Temat interpretacji

Opodatkowanie sprzedaży działki.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 6 lipca 2018 r. (data wpływu 6 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismami: z dnia 9 lipca 2018 r. (data wpływu 16 lipca 2018 r.), z dnia 15 sierpnia 2018 r. (data wpływu 15 sierpnia 2018 r.) oraz z dnia 16 sierpnia 2018 r. (data wpływu 22 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki. Wniosek został uzupełniony w dniu 16 lipca 2018 r. o pełnomocnictwo, w dniu 15 sierpnia 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz w dniu 22 sierpnia 2018 r. o podpis pod prawidłowym oświadczeniem.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącym stroną postępowania:
  Pana;
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  Panią.

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wraz z małżonką są współwłaścicielami na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej zabudowanej nieruchomości o pow. 0,3200 ha, którą kupili w kwietniu 2015 r. Transakcja nabycia tej nieruchomości nie była opodatkowana podatkiem VAT. W chwili jej nabycia nieruchomość stanowiła zabudowane grunty rolne oraz grunty orne. Nieruchomość zabudowana była budynkiem mieszkalno-gospodarczym o pow. zabudowy 137 m² oraz stodołą przeznaczoną do rozbiórki. Budowa budynku mieszkalno-gospodarczego w stanie surowym zamkniętym faktycznie była już zakończona przed zakupem nieruchomości, ale formalne zgłoszenie zakończenia budowy nastąpiło dopiero w roku 2018. Wnioskodawca wraz z małżonką prowadzą działalność gospodarczą jako rolnicy ryczałtowi, w związku z tym oboje są zarejestrowani jako czynni podatnicy podatku VAT. Wnioskodawca dodatkowo prowadzi działalność gospodarczą w zakresie konserwacji i naprawy pojazdów samochodowych. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich, pośrednictwa w zakresie obrotu nieruchomościami lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Wnioskodawca i Jego małżonka prowadząc działalność rolniczą, nie osiągają przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej. W momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości była ona przeznaczona na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Jednakże pierwotny cel zakupu tej nieruchomości nie został zrealizowany, tj. nieruchomość nie została przyjęta do używania na potrzeby związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, a więc nie była wykorzystywana w tej działalności, nieruchomość nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Po zakupie nieruchomości Wnioskodawca nie korzystał również z prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o podatek VAT naliczony, zarówno w zakresie wynikającym z samej transakcji nabycia nieruchomości, jak i wydatków z nią związanych. Nieruchomość nie była w żaden sposób wykorzystywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Budynki położone na nieruchomości nie były remontowane, nie były czynione żadne nakłady na nieruchomość. Nieruchomość nie była oddana innemu podmiotowi w dzierżawę, najem, leasing lub inną umowę o podobnym charakterze. Wnioskodawca wraz z żoną dokonali zakupu nieruchomości częściowo ze środków pochodzących z ich majątku wspólnego, a częściowo (w 80%) ze środków pochodzących z pożyczki udzielonej Wnioskodawcy na sfinansowanie przedsięwzięcia polegającego (zgodnie z treścią umowy pożyczki) na zakupie przedmiotowej nieruchomości przeznaczonej na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, usługowej i handlowej. Wnioskodawca wyjaśnił, iż spłacane przez Zainteresowanego odsetki od udzielonej pożyczki, nie zostały przez Wnioskodawcę zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w Jego działalności gospodarczej, bowiem nieruchomość nie została przyjęta do używania do działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Na moment składania niniejszego wniosku, ww. pożyczka wraz z oprocentowaniem została już w całości spłacona ze środków własnych Wnioskodawcy. W roku 2018 Wnioskodawca wraz z małżonką dokonali podziału przedmiotowej nieruchomości na dwie działki: działkę nr 86/1 o pow. 0,0763 ha, na której posadowiony jest budynek mieszkalno-gospodarczy oraz działkę nr 86/2 stanowiącą grunt orny o pow. 0,2437 ha. Wnioskodawca wraz z małżonką zamierzają dokonać zbycia działki nr 86/1. Dla obszaru, na którym znajduje się grunt nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ani też nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Wnioskodawca wraz z małżonką przed transakcją zbycia nie będą składali wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Wnioskodawca wraz z małżonką nie dokonywali ani nie planują uzbrajania przedmiotowego gruntu przed jego zamierzoną sprzedażą. Działka nr 86/1 ma bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Część nieruchomości, na której znajduje się budynek mieszkalny, stanowiąca obecnie działkę nr 86/1, nie była wykorzystywana w działalności rolniczej prowadzonej przez Wnioskodawcę i Jego małżonkę. Poza nieruchomością opisaną we wniosku, Wnioskodawca wraz z małżonką nie planują sprzedaży żadnych innych nieruchomości. W ostatnich 25 latach Wnioskodawca wraz z małżonką nie sprzedawali żadnych nieruchomości, lecz dokonywali nabycia następujących nieruchomości: w roku 2013 zakupili działkę nr 87/2 o pow. 0,23 ha, sąsiadującą z działką, na której mieszkają, w celu powiększenia swojej nieruchomości; w roku 2013 zakupili działkę stanowiącą grunt orny o pow. 0,48 ha, sąsiadujący z ich nieruchomością, w celu powiększenia prowadzonego przez Nich gospodarstwa rolnego, jak również w roku 2015 nabyli nieruchomość objętą niniejszym wnioskiem, która sąsiaduje z nieruchomością, na które Wnioskodawca mieszka wraz z małżonką. Wnioskodawca wraz z małżonką nie ponosili i nie zamierzają ponosić żadnych nakładów w celu sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawca wraz z małżonką zamieścili jedno ogłoszenie na portalu internetowym, które było aktywne przez 2 dni. Wnioskodawca wraz z małżonką nie będą podejmowali żadnych innych działań, bowiem zgłosił się już do nich potencjalny nabywca nieruchomości. Planowane zbycie działki nr 86/1 będzie następować w ramach zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawcy i Jego małżonki oraz nie ma związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę i Jego małżonkę. Wnioskodawca wraz z małżonką rozważają przeznaczenie środków ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na własne cele.

Wniosek został uzupełniony w dniu 15 sierpnia 2018 r. o następujące informacje:

1. Nieruchomość nr 86/1 nie była i nie jest użytkowana. Nie była używana. Stanowi majątek prywatny Zainteresowanego i Jego małżonki.
2. Wymienione we wniosku budynki nie zostaną rozebrane przed sprzedażą i będę częścią planowanej transakcji, tj. zostaną sprzedane na rzecz nabywcy i będą wymienione w umowie sprzedaży. Dla wskazanej nieruchomości nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ani też nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy.
3. Przy nabyciu nieruchomości nie wystąpił podatek naliczony, w związku z tym Zainteresowanemu i Jego małżonce nie przysługiwało prawo do jego odliczenia.
4. Opisana we wniosku część nieruchomości nie jest i nie była wykorzystywana przez Zainteresowanego dla potrzeb działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zatem nie była wykorzystywana do czynności opodatkowanych, jak i zwolnionych od podatku od towarów i usług.
5. Do zasiedlenia budynków, budowli lub ich części (zabudowań) położonych na działce o nr 86/1, doszło w roku 2018 (kwiecień), w związku ze zgłoszeniem zakończenia budowy.
6. Na moment planowanej sprzedaży nie upłynie okres 2 lat od momentu jej zasiedlenia.
7. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie lub przebudowę ww. zabudowań (znajdujących się na działce nr 86/1), w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Wnioskodawca wraz z małżonką nie ponosili żadnych nakładów na nabytą w roku 2015 nieruchomość.
8. Wnioskodawca wraz z małżonką nie ponosili żadnych nakładów na nabytą w roku 2015 nieruchomość. Wnioskodawca wraz z małżonką nie wykorzystywali przedmiotowej nieruchomości do działalności gospodarczej, w tym do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(oznaczone we wniosku nr 1).

Czy sprzedaż działki nr 86/1 opisanej w zdarzeniu przyszłym będzie podlegała u Wnioskodawcy i Jego małżonki opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), a jeżeli podlegałaby opodatkowaniu, to jaka stawka podatku VAT będzie miała zastosowanie do transakcji sprzedaży tej działki?

Zdaniem Zainteresowanych: opisana w zdarzeniu przyszłym planowana sprzedaż działki nr 86/1 nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.; dalej zwanej ustawą o VAT). Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów na terytorium kraju; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; 5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. W oparciu o art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1. rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. W myśl tego przepisu, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części. a także wszelkie postacie energii. Stosownie do art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025; dalej zwanej KC), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Z kolei w myśl art. 46 § 1 KC nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Stosownie do art. 195 KC własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Zgodnie z art. 196 § 1 KC współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną, natomiast stosownie do art. 196 § 2 KC współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Jednym z rodzajów współwłasności łącznej jest wspólność ustawowa małżeńska. Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. W związku z tym należy uznać, że grunty spełniają definicję towaru, a ich sprzedaż co do zasady stanowi odpłatną dostawę towaru na terytorium kraju. Jednakże trzeba podnieść, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast działalność gospodarcza zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r.) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie, musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. ,,Ciągłość, które to pojęcie występuje w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, to nie jednorazowość, nie incydentalność wykorzystania składników majątku. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku rozumie się takie wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Definicja działalności gospodarczej zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem ,,podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Wnioskodawca podziela w tym zakresie wywody zawarte w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanego w składzie 7 sędziów w dniu 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, wskazujące na kryteria jakim należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządem majątkiem prywatnym. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą.

Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą nastąpił podział gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. W wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r. Naczelny Sąd Administracyjny, sygn. akt I FSK 45/18, wymienił przykładowe okoliczności świadczące o zorganizowanej działalności w przedmiocie obrotu nieruchomościami, wskazując takie okoliczności jak: zakup nieruchomości na współwłasność ze zobowiązaniem się do adaptacji i remontu nabytego zabytku nieruchomego (zespołu pałacowego) oraz utrzymania stanu zatrudnienia pracowników przez trzy lata: wystąpienie po czterech miesiącach po nabyciu nieruchomości o zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dokonanie podziału nabytej nieruchomości na działki budowlane, udział w nakładach na zagospodarowanie działek, w tym ich zabudowa budynkami mieszkalnymi w stanie surowym otwartym i zamkniętym oraz wydzielenie dróg wewnętrznych z ogólnej powierzchni, uzbrojenie terenu w media, poszukiwanie nabywców działek przez zamieszczanie ogłoszeń, przeznaczenie części dochodów uzyskanych ze sprzedaży na zakup innej nieruchomości celem jej podziału i sprzedaży wydzielonych działek budowlanych. W konsekwencji, jeśli Wnioskodawca wraz z małżonką dokonają sprzedaży swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonana zostanie okazjonalnie i nie będzie zmierzać do nadania jej stałego charakteru przez wykonanie czynności charakterystycznych dla podmiotów profesjonalnie zajmujących się obrotem nieruchomościami, oznacza to, że Wnioskodawca wraz z małżonką nie będą wykonywali działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Wnioskodawca chciałby podkreślić, iż okoliczności będące przyczyną planowanej transakcji sprzedaży działki nr 86/1 nie wskazują, iż Wnioskodawca wraz z małżonką zmierzali do wykorzystania nabytego w roku 2015 gruntu w celu prowadzenia działalności podobnej do podmiotów profesjonalnie zajmujących się obrotem nieruchomościami, bowiem nie były podejmowane żadne czynności zmierzające do podniesienia atrakcyjności przedmiotowych gruntów, takich jak np. uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy bądź uzbrojenie terenu czy wydzielenie dróg wewnętrznych. Wnioskodawca wraz z małżonką dokonali jedynie podziału nieruchomości. Tak więc, przy planowanej transakcji Wnioskodawca wraz z małżonką będą korzystać z przysługującego im prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. (EU:C:2011:589) w sprawach połączonych J. S. przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz E. K. i H. J.-K. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/l0) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą Zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym Zainteresowanego. Inaczej jest natomiast, jak wyjaśnił Trybunał, w przypadku, gdy Zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). W świetle powyższej argumentacji, zdaniem Wnioskodawcy, uwzględniając okoliczności nabycia gruntu, brak podejmowania przez Wnioskodawcę i Jego małżonkę działań charakterystycznych dla podmiotów profesjonalnie zajmujących się obrotem nieruchomościami oznacza, że Wnioskodawca wraz z małżonką nie będą traktowani przy planowanej transakcji jako podatnicy podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT. Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy opisana w zdarzeniu przyszłym planowana sprzedaż działki nr 86/l nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przypadku, gdyby w ocenie organu interpretacyjnego planowana sprzedaż działki nr 86/l podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w ocenie Wnioskodawcy, do tej sprzedaży miałby zastosowanie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, a zatem sprzedaż tej działki objęta byłaby zwolnieniem od podatku VAT. Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. l46f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku. Stosownie do art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwolniona z VAT jest dostawa budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy: a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, b) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT zwolniona z VAT jest dostawa budynków, budowli lub ich części nieobjęta zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że: a) w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, b) dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów. Stosownie do art. 2 pkt 14 ustawy o VAT przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich: a) wybudowaniu lub b) ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Z uwagi na to, że planowana sprzedaż działki nr 86/1 byłaby pierwszą czynnością podlegającą opodatkowaniu po wybudowaniu znajdującego się na niej budynku mieszkalno-gospodarczego, dostawa budynku dokonywana byłaby przed jego pierwszym zasiedleniem, a zatem nie byłaby objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Jednakże, z uwagi na to, że w stosunku do budynku, znajdującego się na działce nr 86/1 Wnioskodawcy lub Jego małżonce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jak również nie ponosili Oni żadnych wydatków na ulepszenie budynku polegające na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, spełnione są przesłanki do objęcia planowanej sprzedaży działki nr 86/1 zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary na mocy art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, zarówno grunty, jak i budynki spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), dalej k.c. Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 k.c.).

Jak stanowi art. 196 § 1 k.c., współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu (§ 2 ww. przepisu).

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnej nieruchomości za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c. stanowi odpłatną dostawę towarów.

Należy zauważyć, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 k.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy wyjaśnić, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c., stanowi odpłatną dostawę towarów.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

W związku z powyższym, sprzedaż udziału w prawie własności gruntu należy traktować jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), dalej Kodeks, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Należy wskazać, że małżeństwo nie należy do żadnej kategorii podmiotów wymienionych w cytowanym wyżej art. 15 ust. 1 ustawy. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa. W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu. Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza bowiem możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług.

Jeżeli zatem, przedmiotem dostawy jest majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy będzie ten małżonek, który dokonuje dostawy we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej) jako podatnik VAT.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy podmiot dokonujący transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza według art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W przedmiotowej sprawie zasadnym jest też przywołanie innego orzecznictwa TSUE (w tym wyroku z dnia 1 marca 2012 r., sygn. akt C-280/10 Kopalnia Odkrywkowa Polski Trawertyn, jak również wyroku z dnia 8 czerwca 2000 r., sygn. akt. C-400/98 Breitshol), z którego wynika, że poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy uznać za działalność gospodarczą. Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

W wyroku w sprawie C-280/10 Trybunał zwrócił uwagę, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału na działalność gospodarczą może składać się wiele następujących po sobie czynności, a czynności przygotowawcze, takie jak nabycie towarów, powinny być zaliczane do działalności gospodarczej. Trybunał stwierdził również, że zasada neutralności podatku VAT w odniesieniu do obciążenia podatkowego przedsiębiorstwa wymaga, aby pierwsze wydatki inwestycyjne dokonane na potrzeby i cele przedsiębiorstwa były uznawane za działalność gospodarczą, oraz że z ową zasadą byłoby sprzeczne, gdyby rzeczona działalność rozpoczynała się dopiero w chwili, gdy towar jest faktycznie wykorzystywany, to znaczy gdy powstaje dochód podlegający opodatkowaniu. Jakakolwiek inna interpretacja prowadziłaby do obciążenia podmiotu gospodarczego podatkiem VAT w ramach jego działalności gospodarczej, nie stwarzając możliwości odliczenia tego podatku, i wprowadzałaby arbitralne rozróżnienie między wydatkami inwestycyjnymi dokonanymi przed faktycznym wykorzystywaniem nieruchomości i w jego trakcie. W konsekwencji TSUE powołując się na wyrok z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie D.A. Rompelman and E.A. Rompelman Van Deelen sygn. akt C-268/83 uznał, że ktokolwiek dokonuje takich działań inwestycyjnych ściśle związanych z przyszłym wykorzystywaniem nieruchomości i koniecznych do tego celu, powinien być uważany za podatnika w rozumieniu szóstej dyrektywy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z małżonką są współwłaścicielami na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej zabudowanej nieruchomości o pow. 0,3200 ha, którą kupili w kwietniu 2015 r. Transakcja nabycia tej nieruchomości nie była opodatkowana podatkiem VAT. W chwili jej nabycia nieruchomość stanowiła zabudowane grunty rolne oraz grunty orne. Nieruchomość zabudowana była budynkiem mieszkalno-gospodarczym o pow. zabudowy 137 m² oraz stodołą przeznaczoną do rozbiórki. Budowa budynku mieszkalno-gospodarczego w stanie surowym zamkniętym faktycznie była już zakończona przed zakupem nieruchomości, ale formalne zgłoszenie zakończenia budowy nastąpiło dopiero w roku 2018. Wnioskodawca wraz z małżonką prowadzą działalność gospodarczą jako rolnicy ryczałtowi, w związku z tym oboje są zarejestrowani jako czynni podatnicy podatku VAT. Wnioskodawca dodatkowo prowadzi działalność gospodarczą w zakresie konserwacji i naprawy pojazdów samochodowych. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich, pośrednictwa w zakresie obrotu nieruchomościami lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Wnioskodawca i Jego małżonka prowadząc działalność rolniczą, nie osiągają przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej. W momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości była ona przeznaczona na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Jednakże pierwotny cel zakupu tej nieruchomości nie został zrealizowany, tj. nieruchomość nie została przyjęta do używania na potrzeby związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, a więc nie była wykorzystywana w tej działalności, nieruchomość nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Po zakupie nieruchomości Wnioskodawca nie korzystał również z prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o podatek VAT naliczony, zarówno w zakresie wynikającym z samej transakcji nabycia nieruchomości, jak i wydatków z nią związanych. Nieruchomość nie była w żaden sposób wykorzystywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Budynki położone na nieruchomości nie były remontowane, nie były czynione żadne nakłady na nieruchomość. Nieruchomość nie była oddana innemu podmiotowi w dzierżawę, najem, leasing lub inną umowę o podobnym charakterze. Wnioskodawca wraz z żoną dokonali zakupu nieruchomości częściowo ze środków pochodzących z ich majątku wspólnego, a częściowo (w 80%) ze środków pochodzących z pożyczki udzielonej Wnioskodawcy na sfinansowanie przedsięwzięcia polegającego (zgodnie z treścią umowy pożyczki) na zakupie przedmiotowej nieruchomości przeznaczonej na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, usługowej i handlowej. Wnioskodawca wyjaśnił, iż spłacane przez Zainteresowanego odsetki od udzielonej pożyczki, nie zostały przez Wnioskodawcę zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w Jego działalności gospodarczej, bowiem nieruchomość nie została przyjęta do używania do działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Na moment składania niniejszego wniosku, ww. pożyczka wraz z oprocentowaniem została już w całości spłacona ze środków własnych Wnioskodawcy. W roku 2018 Wnioskodawca wraz z małżonką dokonali podziału przedmiotowej nieruchomości na dwie działki: działkę nr 86/1 o pow. 0,0763 ha, na której posadowiony jest budynek mieszkalno-gospodarczy oraz działkę nr 86/2 stanowiącą grunt orny o pow. 0,2437 ha. Wnioskodawca wraz z małżonką zamierzają dokonać zbycia działki nr 86/1. Dla obszaru, na którym znajduje się grunt nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ani też nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Wnioskodawca wraz z małżonką przed transakcją zbycia nie będą składali wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Wnioskodawca wraz z małżonką nie dokonywali ani nie planują uzbrajania przedmiotowego gruntu przed Jego zamierzoną sprzedażą. Działka nr 86/1 ma bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Część nieruchomości, na której znajduje się budynek mieszkalny, stanowiąca obecnie działkę nr 86/1, nie była wykorzystywana w działalności rolniczej prowadzonej przez Wnioskodawcę i jego małżonkę. Poza nieruchomością opisaną we wniosku, Wnioskodawca wraz z małżonką nie planują sprzedaży żadnych innych nieruchomości. W ostatnich 25 latach Wnioskodawca wraz z małżonką nie sprzedawali żadnych nieruchomości, lecz dokonywali nabycia następujących nieruchomości: w roku 2013 zakupili działkę nr 87/2 o pow. 0,23 ha, sąsiadującą z działką, na której mieszkają, w celu powiększenia swojej nieruchomości; w roku 2013 zakupili działkę stanowiącą grunt orny o pow. 0,48 ha, sąsiadujący z ich nieruchomością, w celu powiększenia prowadzonego przez Nich gospodarstwa rolnego, jak również w roku 2015 nabyli nieruchomość objętą niniejszym wnioskiem, która sąsiaduje z nieruchomością, na której Wnioskodawca mieszka wraz z małżonką. Wnioskodawca wraz z małżonką nie ponosili i nie zamierzają ponosić żadnych nakładów w celu sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawca wraz z małżonką zamieścili jedno ogłoszenie na portalu internetowym, które było aktywne przez 2 dni. Wnioskodawca wraz z małżonką nie będą podejmowali żadnych innych działań, bowiem zgłosił się już do Nich potencjalny nabywca nieruchomości. Planowane zbycie działki nr 86/1 będzie następować w ramach zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawcy i Jego małżonki oraz nie ma związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę i Jego małżonkę. Wnioskodawca wraz z małżonką rozważają przeznaczenie środków ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na własne cele. Nieruchomość nr 86/1 nie była i nie jest użytkowana. Nie była używana. Stanowi majątek prywatny Zainteresowanego i Jego małżonki. Wymienione we wniosku budynki nie zostaną rozebrane przed sprzedażą i będą częścią planowanej transakcji, tj. zostaną sprzedane na rzecz nabywcy i będą wymienione w umowie sprzedaży. Dla wskazanej nieruchomości nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ani też nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Przy nabyciu nieruchomości nie wystąpił podatek naliczony, w związku z tym Zainteresowanemu i Jego małżonce nie przysługiwało prawo do jego odliczenia. Opisana we wniosku część nieruchomości nie jest i nie była wykorzystywana przez Zainteresowanego dla potrzeb działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zatem nie była wykorzystywana do czynności opodatkowanych, jak i zwolnionych od podatku od towarów i usług. Do zasiedlenia budynków, budowli lub ich części (zabudowań) położonych na działce o nr 86/1, doszło w roku 2018 (kwiecień), w związku ze zgłoszeniem zakończenia budowy. Na moment planowanej sprzedaży nie upłynie okres 2 lat od momentu jej zasiedlenia. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie lub przebudowę ww. zabudowań (znajdujących się na działce nr 86/1), w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Wnioskodawca wraz z małżonką nie ponosili żadnych nakładów na nabytą w roku 2015 nieruchomość, nie ponosili żadnych nakładów na nabytą w roku 2015 nieruchomość oraz nie wykorzystywali przedmiotowej nieruchomości do działalności gospodarczej, w tym do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą kwestii, czy sprzedaż działki nr 86/1 opisanej w zdarzeniu przyszłym będzie podlegała u Wnioskodawcy i Jego małżonki opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a jeżeli podlegałaby opodatkowaniu, to jaka stawka podatku VAT będzie miała zastosowanie do transakcji sprzedaży tej działki.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Zainteresowanego należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy ma całokształt działań, jakie Wnioskodawca podejmował w odniesieniu do nieruchomości przez cały okres ich posiadania.

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, że w momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości była ona przeznaczona na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Zainteresowanego. Wnioskodawca wraz z żoną dokonali zakupu nieruchomości częściowo ze środków pochodzących z ich majątku wspólnego, a częściowo (w 80%) ze środków pochodzących z pożyczki udzielonej Wnioskodawcy na sfinansowanie przedsięwzięcia polegającego (zgodnie z treścią umowy pożyczki) na zakupie przedmiotowej nieruchomości przeznaczonej na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, usługowej i handlowej. Zatem, w ocenie tut. Organu, nieruchomość zabudowana nie miała służyć zaspokojeniu potrzeb osobistych, lecz prowadzeniu działalności gospodarczej i to nie działalności rolniczej. W niniejszej sprawie należy wskazać, że Zainteresowany nabywając nieruchomość, kierował się zamiarem wykorzystania jej w działalności gospodarczej.

Analiza przedstawionego stanu sprawy i treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że skoro zakupu nieruchomości Wnioskodawca dokonał w związku z zamiarem wykorzystania jej w działalności gospodarczej, to oznacza, że nie miała być ona wykorzystywana w celu zaspokojenia jego potrzeb osobistych (np. budowa domu), tylko na cele działalności gospodarczej. Takie postępowanie jest charakterystyczne dla podmiotów występujących profesjonalnie w obrocie gospodarczym.

Zatem nie cele osobiste w przypadku Wnioskodawcy brak jest czynności charakteryzujących zarząd majątkiem osobistym a cele gospodarcze leżały u podstaw nabycia nieruchomości, wobec czego czynność zbycia tej nieruchomości nie stanowi jak wskazał Wnioskodawca w treści wniosku rozporządzania majątkiem osobistym. Sprzedaż nieruchomości wpisuje się w katalog czynności, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sprzedaż ta zatem będzie wykraczała poza zakres zwykłego wykonywania prawa własności i w związku z tym stanowić będzie działalność gospodarczą podjętą w celach zarobkowych, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika tego podatku, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

Przechodząc do stawki podatku, jaka będzie miała zastosowanie do transakcji sprzedaży działki nr 86/1 wskazać należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w przepisach warunki.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie według art. 2 pkt 14 ustawy rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem pierwszego zasiedlenia, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie gruntu związanego z budynkiem.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16. W wyroku tym Trybunał stwierdził, że kryterium pierwszego zasiedlenia budynku (jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora) zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji (pkt 41 ww. wyroku TSUE z dnia 16 listopada 2017 r.).

Podkreślić w tym miejscu należy, że termin ulepszenia zawarty w ustawie o podatku od towarów i usług odwołuje się do przepisów o podatku dochodowym.

Stosownie do art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Powyższy przepis wskazuje, że na gruncie prawa podatkowego ulepszenie jest pojęciem, które dotyczy wyłącznie składników majątku będących środkami trwałymi. Pod pojęciem tym należy rozumieć takie czynności, jak przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja lub modernizacja środka trwałego, które podnoszą jego wartość techniczną, użytkową, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż pierwotne przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi innych cech użytkowych.

Zatem nieruchomości (np. budynki lub lokale mieszkalne), które nie będą stanowić u podatnika środka trwałego, nie mogą ulec ulepszeniu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, ponieważ pojęcie ulepszenia, do którego odwołuje się ustawodawca w art. 2 pkt 14 ustawy odsyłając do przepisów o podatku dochodowym, dotyczy ulepszenia środków trwałych.

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom po spełnieniu określonych warunków skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z kolei, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stanie się bezzasadne.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy po spełnieniu określonych warunków możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

W tym miejscu należy podkreślić, że jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym ww. obiekty są posadowione. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Jak już zaznaczono wcześniej, w celu skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, muszą być spełnione łącznie 2 warunki:

• dostawa budynków, budowli lub ich części nie może być dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, oraz
• pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą tych obiektów musi upłynąć okres dłuższy niż 2 lata.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy wskazać, że planowana przez Zainteresowanego czynność sprzedaży działki nr 86/1 zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia, gdyż w momencie zakupu nieruchomości budowa budynku posadowionego na działce nie była ukończona. Zatem nie mogło dojść do pierwszego zasiedlenia rozumianego zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, ale po jego wybudowaniu. Ze względu na fakt, że budowa budynku mieszkalno-gospodarczego w stanie surowym zamkniętym faktycznie była już zakończona przed zakupem nieruchomości, ale formalne zgłoszenie zakończenia budowy nastąpiło dopiero w roku 2018, planowana sprzedaż działki nr 86/1 byłaby pierwszą czynnością podlegającą opodatkowaniu po wybudowaniu znajdującego się na niej budynku mieszkalno-gospodarczego, dostawa budynku dokonywana byłaby przed jego pierwszym zasiedleniem, a zatem nie byłaby objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Ponadto, jak wskazał we wniosku Wnioskodawca: ,,Do zasiedlenia budynków, budowli lub ich części (zabudowań) położonych na działce o nr 86/1, doszło w 2018 roku (kwiecień), w związku ze zgłoszeniem zakończenia budowy, zatem do całej działki nie ma zastosowania zwolnienie od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W związku z brakiem możliwości zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Aby dostawa mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie ww. przepisu muszą być spełnione oba warunki określone w tym przepisie.

Jak wynika z opisu sprawy, przy nabyciu nieruchomości nie wystąpił podatek naliczony, w związku z tym Zainteresowanemu i jego małżonce nie przysługiwało prawo do jego odliczenia. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie lub przebudowę ww. zabudowań (znajdujących się na działce nr 86/1), w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym oraz nie ponosił żadnych nakładów na nabytą w roku 2015 nieruchomość.

W konsekwencji powyższego, sprzedaż działki nr 86/1 opisanej w zdarzeniu przyszłym, będzie spełniała przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Również dostawa gruntu, na którym posadowiony jest ten budynek zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy będzie korzystać ze zwolnienia (analogicznie jak sprzedaż budynków, które są z tym gruntem związane).

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że planowana dostawa przedmiotowej nieruchomości, stanowiącej współwłasność małżeńską, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Wskazać w tym miejscu należy, że skoro dostawa przedmiotowej nieruchomości korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, to rozważanie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 2 ustawy jest nieuzasadnione.

Podsumowując, sprzedaż działki nr 86/1 opisanej w zdarzeniu przyszłym, stanowiącej współwłasność małżeńską, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym zaznaczenia wymaga, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki. Natomiast w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie załatwiony oddzielnym rozstrzygnięciem.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej