Temat interpretacji

Opodatkowanie opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2018 r. (data wpływu 6 listopada 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 grudnia 2018 r. (data wpływu 20 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste. Wniosek uzupełniono w dniu 20 grudnia 2018 r. o podpis osoby upoważnionej do występowania w imieniu Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest właścicielem nieruchomości zabudowanej, składającej się z działek gruntu oznaczonych nr ewid. 616/1 o pow. 1.0565 ha., 616/3 o pow. 0.0692 ha., 616/4 o pow. 0.0095 ha., 616/5 o pow. 0.9947 ha., 619 o pow. 0.0520 ha., 620 o pow. 0.1170 ha., 624 o pow. 0.1410 ha. o łącznej powierzchni 2.4399 ha. Prawo własności nieruchomości zostało ujawnione w księdze wieczystej (). Aktem notarialnym z dnia 21.III.1996 r. nieruchomość ta została oddana w użytkowanie wieczyste na lat 99 nieodpłatnie Szkole na cele nie związane z prowadzeniem działalności zarobkowej wraz ze sprzedażą budynków i budowli za cenę obniżoną o 99%. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste i sprzedaż budynków oraz budowli nastąpiła w celu prowadzenia statutowej działalności Szkoły. Podmiot ten zwolniony był z opłat rocznych za użytkowanie wieczyste. W 2017 r. w postępowaniu komorniczym nieruchomość została zbyta i ostatecznie postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 5 lipca 2017 r. prawo użytkowania wieczystego ww. nieruchomości oraz prawo własności budynków stanowiących odrębną nieruchomość zostało przysądzone na rzecz A. Rada Miasta w dniu 30 maja 2018 r. podjęła Uchwałę w sprawie zmiany prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej stanowiącej własność Gminy, w której określiła zmianę celu, na który była oddana nieruchomość w użytkowanie wieczyste z oświatowego na komercyjny przewidziany w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W Akcie Notarialnym z dnia 21.III.1996 r. Gmina zamierza wprowadzić następujące zmiany:

1. zmienia się treść § 2 lit. a w ten sposób że w miejsce cyt. na cele nie związane z prowadzeniem działalności zarobkowej wpisać na cele komercyjne przewidziane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
2. zmienia się treść § 6 przez co otrzymuje on nowe brzmienie:
   Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, na którym usytuowane są budynki oraz budowle stanowiące odrębny przedmiot własności następuje na cele komercyjne przewidziane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Obecny użytkownik wieczysty wyraża zgodę na zmianę celu, na który nastąpiło oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości. W akcie notarialnym zostanie ustalona również stawka procentowa opłaty rocznej w wysokości 3% ceny nieruchomości gruntowej określonej na podstawie jej wartości.

Wartość gruntu została ustalona przez rzeczoznawcę majątkowego na kwotę 2.295.702,00 zł. /słownie: dwa miliony dwieście dziewięćdziesiąt pięć tysięcy siedemset dwa zł/. Opłata roczna za użytkowanie wieczyste wynosi 3% ceny nieruchomości, co obecnie stanowi kwotę 68.871,06 zł/słownie: sześćdziesiąt osiem tysięcy osiemset siedemdziesiąt jeden 06/100 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Wnioskodawca prosi o interpretację czy ustalenie opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste w wysokości 68.871,06 zł podlegać będzie opodatkowaniu 23% podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Prawo użytkowania wieczystego dla nieruchomości zabudowanej, składającej się z działek gruntu oznaczonych nr ewid. 616/1 o pow. 1.0565 ha., 616/3 o pow. 0.0692 ha., 616/4 o pow. 0.0095 ha., 616/5 o pow. 0.9947 ha., 619 o pow. 0.0520 ha., 620 o pow. 0.1170 ha., 624 o pow. 0.1410 ha. o łącznej powierzchni 2.4399 ha zostało ustanowione aktem notarialnym z dnia 21 marca 1996 r. Do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste wraz ze sprzedażą znajdujących się tym gruncie budynków i budowli, nastąpiło na 99 lat. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zmieniła się definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Opłaty dotyczące czynności niepodlegającej opodatkowaniu nie mogą być objęte podatkiem od towarów i usług po wejściu w życie nowej regulacji prawnej tj. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Gmina nie będzie ustanawiała nowego prawa użytkowania wieczystego, jedynie zamierza zmienić postanowienia umowy notarialnej z dnia 21 marca 1996 r. dotyczące celu oddania w użytkowanie wieczyste i jednocześnie ustalić stawkę procentową opłaty i jej wysokość.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W świetle powołanych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie w użytkowanie wieczyste, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W opisie sprawy wskazano, że Gmina jest właścicielem nieruchomości zabudowanej, składającej się z działek gruntu oznaczonych nr ewid. 616/1 o pow. 1.0565 ha., 616/3 o pow. 0.0692 ha., 616/4 o pow. 0.0095 ha., 616/5 o pow. 0.9947 ha., 619 o pow. 0.0520 ha., 620 o pow. 0.1170 ha., 624 o pow. 0.1410 ha. o łącznej powierzchni 2.4399 ha. Prawo własności nieruchomości zostało ujawnione w księdze wieczystej (). Aktem notarialnym z dnia 21.III.1996 r. nieruchomość ta została oddana w użytkowanie wieczyste na lat 99 nieodpłatnie Szkole na cele nie związane z prowadzeniem działalności zarobkowej wraz ze sprzedażą budynków i budowli za cenę obniżoną o 99%. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste i sprzedaż budynków oraz budowli nastąpiła w celu prowadzenia statutowej działalności Szkoły. Podmiot ten zwolniony był z opłat rocznych za użytkowanie wieczyste. W 2017 r. w postępowaniu komorniczym nieruchomość została zbyta i ostatecznie postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 5 lipca 2017 r. prawo użytkowania wieczystego ww. nieruchomości oraz prawo własności budynków stanowiących odrębną nieruchomość zostało przysądzone na rzecz (). Rada Miasta w dniu 30 maja 2018 r. podjęła Uchwałę w sprawie zmiany prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej stanowiącej własność Gminy, w której określiła zmianę celu, na który była oddana nieruchomość w użytkowanie wieczyste z oświatowego na komercyjny przewidziany w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W Akcie Notarialnym z dnia 21.III.1996 r. Gmina zamierza wprowadzić następujące zmiany:

1. zmienia się treść § 2 lit. a w ten sposób że w miejsce cyt. na cele nie związane z prowadzeniem działalności zarobkowej wpisać na cele komercyjne przewidziane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
2. zmienia się treść § 6 przez co otrzymuje on nowe brzmienie:
   Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, na którym usytuowane są budynki oraz budowle stanowiące odrębny przedmiot własności następuje na cele komercyjne przewidziane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Obecny użytkownik wieczysty wyraża zgodę na zmianę celu, na który nastąpiło oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości. W akcie notarialnym zostanie ustalona również stawka procentowa opłaty rocznej w wysokości 3% ceny nieruchomości gruntowej określonej na podstawie jej wartości.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy ustalenie opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste podlegać będzie opodatkowaniu 23% podatkiem od towarów i usług.

Wskazać należy, że art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie dostawa towarów nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu właściwego zinterpretowania pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawo własności. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem dostawa towarów nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie dostawa towarów oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, ustawodawca uznał, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Według art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) zwanej dalej k.c. w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Przepis ten, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 k.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

W myśl natomiast art. 238 Kodeksu cywilnego wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną.

Z powyższych przepisów wnioskować należy, że w przypadku użytkowania wieczystego, właścicielem gruntu przez cały okres użytkowania pozostaje Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Użytkownik wieczysty w tym czasie posiada we władaniu rzecz cudzą. Jednakże jego prawo w stosunku do tego gruntu pozwala na dysponowanie rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

Ustanowienie użytkowania wieczystego oraz ustalenie opłat z tego tytułu odbywa się na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 2204, z późn. zm.). Zgodnie z art. 27 ustawy o gospodarce nieruchomościami, sprzedaż nieruchomości albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej wymaga zawarcia umowy w formie aktu notarialnego. Oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste i przeniesienie tego prawa w drodze umowy wymaga wpisu w księdze wieczystej.

Stosownie natomiast do art. 71 ust. 1-4 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste. Pierwszą opłatę za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej można rozłożyć na oprocentowane raty. W sprawach tych stosuje się odpowiednio przepis art. 70 ust. 2-4. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.

Zaznaczyć należy, że ustanowienie prawa użytkowania wieczystego przed dniem 1 maja 2004 r. nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ na podstawie obowiązującej przed tym dniem ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.), grunt nie był towarem i jego sprzedaż lub ustanowienie użytkowania wieczystego nie stanowiło dostawy towarów. Natomiast, począwszy od dnia 1 maja 2004 r. ustanowienie prawa użytkowania wieczystego, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W niniejszej sprawie należy uwzględnić treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 stycznia 2007 r.. sygn. akt I FPS 1/06, zgodnie z którą: W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela.

Właśnie z uwagi na uznanie użytkowania wieczystego za prawo rzeczowe o charakterze zbliżonym do prawa własności, a nie do praw rzeczowych ograniczonych, nie było konieczne odrębne wymienianie tego prawa w definicji dostawy zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT (...) Z pierwszej części definicji dostawy towaru, zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT (część zdania zakończona drugim przecinkiem) wynika, że obejmuje ona w znaczeniu podatkowym ustanowienie prawa użytkowania wieczystego, które daje użytkownikowi wieczystemu prawo do rozporządzania gruntem jak właściciel, czyli w sposób podobny pod względem skutków ekonomicznych do właściciela.

Konsekwencją stanowiska, że oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów będzie stwierdzenie, że w przypadku gdy taka czynność nastąpiła przed dniem 1 maja 2004 r. (tj. przed tym dniem dokonano wpisu prawa użytkowania wieczystego w księdze wieczystej na podstawie zawartej w formie aktu notarialnego umowy o ustanowieniu tego prawa) nie podlega ona obecnie podatkowi od towarów i usług. W przypadku dostawy towarów zasadą jest bowiem, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru (art. 19 ust. 1 ustawy o VAT). W momencie zaś ustanowienia użytkowania wieczystego ta czynność nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Tym samym opłaty dotyczące czynności niepodlegającej opodatkowaniu nie mogą być objęte podatkiem od towarów i usług po wejściu w życie nowej regulacji prawnej. (...).

Wobec powyższego należy uznać, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntów, ustanowionego przed dniem 1 maja 2004 r., gdy taka czynność nie podlegała podatkowi od towarów i usług po wejściu w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w sprawie podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) ani nie zawiera w sobie należnego podatku, ani też nie powinna być powiększona o taki podatek na podstawie przepisów tej ustawy.

Należy jeszcze raz podkreślić, że do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Tym samym opłaty dotyczące czynności niepodlegającej opodatkowaniu nie mogą być objęte podatkiem od towarów i usług po wejściu w życie nowej regulacji prawnej, tj. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nawet po zmianie użytkownika wieczystego wskutek zbycia prawa wieczystego użytkowania.

Opłata związana ze zmianą umowy ustanowienia użytkowania wieczystego w zakresie celu, na jaki nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste nie wiąże się ze zmianą tytułu prawnego do nieruchomości, tym samym nie wpływa na władztwo rzeczy, a zatem dotyczy ona ustanowienia prawa wieczystego użytkowania gruntu przed dniem 1 maja 2004 r.

Z uwagi na powołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że ustalenie opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste w wysokości 68.871,06 zł nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Zauważa się również, iż organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Tut. organ informuje, że rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego tj. nie przeprowadza dowodów oraz nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej