Prawo do odliczenia bezumowne korzystanie z lokali. - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 31.10.2017, sygn. S-ILPP1/443-1100/12/14/17-S/AW, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Prawo do odliczenia bezumowne korzystanie z lokali.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 22 kwietnia 2015 r., sygn. akt I SA/Po 1156/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 31 lipca 2017 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 maja 2017 r., sygn. akt I FSK 1524/15 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2012 r. (data wpływu 26 listopada 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 lutego 2013 r. (data wpływu 27 lutego 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących usługę najmu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2012 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących usługę podnajmu. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 lutego 2013 r. o dodatkową opłatę i wskazanie jakiego rodzaju opisanego stanu dotyczy ww. wniosek.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 25 lipca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPP1/443-1100/12/14-S/AW, w której uznał stanowisko za prawidłowe w części, że wynajmujący świadczą na rzecz Spółki usługi najmu, od których to usług przysługuje Spółce możliwość obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur VAT dokumentujących usługi najmu.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 25 lipca 2014 r. nr ILPP1/443-1100/12/14-S/AW wniósł pismem z dnia 25 sierpnia 2014 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 24 września 2014 r. nr ILPP1/443/W-63/14-2/HMW stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 25 lipca 2014 r. nr ILPP1/443-1100/12/14-S/AW złożył skargę z dnia 24 października 2014 r. (data wpływu 28 października 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1156/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 25 lipca 2014 r. nr ILPP1/443-1100/12/14-S/AW.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 22 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1156/14, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów, złożył skargę kasacyjną z dnia 16 czerwca 2015 r. nr ILRP-46-216/15-2/MT do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 19 maja 2017 r. sygn. akt I FSK 1524/15 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących usługę najmu wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (dalej: Spółka) została utworzona w dniu 1 marca 2011 r. Przedmiotem działalności Spółki jest podnajem pokoi hotelowych. W jej skład wchodzą wspólnicy osoby fizyczne, które są właścicielami lub współwłaścicielami lokali o przeznaczeniu innym niż mieszkalne. Lokale te pełnią funkcję pokoi hotelowych, albowiem budynek w którym są położone, służy do prowadzenia działalności hotelarskiej. Oprócz lokali stanowiących własność wspólników Spółki, znajdują się w nim również lokale pełniące funkcję restauracji, recepcji, basenu, sal konferencyjnych oraz biur, garażu i pomieszczeń technicznych.

Na podstawie umów najmu z właścicielami poszczególnych lokali (pokoi hotelowych) Spółka jest najemcą lokali, a z zawartych przez strony umów wynika, że Spółka jest uprawniona do podnajmowania pokoi podmiotom trzecim.

Spółka zawarła umowę podnajmu ze Spółką z o.o. A, obejmującą wszystkie lokale, do których Spółka posiada tytuł prawny w postaci umów najmu. W wyniku zawarcia umowy podnajmu Spółka z o.o. A weszła w posiadanie pokoi i przy ich wykorzystaniu prowadziła działalność hotelarską, uiszczając na rzecz Spółki czynsz. Umowa podnajmu ze Spółką A została zawarta na czas określony i trwała w okresie od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. W wykonaniu umowy podnajmu Spółka z o.o. A złożyła oświadczenie z dnia 6 czerwca 2011 r. w formie aktu notarialnego o dobrowolnym poddaniu się egzekucji w zakresie obowiązku zwrotu lokali objętych umową po terminie wygaśnięcia umowy.

Po wygaśnięciu umowy podnajmu, podnajemca A Sp. z o.o. pomimo wezwania go przez Spółkę do dobrowolnego zwrotu przedmiotu podnajmu lokali o przeznaczeniu innym niż mieszkalne (pokoi hotelowych), nie dokonał zwrotu, a posiadanie pokoi przekazał innemu podmiotowi Spółce z o.o. B. Podmiot ten korzysta z pokoi bez podstawy prawnej.

Spółka dążąc do odzyskania posiadania lokali, wniosła do Sądu Rejonowego wniosek o nadanie klauzuli wykonalności aktowi notarialnemu z dnia 6 czerwca 2011 r. Postanowieniem z dnia 6 lutego 2012 r. Sąd Rejonowy nadał aktowi notarialnemu klauzulę wykonalności.

Powołując się na tytuł wykonawczy akt notarialny opatrzony klauzulą wykonalności Spółka wniosła do Komornika Sądowego wniosek o wszczęcie egzekucji w celu wydania lokali.

Z uwagi na kierowanie przez A Sp. z o.o., B oraz inne osoby wniosków zmierzających do uniemożliwienia prowadzenia egzekucji, egzekucja do dnia dzisiejszego nie została zakończona. W chwili obecnej jest ona zawieszona na mocy postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 23 lipca 2012 r. o udzieleniu zabezpieczenia w toku postępowań cywilnych.

Od dnia 1 stycznia 2012 r. Spółka jest pozbawiona dostępu do lokali, do których posiada tytuł prawny, nie może z nich korzystać, prowadzić w nich działalności hotelarskiej oraz podnajmować. Niezależnie jednak od powyższego Spółka, jako Najemca, na mocy umów najmu zawartych z właścicielami lokali, zobligowana jest uiszczać na ich rzecz czynsz najmu. Czynsz najmu z tytułu zawartych umów winien być regulowany miesięcznie, przy czym nie jest on wymagalny do momentu wpływu na rachunek bankowy Spółki czynszu podnajmu za dany okres rozliczeniowy. Z uwagi na niemożność korzystania z wynajmowanych pokoi, Spółka nie generuje przychodów, a tym samym nie ma możliwości regulowania zobowiązań wobec najemców. Niektórzy z najemców rozważają możliwość umorzenia Spółce przysługujących im należności (zwolnienie z długu) z tytułu czynszu najmu.

Grupa właścicieli, która zawarła umowę ze Spółką prowadzi działalność gospodarczą, obejmującą wynajem pokoi i za usługę wynajmu lokalu, wystawia co miesięcznie fakturę VAT obejmującą czynsz najmu oraz należny od kwoty czynszu podatek VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy, mimo niemożności korzystania przez Spółkę z wynajmowanych pokoi na skutek ich niezwrócenia przez podnajemcę, Spółce przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur wystawianych przez wynajmujących, dokumentujących usługę najmu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zatem prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przy czym skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego uzależnione zostało od wykazania związku zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Z kolei, stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (w rozumieniu ustawy).

Z ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Słownik języka polskiego definiuje czasownik świadczyć jako wykonywać coś na czyjąś rzecz, świadczenie zaś, to według niego obowiązek wykonania, przekazania czegoś. Wskazywałoby to, że przez świadczenie należy rozumieć wyłącznie działanie aktywne. Wykładnia taka jest jednak nieuprawniona w świetle ogólnych zasad konstrukcyjnych podatku (w tym przede wszystkim powszechności opodatkowania), jak również dalszych przepisów ustawy należy w tym miejscu zwrócić uwagę w szczególności na przepis art. 8 ust. 1 pkt 2, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Wypada uznać, że pojęcie świadczenia składającego się na istotę usługi należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Przez świadczenie trzeba zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się też jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Wyrok WSA z dnia 3 grudnia 2009 r. (III SA/Wa 1371/09, LEX nr 550205): Pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Mając na uwadze ogólne reguły konstrukcyjne systemu VAT, a także wnioski sformułowane przez TSUE, wskazać należy na jedną istotną cechę usługi jako takiej. Otóż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną). Dopóki jest ktoś, kto odnosiłby lub powinien odnosić konkretne (wymierne) korzyści o charakterze majątkowym wiążące się z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to będzie usługą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że niezależnie od faktu, że Spółka w chwili obecnej nie może korzystać z pokoi objętych umowami najmu, wynajmujący świadczą na rzecz Spółki usługi najmu, od których to usług przysługuje Spółce możliwość obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur VAT dokumentujących usługi najmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Generalna zasada określająca prawne możliwości odliczenia podatku naliczonego wyrażona jest w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z tym przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

z tytułu nabycia towarów i usług,
potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z treści powyższego przepisu wynika, że odliczenie podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym czynnym podatnikom podatku od towarów i usług, jeżeli nabyte towary i usługi służą czynnościom opodatkowanym, tzn. czynnościom, które generują podatek należny. Natomiast prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie przysługuje m.in. przy nabyciu towarów i usług:

wykorzystywanych do czynności nieobjętych zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług (tzn. niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem),
wykorzystywanych do czynności wprawdzie podlegających zakresowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług, niemniej jednak na podstawie przepisów szczególnych zwolnionych od tego podatku.

Istnienie bezpośredniego związku między nabywanymi towarami i usługami, a transakcjami opodatkowanymi podatnika jest traktowane jako niezbędny wymóg powstania prawa do odliczenia podatku również w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347, poz. 1 ze zm.). Stanowisko powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie TSUE.

Z uwagi na konstrukcję podatku od towarów i usług (opartą na zasadzie potrącalności w danej fazie obrotu), podatek ten jest z punktu widzenia jego podatników neutralny, gdyż pełnią oni jedynie rolę płatników, przerzucając jego ekonomiczny ciężar na kolejnych nabywców, czyli finalnie na konsumentów. Możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związana jest jednak z wykonaniem przez podatnika takich czynności, które podlegają ustawie o podatku od towarów i usług, zaś jeśli dana czynność ustawie tej nie podlega, to nie powstaje ani obowiązek w zakresie podatku należnego, ani uprawnienie w zakresie podatku naliczonego.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, na określonych zasadach pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast, w myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na podnajmie pokoi hotelowych. Na podstawie umów najmu z właścicielami poszczególnych lokali o przeznaczeniu innym niż mieszkalne (pokoi hotelowych) Spółka jest najemcą lokali, a z zawartych przez strony umów wynika, że Spółka jest uprawniona do podnajmowania pokoi podmiotom trzecim.

Zainteresowany zawarł umowę podnajmu ze Spółką z o.o. A, obejmującą wszystkie lokale, do których Spółka posiada tytuł prawny w postaci umów najmu. W wyniku zawarcia umowy podnajmu Spółka z o.o. A weszła w posiadanie pokoi i przy ich wykorzystaniu prowadziła działalność hotelarską, uiszczając na rzecz Spółki czynsz. Umowa podnajmu ze Spółką A została zawarta na czas określony i trwała w okresie od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. W wykonaniu umowy podnajmu Spółka z o.o. A złożyła oświadczenie z dnia 6 czerwca 2011 r. w formie aktu notarialnego o dobrowolnym poddaniu się egzekucji w zakresie obowiązku zwrotu lokali objętych umową po terminie wygaśnięcia umowy.

Po wygaśnięciu umowy podnajmu, podnajemca A Sp. z o.o. pomimo wezwania go przez Spółkę do dobrowolnego zwrotu przedmiotu podnajmu, nie dokonał zwrotu, a posiadanie pokoi przekazał innemu podmiotowi Spółce z o.o. B. Podmiot ten korzysta z pokoi bez podstawy prawnej.

Powołując się na tytuł wykonawczy akt notarialny opatrzony klauzulą wykonalności Spółka wniosła do Komornika Sądowego wniosek o wszczęcie egzekucji w celu wydania lokali.

Z uwagi na kierowanie przez A Sp. z o.o., B Sp. z o.o. oraz inne osoby wniosków zmierzających do uniemożliwienia prowadzenia egzekucji, egzekucja do dnia dzisiejszego nie została zakończona.

W związku z powyższym, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawianych przez wynajmujących, a dokumentujących usługę najmu.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie Sąd wskazał, że () istotą problemu jest możliwość skorzystania przez Spółkę z prawa do odliczenia podatku wynikającego z faktur najmu, czyli wystawionych przez wynajmujących (właścicieli lokali) na rzecz najemcy Wnioskodawcy. Ponadto należy podnieść, że w treści wniosku o wydanie interpretacji w ogóle nie ma mowy o tym, aby Spółka po upływie okresu na jaki zawarła umowę podnajmu wystawiała na rzecz podnajemcy jakiekolwiek faktury. Co więcej, Spółka jednoznacznie i stanowczo stwierdza, że nie świadczy na rzecz podnajemcy jakichkolwiek usług i konsekwentnie żąda od niego wydania lokali. Jak wynika z treści wniosku, w tym celu skierowała wezwanie do dobrowolnego zwrotu przedmiotu podnajmu, a następnie wniosła do Sądu Rejonowego wniosek o nadanie klauzuli wykonalności aktowi notarialnemu z dnia 6 czerwca 2011 r. Z wniosku o wydanie interpretacji wynika więc jednoznacznie, że w przedmiotowej sprawie istota sporu nie dotyczy stosunków łączących Spółkę z podnajemcą i jakichkolwiek faktur dotyczących podnajmu, ale chodzi o faktury dokumentujące usługę najmu, występującą na wcześniejszym etapie.

Jednocześnie według Sądu Fakt tymczasowej niemożności korzystania z lokali i niemożności ich podnajmowania, z uwagi na niezwrócenie ich przez dotychczasowego podnajemcę, nie może wywierać wpływu na prawo do odliczenia podatku. Spółka wynajmuje lokale od ich właścicieli w celu ich podnajmu, który generuje podatek należny.

Zatem, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz analizę treści orzeczeń Sądu należy stwierdzić, że wynajmujący z tytułu wynajmu przez Spółkę lokali wystawiają faktury dokumentujące należny czynsz oraz należny od kwoty czynszu podatek VAT. Następnie Spółka dokonuje podnajmu ww. lokali i z tego tytułu również nalicza podatek należny.

W konsekwencji powyższego w tej sytuacji Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawianych przez wynajmujących, a dokumentujących usługę najmu, ponieważ zostały spełnione przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, tj. ww. lokale są przez Spółkę jak podkreślił Sąd wykorzystywane do wykonywania czynności generujących podatek należny (podnajem).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie