1. WDT z tytułu przemieszczenia własnych towarów do magazynu zlokalizowanego w kraju członkowskim UE (Francja) oraz
2. dostawy na rzecz kontrahenta posiadającego siedzibę w kraju położenia magazynu (Francji), jako dostawy opodatkowanej poza terytorium Polski?

Zdaniem Wnioskodawcy, planowane dostawy towarów będą stanowiły wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (dalej także WDT), o których mowa w art. 13 ust. 1-3 ustawy VAT oraz 20a ustawy VAT, opodatkowane stawką 0%. Obowiązek podatkowy z tytułu dokonywania tych dostaw będzie powstawał w dniu pobrania towarów z Magazynu przez Nabywcę.

W ocenie Spółki, dla dostawy towarów, o których mowa w art. 13 ust. 3 ustawy VAT, tj. towarów własnych przemieszczonych z terytorium Polski do miejsca odpowiadającego magazynowi w celu ich późniejszej dostawy podatnikowi od wartości dodanej, zastosowanie będzie miał przepis art. 20a ust. 1 ustawy VAT, zgodnie z którym obowiązek podatkowy z tytułu przemieszczenia towarów określonego w art. 13 ust. 3 ustawy VAT do magazynu konsygnacyjnego powstanie z chwilą dokonania dostawy towarów, nie później jednak niż z chwilą wystawienia faktury potwierdzającej tę dostawę podatnikowi podatku od wartości dodanej.

W opinii Spółki, przedstawiona transakcja nie stanowi dwóch odrębnych czynności opodatkowanych VAT:

1. WDT z tytułu przemieszczenia własnych towarów,
2. następującej po niej dostawy opodatkowanej VAT poza terytorium Polski.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT, opodatkowaniu VAT podlega również WDT.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy VAT, przez WDT rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W art. 7 ust. 1 i 3 ustawy VAT ustawodawca wymienił m.in. czynności takie jak przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy VAT, przepis art. 13 ust. 1 ustawy VAT stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest m.in. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (Nabywca spełnia warunki przewidziane dla nabywcy w przywołanym przepisie).

Na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy VAT, za WDT uznaje się również przemieszczenie przez podatnika w rozumieniu przepisów ustawy VAT towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach WNT, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Przepis ten rozszerza WDT na czynności niemające charakteru czynności dwustronnych (czynionych za wynagrodzeniem), polegające na przemieszczeniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego kraju wspólnotowego, w którym mają posłużyć wykonywanej tam przez podatnika działalności gospodarczej. Przemieszczenie, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy nie uznaje się za WDT w przypadku gdy występuje chociaż jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 13 ust. 4 ustawy, ale nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Zgodnie z art. 20a ust. 1 ustawy VAT, w przypadku przemieszczenia towarów określonego w art. 13 ust. 3, do miejsca odpowiadającego magazynowi konsygnacyjnemu w celu ich późniejszej dostawy podatnikowi podatku od wartości dodanej, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dostawy towarów, nie później jednak niż z chwilą wystawienia faktury potwierdzającej tę dostawę podatnikowi podatku od wartości dodanej, pod warunkiem że podatnik podatku od wartości dodanej jest obowiązany wykazać dokonane przemieszczenie towarów w państwie członkowskim zakończenia transportu lub wysyłki oraz dostawę towarów jako WNT towarów w miesiącu, w którym u podatnika powstał obowiązek podatkowy z tytułu tej dostawy.

Stosownie do przepisu art. 20a ust. 2 ustawy VAT, przepis ust. 1 stosuje się, jeżeli:

1. przemieszczenia towarów dokonuje podatnik, który nie jest zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej w państwie członkowskim zakończenia transportu lub wysyłki;
2. podatnik, który przemieszcza towary do miejsca odpowiadającego magazynowi konsygnacyjnemu, prowadzi ewidencję towarów przemieszczanych do tego miejsca zawierającą datę ich przemieszczenia, datę dostawy towarów podatnikowi podatku od wartości dodanej, dane pozwalające na identyfikację towarów, a w przypadku, o którym mowa w ust. 3 - także dane dotyczące powrotnego przemieszczenia towarów; przepis art. 109 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

W świetle art. 20a ust. 3 ustawy VAT, w przypadku powrotnego przemieszczenia towarów przez podatnika, który pierwotnie dokonał ich przemieszczenia, lub na jego rzecz, które nie były przedmiotem dostawy zgodnie z ust. 1 nie powstaje obowiązek podatkowy w WDT i WNT w odniesieniu do tych towarów.

Francuskie przepisy podatku VAT dotyczące magazynów konsygnacyjnych (punkty 210 i 220 BOI-TVA-CHAMP- 10-10-40-20) zezwalają na uproszczenie, które polega na tym, że dostawca towarów nie wykazuje wewnątrzwspólnotowego nabycia własnych towarów w dniu ich przybycia do Francji, o ile są spełnione poniższe wymogi:

1. Towary są wysyłane z innego unijnego państwa członkowskiego do Francji;
2. Dostawca, który nie posiada miejsca prowadzenia działalności dla potrzeb podatku VAT we Francji, sprzedaje towary swojemu francuskiemu klientowi, który potem pobierze je z magazynu;
3. Tytuł własności do towarów zostaje przeniesiony w ciągu 3 miesięcy od daty ich przywozu do Francji.

Wszystkie ww. warunki będą spełnione.

Spółka będzie dokonywała przemieszczenia wyprodukowanych przez nią towarów należących do jej przedsiębiorstwa z terytorium Francji do Magazynu w celu ich dalszej sprzedaży.

Towary te będą służyć działalności gospodarczej Spółki, ponieważ działalność gospodarcza to każda aktywność podatnika realizowana w ramach przedsiębiorstwa, niezależnie od miejsca prowadzenia tej działalności.

Spełnione będą zatem warunki konieczne do uznania przemieszczenia towarów do magazynu na terytorium Francji za WDT w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy VAT.

Nabywca jest czynnym podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Jednocześnie, do WDT dojdzie z chwilą dostawy towarów Nabywcy, nie później niż z chwilą wystawienia faktury. Dopiero wtedy spełnione zostaną łącznie dwa warunki zawarte w tym przepisie, pozwalające na uznanie danej czynności za WDT, tj. przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego UE (Francja) na rzecz podatnika od wartości dodanej (Nabywca) oraz przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W niniejszej sprawie wątpliwości nie budzi także sam Magazyn. Magazyn prowadzić będzie pełną ewidencję towarów, która pozwoli jednoznacznie ustalić moment wydania/przejścia własności konkretnego towaru na rzecz Nabywcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają ww. czynności, ale tylko wówczas, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Natomiast w myśl art. 13 ust. 6 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Jeżeli więc wywóz towarów z terytorium kraju następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika (art. 13 ust. 3 ustawy).

Powołany przepis rozszerza więc pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności niemające charakteru czynności dwustronnych (czynionych za wynagrodzeniem), polegające na przemieszczeniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego kraju wspólnotowego, w którym mają posłużyć wykonywanej tam przez podatnika działalności gospodarczej. W takim przypadku dostawca pełni jednocześnie rolę nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Przy czym należy zaznaczyć, że przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku, gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 13 ust. 4 ustawy.

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy (art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy).

Natomiast jak stanowi art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Kwestia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów uregulowana została w art. 20 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tej dostawy, z zastrzeżeniem ust. 4 oraz art. 20a.

Zgodnie z art. 20a ust. 1 ustawy w przypadku przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3, do miejsca odpowiadającego magazynowi konsygnacyjnemu w celu ich późniejszej dostawy podatnikowi podatku od wartości dodanej, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dostawy towarów, nie później jednak niż z chwilą wystawienia faktury potwierdzającej tę dostawę podatnikowi podatku od wartości dodanej, pod warunkiem że podatnik podatku od wartości dodanej jest obowiązany wykazać dokonane przemieszczenie towarów w państwie członkowskim zakończenia transportu lub wysyłki oraz dostawę towarów jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w miesiącu, w którym u podatnika powstał obowiązek podatkowy z tytułu tej dostawy.

Na mocy art. 20a ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się, jeżeli:

1. przemieszczenia towarów dokonuje podatnik, który nie jest zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej w państwie członkowskim zakończenia transportu lub wysyłki;
2. podatnik, który przemieszcza towary do miejsca odpowiadającego magazynowi konsygnacyjnemu, prowadzi ewidencję towarów przemieszczanych do tego miejsca zawierającą datę ich przemieszczenia, datę dostawy towarów podatnikowi podatku od wartości dodanej, dane pozwalające na identyfikację towarów, a w przypadku, o którym mowa w ust. 3 także dane dotyczące powrotnego przemieszczenia towarów; przepis art. 109 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 27c ustawy przez magazyn konsygnacyjny rozumie się wyodrębnione u podatnika zarejestrowanego jako podatnik VAT UE, o którym mowa w art. 97 ust. 4, miejsce przechowywania na terytorium kraju towarów należących do podatnika podatku od wartości dodanej przemieszczonych przez niego lub na jego rzecz z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju do tego miejsca, z którego podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT UE, przechowujący towary, pobiera je, a przeniesienie prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel następuje w momencie ich pobrania.

Natomiast przez prowadzącego magazyn konsygnacyjny, rozumie się podatnika, który przechowuje w magazynie konsygnacyjnym towary i pobiera je z tego magazynu (art. 2 pkt 27d ustawy).

Z cyt. przepisów wynika, że magazyn konsygnacyjny jest wyodrębnionym miejscem przechowywania towarów u podatnika VAT UE. Podatnik, zarejestrowany jako podatnik VAT UE, który przechowuje te towary, pobiera je z magazynu, przy czym przeniesienie prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel następuje w momencie ich pobrania. W takiej sytuacji mamy do czynienia z dokonywanymi etapowo (z przerwą w magazynie) wewnątrzwspólnotową dostawą towarów dla dostawcy i wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów dla nabywcy (prowadzącego magazyn).

Obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokonywanej poprzez magazyn konsygnacyjny powstaje z chwilą dostawy towarów, tj. w momencie pobrania towarów z zagranicznego magazynu przez ich nabywcę - nie później jednak niż z chwilą wystawienia faktury potwierdzającej tę dostawę zagranicznemu nabywcy. Rozpoznanie dostawy do magazynu konsygnacyjnego położonego w innym państwie członkowskim jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest warunkowane istnieniem w państwie zagranicznego nabywcy przepisów albo praktyki, uznającej nabycie towarów poprzez magazyn konsygnacyjny za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Jednocześnie - literalna wykładnia art. 20a ustawy wskazuje, że uproszczenia przewidziane w powołanym przepisie mają zastosowanie tylko w przypadku dostaw towarów dokonywanych za pośrednictwem miejsca odpowiadającego magazynowi konsygnacyjnemu.

Wskazać należy, że funkcjonujący w ustawie o podatku od towarów i usług magazyn konsygnacyjny jest odpowiednikiem magazynu typu call-of (pobieranie na żądanie), tj. magazynu, który prowadzi podmiot będący nabywcą towarów i tylko on towary z tego magazynu pobiera. Zatem miejsce odpowiadające magazynowi konsygnacyjnemu to wyodrębnione, u podatnika zarejestrowanego w innym państwie członkowskim dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych miejsce przechowywania na terytorium innego państwa członkowskiego towarów należących do polskiego podatnika, przemieszczonych przez niego lub na jego rzecz z terytorium Polski do tego miejsca, z którego ten zagraniczny podatnik, przechowujący towary, pobiera je, zaś przeniesienie prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel następuje w momencie ich pobrania. Z powyższego wynika więc, że magazyn nie może być prowadzony przez podmiot trzeci, lecz wyłącznie przez ostatecznego nabywcę towarów przechowywanych w magazynie. W sytuacji gdy magazyn nie będzie prowadzony przez nabywcę towarów przechowywanych w magazynie, lecz specjalizujący się w zarządzaniu towarami podmiot trzeci, wówczas nie jest spełniony warunek do zastosowania uproszczenia, wynikający z art. 20a ustawy. Powyższe skutkuje koniecznością rozpoznania realizowanej dostawy towarów na zasadach ogólnych - jako wewnątrzwspólnotowe przemieszczenie własnych towarów, a następnie jako dostawę dokonaną w państwie, w którym znajduje się magazyn.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca, który jest producentem opakowań z tworzyw sztucznych planuje zawrzeć umowę z francuskim nabywcą (Nabywcą). Zgodnie z planowanym schematem transakcji Wnioskodawca, na podstawie zamówień składanych przez Nabywcę, będzie przemieszczał własne towary do magazynu na terytorium Francji, z którego Nabywca będzie odbierał towar. Prawo do dysponowania towarami jak właściciel przejdzie na Nabywcę z chwilą pobrania tych towarów z magazynu konsygnacyjnego we Francji. Wnioskodawca wynajmie magazyn od Firmy logistycznej, która ten magazyn będzie prowadziła. Firma logistyczna jest podmiotem odrębnym od Nabywcy i nie jest odbiorcą towarów. Na podstawie raportów otrzymywanych od Firmy logistycznej, Wnioskodawca będzie prowadzić ewidencję, która pozwoli na szczegółową identyfikację przemieszczanych towarów, datę ich wywozu z Polski do magazynu we Francji oraz datę ich pobrania z magazynu przez Nabywcę.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, nie jest zarejestrowany dla celów podatku od wartości dodanej we Francji.

Nabywca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, zarejestrowanym dla celów obrotu wewnątrzwspólnotowego.

W tak przedstawionych okolicznościach sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy opisana we wniosku transakcja stanowi jedną transakcję, tj. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 i w art. 20a ust. 1 ustawy (pytanie nr 1) czy przedmiotowa transakcja stanowi dwie następujące po sobie transakcje, tj. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w związku z przemieszczeniem własnych towarów do magazynu we Francji a następnie dostawę towarów opodatkowaną poza terytorium Polski (pytanie nr 3).

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy dla określonego w art. 13 ust. 3 ustawy przemieszczenia towarów do opisanego we wniosku magazynu, w celu ich późniejszej dostawy na rzecz Nabywcy, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą dokonania dostawy towarów, nie później jednak niż z chwilą wystawienia faktury potwierdzającej tę dostawę podatnikowi podatku od wartości dodanej (Nabywcy) na podstawie art. 20a ust. 1 ustawy (pytanie nr 2).

Wnioskodawca uważa, że opisane w niniejszym wniosku dostawy towarów nie stanowią dwóch odrębnych czynności (wewnątrzwspólnotowej dostawy własnych towarów i następującej po niej dostawy opodatkowanej poza terytorium Polski) lecz stanowią jedną transakcję, tj. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w rozumieniu art. 13 ust. 3, dla której obowiązek podatkowy należy ustalić na podstawie w art. 20a ust. 1 ustawy.

Jak wcześniej wskazano, warunkiem uznania dostawy towarów do magazynu zlokalizowanego w innym państwie członkowskim za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i w konsekwencji warunkiem ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla tej transakcji, na podstawie art. 20a ustawy jest to, aby towary zostały przemieszczone do miejsca odpowiadającego magazynowi konsygnacyjnemu. Z kolei aby dane miejsce uznać za odpowiadające magazynowi konsygnacyjnemu konieczne jest aby magazyn ten był prowadzony przez ostatecznego nabywcę towarów przechowywanych w magazynie. Oznacza to, że podmiot prowadzący magazyn musi być jednocześnie nabywcą towarów przechowywanych w tym magazynie.

W analizowanej sprawie powyższy warunek nie zostanie spełniony. Z wniosku wynika, że na podstawie zamówień składanych przez Nabywcę Wnioskodawca będzie przemieszczać własne towary do magazynu wynajętego od Firmy logistycznej na terytorium Francji, skąd Nabywca będzie odbierał towar. Jednakże jak wynika z treści wniosku przedmiotowy magazyn nie będzie prowadzony przez nabywcę towarów (Nabywcę) lecz przez Firmę logistyczną, tj. podmiot odrębny od Nabywcy, który nie jest odbiorcą towarów.

Zatem magazyn położony we Francji nie będzie odpowiadał magazynowi konsygnacyjnemu, o którym mowa w art. 2 pkt 27c ustawy. Towary przemieszczane przez Wnioskodawcę do Francji jakkolwiek będą przeznaczone dla jednego nabywcy (Nabywca), to jednak Nabywca ten nie będzie podmiotem, który ten magazyn prowadzi. Skoro magazyn nie będzie prowadzony przez nabywcę towarów przechowywanych w magazynie, lecz działający na zlecenie Wnioskodawcy podmiot trzeci, to nie będzie spełniony warunek do zastosowania uproszczenia, o którym mowa w art. 20a ustawy wynikający z samej definicji magazynu konsygnacyjnego.

W konsekwencji dostawa towarów realizowana przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy nie może zostać objęta procedurą magazynu konsygnacyjnego, którego istotą jest odroczenie momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z przemieszczeniem towarów do miejsca odpowiadającego temu magazynowi. Oznacza to, że obowiązek podatkowy dla opisanych transakcji nie będzie powstawał na zasadach szczególnych przewidzianych w art. 20a ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy wskazać należy, że wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy przemieszczenie własnych towarów Wnioskodawcy z Polski do magazynu zlokalizowanego na terytorium Francji oraz ich późniejsza dostawa dokonywana na rzecz Nabywcy nie będzie jedną transakcją, stanowiącą w świetle ustawy wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 w zw. z art. 20a ust. 1 ustawy.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozpoznania dwóch następujących po sobie odrębnych transakcji.

W pierwszej kolejności wystąpi przemieszczenie przez Wnioskodawcę własnych towarów z terytorium kraju do magazynu zlokalizowanego na terytorium Francji, czyli na terytorium innego państwa członkowskiego w celu ich dalszej dostawy. Przedmiotowe towary będą służyć działalności gospodarczej Wnioskodawcy (sprzedaż). Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Powyższe oznacza więc, że spełnione są warunki do uznania przedmiotowej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy, dla której obowiązek podatkowy należy ustalić w oparciu o regulację wynikającą z art. 20 ust. 1 ustawy.

Z kolei dostawa towarów realizowana przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy z terytorium Francji (z magazynu we Francji) stanowić będzie transakcję odrębną od przemieszczenia towarów z Polski do magazynu zlokalizowanego na terytorium Francji. Dostawa towaru na rzecz Nabywcy, po przemieszczeniu tego towaru do Francji będzie podlegała opodatkowaniu w miejscu, w którym towary znajdować się będą w momencie ich dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy). Zatem o sposobie rozliczania podatku, a także o kwestii powstania obowiązku podatkowego w związku z dokonaną dostawą na rzecz Nabywcy, będą decydowały przepisy obowiązujące we Francji.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie którym przedstawiona transakcja nie stanowi dwóch odrębnych czynności opodatkowanych VAT (WDT z tytułu przemieszczenia własnych towarów i następującej po niej dostawy opodatkowanej VAT poza terytorium Polski) lecz stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, do której zastosowanie będzie miał przepis art. 20a ust. 1 ustawy należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018, poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej