakresie wyceny nieruchomości. Strona nigdy nie prowadziła biura pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Zainteresowana wykonuje wyceny nieruchomości od 1998 r. i jej praca nie ma nic wspólnego ze sprzedażą nieruchomości. Od kwietnia bieżącego roku Wnioskodawczyni przechodzi na emeryturę, ma problemy zdrowotne i planuje wkrótce zakończenie swojej działalności zawodowej. Od 1998 r. Strona jest płatnikiem VAT.
5. Nieruchomość nie jest wykorzystywana do prywatnych celów Wnioskodawczyni, Strona jest jego współwłaścicielem w udziale 1/2.
6. Wnioskodawczyni planuje sprzedaż poszczególnych działek nieuzbrojonych. Doprowadzenie mediów pozostawiam w gestii przyszłych nabywców.
7. Strona nie prowadziła aktywnych działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia.
8. Grunt ten jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego, jest przeznaczony częściowo pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną wolnostojącą lub bliźniaczą (M) oraz w części stanowi teren spacerowy bulwarów zielonych (Utb), na których nie można realizować zabudowy. Zgodnie z tym planem minimalna powierzchnia działek pod zabudowę wolnostojącą wynosi 1000 m2, a pod zabudowę bliźniaczą 600 m². Działki powstałe w wyniku podziału muszą mieć zapewniony dostęp do drogi publicznej za pomocą drogi wewnętrznej o szerokości 8 m.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle obowiązującej ustawy o podatku od towarów i usług sprzedaż tak nabytego gruntu należy opodatkować podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawową do rozstrzygnięcia kwestią czy dana transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług czy nie jest fakt, czy dana osoba podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkowałoby koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu jej majątkiem prywatnym.

Weryfikacja każdorazowo musi opierać się na konkretnej czynności dokonanej przez dany podmiot, dokonując oceny na tle precyzyjnie określonych okoliczności faktycznych sprawy. Przyjmowanie z góry pewnych założeń i stosowanie modelowych rozwiązań nie powinno być regułą, gdyż każda sytuacja zasługuje na indywidualną analizę.

Wszelkie podejmowane przez podmiot działania muszą być rozpatrywane całościowo, w kontekście wszystkich jego czynności i muszą się one składać na pewien ciąg zachowań. Fakt pojedynczych, czy niepowiązanych ze sobą czynności nie przesądza o aktywności handlowca. Zawsze należy mieć na uwadze, że zarówno podział nieruchomości, jak i ogłoszenia o sprzedaży mogą odnosić się do zarządu majątkiem prywatnym.

Tezy te odnajdziemy również w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 roku w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska - Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10).

Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, że dany podmiot staje się podatnikiem VAT.

Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu.

Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Warunkiem koniecznym jest, by działalność gospodarcza była wykonywana w sposób stały, niesporadyczny.

Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Wszelkie kryteria jakościowe i ilościowe nie mają w tym przypadku zastosowania. Okoliczność podziału gruntu na działki przed sprzedażą celem osiągnięcia wyższej ceny łącznej, samodzielnie również nie stanowi kwestii decydującej. Bez znaczenia pozostaje tu również długość okresu, w jakim transakcje następowały po sobie, a także wartość uzyskanych z nich przychodów.

Powyższe elementy z powodzeniem mogą odnosić się do zarządzania majątkiem osobistym podmiotu, dlatego niezasadnym byłoby budowanie na ich podstawie jakichkolwiek generalnych reguł postępowania.

Fakt podjęcia czynności polegających na jakiejkolwiek ingerencji w strukturę gruntów, takich jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych czy też działania marketingowe, zainicjowane celem późniejszej sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, nie mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną. Nie decydują o byciu podatnikiem uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, tym bardziej, że w sytuacji gdy sprzedawca nie jest podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich.

Kolejną budzącą wątpliwości kwestią jest aspekt ogłoszeń w prasie i w Internecie. Obiektywnie należy stwierdzić, iż każda osoba, która chce dokonać sprzedaży, musi znaleźć chętnego do nabycia, a oczekiwanie na to, że nabywcy zgłoszą się sami jest zdecydowanie irracjonalne.

Na korzyść tego argumentu przemawia także fakt, iż sprzedaż w kręgu osób znajomych bez ogłoszeń, nie wyklucza działań w charakterze handlowca. Natomiast w przypadku ogłoszeń istotne znaczenie ma to, czy ogłoszenia te wykraczają poza zwykłe formy ogłoszeń, czy przybierają postać reklamy, stanowią formę marketingu.

Samo zamieszczenie ogłoszenia w prasie, czy w Internecie bez wskazania, że ogłoszenia miały cechy wykraczające poza zwykłe ogłoszenie (np. wielkość, grafikę, formułę) i wymagały większych od zwyczajowo przyjętych nakładów, nie pozwala na stwierdzenie, że osoba je zamieszczająca zachowuje się jak handlowiec, co zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 9 maja 2014 roku (sygn. akt I FSK 811/13), w ślad za wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 27 listopada 2012 roku (sygn. akt I SA/Wr 1149/12).

W każdym przypadku niezbędna jest szczegółowa analiza wszystkich okoliczności. Nierzadko okazać się może, że podejmowane przez podmiot czynności mieszczą się w ramach tych, związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, które w żaden sposób nie pozwalają na nazwanie tej osoby podatnikiem VAT.

W niniejszej sprawie nie można mówić o opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z poniższych przyczyn.

Po pierwsze, grunt został nabyty w przypadkowy sposób w wyniku dziedziczenia po zmarłej mamie. Następnie w wyniku darowizny siostry, która była śmiertelnie chora na nowotwór. Na te zdarzenia podatnik nie miał żadnego wpływu i nabył nieruchomość niejako przypadkowo, poza swoją wolą w wyniku dziedziczenia ustawowego.

Po drugie, nabycie nieruchomości nastąpiło poza systemem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, nie odliczano podatku naliczonego ani go nie płacono w wyniku zbywania tego gruntu.

Po trzecie, podatnik przez długi okres nie wykonywał żadnych czynności względem otrzymanego gruntu.

Po czwarte, dopiero po upłynięciu długiego okresu od nabycia podatnik przystąpił do podziału gruntu na działki i sprzedaży działek osobom fizycznym celem budowy na nich domów mieszkalnych.

Po piąte, podatnik nie wykonywał nigdy podobnej działalności gospodarczej - sprzedaży gruntów.

Po szóste, sam fakt dokonania podziału nieruchomości miał na celu szybsze sprzedanie nieruchomości, ponieważ sprzedaż jednorazowo całej nieruchomości nie była możliwa ze względu na jej rozmiary.

Z przyczyn powyższych, podatnik nie jest opodatkowany podatkiem od towarów i usług, ponieważ gospodarował w normalny sposób własną nieruchomością prywatną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem, zgodnie z powołanymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Problematyka współwłasności została uregulowana w Księdze Drugiej Tytule I Dziale IV w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zwanej dalej k.c. Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 k.c.).

Jak stanowi art. 196 § 1 k.c., współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu (§ 2 ww. przepisu).

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 k.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy wyjaśnić, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c., stanowi odpłatną dostawę towarów.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców, lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Podkreślić także należy, iż w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu zarobku w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Zatem, dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Jak wskazano wyżej nie zawsze sprzedaż nieruchomości stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Sprzedaż nieruchomości nie stanowi takiej czynności przede wszystkim wówczas, gdy jest ona dokonywana przez podmiot niebędący podatnikiem VAT lub przez podmiot będący, co prawda takim podatnikiem, lecz niedziałającym jako podatnik w odniesieniu do tej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania dostawy nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też dostawa nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej TSUE) w sprawach C-180/10 i C-181/10 Trybunał stwierdził, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość gruntową w wyniku dziedziczenia, w formie poświadczonego aktu dziedziczenia po zmarłej mamie. Następnie jedna z sióstr Wnioskodawczyni dokonała darowizny swojej części po połowie pozostałym siostrom. Po kilku latach od nabycia nieruchomości Strona postanowiła sprzedać grunt, ponieważ nie miała innego pomysłu jak go zagospodarować. W tym celu jako, że nikt nie chciały kupić tego gruntu w całości postanowiła sprzedać go dzieląc go wcześniej na działki.

Nieruchomość, która ma być przedmiotem sprzedaży, była do 2012 r. uprawiana rolniczo. Stanowiła część gospodarstwa rolnego, którego właścicielami byli kolejno babcia i rodzice Wnioskodawczyni. Od 2012 r. po śmierci mamy Wnioskodawczyni, grunt ten przestał być uprawiany, w związku z tym zaczęły porastać na nim chwasty, drzewa i krzewy samosiejki. Nieruchomość nie była nigdy przedmiotem dzierżawy, była uprawiana przez rodzinę Wnioskodawczyni, sadzone na niej było zboże i ziemniaki. Grunt ten nie był nigdy udostępniany odpłatnie osobom trzecim.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność w zakresie wyceny nieruchomości. Strona nigdy nie prowadziła biura pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Zainteresowana wykonuje wyceny nieruchomości od 1998 r. i jej praca nie ma nic wspólnego ze sprzedażą nieruchomości. Od kwietnia bieżącego roku Wnioskodawczyni przechodzi na emeryturę, ma problemy zdrowotne i planuje wkrótce zakończenie swojej działalności zawodowej. Od 1998 r. Strona jest płatnikiem VAT.

Nieruchomość nie jest wykorzystywana do prywatnych celów Wnioskodawczyni, Strona jest jego współwłaścicielem w udziale 1/2. Wnioskodawczyni planuje sprzedaż poszczególnych działek nieuzbrojonych. Doprowadzenie mediów pozostawiam w gestii przyszłych nabywców. Strona nie prowadziła aktywnych działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia a grunt ten jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego, jest przeznaczony częściowo pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną wolnostojącą lub bliźniaczą (M) oraz w części stanowi teren spacerowy bulwarów zielonych (Utb), na których nie można realizować zabudowy. Zgodnie z tym planem minimalna powierzchnia działek pod zabudowę wolnostojącą wynosi 1000 m², a pod zabudowę bliźniaczą 600 m². Działki powstałe w wyniku podziału muszą mieć zapewniony dostęp do drogi publicznej za pomocą drogi wewnętrznej o szerokości 8 m.

W ocenie tut. Organu działania, dotyczące ww. udziału w nieruchomości, będącej przedmiotem wniosku nie wskazują na aktywność Zainteresowanej, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W przedmiotowej sprawie nie wystąpiły przesłanki, które wskazywałyby na działalność zbliżoną do działalności podmiotu zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że nieruchomość nie jest majątkiem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej i jednocześnie Wnioskodawczyni nie prowadził też działań w celu zwiększenia atrakcyjności nieruchomości.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji nie wystąpiły okoliczności wskazane przykładowo w treści powołanych orzeczeń TSUE, gdyż brak jest ciągu zdarzeń przesądzających o uznaniu działań Wnioskodawczyni za prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym zbycie nieruchomości gruntowej niezabudowanej (udziałów), o której mowa w złożonym wniosku nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Działania podejmowane przez Wnioskodawczynię należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Strona dokonując sprzedaży nieruchomości korzystać będzie z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, która nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Końcowo tut. Organ wskazuje, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem przedmiotowa interpretacja rozstrzyga jedynie w zakresie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem Wnioskodawcy. Przedmiotowa interpretacja nie rozstrzyga natomiast w zakresie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem pozostałych współwłaścicieli (siostry Wnioskodawczyni).

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej