Temat interpretacji

Czy czynność udzielania pracownikom niskooprocentowanych pożyczek z innych środków finansowych Spółki niż środki zgromadzone na Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych, stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2017 r. (data wpływu 22 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług udzielania pracownikom niskooprocentowanych pożyczek z innych środków niż środki zgromadzone na Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług udzielania pracownikom niskooprocentowanych pożyczek z innych środków niż środki zgromadzone na Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe

(ostatecznie doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca (dalej Spółka, lub Pożyczkodawca) jest czynnym podatnikiem VAT. Podstawowa działalność Spółki polega na wytwarzaniu i przetwarzaniu produktów rafinacji ropy naftowej.

Spółka planuje udzielać pracownikom (dalej Pożyczkobiorcom) pożyczki na zaspokojenie ich indywidualnych potrzeb życiowych. Pożyczki będą udzielane na preferencyjnych warunkach w porównaniu do obecnych ofert rynkowych i będą udzielane z innych środków finansowych Spółki niż środki zgromadzone na Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. Pożyczki będą udzielane w oparciu o zatwierdzony w Spółce wewnętrzny akt organizacyjny (dalej Regulamin), który będzie precyzował zasady udzielania pożyczki Pożyczkobiorcy oraz zasady jej zwrotu. Załącznikiem do Regulaminu, będzie wzór umowy pożyczki. Regulamin będzie określał m.in. zasady ubiegania się o pożyczkę, wysokość pożyczki, zasady jej zwrotu oraz wielkość opłaty poniesionej przez Pożyczkobiorcę z tyt. udzielenia mu pożyczki. W dalszej kolejności Regulamin będzie precyzował procedurę występowania do Pożyczkodawcy o pożyczkę oraz sposób akceptacji wniosku i zasady jej udzielenia. Pożyczka będzie ogólnodostępna dla wszystkich pracowników Spółki, którzy spełnią określone przez Spółkę wymagania. Pożyczki udzielane będą Pożyczkobiorcom na jednakowych warunkach i według jednolitych zasad określonych w Regulaminie.

Proces udzielenia pożyczek przez Spółkę rozpoczęty zostanie poprzez złożenie wniosku przez zainteresowanego - Pożyczkobiorcę, poprzez udostępnioną do tego celu przez Spółkę platformę informatyczną. Następnie, po akceptacji wniosku przez Spółkę, Pożyczkobiorcy przelewana będzie kwota pożyczki na jego rachunek bankowy, po wcześniejszym podpisaniu umowy pożyczki przez obie strony transakcji, tj. Pożyczkodawcę i Pożyczkobiorcę. Możliwość udzielenia pożyczki będzie skierowana do wszystkich pracowników etatowych Spółki. Pracownik składając wniosek o udzielenie pożyczki będzie wyrażał zgodę na sprawdzenie przez Spółkę jego zdolności kredytowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy czynność udzielania pracownikom niskooprocentowanych pożyczek z innych środków finansowych Spółki niż środki zgromadzone na Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych, stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Działalność w zakresie udzielania pracownikom niskooprocentowanych pożyczek z innych środków finansowych Spółki niż środki zgromadzone na Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych, stanowi odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w rozumieniu przepisów UVAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 UVAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 UVAT.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121). Zgodnie z ww. przepisem, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego, określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z powyższej regulacji wynika, że w wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone w umowie środki pieniężne stają się własnością Pożyczkobiorcy. Należy jednak podkreślić, iż sytuacja ta ma charakter terminowy. Ponieważ pożyczka nie generuje trwałego przysporzenia w majątku Pożyczkobiorcy, który jest obowiązany do jej zwrotu.

Zdaniem Spółki udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za czynności podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy, ponieważ spełnia przesłanki świadczenia usług, w tym: (a) występuje świadczenie w postaci przeniesienia własności pieniędzy zgodnie z przepisami prawa cywilnego, (b) świadczenie nie jest dostawą towarów, (c) czynność następuje za wynagrodzeniem, w postaci odsetek.

Jednocześnie, należy zauważyć, iż ustawodawca w art. 43 ust. 1 pkt 38 UVAT przewidział zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług udzielania m.in. pożyczek pieniężnych. Do planowanych przez Wnioskodawcę pożyczek nie mają zastosowania przepisy wyłączające zwolnienie, w szczególności art. 43 ust. 15 UVAT. W związku z powyższym zdaniem Spółki czynność udzielania pracownikom pożyczek, w świetle ustawy o podatku od towarów i usług traktowana jest jako świadczenie usług, które ustawodawca zwolnił z opodatkowania tymże podatkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Określony w ustawie zakres opodatkowania wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, na mocy ust. 2 powołanego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Podstawowa działalność Spółki polega na wytwarzaniu i przetwarzaniu produktów rafinacji ropy naftowej. Spółka planuje udzielać pracownikom (dalej Pożyczkobiorcom) pożyczki na zaspokojenie ich indywidualnych potrzeb życiowych. Pożyczki będą udzielane na preferencyjnych warunkach w porównaniu do obecnych ofert rynkowych i będą udzielane z innych środków finansowych Spółki niż środki zgromadzone na Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. Pożyczki będą udzielane w oparciu o zatwierdzony w Spółce wewnętrzny akt organizacyjny (dalej Regulamin), który będzie precyzował zasady udzielania pożyczki Pożyczkobiorcy oraz zasady jej zwrotu. Pożyczka będzie ogólnodostępna dla wszystkich pracowników Spółki, którzy spełnią określone przez Spółkę wymagania. Pożyczki udzielane będą Pożyczkobiorcom na jednakowych warunkach i według jednolitych zasad określonych w Regulaminie.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459). Zgodnie z ww. przepisem, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z powyższej regulacji wynika, że w wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Odsetki z tytułu oprocentowania pożyczki stanowią wynagrodzenie za udzielenie pożyczki.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zauważyć, że udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet gdy czynności te nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym.

Zatem, w odniesieniu do powyższych przepisów oraz przedstawionych okoliczności sprawy, należy stwierdzić, że w opisanej sprawie Wnioskodawca z tytułu udzielenia pożyczek występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

W efekcie, udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnianiu kapitału na wskazany w umowie okres. Czynność udzielenia pożyczki w zamian za wynagrodzenie w postaci odsetek z tytułu korzystania z cudzego kapitału traktowana jest jako odpłatne świadczenie usług.

Z uwagi na opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, że opisana we wniosku czynność udzielenia niskooprocentowanych pożyczek będzie stanowić dla Wnioskodawcy odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podstawowa stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Jak wskazał Wnioskodawca, do planowanych pożyczek nie mają zastosowania przepisy wyłączające zwolnienie, w szczególności art. 43 ust. 15 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.

Mając na względzie obowiązujące przepisy prawa podatkowego oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że planowana czynność udzielania pracownikom niskooprocentowanych pożyczek z innych środków finansowych Spółki niż środki zgromadzone na Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych stanowić będzie odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednakże z uwagi na spełnienie przesłanek wynikających z powołanego art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, czynność ta będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo Organ wyjaśnia, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Jednocześnie należy wskazać, że publikator ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny wskazany we wniosku przez Wnioskodawcę, tj. Dz. U. z 2014 r. poz. 121, jest nieaktualny. Obecnie tekst jednolity ww. ustawy opublikowany został w Dz. U. z 2017 r., poz. 459.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej