Temat interpretacji

Prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego związanego eksploatacją lub używaniem samochodów Volkswagen 7 JO Transporter i Volkswagen T4 Kombi 2.4, D.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 8 września 2015 r. sygn. akt I SA/Bd 602/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 18 lipca 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2014 r. (data wpływu 10 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu poniesionych wydatków związanych z nabyciem paliw silnikowych, usług naprawy lub konserwacji oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem samochodów Volkswagen 7 JO Transporter i Volkswagen T4 Kombi 2.4, D jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2014 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu poniesionych wydatków związanych z nabyciem paliw silnikowych, usług naprawy lub konserwacji oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją i używaniem samochodów Volkswagen 7 JO Transporter lub Volkswagen T4 Kombi 2.4, D.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 24 lutego 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: ITPP2/443-1688/14/AK, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 24 lutego 2015 r. znak: ITPP2/443-1688/14/AK wniósł pismem z dnia 10 marca 2014 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z dnia 21 kwietnia 2015 r. znak: ITPP2/4512-1-17/15/AP stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 24 lutego 2014 r. znak: ITPP2/443-1688/14/AK złożył skargę z dnia 19 maja 2015 r. (data wpływu 21 maja 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 8 września 2015 r. sygn. akt I SA/Bd 602/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 24 lutego 2015 r. r. znak: ITPP2/443-1688/14/AK.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 8 września 2015 r. sygn. akt I SA/Bd 602/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy złożył skargę kasacyjną z dnia 23 października 2015 r. ITPP2/4512-3-46/15/AK/138/15 do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 10 maja 2015 r. sygn. akt I FSK 2283/15 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W dniu 18 lipca 2017 r. do tutejszego organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy z dnia 8 września 2015 r. sygn. akt I SA/Bd 602/15 uchylający zaskarżoną interpretację.

W wyroku tym Sąd wskazał, że zasadniczym przedmiotem sporu była kwestia, czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, skarżąca jest uprawniona do odliczenia 100% podatku naliczonego z tytułu poniesionych wydatków związanych z nabyciem paliw silnikowych, usług naprawy lub konserwacji oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem pojazdów samochodowych.

W ocenie Sądu wprowadzenie przez skarżącą regulaminu określającego zasady i sposób wykorzystania pojazdów, potwierdzone prowadzoną dla nich ewidencją przebiegu, a także zawarte z pracownikami korzystającymi z pojazdów służbowych umowy określające, że są oni zobowiązani do używania pojazdów wyłącznie do celów działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę oraz do prowadzenia ewidencji przebiegu każdego z pojazdów - realizuje postulat wyłącznego ich wykorzystywania do działalności gospodarczej, wykluczając jednocześnie ich użycie do innych celów. Nie można sprowadzać zasad określających prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego, do konieczności zrealizowania bliżej nieokreślonych warunków, niemożliwych do spełnienia, a wydana interpretacja zdaje się takie warunki aprobować. Z doświadczenia życiowego i zawodowego wynika przecież, że często najlepsze procedury i systemy zabezpieczeń, nie gwarantują w pełni realizacji zamierzonych celów. Z perspektywy art. 86a ust. 4 pkt 1 u.p.t.u., wykluczenie (wyeliminowanie) użycia pojazdów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą należy postrzegać jako ustalenie i wprowadzenie takich mechanizmów i zasad używania pojazdów, które dadzą maksymalną gwarancję wykorzystania ich wyłącznie w działalności gospodarczej podatnika. W ocenie Sądu, skarżąca w sposób racjonalny i uzasadniony specyfiką prowadzonej działalności gospodarczej wskazała również powody wykorzystania innych miejsc parkowania samochodów służbowych, poza parkingiem firmowym. Skarżąca podała, że przy określaniu miejsca parkowania w umowach kierowała się zasadami ekonomiki i racjonalnością prowadzonej działalności gospodarczej, w szczególności biorąc pod uwagę oszczędne gospodarowanie kosztami oraz efektywny czas pracy pracowników. W ocenie Sądu, prowadzenie prac budowlanych w miejscowościach oddalonych od siedziby spółki, konieczność dowozu pracowników oraz sprzętu i materiału wykorzystywanego na różnych budowach, efektywniejsze wykorzystanie czasu pracy oraz względy ekonomiczne nie pozostawiają wątpliwości co do racjonalności i zasadności przyjętych zasad parkowania pojazdów poza parkingiem firmowym. Przyjęte rozwiązania uzasadnione są charakterem i specyfiką prac wykonywanych przez pracowników i nie służą ich celom prywatnym, ale celom wykonywanej przez skarżącą działalności gospodarczej, w tym wypadku służących prawidłowemu, efektywnemu i oszczędnemu jej prowadzeniu.

Z tych względów Sąd uznał za nietrafne stanowisko organu, że wykorzystanie samochodów służbowych w celu dojazdu pracowników spółki do oraz z pracy, przede wszystkim sprzyja wygodzie pracownika, który nie musi we własnym zakresie organizować sobie środka transportu do pracy i nie ma związku z działalnością gospodarczą pracodawcy. Stanowisko to, opierające się na wadliwym założeniu, że parkowanie samochodu poza siedzibą firmy w każdym przypadku oznacza, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, należy uznać za arbitralne i nie znajdujące potwierdzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym sprawy. W ocenie Sądu, nie ulega wątpliwości, że przekazanie pracownikowi samochodu służbowego do wykonania określonych przez pracodawcę zadań służbowych oznacza, że korzystający z niego w takim wymiarze pracownik realizuje cele pracodawcy, a nie prywatne, niezależnie od tego, gdzie wyznaczono miejsce parkowania pojazdu. Tym bardziej, w sytuacji gdy pracodawca ustalił odpowiednie zasady korzystania z tych pojazdów wykluczając ich wykorzystanie do celów prywatnych pracowników, zawarł z pracownikami stosowne umowy w tym zakresie zobowiązując ich do używania pojazdu wyłącznie do celów działalności gospodarczej spółki oraz do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów, która zgodnie z art. 86a ust. 7 u.p.t.u. powinna zawierać m.in. takie elementy jak stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy, liczbę przejechanych kilometrów, imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem.

W ocenie Sądu, w wydanej interpretacji indywidualnej organ dokonał błędnej, zawężającej wykładni art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86 ust. 4 pkt 1 i art. 86a ust. 1 u.p.t.u..

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność w zakresie budowy obiektów budowlanych oraz w zakresie usług budowlanych na terenie zasadniczo województwa X. Aktualnie na działkach gruntu będących jej własnością buduje osiedle mieszkaniowe zlokalizowane w miejscowości D., gmina O. w powiecie t., a także wykonuje usługi budowlane w miejscowości D.W. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, wykonującym czynności opodatkowane.

Spółka posiada 2 samochody ujęte w ewidencji środków trwałych, każdy z nich o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc siedzących wynosi 3 lub więcej. Dopuszczalna ładowność każdego z tych pojazdów jest większa niż 500 kg.

Jednym z tych pojazdów jest samochód marki Volkswagen 7 JO Transporter (podwozie samochodu ciężarowego). Pojazd ten, którego dopuszczalna masa całkowita wynosi 2.800 kg, posiada kabinę z dwoma rzędami siedzeń (6 miejsc siedzących) oraz konstrukcyjnie odrębną od niej otwartą część ładunkową. Drugim pojazdem jest samochód Volkswagen T4 Kombi 2.4 D posiadający 9 miejsc siedzących ustawionych w trzech rzędach, którego dopuszczalna masa całkowita wynosi 2.700 kg. Każdy z pojazdów przed 1 kwietnia 2014 r. został poddany dodatkowemu badaniu technicznemu. W przypadku samochodu Volkswagen 7 JO Transporter, dodatkowe badanie potwierdziło spełnianie warunków dających przed wskazanym dniem prawo do obniżenia podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego związanego z jego nabyciem oraz z kosztami eksploatacji. Natomiast w przypadku samochodu Volkswagen T4 Kombi 2.4, D dodatkowe badanie nie potwierdziło spełniania tych warunków, w związku z czym Spółka dla celów rozliczania podatku VAT uznawała ten pojazd jako samochód osobowy.

W związku z nowelizacją przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (dalej ustawa VAT) obowiązującą od 1 kwietnia 2014 r., Spółka przeprowadziła ponownie dodatkowe badanie techniczne samochodu Volkswagen 7 JO Transporter, które nie potwierdziło spełniania warunków dla odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego związanego z zakupem paliwa oraz z innymi kosztami jego eksploatacji, ponieważ pojazd ten posiada dwa rzędy siedzeń. W stosunku do samochodu Volkswagen T4 Kombi 2.4 D takowego badania ponownie nie przeprowadzano, w związku z czym nadal jest on traktowany przez Spółkę jako samochód osobowy.

Przedmiotowe samochody używane są wyłącznie do działalności gospodarczej. Z tego względu Spółka złożyła w Urzędzie Skarbowym stosowną informacje na formularzu VAT-26. Na okoliczność użytkowania obu pojazdów wyłącznie dla celów działalności gospodarczej dla każdego z nich jest prowadzona ewidencja przebiegu wymagana przepisami ustawy VAT. Ponadto ustanowiony został regulamin zasad używania pojazdów samochodowych w Spółce. Z regulaminu tego jednoznacznie wynika, że przedmiotowe pojazdy mogą być wykorzystywane wyłącznie dla celów działalności gospodarczej Spółki. Wynika z niego również, że pojazdy po zakończeniu pracy mogą być parkowane na ogólnie dostępnych parkingach, a ponadto na podstawie umowy zawartej z pracownikiem, któremu dany pojazd został powierzony, również w miejscach wskazanych w tej umowie - w takim przypadku miejsce to może być zlokalizowane w również w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika.

Wspomniane wyżej umowy zostały zawarte z dwoma pracownikami Spółki. Wynika z nich, że pracownik jest zobowiązany do używania pojazdu wyłącznie dla celów działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę oraz do prowadzenia ewidencji przebiegu każdego z pojazdów zgodnej z przepisami ustawy VAT. Spółka przy określaniu miejsca parkowania w umowach kierowała się zasadami ekonomiki i racjonalnością prowadzonej działalności gospodarczej, w szczególności zaś biorąc przy tym pod uwagę oszczędne gospodarowanie kosztami oraz efektywny czas pracy pracowników. W kontekście miejsca parkowania pojazdów podkreślamy, że decydujące znaczenie ma konieczność szybkiego dotarcia na plac budowy w godzinach porannych z pracownikami wraz ze sprzętem budowlanym i materiałami. Dla przykładu Spółka wskazała, że w D. trwa budowa osiedla mieszkaniowego, w związku z czym tamże jest zgromadzony sprzęt budowlany Spółki, który w miarę potrzeb z wykorzystaniem pojazdu jest przemieszczany na inne budowy, przez pracownika zamieszkałego w miejscowości D. Drugim przykładem jest prowadzenie robót budowlanych w miejscowości D.W. W tym przypadku pracownik dysponujący samochodem, który mieszka w miejscowości P. oddalonej od prowadzonej budowy o 18 km, nie odprowadza pojazdu na parking do T. w pobliżu siedziby Spółki, gdzie odległość wynosi 54 km, tylko parkuje go w pobliżu swojego miejsca zamieszkania. Z tego też miejsca wyrusza następnego dnia na budowę, zabierając po drodze pracowników Spółki, którzy mieszkają przy trasie dojazdu do miejsca wykonywania robót budowlanych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym przypadku Spółka ma prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego z tytułu poniesionych wydatków związanych z nabyciem paliw silnikowych, usług naprawy lub konserwacji oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem pojazdów samochodowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w znowelizowanych od 1 kwietnia 2014 r. przepisach ustawy VAT ustanowione zostały warunki, po spełnieniu których podatnik czynny VAT ma prawo do odliczania 100% kwoty podatku naliczonego związanego z wydatkami ponoszonymi na eksploatację samochodów osobowych oraz pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t. Jednymi z tych warunków, które mają zastosowanie do pojazdów używanych przez Spółkę, jest wykorzystywanie wspomnianych pojazdów wyłącznie do celów opodatkowanej działalności gospodarczej, jeżeli zostaną one zgłoszone do organu podatkowego na formularzu VAT-26 i gdy będzie prowadzona ewidencja przebiegu, która potwierdzała będzie używanie pojazdów dla celów działalności gospodarczej. Mając na uwadze wspomniane warunki, zdaniem Spółki, skoro zgłosiła swoje pojazdy jako wykorzystywane wyłącznie dla celów działalności i skoro na taką okoliczność prowadzona jest wymagana ewidencja przebiegu pojazdów, a także skoro ustanowiony został regulamin używania pojazdów, to ma prawo do odliczania 100% kwoty podatku naliczonego związanego z wydatkami na ich eksploatację, takimi jak: paliwo, koszty serwisowe, naprawy, części zamienne, które wymienione są w art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy VAT. Prawa tego nie zmienia również fakt zawarcia wspomnianych umów z pracownikami, ponieważ potwierdzają one dodatkowo obowiązek używania pojazdów dla celów działalności gospodarczej. Prawa tego nie zmienia również fakt wskazania w umowach miejsca parkowania pojazdów w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników. Nie można bowiem tego uznać za używanie pojazdów dla celów innych niż działalność gospodarcza, ponieważ Spółka przy wyrażaniu zgody na to kierowała się racjonalnym podejściem do prowadzenia działalności gospodarczej, w którym to zakresie podatnicy VAT, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy VAT samodzielnie decydują o sposobach jej prowadzenia. Parkowanie pojazdu po zakończeniu pracy w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika nie stanowi dla niego jakiejkolwiek indywidualnej korzyści, którą można by uznać za przejaw wykorzystania pojazdu dla celów innych niż działalność gospodarcza.

Ani w znowelizowanych przepisach ustawy VAT, ani też w przepisach ustawy zmieniającej nie da się doszukać takiej negatywnej przesłanki dla odliczania podatku naliczonego, na podstawie której można by uznać, że parkowanie pojazdów samochodowych w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników podatnika VAT, jest tożsame z ich wykorzystywaniem dla celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienie zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej