Temat interpretacji

w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży działki nr 14/4

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 czerwca 2018 r. (data wpływu 2 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z 23 lipca 2018 r. (data wpływu 27 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży działki nr 14/4 - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży działki nr 14/4.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 23 lipca 2018 r. (data wpływu 27 lipca 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 11 lipca 2018 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.525.2018.1.KO.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Państwo A i W małż. C na podstawie aktu notarialnego z dnia 13 listopada 1989 r. stali się właścicielami między innymi działek położonych w M ozn. nr ewid. 146 i 145. Na przedmiotowych działkach Państwo A i W małż. C rozpoczęli budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego na podstawie Decyzji Urzędu Miasta z dnia 31 grudnia 1999 r. o pozwoleniu na budowę oraz ponieśli nakłady związane z budową budynku mieszkalnego.

W wyniku czynności scaleniowych obrębu M zakończonych Decyzją Starosty z dnia 5 marca 2001 r. działka nr 146 stała się własnością Skarbu Państwa i oznaczona jest obecnie nr ewid. 14.

Następnie na podstawie Decyzji Wojewody z dnia 4 października 2004 r. Gmina nabyła z mocy prawa na własność między innymi działkę ozn. nr 14 o pow. 1,1056 ha.

Decyzją Ministra z dnia 3 lipca 2013 r. stwierdzono nieważność Decyzji Wojewody z dnia 4 października 2004 r. w części dot. działki nr 14. W związku z powyższym ww. działka w dalszym ciągu stanowi własność Skarbu Państwa.

Na podstawie Decyzji Wojewody z dnia 3 lutego 2015 r. o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej działka nr 14 o pow. 1,1056 ha uległa podziałowi na działki nr 14/1 o pow. 0,1469 ha, 14/2 o pow. 0,7004 ha i 14/3 o pow. 0,2583 ha w związku z Budową obwodnicy miejscowości M - droga wojewódzka.

W 2018 r. działka 14/2 o pow. 0,7004 ha została podzielona na działki 14/4 o pow. 0,0267 ha oraz 14/5 o pow. 0,6737 ha zgodnie z Decyzją Burmistrza M z dnia 17 stycznia 2018 r. w celu wydzielenia nieruchomości zabudowanej częścią budynku mieszkalnego stanowiącego własność Państwa A i W małż. C.

Skarb Państwa planuje zbyć działkę ozn. nr 14/4 na rzecz Państwa A i W małż. C. Sprzedaży podlegać będzie wyłącznie składnik gruntowy nieruchomości, ponieważ nakłady znajdujące się na nieruchomości nie stanowią własności Skarbu Państwa.

Dla przedmiotowej nieruchomości brak jest planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z obowiązującym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta M, nieruchomość przeznaczona do zbycia położona jest na terenie oznaczonym symbolem 1-R - przeznaczenie podstawowe: Tereny upraw polowych i szklarniowych; specjalistyczne gospodarstwa o standardach ekologicznych, przeznaczenie uzupełniające: zabudowa zagrodowa.

W ewidencji gruntów przedmiotowa nieruchomość oznaczona jest użytkiem B - tereny mieszkaniowe.

Pismem z 23 lipca 2018 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy następująco:

1. Działka nr 14/4, która powstała w wyniku podziału działki nr 14, stała się własnością Skarbu Państwa w wyniku czynności scaleniowych obrębu M zakończonych Decyzją Starosty z dnia 05 marca 2001 r. w związku z czym Skarbowi Państwa nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
2. Zgodnie z Decyzją Urzędu Miasta M z dnia 31 grudnia 1999 r. zatwierdzającą projekt budowlany i wydającą pozwolenie na budowę na przedmiotowej działce i działce przyległej Państwo A i W C rozpoczęli budowę.
3. Na działce nr 14/4 znajduje się część budynku mieszkalnego w stanie surowym zamkniętym, który został wybudowany przez Państwa A i W C. Skarb Państwa jako właściciel nie prowadził działalności gospodarczej na przedmiotowej nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży nieruchomości obejmującej składnik gruntowy w drodze bezprzetargowej na rzecz Państwa A i W małż. C na poprawienie warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej zgodnie z art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, do ceny sprzedaży należy doliczyć podatek VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem wnioskodawcy sprzedaż nieruchomości gruntowej opisanej w zdarzeniu przyszłym na rzecz Państwa A i W małż. C stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zatem do ceny sprzedaży nieruchomości gruntowej należy doliczyć podatek VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ww. ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z przepisu tego wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane.

Przy czym zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2017 r., poz. 1073, z późn. zm.), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Z treści cytowanego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Z zapisów wyżej cytowanego przepisu wynika, że przez decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu należy rozumieć zarówno decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak i decyzję o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku w zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę. Przepis art. 2 pkt 33 ustawy w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzji o warunkach zabudowy.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy wynika, że państwo C na działkach nr 146 i 145 rozpoczęli budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego na podstawie decyzji Urzędu Miasta o pozwoleniu na budowę. W wyniku czynności scaleniowych działka nr 146 została oznaczona nr 14. Na podstawie decyzji Wojewody o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej działka nr 14 uległa podziałowi na działki nr 14/1, 14/2 i 14/3. W 2018 r. działka 14/2 została podzielona na działki 14/4 i 14/5 zgodnie z decyzją Burmistrza z dnia 17 stycznia 2018 r. w celu wydzielenia nieruchomości zabudowanej częścią budynku mieszkalnego stanowiącego własność Państwa C. Skarb Państwa planuje zbyć działkę ozn. nr 14/4 na rzecz Państwa C. Sprzedaży podlegać będzie wyłącznie składnik gruntowy nieruchomości, ponieważ nakłady znajdujące się na nieruchomości nie stanowią własności Skarbu Państwa.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy stwierdzić należy, że przedmiotem dostawy w istocie nie jest grunt zabudowany, gdyż jak wskazał Wnioskodawca nakłady znajdujące się na nieruchomości nie stanowią własności Skarbu Państwa. Tym samym nie ma podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca będzie dokonał dostawy budynku w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Wobec powyższego, przedmiotem dostawy będzie jedynie grunt tj. działka nr14/4, dla której wydano decyzję o pozwoleniu na budowę budynku.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że dostawa ww. działki nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Ponieważ w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy rozpatrzyć warunki do zastosowania zwolnienia dla dostawy działki wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku, określone w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazał Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej na przedmiotowej działce.

W świetle przedstawionej treści wniosku i przywołanego przepisu dostawa ww. działki nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż przedmiotowe działka nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W konsekwencji, w związku z brakiem możliwości korzystania ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 i pkt 9 ustawy dla dostawy działki, jej dostawa będzie opodatkowana podatkiem VAT według stawki podstawowej 23%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej