Temat interpretacji

w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży lokalu

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 stycznia 2019 r. (data wpływu 18 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży lokalu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2019 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży lokalu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Podatniczka w dniu 3 stycznia 2014 roku aktem notarialnym nabyła od Miasta lokal użytkowy o pow. 100,5 m² z przynależącą piwnicą o powierzchni 10,15m² (łączna powierzchnia 110,65) wraz z udziałem wynoszącym 62/1000 części we własności działki objętej księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy. Sprzedawca Miasto, zbyło nieruchomość za kwotę 185.000 zł netto, w tym podatek VAT - 0 zł - uzasadniając zwolnienie z VAT podstawą prawną - art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług. Zakupiony lokal użytkowy przeznaczony był na potrzeby prowadzonej przez podatniczkę działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług architektonicznych. Podatniczka pozostaje do chwili obecnej w rejestrze czynnych podatników VAT. Nabyty lokal był jednak w złym stanie technicznym, wymagał przeprowadzenia kapitalnego remontu.

W terminie do dnia 30 kwietnia 2016 roku podatniczka dokonywała wydatków na nieruchomość zwiększających jej wartość początkową. Od wydatków odliczała podatek VAT w całości. Kwota wydatków netto wyniosła 129.430,42 zł, co stanowiło ponad 30% wartości początkowej nieruchomości. W dniu 30 kwietnia 2016 przyjęto lokal do używania, wprowadzono do ewidencji środków trwałych i rozpoczęto amortyzację lokalu. W lokalu jest prowadzona działalność architektoniczna. Obecnie podatniczka ma zamiar sprzedać przedmiotową nieruchomość.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż lokalu będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT znajdującego się w treści art. 43 pkt 10 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług ?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawczyni sprzedaż lokalu będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 pkt 10 lit. b w zw. z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 pkt 10 lit. b ustawy o VAT wolne od podatku są - dostawa budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Pojęcie pierwszego zasiedlenia rozumieć należy w sposób zaprezentowany w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, jak również w zgodzie z przepisami Dyrektywy Wspólnotowej oraz zapadłego na jej gruncie orzecznictwa sądów wspólnotowych.

I tak w pierwszej kolejności odnosząc się do art. 2 pkt 14 polskiej ustawy o VAT wskazać należy, że pod pojęciem pierwszego zasiedlenia rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jeżeli chodzi o definicję pierwszego zasiedlenia znajdującą się w treści Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej to wynika z niej, że Państwa członkowskie mogą określić w sposób szczegółowy w swoich przepisach kryteria pierwszego zasiedlenia, w oparciu o okoliczności takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat.

Dodać należy, że kwestia zgodności definicji pierwszego zasiedlenia znajdującej się w polskiej ustawie o VAT z przepisami Dyrektywy Wspólnotowej była przedmiotem orzeczeń sądów wspólnotowych. W związku z powyższym sposób interpretacji tej definicji (w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT) powinien być zgodny ze sposobem interpretacji zaprezentowanej w tych właśnie orzeczeniach.

Jednym z takich orzeczeń może być wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-308/16 (Kozuba), w którym obok ustalenia, czy polski ustawodawca był uprawniony do zawężenia pojęcia pierwszego zasiedlenia do czynności oddania do użytkowania podmiotowi trzeciemu - czyli w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu TS odniósł się również do wątpliwości dotyczących dopuszczalności uznania za ponowne pierwsze zasiedlenie czynności oddania budynku po jego ulepszeniu (gdy wydatki poniesione na ulepszenie przekraczają 30% wartości początkowej).

Trybunał Sprawiedliwości doszedł do wniosku, że w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112 upoważniono państwa członkowskie do zdefiniowania warunków stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do przebudowy budynków. Odwołując się do wskazanych już wyżej celów zwolnienia określonego w art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy 2006/112, TS uznał, że przebudowa nadaje danemu budynkowi wartość dodaną, tak jak jego pierwotne wytworzenie. Jednocześnie w tym samym wyroku TS jednoznacznie wskazał, że do pierwszego zasiedlenia po przebudowie budynku dochodzi już w momencie zajęcia go do używania (także przez ten sam podmiot, który dokonał przebudowy jako inwestor). Zgodnie z tezą prezentowanego wyroku Artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku ulepszenia istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie ulepszenia jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie przebudowy zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia.

W treści uzasadnienia do cytowanego orzeczenia przeczytać możemy, że kryterium pierwszego zasiedlenia budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. TS w uzasadnieniu swojego orzeczenia odniósł się m.in. do dokumentów związanych z przebiegiem prac legislacyjnych nad Dyrektywą 2006/112. W trakcie tychże prac stwierdzono w szczególności, że kryterium pierwszego zasiedlenia zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Zdaniem TS nie ma tym momencie znaczenia czy owa konsumpcja ma miejsce przez właściciela nieruchomości, czy też jest ona realizowana przez najemcę, czy kupującego nieruchomość po ulepszeniu. Z powyższej analizy historycznej nie wynika więc, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Oznacza to, że nawet jeżeli budynek po ulepszeniu jest używany przez właściciela tego budynku, który to dokonywał tego ulepszenia, to tak zrealizowane czynności będą również stanowiły pierwsze zasiedlenie w rozumieniu Dyrektywy.

Jednocześnie zasada neutralności podatkowej sprzeciwia się temu, aby system zwolnień podatkowych, transponowany do przepisów krajowych, był stosowany w różny sposób w poszczególnych państwach członkowskich. W związku z powyższym pojęcie pierwszego zasiedlenia, w tym również pierwszego zasiedlenia po ulepszeniu budynku/budowli powinno być interpretowane w taki sposób, aby było ono zgodne ze wspólnotowym rozumieniem tego pojęcia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że dokonane przez Wnioskodawcę nakłady z pewnością przekroczyły 30% wartości nieruchomości. Wartość nakładów była odliczania od podatku VAT. W związku z powyższym dokonane ulepszenie bez wątpienia będzie powodowało, że ponownie mówić będziemy w tym wypadku o pierwszym zasiedleniu. Powstaje w związku z tym pytanie - w jakim momencie dochodzi do pierwszego zasiedlenia i w jakim momencie można uznać, że termin dwuletni od daty pierwszego zasiedlenia upłynął?

Mając na uwadze przedstawioną powyżej interpretację, zgodną z istotą i celem regulacji wspólnotowej, należy uznać, że jeżeli w kwietniu 2016 roku został oddany do użytkowania lokal po dokonaniu modernizacji, to również w kwietniu 2016 r. nastąpiło pierwsze zasiedlenie tego lokalu. Zatem okres dwuletni od daty pierwszego zasiedlenia upłynął w kwietniu 2018 r.

Powyższe powoduje, że na chwilę obecną Wnioskodawczyni planując sprzedaż lokalu powinna zrealizować transakcję sprzedaży tego lokalu jako zwolnioną z VAT, na podstawie art. 43 pkt 1 lit. b w zw. z art. 2 pkt 14 b ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ww. ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie zaś z art. 146aa ust. 1 pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy. W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest co do zasady zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Definicję pierwszego zasiedlenia zawiera art. 2 pkt 14 ustawy, zgodnie z którym, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem pierwszego zasiedlenia, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził: Porównując zakresy definicji pierwszego zasiedlenia wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Ponadto należy wskazać, że w kwestii pierwszego zasiedlenia w kontekście interpretacji pojęcia ulepszenia wypowiedział się TSUE w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16, w którym wskazał () artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku ulepszenia istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie ulepszenia jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie przebudowy zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia.

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom po spełnieniu określonych warunków skorzystania ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. b, w świetle art. 43 ust. 7a ustawy o VAT, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, stanie się bezzasadne.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 3 stycznia 2014 r. nabył od Miasta lokal użytkowy z przynależącą piwnicą. Sprzedawca zbył nieruchomość jako zwolnioną z VAT, podstawą prawną - art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Zakupiony lokal użytkowy przeznaczony był na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Nabyty lokal był w złym stanie technicznym, wymagał przeprowadzenia kapitalnego remontu. W terminie do dnia 30 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca dokonywał wydatków na nieruchomość zwiększających jej wartość początkową (były wyższe niż 30% wartości początkowej nieruchomości). Od wydatków odliczał podatek VAT w całości. W dniu 30 kwietnia 2016 przyjęto lokal do używania, wprowadzono do ewidencji środków trwałych i rozpoczęto amortyzację lokalu. W lokalu jest prowadzona działalność architektoniczna.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy sprzedaż lokalu będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawcę lokalu będzie zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż do zasiedlenia (używania) lokalu po poniesieniu wydatków na jego ulepszenie przekraczających 30% wartości początkowej doszło w dniu 30 kwietnia 2016 r., a pomiędzy pierwszym zasiedleniem tego lokalu a jego dostawą upłynie okres dłuższy niż dwa lata. Jednocześnie zaznaczyć trzeba, że Wnioskodawca jako podstawę prawną zwolnienia wskazał art. 43 pkt 10 lit. b, tymczasem prawidłowa podstawa prawna zwolnienia to art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Powyższy błąd w podstawie został potraktowany jako oczywista omyłka Wnioskodawcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej