Temat interpretacji

W zakresie braku opodatkowania planowanej dostawy domu jednorodzinnego.

INTERPETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2019 r. (data wpływu 29 stycznia 2019 r.), uzupełnionym w dniach 29 marca i 5 kwietnia 2019 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania planowanej dostawy domu jednorodzinnego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 29 marca i 5 kwietnia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania planowanej dostawy domu jednorodzinnego.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W latach 1991-2015 prowadził Pan jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług informatycznych. W latach 1997-2004 działalność obejmowała również budowę i sprzedaż jednorodzinnych budynków mieszkalnych. Od 2005 roku nie prowadził Pan już działalności w zakresie budowy i sprzedaży jednorodzinnych budynków mieszkalnych.

W 1999 r. nabył Pan w ramach prowadzonej działalności nieruchomość gruntową niezabudowaną z zamiarem wybudowania na niej domów jednorodzinnych na sprzedaż, którą następnie w ramach prowadzonej działalności w 2002 r. podzielił Pan na mniejsze: siedem nieruchomości gruntowych niezabudowanych, budowlanych (w tym nieruchomość gruntowa zwana dalej Działką X) z zamiarem budowy na nich domów jednorodzinnych i dwie dodatkowe, przez które miał przebiegać dojazd do pozostałych wydzielonych nieruchomości gruntowych (nieruchomości dojazdowe).

W 2004 r. zbył Pan w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jedną z wydzielonych nieruchomości, na której w ramach działalności wybudował dom jednorodzinny. Zbył Pan również udział w nieruchomościach dojazdowych.

W 2007 roku przekazał Pan z działalności gospodarczej pozostałe, niesprzedane, wydzielone nieruchomości oraz udziały w nieruchomościach dojazdowych na swoje cele osobiste. Od 2016 roku zawiesił Pan prowadzoną działalność gospodarczą, natomiast z dniem 31 grudnia 2017 r. została ona zlikwidowana. Podjął Pan decyzję o sprzedaży wszystkich tych posiadanych nieruchomości, które wcześniej wycofał Pan z działalności gospodarczej, z wyjątkiem nieruchomości gruntowej budowlanej składającej się z jednej działki - Działka X. Pozostawienie tej działki jako składnika Pana majątku miało na celu wybudowanie na niej domu w celu zaspokojenia Pana potrzeb mieszkaniowych. Sprzedaż wycofanych z działalności gospodarczej nieruchomości realizuje Pan w ramach zarządu majątkiem prywatnym, a więc nie działając, jako podatnik podatku od wartości dodanej (VAT). Prawidłowość takiego postępowania w zakresie VAT została potwierdzona przez Ministerstwo Finansów wydaną na Pana wniosek interpretacją indywidualną prawa podatkowego ().

W 2011 roku stał się Pan na mocy porozumień rozwodowych właścicielem nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym (Dom A), w którym mieszkał. Na początku 2016 roku jednak sprzedał Pan Dom A, która to sprzedaż była, co do zasady, opodatkowana na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż sprzedaż była dokonana w okresie 5 lat od końca roku, w którym została nabyta, jednak wyraził Pan chęć skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131, czyli wyraził Pan chęć przeznaczenia środków pochodzących ze sprzedaży Domu A na własne cele mieszkaniowe w ciągu maksymalnie 2 lat licząc od końca roku, w którym sprzedaż Domu A nastąpiła. W kwietniu 2016 roku za część środków pieniężnych uzyskanych ze sprzedaży Domu A zakupił Pan mieszkanie, w którym zamieszkał, natomiast docelowo chciał Pan na Działce X (wcześniej w 2007 roku wycofanej z działalności gospodarczej) wybudować, wykorzystując do tego również część środków pieniężnych pochodzących ze sprzedaży Domu A, swój nowy dom (Dom X). W grudniu 2018 roku formalnie zakończył Pan budowę Domu X i w nim zamieszkał. W ten sposób część środków pieniężnych ze sprzedaży Domu A wykorzystał Pan do zapewnienia swoich celów mieszkaniowych (finansując między innymi część kosztów budowy Domu X). Zdarzenie przyszłe polega na ewentualnej sprzedaży nieruchomości w postaci Domu X. Dokonywał Pan jeszcze (poza opisanymi powyżej) następujących sprzedaży nieruchomości:

• w 1999 roku sprzedał Pan swoje prywatne mieszkanie w K. w ramach zarządu majątkiem prywatnym;
• w 2010 roku sprzedał Pan swoje prywatne mieszkanie w górskiej miejscowości w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W 2010 roku zakupił Pan mieszkanie w K., w którym zamierzał zamieszkać po rozwodzie. Wraz z żoną w 2011 roku uzgodnił zamianę mieszkania będącego jego wyłączną własnością na nieruchomość zabudowaną Domem A będącą wyłączną własnością Pana żony i m.in. na tą okoliczność sporządzili umowę porozumienia rozwodowego, skutkiem którego był akt notarialny zamiany lokalu mieszkalnego na nieruchomość zabudowaną Domem A.

Stał się Pan wyłącznym właścicielem nieruchomości zabudowanej Domem A w drodze zamiany wspomnianego mieszkania na nieruchomość zabudowaną Domem A na podstawie notarialnej umowy zamiany zawartej w 2011 roku.

Bezpośrednio przed zawarciem porozumienia rozwodowego i umowy zamiany zawartej w formie aktu notarialnego nie był Pan współwłaścicielem nieruchomości zabudowanej Domem A. Nieruchomość zabudowana Domem A stanowiła majątek osobisty wyłącznie Pana żony, między Panem, a jego żoną istniał ustrój rozdzielności majątkowej.

Historycznie natomiast nieruchomość gruntowa, na której potem został wybudowany Dom A stanowiła majątek objęty wspólnością ustawową małżeńską Pana i jego żony (nabycie nastąpiło na podstawie notarialnej umowy sprzedaży w dokładnej dacie 27 lutego 1998 r.), z kolei w dniu 17 maja 2001 r. małżonkowie zawarli umowę rozdzielności majątkowej oraz umowę podziału majątku dorobkowego, na mocy której 100% własności nieruchomości zabudowanej Domem A przypadła ówczesnej Pana żonie. Zamiana doprowadziła do tego, że jedynym właścicielem nieruchomości zabudowanej Domem A stał się Pan.

Adres nieruchomości zabudowanej Domem A: ul. S. . Z.

Odpłatne zbycie nieruchomości zabudowanej Domem A nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nieruchomość stanowiła majątek prywatny Pana, a jej zbycie nastąpiło w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Posiada Pan wyłączne prawo własności Działki X. Działka X nie jest przedmiotem użytkowania wieczystego.

Budynek (Dom X) jest budynkiem będącym składową gruntu w świetle przepisów prawa cywilnego. Adres nieruchomości zabudowanej Domem X: ul. N. W. 4, K.

Dom X był budowany przez Pana w celu zamieszkania w nim. Po wybudowaniu w grudniu 2018 roku przeprowadził się Pan i od tego czasu mieszka w nim realizując w ten sposób własne cele mieszkaniowe.

Nie jest Pan w stanie dokładnie określić planowanego terminu zbycia nieruchomości (Działki X) zabudowanej budynkiem mieszkalnym (Domem X). Może określić, że planowane zbycie może nastąpić już w maju 2019 roku, zaznaczając, że może ono nastąpić również w okresie późniejszym.

Odpłatne zbycie nieruchomości X zabudowanej Domem X nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nieruchomość stanowi Pana majątek prywatny, a jej zbycie nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży Domu X (nieruchomość wycofana wcześniej z działalności gospodarczej, na której wybudowany jest dom jednorodzinny z przeznaczeniem na własne cele mieszkaniowe) wraz z udziałem w działkach dojazdowych nie stanie się Pan podatnikiem podatku od wartości dodanej VAT z tytułu tej sprzedaży i czy sprzedaż ta nie jest opodatkowana podatkiem od wartości dodanej VAT ?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbywając nieruchomość zabudowaną Domem X nie działa w charakterze podatnika VAT, gdyż decydujące znaczenie ma stopień aktywności zbywcy w zakresie obrotu nieruchomościami, który dowodzi, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Działania na poszczególnych etapach aktywności sprzedającego należy przy tym uwzględnić w ich całokształcie, a nie wyłącznie osobno. Istotne są przede wszystkim te elementy, które łączą się z nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym, tj. czy podatnik zbywa jedne nieruchomości i kupuje inne w celu osiągnięcia zysku, czy też pobierania stałych dochodów z ich utrzymania, tj. czy działa w sposób profesjonalny i nastawiony na zysk na rynku nieruchomości. Na pewno za taką działalność nie można uznać Pana aktywności, która zmierzała tylko i wyłącznie do zbywania posiadanego majątku prywatnego w ramach zarządzania majątkiem prywatnym lub nabywaniem nieruchomości na cele mieszkaniowe lub w przeszłości rekreacyjne (2007 rok). Wszystkie powyższe okoliczności odnosiły się do zarządzania majątkiem osobistym i w żadnym momencie nie były nastawione na osiągnięcie zysku. Zarówno krajowe, jak i unijne orzecznictwo wypracowało pewne kryteria pomagające ocenić, kiedy zbywca nieruchomości występuje w roli podatnika VAT, a kiedy jedynie zarządza własnym majątkiem. Wskazano je m. in. w wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. (C-180/10 i C-181/10) oraz w wyrokach NSA: z dnia 18 października 2011 r. (I FSK 1536710) i z dnia 1 czerwca 2017 r. (I FSK 451/17). Z tych rozstrzygnięć wynika między innymi, że działalność podatnika na rynku nieruchomości można uznać za podlegającą ustawie o VAT wtedy, gdy między innymi cały czas ponosi on nakłady na posiadane nieruchomości w celu zwiększenia ich wartości i jednocześnie z nich korzysta na cele osobiste, podejmuje szeroko zakrojone działania marketingowe w celu ich sprzedaży, bądź komercjalizacji w celu czerpania stałych dochodów (przytoczone rozstrzygnięcia zauważają, że zwykłe typowe ogłoszenia o sprzedaży posiadanych nieruchomości nie stanowią działalności marketingowej, która mogłaby wskazywać na profesjonalną, zawodową działalności na rynku nieruchomości). Wykonywanie zatem czynności wynikających ze zwykłego prawa własności nie jest działaniem jako podatnik VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary jak wynika z art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, oprócz tego, że jest wymieniona w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu musi być również wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - na podstawie ust. 2 ww. artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy stanowią odzwierciedlenie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W art. 12 ust. 1 lit. b) Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług jest każda osoba, która dokonuje czynności podlegające opodatkowaniu, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców lub/i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem i działalnością rolniczą lub wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Należy wskazać, że pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług jednakże zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Z powołanego wyroku wynika, że Majątek prywatny to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego prowadzi do stwierdzenia, że z treści wniosku nie wynika, aby wybudowanie domu jednorodzinnego miało charakter inwestycyjny chrakteryzujący profesjonalne podmioty zajmujące się obrotem nieruchomościami. Dom został wybudowany w okresie, kiedy Pan już nie prowadził od kilkunastu lat (od 2005 r.) działalności w zakresie budowy i sprzedaży jednorodzinnych budynków mieszkalnych a prowadził jedynie działalność w zakresie usług informatycznych, która od 2016 r. została zawieszona a następnie uległa likwidacji. Zatem mając na uwadze treść powołanych przepisów trudno uznać Pana w takich okolicznościach za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu planowanego zbycia domu jednorodzinnego. Skoro wybudowanie domu miało na celu zaspokojenie Pana potrzeb mieszkaniowych i zamieszkał Pan w nim (jak wskazano we wniosku) należy stwierdzić, że dokonując sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, będzie korzystał Pan z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Zatem planowana ww. czynność sprzedaży będzie stanowić działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania. W konsekwencji czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego, stanowisko Pana należało uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowiecka 10, 45-372 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej