Temat interpretacji

Wskazanie, czy sprzedaż przez Wnioskodawcę przejazdów w oparciu o system internetowy X powinna być opodatkowana stawką VAT w wysokości 8%.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2019 r. (data wpływu 30 stycznia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 marca 2019 r. (data wpływu 3 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy sprzedaż przez Wnioskodawcę przejazdów w oparciu o system internetowy X powinna być opodatkowana stawką VAT w wysokości 8% jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy sprzedaż przez Wnioskodawcę przejazdów w oparciu o system internetowy X powinna być opodatkowana stawką VAT w wysokości 8%. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 3 kwietnia 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej również: Zainteresowany) prowadzi system internetowy X za pośrednictwem którego oferuje zakup kolejowych przejazdów pasażerskich pomiędzy miastami na terytorium Polski. Zainteresowany oferuje te przejazdy w oparciu o wcześniejszy zakup u przewoźnika kolejowego okresowego biletu na okaziciela, który uprawnia do nielimitowanej liczby przejazdów pasażerskich. Kupujący przejazd za pośrednictwem systemu internetowego X dokonuje wyboru trasy, terminu i godziny odjazdu wybranego kursu. Po zapłacie ceny na rzecz Wnioskodawcy, przekazuje on kupującemu dokument uprawniający do przejazdu przed odjazdem pociągu. Zgodnie z regulaminem systemu internetowego X warunkiem skutecznego nabycia przejazdu jest akceptacja regulaminu systemu internetowego X oraz regulaminu przewoźnika kolejowego. Z regulaminu systemu internetowego X wynika, że wszelkie reklamacje oraz roszczenia reklamacyjne mogą być kierowane przez kupującego jedynie do Zainteresowanego. W sprawach nieuregulowanych w regulaminie systemu internetowego X zastosowanie mają przepisy Kodeksu Cywilnego, ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe oraz regulaminy przewozu przewoźnika kolejowego.

Wniosek uzupełniono w dniu 3 kwietnia 2019 r. o poniższe informacje będące doprecyzowaniem opisu sprawy:

1. Wynagrodzenie Wnioskodawcy pochodzi z marży zawartej w cenie przejazdu. Oferowana usługa powstała w oparciu o hurtowy zakup usługi transportu kolejowego, a następnie odsprzedaż z marżą.
2. Usługą główną świadczoną przez Wnioskodawcę jest usługa transportu kolejowego pasażerskiego międzymiastowego.
3. Symbolem PKWiU dla usługi głównej jest symbol 49.10.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę przejazdów w oparciu o system internetowy X powinna być opodatkowana stawką VAT w wysokości 8%?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przejazdów w oparciu o system internetowy X powinna być opodatkowana stawką VAT w wysokości 8%.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei na mocy art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ww. ustawy.

Aby dokonać prawidłowej kwalifikacji na gruncie VAT określonego świadczenia należy zbadać jego charakter. Kupujący za pośrednictwem systemu internetowego X nabywa usługę, która obejmuje przewóz pasażerski koleją pomiędzy miastami na terytorium Polski w terminie wybranym przez kupującego. Niewątpliwie więc treścią ekonomiczną jest transport kolejowy pasażerski międzymiastowy, który korzysta z preferencyjnej stawki VAT w wysokości 8% na podstawie 41 ust. 2 oraz poz. 154 załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Bez znaczenia jest fakt, że Wnioskodawca samodzielnie nie dysponuje infrastrukturą kolejową oraz taborem pasażerskim i w celu wyświadczenia usługi transportu pasażerskiego nabywa ją uprzednio od przewoźnika kolejowego. Powszechnym w obrocie gospodarczym jest korzystanie z podwykonawców i nie jest kwestionowane, że to podmiot, który ostatecznie organizuje wszystkie elementy składające się na daną usługę jest usługodawcą, a nie podwykonawcy. Należy wskazać, że to Wnioskodawca zawiera umowę z kupującym i to on odpowiada za jej prawidłowy przebieg. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza również to, że wszelkie reklamacje związane z usługą zakupioną przez system internetowy X mogą być kierowane i rozpatrywane jedynie przez Wnioskodawcę, co dowodzi, że to Wnioskodawca jest usługodawcą i podmiotem prawnie odpowiedzialnym za świadczenie usług transportu kolejowego pasażerskiego międzymiastowego wobec kupującego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że dla określania stawki podatku dla sprzedaży przejazdów kolejowych w oparciu o system internetowy, istotne jest prawidłowe zaklasyfikowanie tych czynności wg symbolu PKWiU. Tym samym, wydając przedmiotową interpretację organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. na podanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji wykonywanych czynności.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) dalej: PKWiU, zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczaniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Tut. Organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowanie PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę w opisie sprawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne (art. 5a ustawy).

Przez towary, stosownie do zapisu art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Sprzedażą zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jak wynika z zapisu art. 7 ust. 1 powołanej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Z kolei, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymywania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi (art. 8 ust. 2a ustawy).

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) dana usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane, niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Zgodnie z wyżej wskazanymi regulacjami, usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

A zatem przez świadczenie rozumieć należy, każde działanie czy zaniechanie, każde zachowanie związane z działaniem jak i zaniechaniem. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Jeśli zatem mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie VAT stanowi ono albo usługę albo dostawę. Inną kwestią jest faktyczne opodatkowanie tego świadczenia, co jest uzależnione od wielu czynników m.in. od odpłatności czy zrównania z nią, itp. Istotne zatem dla potrzeb objęcia obowiązkiem podatkowym w podatku od towarów i usług jest wykazanie, że mamy do czynienia ze świadczeniem i to usługi.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Zatem, kwota należna z tytułu sprzedaży (zapłata) to kwota, która obejmuje całość należnego świadczenia. Oznacza to, że kwotą należną jest wartość wszelkich świadczeń, których ma prawo domagać się sprzedawca (usługodawca) lub które otrzymał z tytułu wykonywania określonych czynności podlegających opodatkowaniu.

Powyższy przepis wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub ze świadczeniem usług, które zwiększają zapłatę z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Ponadto, zgodnie z art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie, w świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7% z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Z kolei w myśl art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Przy czym, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8% (art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy).

Ustawodawca przewidział obniżone stawki oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów i świadczenia niektórych usług oraz określił warunki stosowania obniżonych stawek i zwolnień. Należy przy tym mieć na względzie, że zastosowanie obniżonej stawki lub zwolnienia od podatku jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

W załączniku nr 3 do ustawy stanowiącym Wykaz towarów i usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 8% pod pozycjami 154, 155 i 157 wskazano:

• poz. 154 Transport kolejowy pasażerski międzymiastowy PKWiU 49.10;
• poz. 155 Transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski PKWiU 49.31;
• poz. 157 Pozostały transport lądowy pasażerski, gdzie indziej niesklasyfikowany PKWiU 49.39.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi system internetowy za pośrednictwem którego oferuje zakup kolejowych przejazdów pasażerskich pomiędzy miastami na terytorium Polski. Zainteresowany oferuje te przejazdy w oparciu o wcześniejszy zakup u przewoźnika kolejowego okresowego biletu na okaziciela, który uprawnia do nielimitowanej liczby przejazdów pasażerskich. Kupujący przejazd za pośrednictwem systemu internetowego dokonuje wyboru trasy, terminu i godziny odjazdu wybranego kursu. Po zapłacie ceny na rzecz Wnioskodawcy, przekazuje on kupującemu dokument uprawniający do przejazdu przed odjazdem pociągu. Zgodnie z regulaminem systemu internetowego prowadzonego przez Zainteresowanego warunkiem skutecznego nabycia przejazdu jest akceptacja regulaminu systemu internetowego oraz regulaminu przewoźnika kolejowego. Z regulaminu ww. systemu internetowego wynika, że wszelkie reklamacje oraz roszczenia reklamacyjne mogą być kierowane przez kupującego jedynie do Wnioskodawcy.

Wynagrodzenie Zainteresowanego pochodzi z marży zawartej w cenie przejazdu. Oferowana usługa powstała w oparciu o hurtowy zakup usługi transportu kolejowego, a następnie odsprzedaż z marżą.

Usługą główną świadczoną przez Wnioskodawcę jest usługa transportu kolejowego pasażerskiego międzymiastowego.

Symbolem PKWiU dla usługi głównej jest symbol 49.10.

W związku z powyższym wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą stawki dla sprzedaży biletów na przejazdy kolejowe w oparciu o system internetowy.

W tym miejscu należy zauważyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jak odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Kwestia kompleksowości usług była niejednokrotnie rozstrzygana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który wypowiedział się w tym zakresie m.in. w sprawach C-349/96 CPP, C-41/04 Levob oraz C-111/05 Aktiebolaget NN.

Na tle dotychczasowego dorobku orzeczniczego TSUE sformułowane zostały kryteria przesądzające o tym, kiedy występuje świadczenie złożone. Ma ono miejsce w sytuacji, gdy świadczenie pomocnicze nie stanowi celu samego w sobie, lecz stanowi środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z usługi podstawowej, a poszczególne czynności są ze sobą tak ściśle związane, że ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi złożonej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez usługi pomocniczej usługi głównej.

Analiza przedstawionego opisu sprawy prowadzi do wniosku, że mamy do czynienia z tzw. świadczeniem złożonym wykonywanym na rzecz nabywcy biletu kolejowego. Usługą główną jest usługa transportu kolejowego (kolejowych przejazdów pasażerskich na terytorium Polski), natomiast usługę wystawienia biletu, tj. odsprzedaży biletów wraz z marżą, nabytych przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własną rzecz (odsprzedaż) należy uznać za czynność pomocniczą do usługi głównej. Klienci nabywając od Zainteresowanego usługę sprzedaży biletu na przejazd kolejowy za pośrednictwem systemu internetowego (stanowiącą usługę pomocniczą) mają na celu przede wszystkim nabycie usługi transportu kolejowego pasażerskiego międzymiastowego. Co istotne, to nabycie usługi wystawienia biletu od Wnioskodawcy warunkuje prawo do skorzystania z samej usługi transportowej świadczonej przez przewoźnika. Zatem usługa pomocnicza w postaci usługi sprzedaży biletu na przejazd kolejowy jest w sposób nierozerwalny powiązana z usługą główną w postaci usługi transportu kolejowego, tj. warunkuje realizację tej usługi głównej.

Zatem, usługa dodatkowa, za którą pobierana jest marża, podlega opodatkowaniu na takich samych zasadach jak usługa główna, tj. usługa transportu kolejowego pasażerskiego, w przypadku odsprzedaży biletów nabytych w tym celu przez Wnioskodawcę. Oznacza to, że pobierając od klienta ww. marżę Wnioskodawca powinien stosować stawkę podatku właściwą dla usług transportu kolejowego pasażerskiego międzymiastowego.

W tym miejscu należy wskazać, że pobierana od klienta marża (zawarta w cenie przejazdu), która stanowi dla Wnioskodawcy wynagrodzenie jest nierozłącznym elementem tej usługi. Zatem, zapłatę za wykonaną usługę stanowi zarówno cena samego biletu okresowego, jak i wynagrodzenie za czynności dodatkowe, tj. w analizowanym przypadku marża stanowiąca przychód Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z wyżej powołanym art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje również koszt dodatkowy pobierany przez usługodawcę od usługobiorcy czyli w analizowanym przypadku marżę pobieraną przez Wnioskodawcę przy sprzedaży przejazdów (biletów okresowych).

Zatem, usługa dodatkowa sprzedaży usług transportu kolejowego (biletów okresowych na przejazdy kolejowe międzymiastowe) nabytych w tym celu przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własną rzecz (odsprzedaż), podlega opodatkowaniu na takich samych zasadach jak usługa główna świadczona przez Zainteresowanego, tj. usługa transportu kolejowego pasażerskiego międzymiastowego, zaklasyfikowana przez Wnioskodawcę pod symbolem PKWiU 49.10.

Jak wynika z wyżej powołanego art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Przy czym, w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%. Jak wskazał Zainteresowany, Usługą główną świadczoną przez Wnioskodawcę jest usługa transportu kolejowego pasażerskiego międzymiastowego oraz, że Symbolem PKWiU dla usługi głównej jest symbol 49.10. W załączniku nr 3 do ustawy stanowiącym Wykaz towarów i usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 8% w poz. 154 wymieniono Transport kolejowy pasażerski międzymiastowy PKWiU 49.10, tj. usługi świadczone przez Wnioskodawcę.

Biorąc pod uwagę powyższą analizę, stwierdzić należy, że usługi krajowego kolejowego transportu pasażerskiego świadczone przez Zainteresowanego zaklasyfikowane do grupowania PKWiU 49.10 korzystają z opodatkowania obniżoną stawką podatku w wysokości 8% na podstawie załącznika nr 3 do ustawy, poz. 154, w związku z art. 41 ust. 2 w powiązaniu z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy oraz w konsekwencji pobierana przez Wnioskodawcę marża zawarta w cenie biletów za przejazd, będąca integralną częścią składową usługi transportu kolejowego pasażerskiego międzymiastowego, również korzysta z opodatkowania obniżoną stawką podatku VAT.

Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawcę przejazdów w oparciu o system internetowy X powinna być opodatkowana obniżoną stawką podatku w wysokości 8%, zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy oraz poz. 154 załącznika nr 3 do ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Zainteresowanego należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na informacji, że usługą główną świadczoną przez Wnioskodawcę jest usługa transportu kolejowego pasażerskiego międzymiastowego oznaczona symbolem PKWiU 49.10. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej