Temat interpretacji

Dostawa nieruchomości zabudowanej

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2018 r. (data wpływu 9 października 2018 r.), uzupełnionym w dniu 19 listopada 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 19 listopada 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 10 sierpnia 2018 r. dokonał sprzedaży nieruchomości oznaczonej numerem ewidencyjnym działki .o pow. 0,1508 położonej w miejscowości..;. Na ww. nieruchomości znajduje się wybudowany w 2015 r. na podstawie pozwolenia na budowę i oddany prawidłowo do użytkowania budynek mieszkalny jednorodzinny z garażem dwustanowiskowym wbudowanym w bryłę budynku, wolnostojący, parterowy o pow. zabudowy 186,2 m², o pow. użytkowej mieszkalnej 98,2 m² i pow. garażu 72,1 m². Powyższą nieruchomość Wnioskodawca nabył będąc żonatym z ..na zasadach wspólności ustawowej majątkowej, małżeńskiej na podstawie umowy sprzedaży od Agencji Nieruchomości Rolnych zawartej w formie aktu notarialnego z dnia 27 grudnia 2005 r. Następnie Wnioskodawca nabył wyłączną własność ww. nieruchomości od współmałżonki na podstawie umowy o podziale majątku wspólnego w formie aktu notarialnego z dnia 27 grudnia 2016 r. Podział majątku małżeńskiego wspólnego był ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszyły mu spłaty i dopłaty. Od momentu oddania w użytkowanie w grudniu 2015 r. budynku mieszkalnego Wnioskodawca zasiedlił go wykorzystując we własnych celach mieszkaniowych. Wnioskodawca nie prowadził w nim działalności gospodarczej ani go nie wynajmował oraz nie był przedmiotem leasingu. Ponadto Wnioskodawca oświadczył, że nie prowadził i nadal nie prowadzi jakiejkolwiek działalności gospodarczej pod własnym imieniem i nazwiskiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług również nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu art. 2 pkt 19 ww. ustawy. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT rozliczającym ten podatek na zasadach ogólnych. Wnioskodawca złożył zgłoszenie rejestracyjne do VAT pod presją kontrolujących urzędniczek urzędu skarbowego. Wnioskodawca nie rozumiał co to oznacza dla niego, został zmanipulowany, a zaznacza, że ma osiemdziesiąt lat. Działka opisana we wniosku nigdy nie była wykorzystywana do działalności rolniczej. Od wybudowanego, przedmiotowego domu Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku. Dom nie był wykorzystywany do działalności zwolnionej z VAT. Przy sprzedaży Wnioskodawca nie korzystał z usług pośrednika. Ponadto Wnioskodawca w przeszłości nabywał nieruchomości gruntowe, tj. zakupił:

• 21 października 1986 r. w .od Agencji Rynku Rolnego działkę, na której prowadził działalność rolniczą do 2010 r. Następnie po dokonaniu podziału powyższej nieruchomości gruntowej na 11 części Wnioskodawca sprzedał 10 z nich w latach 2012-2017 wykorzystując uzyskany przychód na utrzymanie i leczenie własne i małżonki,
• 28 sierpnia 1986 w obrocie prywatnym w ..działkę o pow. 0,67 ha nr., którą Wnioskodawca podzielił na 7 części z czego sprzedał 2 w latach 2015-2016 wykorzystując uzyskany przychód na utrzymanie i leczenie własne i małżonki,
• w 1988 r. grunt 2,55 ha w., którą Wnioskodawca użytkuje rolniczo,
• 2 grudnia 2011 r. od Agencji Rynku Rolnego Wnioskodawca otrzymał działkę w .o pow. 0,48 ha, która okazała się terenem zalewowym i w związku z tym nie jest użytkowana.

Ponadto w darowiźnie od syna w dniu 12 listopada 1985 r. Wnioskodawca otrzymał działkę nr .o pow. 0,22 ha w.., na której w latach 2001-2002 zbudował dom mieszkalny z myślą o przekazaniu go w darowiźnie bądź spadku dzieciom.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że zapytanie dotyczy wyłącznie nieruchomości oznaczonej numerem ewidencyjnym .o pow. 0,1508 położonej w miejscowości..

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości, o której mowa we wniosku?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma obowiązku podatkowego z tytułu podatku od towarów i usług ponieważ Wnioskodawca nigdy nie prowadził i nadal nie prowadzi działalności gospodarczej. Grunt na którym postawiono dom i który został sprzedany Wnioskodawca zakupił na potrzeby własne i nie wykorzystywał go nigdy na potrzeby działalności gospodarczej ani rolniczej. W zawiązku ze stanem zdrowia i sytuacją materialną mając osiemdziesiąt lat Wnioskodawca zmuszony jest do sprzedaży nieruchomości w ramach zarządu majątkiem prywatnym w celu pokrycia kosztów leczenia i bieżącego utrzymania siebie oraz małżonki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju ().

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu VAT. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwana dalej Dyrektywą działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeżeli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako TSUE) z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to TSUE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w 2005 r. Wnioskodawca nabył na zasadach wspólności majątkowej wraz z małżonką nieruchomość o numerze ewidencyjnym położoną w miejscowości... W 2015 r. na ww. nieruchomości wybudowano budynek mieszkalny jednorodzinny wraz z garażem. Na podstawie umowy o podziale majątku wspólnego w 2016 r. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość na własność. Od momentu oddania do użytkowania w 2015 r. budynek wykorzystywany do celów mieszkaniowych. Wnioskodawca nie prowadził w nim działalności gospodarczej w tym najmu. Działka nie była wykorzystywana do celów rolniczych. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Przy wybudowaniu Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku. W sierpniu 2018 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. Przy sprzedaży nie korzystał z usług pośrednika.

Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą zobowiązania do zapłaty podatku VAT z tytułu sprzedaży www. nieruchomości.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prawa podatkowego, a także kluczowego orzecznictwa sądowego, w tym wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), prowadzi do stwierdzenia, że trudno uznać aby sprzedaż nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym opisanej we wniosku (działka o nr) miała miejsce w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Z treści wniosku nie wynika bowiem, aby Wnioskodawca podejmował aktywne działania zmierzające do przygotowania tej nieruchomości zabudowanej do sprzedaży, w takim zakresie w jakim podejmują je handlowcy (np.: przez nabycie z zamiarem odsprzedaży, złożone działania marketingowe, itp.). Ponadto, na terenie nieruchomości, Wnioskodawca nie prowadził działalności rolniczej, ani pozarolniczej. Wszystko to zatem wyklucza handlowy cel transakcji sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym. W tej konkretnej sprawie aktywność Wnioskodawcy nie jest porównywalna do działań handlowców wykonywanych w ramach profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Zatem w odniesieniu do tej czynności Wnioskodawca nie wystąpił w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Czynności sprzedaży jak słusznie stwierdził Wnioskodawca mieści się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym, do których unormowania ustawy o podatku od towarów i usług zastosowania nie mają.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 785-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej