Temat interpretacji

W zakresie zwolnienia od podatku VAT wzajemnych rozliczeń pomiędzy oddziałami Stowarzyszenia.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 7 września 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 636/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 6 grudnia 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2017 r. (data wpływu 5 stycznia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 lutego 2017 r. (data wpływu 23 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT wzajemnych rozliczeń pomiędzy oddziałami Stowarzyszenia jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT wzajemnych rozliczeń pomiędzy oddziałami Stowarzyszenia.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 lutego 2017 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 15 marca 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: 1061-IPTPP2.4512.13.2017.2.IR, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy co do zwolnienia od podatku VAT wzajemnych rozliczeń pomiędzy oddziałami Stowarzyszenia.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 15 marca 2017 r. znak: 1061-IPTPP2.4512.13.2017.2.IR wniósł pismem z dnia 3 kwietnia 2017 r. (data wpływu 4 kwietnia 2017 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej pismem z dnia 24 kwietnia 2017 r. znak: 1061-IPTPP2.4512.13.2017.4.WL stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 15 marca 2017 r. znak: 1061-IPTPP2.4512.13.2017.2.IR złożył skargę z dnia 10 maja 2017 r. (data wpływu 23 maja 2017 r.). Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, wyrokiem z 7 września 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 636/17, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 15 marca 2017 r. znak: 1061-IPTPP2.4512.13.2017.2.IR wskazując, iż z analizy przepisów ustawy o stowarzyszeniach organ interpretacyjny nie mógł wyciągnąć wniosków co do braku przez wnioskodawcę cech trwałości, transparentności oraz samodzielności, w sytuacji gdy w opisie stanu faktycznego wnioskodawca wskazał, że jest wpisany do KRS, posiada osobowość prawną, posiada numer NIP, prowadzi działalność gospodarczą i działalność statutową na podstawie statutu Stowarzyszenia , samodzielnie rozlicza się z właściwym urzędem skarbowym z podatku od osób prawnych i VAT.

W dniu 6 grudnia 2017 r. wpłynął do tut. Organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 7 września 2017 r. wraz z aktami sprawy.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie zwolnienia od podatku VAT wzajemnych rozliczeń pomiędzy oddziałami Stowarzyszenia wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Stowarzyszenie Oddział (Wnioskodawca) jest organizacją pozarządową o charakterze naukowo-technicznym stanowiącą dobrowolne zrzeszenie inżynierów i techników z dziedziny elektryki oraz zawodów pokrewnych, działające na podstawie Statutu . Jest wpisane do KRS pod numerem (Rejestr Stowarzyszeń oraz Rejestr Przedsiębiorców).

Wnioskodawca posiada osobowość prawną i jest jednym z 51 oddziałów Stowarzyszenia . Cele S są następujące:

1. propagowanie społecznie użytecznego wykorzystywania elektryki dla wspomagania rozwoju gospodarczego kraju,
2. inicjowanie i popieranie twórczości naukowej i technicznej we wszystkich dziedzinach elektryki i dziedzinach pokrewnych, popularyzowanie elektryki, jej historii i twórców - szczególnie polskich,
3. działanie na rzecz gospodarki energetycznej w zakresie wytwarzania, przetwarzania, przesyłania, dystrybucji i użytkowania paliw i energii we wszystkich postaciach oraz eksploatacji urządzeń, instalacji i sieci,
4. działanie na rzecz rozwoju systemów informatycznych i telekomunikacyjnych oraz społeczeństwa informacyjnego,
5. oddziaływanie na jakość wyrobów, materiałów i usług elektrycznych oraz upowszechnianie i ochrona praw konsumentów; popularyzacja bezpiecznego i racjonalnego użytkowania wyrobów elektrycznych oraz energii elektrycznej,
6. doskonalenie kwalifikacji zawodowych oraz kształtowanie etyki zawodowej elektryków,
7. krzewienie w społeczeństwie kultury technicznej i ekologicznej, ochrony dziedzictwa przyrodniczego i poszanowania energii,
8. integrowanie środowiska i tworzenie przyjacielskich więzi członków,
9. rozwijanie kontaktów i współpracy między społeczeństwami, w tym z międzynarodowymi i zagranicznymi organizacjami elektryków,
10. ochrona zawodu i interesów członków S.

Stowarzyszenie , posiada jednostki terenowe w postaci 51 oddziałów na terenie całej Polski, z czego 11 oddziałów na mocy ustawy Prawo o stowarzyszeniach oraz Statutu S posiada odrębną od S osobowość prawną, pozostałe zaś takiej osobowości prawnej nie posiadają. Od 1 maja 2004 r. oddziały bez osobowości prawnej przestały być odrębnymi podatnikami w zakresie podatku VAT, a prawa i obowiązki z tym związane realizuje Stowarzyszenie jako osoba prawna będąca czynnym podatnikiem podatku VAT na podstawie art. 160 ust. 3 ustawy o VAT.

Oddziały terenowe S (11 oddziałów) posiadające osobowość prawną, działają na podstawie jednego Statutu S, ale posiadają odrębne rejestracje w KRS, odrębne numery NIP, samodzielnie rozliczają się z właściwymi według siedziby oddziału Urzędami Skarbowymi z podatków: od osób prawnych oraz VAT.

Oddziały S, zgodnie ze Statutem S, prowadzą działalność gospodarczą oraz statutową, w ramach której organizowane są m.in. Rady Prezesów S, w których udział biorą Prezesi wszystkich oddziałów S, a oddział organizujący wspólne ogólnokrajowe narady czy zjazdy swoich członków występuje jedynie do pozostałych oddziałów S o zwrot poniesionych kosztów wspólnych spotkań. Organizacja tych spotkań nie jest przedmiotem działalności gospodarczej oddziałów S... Jest to działalność statutowa, a usługa świadczona jest na rzecz swoich członków.

Nadto Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Usługa świadczona przez Wnioskodawcę, polega na organizacji zebrania Rady Prezesów S, organu statutowego S czyli zebrania Prezesów oddziałów S z całej Polski. Klasyfikacja statystyczna usługi objętej zakresem zadanego we wniosku pytania zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) z 2008 roku - 94.12Z. Działalność członków Stowarzyszenia, na rzecz których Stowarzyszenie Oddział świadczy usługę, jest zwolniona od podatku. Usługa świadczona przez Wnioskodawcę jest niezbędna do wykonywania przez członków Stowarzyszenia działalności zwolnionej lub wyłączonej z podatku. Wymóg odbywania zebrań Rady Prezesów reguluje § 22 Statutu S. Stowarzyszenie Oddział świadczy usługę objętą zakresem zadanego we wniosku pytania wyłącznie na rzecz swoich członków. Świadcząc ww. usługę Wnioskodawca występuje do swoich członków o zwrot kosztów do wysokości kwoty, indywidualnego udziału przypadającego na każdego z członków w ogólnych wydatkach poniesionych przez Stowarzyszenie Oddział .

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy do wzajemnych rozliczeń transakcji dokonywanych na rzecz swoich członków, w ramach działalności statutowej pomiędzy oddziałami posiadającymi osobowość prawną, a oddziałami bez osobowości prawnej tego samego zarejestrowanego Stowarzyszenia można stosować zwolnienie zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo przy rozliczaniu transakcji związanych z organizacją Rady Prezesów S czy innych narad i zjazdów swoich członków, przy organizacji których występuje jedynie do pozostałych oddziałów S o zwrot poniesionych kosztów wspólnych spotkań, do zastosowania zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W ocenie Wnioskodawcy, jak wyjaśniło Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na interpretację poselską (nr 20657/11) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 31 ustawy VAT, zwolnienie dotyczy usług wykonywanych przez organizacje nienastawione na osiąganie zysku, powołane do realizacji celów m.in. o charakterze politycznym, związkowym, religijnym, filantropijnym lub obywatelskim w zakresie zbiorowego interesu swoich członków. Przedmiotem tego zwolnienia jest faktyczne wyłączenie ze wspólnego systemu VAT czynności wykonywanych przez różnego rodzaju stowarzyszenia i podobne organizacje wyłącznie na rzecz swoich członków w warunkach, które wykluczą konkurencję tych czynności z usługami świadczonymi w ramach działalności gospodarczej przez innych podatników.

Podobnie w przypadku czynności przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy o VAT zwolnienie dotyczy wyłącznie usług świadczonych na rzecz jej członków, które są bezpośrednio niezbędne do wykonywania przez nich działalności zwolnionej lub wyłączonej z podatku, o ile nie spowoduje to naruszenia warunków konkurencji.

Podatnicy, których działalność jest objęta zwolnieniem na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 21 i 31 ustawy o VAT, mogą równocześnie prowadzić działalność w formie świadczenia na rzecz osób trzecich. Jak podkreśliło Ministerstwo Finansów, w tym przypadku usługi te będą opodatkowane na zasadach ogólnych.

W ocenie Ministerstwa Finansów uregulowania te nie są sprzeczne z ustawą o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie i nie stanowią przeszkody w realizacji przez organizacje pozarządowe zapisanego w ustawie obowiązku świadczenia usług nie tylko na rzecz jej członków.

Oddział S organizujący wspólne ogólnokrajowe narady czy zjazdy swoich członków występuje jednymi do pozostałych oddziałów S o zwrot poniesionych kosztów wspólnych spotkań, organizowanych na rzecz swoich członków, do wysokości kwoty indywidualnego udziału przypadającego na każdego z nich w ogólnych wydatkach.

Jak zauważył Trybunał Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-407/07 wielokrotnie przytaczanego przez sądy: zwolnienia powinny być interpretowane w sposób ścisły, jednakże nie powinna być wykładnia na tyle ścisła, aby pozbawiała te przepisy skuteczności Trybunał zauważył, że gdy świadczenie następuje na rzecz jednego członka lub kilku członków niezależnej grupy, koszt tych świadczeń pozostaje wspólnym wydatkiem tej grupy, która została powołana w tym celu, przy czym metody rachunkowości analitycznej pozwalają na identyfikację wydatków związanych z każdą usługą uwzględnioną indywidualnie. Te świadczenia mieszczą się w celach, do których rzeczone niezależne grupy zostały powołane i są, zatem oferowane zgodnie z tymi celami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania interpretacji 1061-IPTPP2.4512.13.2017.2.IR z dnia 15 marca 2017 r., bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi sygn. akt I SA/Łd 636/17.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. Nr 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołany wyżej przepis wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Należy jednak zauważyć, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Tak więc, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, czy też świadczenie usług w rozumieniu art. 8 tej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT jest organizacją pozarządową o charakterze naukowo-technicznym stanowiącą dobrowolne zrzeszenie inżynierów i techników z dziedziny elektryki oraz zawodów pokrewnych, działające na podstawie Statutu S. Wnioskodawca jest wpisany do KRS, posiada osobowość prawną i jest jednym z oddziałów Stowarzyszenia . Stowarzyszenie , posiada jednostki terenowe w postaci 51 oddziałów na terenie całej Polski, z czego 11 oddziałów na mocy ustawy Prawo o stowarzyszeniach oraz Statutu S posiada odrębną od S osobowość prawną, pozostałe zaś takiej osobowości prawnej nie posiadają. Oddziały terenowe S (11 oddziałów) posiadające osobowość prawną, działają na podstawie jednego Statutu S, ale posiadają odrębne rejestracje w KRS, odrębne numery NIP, samodzielnie rozliczają się z właściwymi według siedziby oddziału Urzędami Skarbowymi z podatków. Oddziały S, zgodnie ze Statutem S, prowadzą działalność gospodarczą oraz statutową, w ramach której organizowane są Rady Prezesów S, w których udział biorą Prezesi wszystkich oddziałów S, a oddział organizujący wspólne ogólnokrajowe narady czy zjazdy swoich członków występuje jedynie do pozostałych oddziałów S o zwrot poniesionych kosztów wspólnych spotkań. Usługa świadczona przez Wnioskodawcę, polega na organizacji zebrania Rady Prezesów S, organu statutowego S czyli zebrania Prezesów oddziałów S z całej Polski. Działalność członków Stowarzyszenia, na rzecz których Wnioskodawca świadczy usługę, jest zwolniona od podatku. Usługa świadczona przez Wnioskodawcę jest niezbędna do wykonywania przez członków Stowarzyszenia działalności zwolnionej lub wyłączonej z podatku. Wnioskodawca świadczy ww. usługę wyłącznie na rzecz swoich członków. Świadcząc ww. usługę Wnioskodawca występuje do swoich członków o zwrot kosztów do wysokości kwoty, indywidualnego udziału przypadającego na każdego z członków w ogólnych wydatkach poniesionych przez Stowarzyszenie.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, iż stawka podatku, jak wynika z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednak stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku. Zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez niezależne grupy osób, na rzecz swoich członków, których działalność jest zwolniona od podatku lub w zakresie której członkowie ci nie są uznawani za podatników, w celu świadczenia swoim członkom usług bezpośrednio niezbędnych do wykonywania tej działalności zwolnionej lub wyłączonej od podatku, w przypadku gdy grupy te ograniczają się do żądania od swoich członków zwrotu kosztów do wysokości kwoty indywidualnego udziału przypadającego na każdego z nich w ogólnych wydatkach tych grup, poniesionych we wspólnym interesie, jeżeli zwolnienie nie spowoduje naruszenia warunków konkurencji.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że zwolnieniu podlegają tylko takie usługi, gdy jednocześnie spełnione są następujące przesłanki:

• są świadczone przez niezależne grupy osób,

• grupa taka świadczy je na rzecz swoich członków,

• działalność członków grupy jest zwolniona z podatku lub w zakresie tej działalności członkowie ci nie są uznawani za podatników,

• działania niezależnej grupy są prowadzone w celu świadczenia swoim członkom usług bezpośrednio niezbędnych do wykonywania tej działalności zwolnionej lub wyłączonej od podatku,

• grupy te ograniczają się do żądania od swoich członków zwrotu kosztów do wysokości kwoty indywidualnego udziału przypadającego na każdego z nich w ogólnych wydatkach tych grup, poniesionych we wspólnym interesie,

• zwolnienie nie spowoduje naruszenia warunków konkurencji.

Należy wskazać, że jedynie kumulatywne spełnienie ww. warunków uprawnia do zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy.

Wprowadzenie tego zwolnienia ma na celu dostosowanie zakresu usług zwolnionych do regulacji wynikających z przepisów unijnych. Cytowany przepis jest odzwierciedleniem art. 132 ust. 1 lit. f) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), na mocy którego, państwa członkowskie zwalniają () usługi świadczone przez niezależne grupy osób, których działalność jest zwolniona z VAT lub w związku z którą nie są one uznawane za podatników, w celach świadczenia swoim członkom usług bezpośrednio niezbędnych do wykonywania tej działalności, gdy grupy te ograniczają się do żądania od swoich członków całkowitego zwrotu przypadającej im części we wspólnie poniesionych wydatkach, pod warunkiem że zwolnienie to nie spowoduje zakłóceń konkurencji.

W kwestii wykładni art. 132 ust. 1 lit. f Dyrektywy Rady 2006/112/WE, który przewiduje zwolnienie z VAT usług świadczonych przez niezależne grupy osób, których działalność jest zwolniona z VAT lub w związku z którą nie są one uznawane za podatników, w celach świadczenia swoim członkom usług bezpośrednio niezbędnych do wykonywania tej działalności wypowiedział się TSUE w wyroku z dnia 21 września 2017 r. w sprawie C-326/15 w postępowaniu DNB Banka AS przeciwko Valsts ie&ņ&ēmumu dienests. W wyroku tym TSUE stwierdził, że aby odpowiedzieć na te pytania należy najpierw rozstrzygnąć kwestię, czy przepis ten ma zastosowanie w okolicznościach takich jak okoliczności sprawy w postępowaniu głównym, dotyczącej usług świadczonych przez niezależną grupę osób, której członkowie prowadzą działalność gospodarczą w sektorze usług finansowych.

W tym względzie TSUE zaznaczył, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przy dokonywaniu wykładni przepisu prawa Unii należy uwzględniać nie tylko jego brzmienie, lecz także jego kontekst oraz cele regulacji, której część ten przepis stanowi (wyroki: z dnia 26 kwietnia 2012 r., Able UK, C-225/11, EU:C:2012:252, pkt 22; z dnia 4 kwietnia 2017 r., Fahimian, C-544/15, EU:C:2017:255, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo). W odniesieniu do kontekstu, w który wpisuje się art. 132 ust. 1 lit. f) Dyrektywy 2006/112 TSUE podkreślił, iż przepis ten znajduje się w tytule IX tej dyrektywy, zawierającym rozdział 2, zatytułowany Zwolnienia dotyczące określonych czynności wykonywanych w interesie publicznym. Tytuł ten wskazuje, że zwolnienie z VAT ustanowione w tym przepisie dotyczy jedynie niezależnych grup osób, których członkowie wykonują czynności w interesie publicznym.

Zdaniem TSUE wykładnię taką potwierdza struktura tytułu IX tej dyrektywy, który dotyczy właśnie [z]wolnień z VAT. (...) Z ogólnej systematyki dyrektywy 2006/112 wynika zatem, że zwolnienie przewidziane w art. 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2006/112 nie ma zastosowania do transakcji dokonywanych w sektorze usług finansowych, a tym samym, że usługi świadczone przez niezależne grupy osób, których członkowie prowadzą działalność w tym sektorze, nie są objęte tym zwolnieniem.

TSUE w wyroku tym wskazał również, że W odniesieniu do roli, jaką odgrywa art. 132 ust. 1 lit. f) w dyrektywie 2006/112, należy przypomnieć, że celem ogółu przepisów art. 132 tej dyrektywy, które zmierzają do zwolnienia z VAT niektórych rodzajów działalności w interesie publicznym, jest ułatwienie dostępu do określonych usług oraz dostaw określonych towarów poprzez unikanie nadmiernych kosztów, jakie wynikałyby z ich opodatkowania VAT (wyrok z dnia 5 października 2016 r., TMD, C-412/15, EU:C:2016:738, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo). A zatem usługi świadczone przez niezależną grupę osób podlegają zwolnieniu przewidzianemu w art. 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2006/112, jeżeli usługi te bezpośrednio przyczyniają się do czynności wykonywanych w interesie publicznym wymienionych w art. 132 tej dyrektywy (zob. analogicznie wyrok z dnia 5 października 2016 r., TMD, C 412/15, EU:C:2016:738, pkt 3133).

W konsekwencji, w sentencji ww. wyroku TSUE orzekł, że Artykuł 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, iż zwolnienie przewidziane w tym przepisie dotyczy jedynie niezależnych grup osób, których członkowie wykonują jedną z czynności w interesie publicznym, o których mowa w art. 132 tej dyrektywy, a zatem usługi świadczone przez grupę, której członkowie prowadzą działalność gospodarczą w sektorze usług finansowych, która to działalność nie stanowi czynności wykonywanych w interesie publicznym, nie korzystają z tego zwolnienia.

Należy wskazać, że analogiczna teza w odniesieniu do usług z zakresu ubezpieczeń została przedstawiona w wyroku z dnia 21 września 2017 r. w sprawie C-605/15 Aviva. TSUE w wyroku tym wskazał, że Usługi świadczone przez niezależną grupę osób wchodzą zatem w zakres zwolnienia przewidzianego w art. 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2006/112, jeżeli usługi te bezpośrednio przyczyniają się do wykonywania czynności w interesie publicznym, o których mowa w art. 132 tej dyrektywy (zob. analogicznie wyrok z dnia 5 października 2016 r., TMD, C-412/15, EU:C:2016:738, pkt 3133). Zdaniem TSUE Wynika z tego, że w zakres zwolnienia przewidzianego w art. 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2006/112 nie mogą wchodzić usługi, które przyczyniają się bezpośrednio nie do wykonywania czynności w interesie publicznym, o których mowa w tym art. 132, lecz do wykonywania innych czynności zwolnionych, w szczególności w art. 135 owej dyrektywy. W konsekwencji, tu również stwierdzono, że art. 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że zwolnienie przewidziane w tym przepisie dotyczy wyłącznie niezależnych grup osób, których członkowie wykonują czynności w interesie publicznym wymienione w tym przepisie. Zatem usługi świadczone przez niezależne grupy osób, których członkowie prowadzą działalność gospodarczą z zakresu ubezpieczeń, która nie stanowi takiej działalności w interesie publicznym, nie korzystają z owego zwolnienia.

W świetle przedstawionej treści wniosku oraz przywołanych przepisów, w szczególności wykładni zwolnienia dokonanej przez TSUE w wyroku z dnia 21 września 2017 r. w sprawie C-326/15 należy stwierdzić, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę, polegające na organizacji Rad Prezesów S, organu statutowego S czyli zebrań Prezesów oddziałów S z całej Polski sklasyfikowane przez Wnioskodawcę zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) z 2008 roku pod symbol 94.12Z nie będą podlegać zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy.

Z wniosku wynika bowiem, że Wnioskodawca jako Stowarzyszenie Oddział jest organizacją pozarządową o charakterze naukowo-technicznym stanowiącą dobrowolne zrzeszenie inżynierów i techników z dziedziny elektryki oraz zawodów pokrewnych. Stowarzyszenie posiada jednostki terenowe w postaci 51 oddziałów. Oddziały , zgodnie ze Statutem S, prowadzą działalność gospodarczą oraz statutową, w ramach której organizowane są m.in. Rady Prezesów S, w których udział biorą Prezesi wszystkich oddziałów S, a także ogólnokrajowe narady czy zjazdy członków S. Organizacja tych spotkań nie jest przedmiotem działalności gospodarczej oddziałów S, jest to działalność statutowa, a usługa świadczona jest na rzecz swoich członków. Jak wskazał Wnioskodawca działalność członków Stowarzyszenia, na rzecz których świadczy ww. usługi, jest zwolniona od podatku. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę są niezbędne do wykonywania przez członków Stowarzyszenia działalności zwolnionej.

W konsekwencji, Wnioskodawca będzie świadczył usługi na rzecz członków Stowarzyszenia, którzy prowadzą działalność gospodarczą niebędącą działalnością w interesie publicznym. Jak wskazano, zwolnienie dla niezależnej grupy osób dotyczy tylko i wyłącznie grup, których członkowie działają w interesie publicznym. Zwolnienie to nie dotyczy więc członków Stowarzyszenia prowadzących działalność z zakresu elektryki, która to działalność nie stanowi czynności wykonywanych w interesie publicznym. Zatem usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz członków Stowarzyszenia, którzy prowadzą działalność gospodarczą nie będą korzystały ze zwolnienia zawartego w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy.

Tym samym, oceniając stanowisko Wnioskodawcy, z którego wynika, że ma on prawo przy rozliczaniu transakcji związanych z organizacją Rady Prezesów S czy innych narad i zjazdów swoich członków, do zastosowania zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji 1061-IPTPP2.4512.13.2017.2.IR, tj. w dniu 15 marca 2017 r.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na opisie sprawy, w którym wskazano, iż Wnioskodawca jest wpisany do KRS, posiada osobowość prawną, posiada numer NIP, prowadzi działalność gospodarczą i statutową na podstawie statutu S, samodzielnie rozlicza się z właściwym urzędem skarbowym z podatku od osób prawnych i VAT. Powyższe zostało przyjęte jako element przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego. Przy czym zaznaczenia wymaga, że ustalenie, czy Wnioskodawca może być uznany za podatnika podatku VAT organy podatkowe są w stanie stwierdzić tylko po przeprowadzeniu odpowiedniego postępowania kontrolnego lub podatkowego, na co zwrócił uwagę również WSA w Łodzi w wyroku z dnia 7 września 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 636/17. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej