Temat interpretacji

Opodatkowanie sprzedaży gruntu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 26 czerwca 2018 r. (data wpływu 26 czerwca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 czerwca 2018 r. (data wpływu 4 lipca 2018 r.) oraz pismem z dnia 10 września 2018 r. (data wpływu 10 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu. Wniosek uzupełniono w dniu 4 lipca 2018 r. o brakujące dokumenty oraz w dniu 10 września 2018 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  Pana X;
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  Panią Y.

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej, niezabudowanej nieruchomości o pow. 5,63 ha, którą wraz z żoną kupił w styczniu 2008 r. z przeznaczeniem na cele rolnicze, tj. na powiększenie posiadanego gospodarstwa rolnego.

Po nabyciu grunty nie były wykorzystywane do prowadzenia działalności innej niż rolnicza.

W chwili nabycia nieruchomości, zgodnie z ewidencją gruntów i budynków, cała nabyta nieruchomość oznaczona była jako grunty rolne. W momencie zakupu, Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego (dalej zwane: Studium) obowiązujące dla obszaru, na którym położony jest grunt, przewidywało charakter rolny gruntów. W późniejszym okresie przeznaczenie gruntu uległo zmianie, bowiem w 2014 r. właściwa Rada Gminy uchwaliła dla obszaru, na którym znajduje się powyższy grunt miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (dalej zwany: MPZP), przeznaczając nieruchomość pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną-bliźniaczą i wolnostojącą.

Wnioskodawca w styczniu 2018 r. zawarł ze swoim synem umowę dzierżawy przedmiotowej nieruchomości o pow. 5,63 ha, która w dalszym ciągu będzie wykorzystywana do działalności rolniczej przez dzierżawcę. Umowa dzierżawy została zawarta w celu zaprzestania prowadzenia działalności rolniczej przez Wnioskodawcę, w myśl ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników. Umowa ma charakter nieodpłatny.

Wnioskodawca obecnie jest na emeryturze i nie posiada innych gruntów rolnych oprócz powyższej nieruchomości. Wnioskodawca zamierza dokonać zbycia przedmiotowej nieruchomości. Zamiarem Wnioskodawcy jest zbycie całości nieruchomości, jednak nie może on wykluczyć, że zbycie nastąpi w kilku częściach, co będzie uzależnione od tego, czy nieruchomością będzie zainteresowany jeden, bądź kilku nabywców, z uwagi na jej wielkość.

Zbycia tej nieruchomości Wnioskodawca dokona w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Do chwili obecnej Wnioskodawca nie przeprowadzał podziału nieruchomości i nie planuje podejmowania takich działań chyba, że będzie to w przyszłości konieczne i uzasadnione sytuacją wynikającą z tego, że nie znajdzie się nabywca zainteresowany zakupem całej nieruchomości, a jedynie jej części, bądź zakupem będzie zainteresowanych kilku nabywców. Wnioskodawca nie dokonywał, ani nie planuje uzbrajania przedmiotowego gruntu przed jego zamierzoną sprzedażą.

Przed uchwaleniem MPZP Wnioskodawca nie składał wniosków o uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla tego terenu. Wnioskodawca uzyskując informację o zmianie w Studium przeznaczenia tych gruntów z rolnych na przeznaczenie pod budownictwo mieszkaniowe, a więc wyrażenia woli przez gminę do podjęcia starań o zmianę przeznaczenia tych gruntów, przedstawił organom gminy propozycję uregulowania stanu prawnego tych gruntów nie tylko w Studium, ale również w MPZP, co wymagało uchwalenia planu (MPZP) dla tych gruntów.

Uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia MPZP Rada Gminy podjęła na wniosek Wójta Gminy. Rada Gminy podejmując uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia MPZP dla tego obszaru, na którym położony jest przedmiotowy grunt jak wynika z jej uzasadnienia kierowała się rozwojem gminy, zwiększeniem przychodów z tytułu renty planistycznej oraz wpływów z podatku od nieruchomości.

Inicjatywa sporządzenia MPZP dla gruntów, na których położona jest nieruchomość, była zarówno po stronie organów gminy, jak i Wnioskodawcy, jednakże inicjatorem zmiany przeznaczenia gruntów była gmina, która z własnej inicjatywy dokonała zmiany Studium i podjęła decyzję o przystąpieniu do sporządzenia MPZP.

Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze, jak również Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca nie ponosił i nie zamierza ponosić żadnych innych nakładów w celu sprzedaży nieruchomości, za wyjątkiem zwyczajowych kosztów ogłoszeń o sprzedaży nieruchomości (np. portale internetowe, prasa). Przy czym, możliwe jest, że w przypadku braku zainteresowania nabyciem ww. nieruchomości w ramach czynności podejmowanych przez Wnioskodawcę samodzielnie, skorzysta on z usług biur pośrednictwa w handlu nieruchomościami. Poza nieruchomością opisaną we wniosku, Wnioskodawca nie planuje sprzedaży żadnych innych nieruchomości.

W ostatnich 25 latach Wnioskodawca będąc rolnikiem kupował grunty rolne na powiększenie gospodarstwa rolnego, jak również dokonywał sprzedaży części posiadanych gruntów rolnych. W tym okresie wystąpiły następujące transakcje sprzedaży: w 2000 r. sprzedaż gruntów rolnych o pow. 7,3000 ha, nabytych w 1991 r. na powiększenie gospodarstwa rolnego: w 2003 r. sprzedaż gruntów rolnych o pow. 0,8992 ha, stanowiących część gruntów nabytych w 2002 r. o pow. 0,9200 ha; w 2005 r. sprzedaż gruntów rolnych o pow. 2,8000 ha, nabytych w 1997 r. w ramach przejęcia gospodarstwa rolnego; w 2007 r. sprzedaż gruntów rolnych o pow. 3,9040 ha, nabytych w 1997 r. w ramach przejęcia gospodarstwa rolnego.

Wnioskodawca informuje, że na jego wniosek z dnia 21 marca 2013 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał dla niego w dniu 10 czerwca 2013 r. indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów. Wydana interpretacja odnosiła się do sprzedaży powyżej opisanego gruntu i w zakresie planowanej jego sprzedaży. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe, w zakresie braku opodatkowania ww. nieruchomości podatkiem od towarów i usług.

Ponieważ do planowanej transakcji sprzedaży ww. gruntu opisanej w ww. wniosku nie doszło. W związku z upływem czasu i wystąpieniem okoliczności nie wymienionych we wniosku z dnia 21 marca 2013 r., Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w przypadku, gdy Wnioskodawca dokonałby aktualnie zbycia ww. nieruchomości, stanowisko zajęte w wydanej dla niego interpretacji, pozostaje aktualne.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

1. Wymienione we wniosku czynności były podejmowane przez Wnioskodawcę. Małżonka Wnioskodawcy (Zainteresowana niebędąca stroną postępowania), jest na rencie i nie mogła podejmować czynności dot. tej nieruchomości. Wnioskodawca posiada notarialne pełnomocnictwo od małżonki do podejmowania wszelkich czynności dot. przedmiotowej nieruchomości.
2. Małżonka Wnioskodawcy nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.
3. Nieruchomość będąca przedmiotem planowanej sprzedaży była nabyta i przeznaczona do wykorzystania w działalności rolniczej Wnioskodawcy (gospodarstwie rolnym). Z uwagi na wiek Wnioskodawcy, nie była jednak prowadzona intensywna działalność rolnicza na tej nieruchomości, a podejmowane były działania mające na celu utrzymanie tych gruntów (np. koszenie traw) i uzyskiwane były sporadycznie przychody z tego tytułu. Wnioskodawca nie był i nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT.
4. Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca w styczniu 2018 r. zawarł ze swoim synem umowę dzierżawy przedmiotowej nieruchomości o pow. 5,63 ha, która w dalszym ciągu będzie wykorzystywana do działalności rolniczej przez dzierżawcę. Umowa dzierżawy została zawarta w celu zaprzestania prowadzenia działalności rolniczej przez Wnioskodawcę w myśl ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników.
   W uzupełnieniu Wnioskodawca wyjaśniał, że wskazana umowa została zawarta pomiędzy Wnioskodawcą i jego małżonką a ich synem. W umowie nie przewidziano wynagrodzenia za dzierżawę. Można zatem przyjąć, że na gruncie Kodeksu cywilnego, umowa ta ma charakter nieodpłatnego użyczenia.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę oraz jego małżonkę, jednorazowo bądź w kilku częściach gruntu opisanego w zdarzeniu przyszłym będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.)?

Zdaniem Zainteresowanych, opisana w zdarzeniu przyszłym planowana sprzedaż jednorazowo, bądź w kilku częściach gruntu nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.; dalej zwanej: ustawą o VAT).

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów na terytorium kraju; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; 5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W oparciu o art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

W myśl tego przepisu, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Stosownie do art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025; dalej zwanej: KC), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Z kolei, w myśl art. 46 § 1 KC, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do art. 195 KC, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Zgodnie z art. 196 § KC, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną, natomiast stosownie do art. 196 § 2 KC, współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Jednym z rodzajów współwłasności łącznej jest wspólność ustawowa małżeńska.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. W związku z tym należy uznać, że grunty spełniają definicję towaru, a ich sprzedaż co do zasady stanowi odpłatną dostawę towaru na terytorium kraju.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Dalej trzeba podnieść, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r.) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług; po drugie, musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Ciągłość, które to pojęcie występuje w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, to niejednorazowość, nieincydentalność wykorzystania składników majątku.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku rozumie się takie wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Definicja działalności gospodarczej zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, osoba fizyczna nieprowadząca regularnej czy zorganizowanej działalności gospodarczej, dokonująca jednorazowej lub okazjonalnych transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, nie występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Wnioskodawca podziela w tym zakresie wywody zawarte w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanego w składzie 7 sędziów w dniu 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, wskazujące na kryteria jakimi należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządem majątkiem prywatnym. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Podobnie okoliczność, że przed sprzedażą nastąpił podział gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Warto wskazać, że w wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r. Naczelny Sąd Administracyjny, sygn. akt I FSK 45/18, wymienił przykładowe okoliczności świadczące o zorganizowanej działalności w przedmiocie obrotu nieruchomościami, wskazując takie okoliczności jak: zakup nieruchomości na współwłasność ze zobowiązaniem się do adaptacji i remontu nabytego zabytku nieruchomego (zespołu pałacowego) oraz utrzymania stanu zatrudnienia pracowników przez trzy lata; wystąpienie po czterech miesiącach po nabyciu nieruchomości o zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; dokonanie podziału nabytej nieruchomości na działki budowlane; udział w nakładach na zagospodarowanie działek, w tym ich zabudowa budynkami mieszkalnymi w stanie surowym otwartym i zamkniętym oraz wydzielenie dróg wewnętrznych z ogólnej powierzchni; uzbrojenie terenu w media; poszukiwanie nabywców działek przez zamieszczanie ogłoszeń; przeznaczenie części dochodów uzyskanych ze sprzedaży na zakup innej nieruchomości celem jej podziału i sprzedaży wydzielonych działek budowlanych.

W konsekwencji, jeśli Wnioskodawca dokona sprzedaży swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonana zostanie okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru przez wykonanie czynności charakterystycznych dla podmiotów profesjonalnie zajmujących się obrotem nieruchomościami, oznacza to, że Wnioskodawca nie będzie wykonywał działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Wnioskodawca podkreśla, że okoliczności będące przyczyną planowanej transakcji sprzedaży gruntów, nie wskazują, że zmierzał do wykorzystania tych gruntów w celu prowadzenia działalności podobnej do podmiotów profesjonalnie zajmujących się obrotem nieruchomościami, bowiem przedmiotowe grunty zostały nabyte w 2008 r. oraz nie były podejmowane żadne czynności zmierzające do podniesienia atrakcyjności przedmiotowych gruntów, takich jak np. podział nieruchomości na działki budowlane, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy, bądź uzbrojenie terenu, czy wydzielenie dróg wewnętrznych.

Ponadto, przystąpienie do uchwalenia MPZP dla obszaru, na którym znajduje się również nieruchomość Wnioskodawcy, było samodzielną i suwerenną decyzją Rady Gminy, działającej na wniosek Wójta Gminy.

Tak więc, przy planowanej transakcji Wnioskodawca będzie korzystać z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. (EU:C:2011:589) w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej.

Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast, jak wyjaśnił Trybunał, w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Trybunał stwierdził również, że osoby fizycznej która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku od wartości dodanej i grunt ten następnie został przekształcony w grunty przeznaczone pod zabudowę wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnie od woli tej osoby nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu jej majątkiem prywatnym.

W świetle powyższej argumentacji, zdaniem Wnioskodawcy, uwzględniając okoliczności nabycia i korzystania z gruntów, brak podejmowania przez Wnioskodawcę działań zmierzających do uzbrojenia terenu, podziału działek itp., oznacza, że Wnioskodawca nie będzie traktowany przy planowanej transakcji jako podatnik podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, planowane przez Wnioskodawcę zbycie przedmiotowych gruntów nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezależnie od faktu, że zgodnie z brzmieniem przepisów ustawy o VAT obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., przez tereny budowlane należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (art. 2 pkt 33 ustawy o VAT).

Fakt, że Wnioskodawca nie będzie objęty zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, nie ma znaczenia, bowiem przy planowanej transakcji sprzedaży Wnioskodawca nie będzie w ogóle występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, opisana w zdarzeniu przyszłym planowana sprzedaż jednorazowo bądź w kilku częściach gruntu nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i stanowisko zajęte przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów, który wydał dla Wnioskodawcy w dniu 10 czerwca 2013 r. indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów, pozostaje aktualne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego przekazanie jest traktowane jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Stosownie do treści art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), zwanej dalej k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 k.r.o., w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 k.r.o., oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 k.r.o., zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 k.r.o., oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 112, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania planowanej sprzedaży działki istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawca i Zainteresowana niebędąca strona w celu dokonania sprzedaży ww. gruntów podjęli/podejmą aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanych za podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatników podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Co istotne jak wskazał TSUE dla uznania, że czynność sprzedaży działek następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest rolnikiem ryczałtowym. Według TSUE sprzedaż działek przekształconych z rolnych na budowlane nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli następuje w ramach zarządzania majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu prawa UE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Inaczej jest natomiast wyjaśnił Trybunał w przypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Zainteresowani są współwłaścicielami na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej, niezabudowanej nieruchomości o pow. 5,63 ha, kupionej w styczniu 2008 r. z przeznaczeniem na cele rolnicze, tj. na powiększenie posiadanego gospodarstwa rolnego. Po nabyciu grunty nie były wykorzystywane do prowadzenia działalności innej niż rolnicza. W chwili nabycia nieruchomości, zgodnie z ewidencją gruntów i budynków, cała nabyta nieruchomość oznaczona była jako grunty rolne. W 2014 r. właściwa Rada Gminy uchwaliła dla obszaru, na którym znajduje się powyższy grunt miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, przeznaczając nieruchomość pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną-bliźniaczą i wolnostojącą. Wszystkie wymienione we wniosku czynności były podejmowane przez Wnioskodawcę, jednakże Wnioskodawca posiada notarialne pełnomocnictwo od małżonki do podejmowania wszelkich czynności dot. przedmiotowej nieruchomości. Wnioskodawcy w styczniu 2018 r. zawarli ze swoim synem umowę dzierżawy przedmiotowej nieruchomości o pow. 5,63 ha, która w dalszym ciągu będzie wykorzystywana do działalności rolniczej przez dzierżawcę. W umowie nie przewidziano wynagrodzenia za dzierżawę, umowa ta jak wskazano w uzupełnieniu do wniosku ma charakter nieodpłatnego użyczenia. Zainteresowani zamierzają dokonać zbycia przedmiotowej nieruchomości. Zamiarem Wnioskodawców jest zbycie całości nieruchomości, jednak nie mogą oni wykluczyć, że zbycie nastąpi w kilku częściach, co będzie uzależnione od tego, czy nieruchomością będzie zainteresowany jeden, bądź kilku nabywców, z uwagi na jej wielkość. Do chwili obecnej Wnioskodawcy nie przeprowadzali podziału nieruchomości i nie planują podejmowania takich działań chyba, że będzie to w przyszłości konieczne i uzasadnione sytuacją wynikającą z tego, że nie znajdzie się nabywca zainteresowany zakupem całej nieruchomości, a jedynie jej części, bądź zakupem będzie zainteresowanych kilku nabywców. Ponadto, nie dokonywano, ani nie planuje się uzbrajania przedmiotowego gruntu przed jego zamierzoną sprzedażą. Przed uchwaleniem MPZP Zainteresowani nie składali wniosków o uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla tego terenu. Inicjatywa sporządzenia MPZP dla gruntów, na których położona jest nieruchomość, była zarówno po stronie organów gminy, jak i Wnioskodawców, jednakże inicjatorem zmiany przeznaczenia gruntów była gmina, która z własnej inicjatywy dokonała zmiany Studium i podjęła decyzję o przystąpieniu do sporządzenia MPZP. Zainteresowani nie prowadzili i nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Wnioskodawca oraz jego małżonka nie są podatnikami podatku od towarów i usług. Zainteresowani nie ponosili i nie zamierzają ponosić żadnych innych nakładów w celu sprzedaży nieruchomości, za wyjątkiem zwyczajowych kosztów ogłoszeń o sprzedaży nieruchomości (np. portale internetowe, prasa). Przy czym, możliwe jest, że w przypadku braku zainteresowania nabyciem ww. nieruchomości w ramach czynności podejmowanych przez Zainteresowanych samodzielnie, skorzystają oni z usług biur pośrednictwa w handlu nieruchomościami. Poza nieruchomością opisaną we wniosku, Wnioskodawcy nie planują sprzedaży żadnych innych nieruchomości. W ostatnich 25 latach Wnioskodawca będąc rolnikiem kupował grunty rolne na powiększenie gospodarstwa rolnego, jak również dokonywał sprzedaży części posiadanych gruntów rolnych.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy w opisanej sytuacji sprzedaż przez Wnioskodawcę oraz Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania, jednorazowo bądź w kilku częściach gruntu opisanego w zdarzeniu przyszłym będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl ustawy.

Z powyższego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Zainteresowanych, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W niniejszej sprawie Wnioskodawcy nie podjęli bowiem ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak np. uzbrojenie terenu doprowadzenie do niego mediów, ogrodzenie działek, podział nieruchomości, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy czy budowa dróg itd.). Ponadto, nie są oni podatnikami podatku od towarów i usług.

Wprawdzie, jak wynika z wniosku, Zainteresowani w celu sprzedaży przedmiotowego gruntu ponieśli i zamierzają ponieść koszty ogłoszeń o jego sprzedaży (np. portale internetowe, prasa) oraz inicjatywa sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tych gruntów była także po ich stronie, jednakże powyższych zdarzeń (stanowiących pojedyncze z okoliczności przykładowo wskazanych w orzeczeniu w sprawach C-180/10 i C-181/10) nie można uznać za środki zbliżone do tych jakie podejmują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami lecz za zwykły zarząd prywatną nieruchomością.

Zatem, w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Zainteresowanych za podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Czyli w przedmiotowej sprawie uznać należy, że Wnioskodawca i Zainteresowana niebędąca stroną postępowania dokonując sprzedaży nieruchomości nabytej w 2008 r. nie będą działali w charakterze podatników, a czynność ta nie będzie nosić znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, że planowana sprzedaż przez Zainteresowanych nieruchomości gruntowej, stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności. Tym samym, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawcy, zbywając nieruchomość stanowiącą ich majątek prywatny, będą korzystać z przysługującego im prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Skutkiem powyższego stosownie do zapisów orzecznictwa transakcja zbycia nieruchomości gruntowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, sprzedaż jednorazowo bądź w kilku częściach gruntów opisanych we wniosku nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Bowiem Wnioskodawca i Zainteresowana niebędąca stroną postępowania, w związku z dostawą przedmiotowej nieruchomości będą korzystali z przysługującego im prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełnią oni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpią w roli podatnika podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki podatkowoprawne tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnośnie powołanej przez Zainteresowanego interpretacji indywidualnej z dnia 10 czerwca 2013 r., należy zauważyć, że dotyczy ona innego zdarzenia przyszłego niż opis sprawy, który został przedstawiony w rozpatrywanej sprawie przez Wnioskodawców we wniosku z dnia 26 czerwca 2018 r.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej