Temat interpretacji

Opodatkowanie usług montażu instalacji solarnych i fotowoltaicznych, za które Gmina otrzymuje wpłaty od mieszkańców tytułem wkładu własnego w kosztach tych usług.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 kwietnia 2017 r. (data wpływu 4 maja 2017 r.), uzupełnionym w dniu 14 czerwca 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług montażu instalacji solarnych i fotowoltaicznych, za które Gmina otrzymuje wpłaty od mieszkańców tytułem wkładu własnego w kosztach tych usług jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 14 czerwca 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług montażu instalacji solarnych i fotowoltaicznych, za które Gmina otrzymuje wpłaty od mieszkańców tytułem wkładu własnego w kosztach tych usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina B podpisała umowę z wykonawcą na wykonanie zadania pn.

Wkład własny mieszkańca będzie wynosił 35% kosztów inwestycji.

Instalacje OZE w Gminie montowane będę na budynkach mieszkalnych, ale także na budynkach gospodarczych i innych. Służyć mają jednak budownictwu mieszkaniowemu w zabudowie jednorodzinnej i zagrodowej.

W uzupełnieniu wniosku wskazano:

1. Projekt dotyczy montażu instalacji kolektorów słonecznych oraz instalacji fotowoltaicznych na budynkach mieszkalnych zlokalizowanych na terenie Gminy . Wszystkie budynki, na których będą montowane instalacje to budynki mieszkalne jednorodzinne należące do osób prywatnych i przez nie zarządzane. W budynkach nie jest wykonywana działalność gospodarcza/rolnicza. Instalacje będą wykonywane głównie na dachach budynku, sporadycznie na elewacji bądź budynku gospodarczym. Instalacje fotowoltaiczne będą produkowały prąd, natomiast instalacje kolektorów słonecznych będą wytwarzały ciepło na potrzeby podgrzewu ciepłej wody użytkowej. Wytworzona energia elektryczna i cieplna z nowych instalacji OZE będzie przeznaczona wyłącznie na potrzeby własne mieszkańców.
2. W ramach projektu będą wykonane następujące czynności:
   
   
   1) Opracowanie dokumentacji aplikacyjnej celem uzyskania dofinansowanie ze środków UE (wykonane)
   
   2) Opracowanie projektów technicznych na każdy budynek
   
   3) Dostawa i montaż instalacji
   
   4) Nadzór inwestorski

Zaprojektowane instalacje solarne dostarczone będą w pakietach, jako kompletne systemy solarne służące do wspomagania podgrzewu ciepłej wody użytkowej, dostosowane do współpracy z kolektorami słonecznymi. Ilość kolektorów słonecznych oraz pojemności zbiorników c.w.u zostały dobrane na podstawie ustaleń z Użytkownikami instalacji.

W skład projektowanych pakietów solarnych wchodzą:

1. Kolektor płaski pionowy 2 płyty 3 kpl.

1A Kolektor płaski pionowy 3 płyty 1 kpl.

1B Kolektor płaski poziomy 1 płyta 1 kpl.

1C Kolektor płaski poziomy 2 płyty 1 kpl.

2. Zestaw mocujący dla 2 szt. płyt solarnych do blachodachówki 2 kpl.

2A Konstrukcja wsporcza do mocowania 3 szt. płyt solarnych pionowych do elewacji budynku 1 kpl.

2B Konstrukcja wsporcza do mocowania 2 szt. płyt solarnych pionowych do elewacji budynku 1 kpl.

2C Konstrukcja wsporcza do mocowania 2 szt. płyt solarnych poziomych do elewacji budynku 1 kpl.

2D Konstrukcja wsporcza do mocowania 1 szt. płyty solarnej poziomej do elewacji budynku 1 kpl.

3. Biwalentny pojemnościowy podgrzewacz wody 500 1 1 szt.

3A Biwalentny pojemnościowy podgrzewacz wody 300 1 4 szt.

3B Pojemnościowy podgrzewacz wody z jedną wężownicą 1 szt.

4. Kompaktowa solarna grupa pompowa ze zintegrowanym sterownikiem solarnym 6 kpl.

5. Solarne naczynie wzbiorcze 401 1 szt.

5A Solarne naczynie wzbiorcze 25 l 5 szt.

6. Pierścieniowa złączka zaciskowa z odpowietrznikiem 6 kpl.

7. Separator powietrza DN 22-6 kpl.

8. Naczynie zrzutowe na płyn solarny 40 1 1 szt.

8A Naczynie zrzutowe na płyn solarny 25 1 4 szt.

8B Naczynie zrzutowe na płyn solarny 15 1 1 szt.

9. Zestaw tulei zanurzeniowych: 6 kpl.


Czujka temperatury cieczy w kolektorze

Czujka temperatury wody w podgrzewaczu


10. Nośnik ciepła roztwór glikolu temp. 35°C 165 1

11. Przewody podłączeniowe systemu solarnego (preizolowane, elastyczne rury wykonane z miedzi lub ze stali nierdzewnej) 2xDn 16 80 m

12. Termostatyczny automat mieszający ograniczenie temp. zakres 35-60°C 6 szt.

13. Zawór bezpieczeństwa na wodzie ziemnej nastawa 6bar 6 szt.

14. Zawór zwrotny DN 20-6 szt.

15. Naczynie wzbiorcze przeponowe do wody użytkowej 60 1 1 szt.

15A Naczynie wzbiorcze przeponowe do wody użytkowej 25 1 4 szt.

15B Naczynie wzbiorcze przeponowe do wody użytkowej 121 1 szt.

16. Złącze odcinające naczynie przeponowe 6 szt.

17. Zawory odcinające DN 20 40 szt.

18. Manometr, termometr 6 kpl.

Instalacje fotowoltaiczne zamontowane zostaną moduły wykonane z krzemu polikrystalicznego. Moduły będą zamocowane na konstrukcji trwale zamontowanej do konstrukcji dachu. Podstawowe parametry modułów fotowoltaicznych zestawiono w poniższej tabeli.

Projekt zakłada dostawę i montaż kompletnych zestawów kolektorów słonecznych i zestawów fotowoltaicznych oraz wpięcie ich w istniejące systemy instalacji domowych. Założeniem jest aby, urządzenia spełniały wszystkie normy jakościowe oraz stanowiły instalacje długotrwałe, bezpieczne i bezawaryjne.

Projekt jest dofinansowany ze środków UE i musi być poddany regulacjom zawartym w Regulaminie konkursu, w ramach którego będzie aplikowany. Regulamin ten wskazuje, że Wnioskodawcą projektu może być jednostka samorządu terytorialnego, która występuje w imieniu mieszkańców Gminy. Z punktu widzenia zapisów konkursu mieszkańcy Gminy są beneficjentami ostatecznymi Projektu, czyli użytkownikami instalacji. Gmina jest również inwestorem. Przez 5 lat Gmina jest również właścicielem wybudowanych instalacji OZE.

3. Faktury będą dokumentowały czynności opisane w pkt 2

W zakresie pkt 1 i 2 Przygotowanie studium wykonalności i dokumentacji projektowych instalacji dla projektu

4. Gminie nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego ponieważ nie zostanie spełniony bezpośredni warunek umożliwiający podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego, jakim jest bezpośredni związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi

Gmina załączyła wzór umowy z mieszkańcem. Ponadto, w uzupełnieniu wniosku Gmina wskazała:

1. Wykonanie instalacji OZE dla poszczególnych właścicieli nieruchomości uzależnione jest od zawarcia umowy i dokonania przez mieszkańców wpłaty wkładu wynikającego z tych umów. Inwestycja będzie wykonana tylko na rzecz tych mieszkańców, którzy dopełnią tego warunku.
2. Po zakończeniu inwestycji Gmina nie będzie pobierać dodatkowych opłat od mieszkańców posesji.
3. Instalacje będą montowane głównie na budynkach indywidualnych mieszkalnych PKOBP 1110 Budynki mieszkalne jednorodzinne lub gospodarczych PKOBP 1242 Budynki garaży
4. Gmina zamierza realizować projekt na nieruchomościach zaliczanych do obiektów budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

, sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku:

Czy wkład własny mieszkańców należy opodatkować jaką stawką i udokumentować fakturami?

Zdaniem Wnioskodawcy, wnoszony przez mieszkańców wkład na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych stanowi zaliczkę powodującą powstanie po jej stronie obowiązku podatkowego ze stawką 8 % budynki mieszkalne i 23% i budynki gospodarcze lub garaże.

Czynności jakie zostały dokonane to: zostały wystawione i opłacone faktury VAT na mieszkańców za wykonanie projektu technicznego instalacji ze stawką VAT 23%.

Instalacje OZE w Gminie montowane będą na budynkach mieszkalnych oraz na budynkach gospodarczych i innych. Służyć mają jednak budownictwu mieszkaniowemu w zabudowie jednorodzinnej i zagrodowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 5a ww. ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów i usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże stosownie do treści art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy, stosuje się w myśl ust. 12 wskazanego artykułu do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym według art. 41 ust. 12a ustawy rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W myśl art. 41 ust. 12c ustawy, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Jak wynika z ww. art. 2 pkt 12 ustawy, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. Zatem, dla celów podatku od towarów i usług stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), stanowiącej usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z ww. rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 mieszkalnych jednorodzinnych, 112 o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 zbiorowego zamieszkania.

Celem właściwego zdefiniowania pojęcia obiektu budownictwa mieszkaniowego i co się z tym wiąże stosowania odpowiedniej stawki podatkowej, należy uwzględniać regulacje wynikające z przywołanego art. 2 pkt 12 ustawy.

Nadto w celu ustalenia właściwej stawki podatku VAT dla usług montażu ww. instalacji solarnych oraz fotowoltaicznych, należy ustalić czy dokonywane są one w ramach remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Wskazać przy tym należy, że przepisy z zakresu podatku od towarów i usług nie definiują pojęć budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja oraz przebudowa, dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do przepisów Prawa budowlanego oraz powszechnego rozumienia.

Zgodnie z art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290, z późn. zm.), przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego.

W myśl art. 3 pkt 7 ww. ustawy Prawo budowlane, przez roboty budowlane należy rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego.

Przez przebudowę, zgodnie z pkt 7a tego artykułu, należy rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji; w przypadku dróg są dopuszczalne zmiany charakterystycznych parametrów w zakresie niewymagającym zmiany granic pasa drogowego.

Modernizacja w rozumieniu przyjętym w języku polskim powszechnie oznacza ulepszenie, podwyższenie wartości technicznej, czy też użytkowej, podwyższenie standardu, unowocześnienie obiektu budowlanego lub jego części.

Z kolei definicja remontu została zawarta w pkt 8 art. 3 cyt. ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z jego brzmieniem, przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych, niż użyto w stanie pierwotnym.

Natomiast w ustawie z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów (Dz. U. z 2017 r., poz. 130), znajduje się określenie przedsięwzięcia termomodernizacyjnego (art. 2 pkt 2), którym jest między innymi ulepszenie, w wyniku którego następuje zmniejszenie zapotrzebowania na energię dostarczaną na potrzeby ogrzewania i podgrzewania wody użytkowej oraz ogrzewania do budynków mieszkalnych, budynków zbiorowego zamieszkania oraz budynków stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego służących do wykonywania przez nie zadań publicznych.

Co prawda, ustawa o wspieraniu termomodernizacji i remontów ma inny kontekst normatywny niż ustawa o podatku od towarów i usług, ale skoro ustawodawca zdefiniował dane pojęcie w systemie prawnym, to nie ma podstaw do tego, aby odrzucać istniejącą definicję i tworzyć nową. Należy więc zaznaczyć, że definiując pojęcie przedsięwzięcia termomodernizacyjnego ustawodawca kierował się wyłącznie skutkiem, jaki ma zostać osiągnięty w wyniku tego przedsięwzięcia; zaniechał nawet przykładowego wymienienia rodzajów prac, jakie mieszczą się w pojęciu tego przedsięwzięcia. Definicja określająca przedsięwzięcie termomodernizacyjne wyłącznie na podstawie celu, jaki ma zostać osiągnięty, jest usprawiedliwiona zarówno na gruncie ustawy o wspieraniu termomodernizacji i remontów, jak i na gruncie prawa podatkowego.

Z kolei montaż, zgodnie ze Współczesnym słownikiem języka polskiego (red. Bogusław Dunaj, wyd. Langenscheidt Polska Sp. z o.o.), oznacza składanie maszyn, urządzeń z gotowych części; zakładanie instalacji, łączenie oddzielnych części w jedną artystyczną, kompozycyjną całość. Z kolei instalować oznacza zakładać, montować jakieś urządzenia techniczne. W związku z przytoczoną definicją stwierdzić należy, że pojęcie montaż odnosi się do takiego sposobu działania, w efekcie którego z niezależnie od siebie istniejących części powstaje wytwór będący zupełnie nową całością.

Dodatkowo należy wskazać, że stosownie do przepisów cyt. rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych.

Natomiast z uregulowań zawartych w art. 3 pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy Prawo budowlane, wynika, że pod pojęciem obiektu budowlanego rozumie się budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych. Budynkiem zaś jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Stwierdzić należy, że w powyższej definicji budynku nie mieszczą się elementy infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu. Oznacza to, że stawka preferencyjna, przewidziana ww. przepisami art. 41 ust. 12 w zw. z art. 41 ust. 2 i art. 146a pkt 2 ustawy, dotyczy czynności tam wymienionych wykonywanych wyłącznie w budynkach, rozumianych jako obiekty budowlane wraz z wbudowanymi w bryle budynku instalacjami i urządzeniami technicznymi. Stawki tej ustawodawca nie przewidział dla ww. czynności wykonywanych poza tymi obiektami, w tym również dotyczących elementów infrastruktury budowlanej. W konsekwencji, do pozostałych usług wykonywanych poza bryłą budynku zastosowanie ma stawka podatku w wysokości 23%.

Ponadto podkreślić należy, że przy ustaleniu właściwej stawki podatku VAT decydujące znaczenie ma fakt, co jest przedmiotem sprzedaży, czy podatnik dokonuje dostawy towarów czy świadczy usługę, a także, czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja lub przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Zatem dla zastosowania obniżonej 8% stawki podatku znaczenie ma nie tylko zakres wykonywanych prac, ale także zaklasyfikowanie obiektu, którego dotyczą te prace, do obiektów budownictwa mieszkaniowego objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Wskazać należy, że z uwagi na to, iż obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy, winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych wprost przez ustawodawcę w ustawie o podatku od towarów i usług lub w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Preferencyjna stawka podatku miała i ma zastosowanie do wskazanych w przepisach czynności związanych z budownictwem mieszkaniowym, jednakże nie do wszystkich usług dotyczących samego instalowania, czy montażu różnych towarów.

Odnosząc się do przedstawionego opisu sprawy oraz wątpliwości objętych zakresem pytania należy wskazać, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega konkretna czynność (dostawa towaru lub usługa), a nie zapłata. Wyjątkiem polegającym na tym, że fakturą dokumentującą zapłatę jest faktura dokumentująca uiszczenie zaliczki na poczet przyszłej dostawy towarów czy świadczenia usług, natomiast w pozostałych przypadkach faktura zawsze dokumentuje czynność, która podlega opodatkowaniu a nie płatność.

Jak wyżej wskazano, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy dostawcą towarów lub usługodawcą a odbiorcą, a w zamian za wykonanie świadczenia powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem i przekazanym za nie wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest dana czynność, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz dokonującego dostawy lub świadczącego usługę.

Na gruncie niniejszej sprawy należy stwierdzić, że wpłaty mieszkańców będą pozostawały w bezpośrednim związku ze świadczeniem usług realizowanych na ich rzecz.

Wpłaty wnoszone przez mieszkańców nie pozostają w oderwaniu od czynności, które będą wykonywane przez Gminę zachodzi bowiem związek pomiędzy dokonywanymi wpłatami a zobowiązaniem się do wykonania usługi polegającej na montażu instalacji solarnych i fotowoltaicznych. Należy zauważyć, że we wskazanej sytuacji będzie istniał bezpośredni związek pomiędzy dokonaniem wpłaty, a zindywidualizowanym świadczeniem Gminy na rzecz konkretnego mieszkańca. Należy również zauważyć, że stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy, Gmina zawierając umowy na montaż instalacji solarnych i fotowoltaicznych, wchodzi w rolę świadczącego usługę. W związku z tym wpłaty dokonywane przez mieszkańców na rzecz Gminy stanowią wynagrodzenie z tytułu świadczonych przez nią usług, w związku z otrzymaniem którego po stronie Gminy powstanie obowiązek podatkowy. Oznacza to, że dokonane wpłaty, o których mowa we wniosku, stanowią zaliczki na poczet przyszłej usługi, której zakończenie nastąpi po upływie 5 lat od zamontowanych instalacji solarnych i fotowoltaicznych.

W związku z powyższym dokonywane przez mieszkańców wpłaty z tytułu wkładu własnego w kosztach budowy instalacji solarnych i fotowoltaicznych dotyczyć będą usługi montażu instalacji solarnych i fotowoltaicznych, co wskazuje, że świadczenia, co do których Wnioskodawca zobowiązał się w ramach podpisanych z mieszkańcami umów będą stanowiły odpłatne świadczenia usług, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przy czym mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że w przypadku gdy montaż instalacji solarnych i fotowoltaicznych będzie wykonany na dachach lub elewacjach jednorodzinnych budynków mieszkalnych, które stanowią obiekty budowlane zaliczone do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy, to ww. czynności, z tytułu których mieszkańcy będą dokonywać wpłat, będą opodatkowane 8% stawką podatku, zgodnie z art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń, o których mowa w cytowanym art. 41 ust. 12b.

Z kolei w odniesieniu do usługi montażu instalacji solarnych i fotowoltaicznych wykonanych poza bryłą budynku, tj. na budynku gospodarczym lub garażu, należy stwierdzić, że nie będzie mogła ona korzystać ze stawki w wysokości 8%, o której mowa w art. 41 ust. 12 ustawy, wobec czego będzie opodatkowana według stawki 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie kwestię będącą przedmiotem zapytania, nie rozstrzyga natomiast innych kwestii poruszonych w opisie sprawy, tj. prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją opisanej inwestycji, gdyż zgodnie z wolą Wnioskodawcy wyrażoną w uzupełnieniu, kwestia ta nie była przedmiotem zapytania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej