Temat interpretacji

Zwolnienie od podatku czynności sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2018 r. (data wpływu 30 maja 2018 r.), uzupełnionym w dniach 31 lipca i 17 sierpnia 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku czynności sprzedaży nieruchomości położonej w w drodze licytacji (zakupionej przez dłużnika Aktem Notarialnym ) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 31 lipca i 17 sierpnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku czynności sprzedaży nieruchomości położonej w w drodze licytacji (zakupionej przez dłużnika Aktem Notarialnym ).

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotową nieruchomość stanowi działka położona w , o powierzchni ha, zabudowana budynkiem mieszkalno-pensjonatowym, i kondygnacyjnym, w zabudowie bliźniaczej.

Nieruchomość ta została zakupiona Aktem Notarialnym z dnia lipca 2004 r. przez dłużnika: , PESEL: , NIP: . W przedmiotowym akcie notarialnym strony oświadczyły, że zawierają umowę jako podatnicy o których mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, a sprzedaż dokonywana tym aktem zwolniona jest z podatku VAT.

Dłużnik oświadczył, że nabył przedmiotową nieruchomość na cele osobiste, nie na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej, a zapis o mieszkalno-pensjonatowym charakterze budynku wpisany w ww. akcie notarialnym, wynika z działań sprzedającego - Urzędu Wojewódzkiego w .

Dłużnik oświadczył, że wynajmował 4 pokoje znajdujące się w budynku, w okresie letnim, kilka lat temu, dokładnej daty nie pamięta, a po dokonanych ulepszeniach wynajęto cały budynek na okres ok. półtora miesiąca na rzecz , za kwotę . zł, za który został zapłacony podatek dochodowy.

Dłużnik ponosił wydatki na ulepszenie budynku w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Ulepszenia te dokonane zostały w latach 2008-2009. Polegały na wykonaniu prac w postaci: wybudowania łazienek w pokojach i łazienek odrębnych z wejściem z korytarzy, wymianie instalacji elektrycznej, częściowo wodociągowej i kanalizacyjnej, wymianie okien i drzwi zewnętrznych, remontu części parteru, wymianie posadzek, urządzeniu węzła sanitarnego, obłożeniu ścian i sufitów płytami G-k., ociepleniu budynku styropianem z wyprawką tynkarską cienkościenną, zakupie pieca centralnego ogrzewania . Wartość poniesionych wydatków na ulepszenie nieruchomości stanowiła co najmniej 30% wartości początkowej nieruchomości. Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od poniesionych wydatków. W wyniku dokonanych ulepszeń, nie zmieniło się przeznaczenie budynku. Przed dokonanymi ulepszeniami, jak i po ich dokonaniu, nieruchomość nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej.

Dłużnik oświadczył, iż nie jest podatnikiem VAT i nie miał zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dłużnik nie sporządził spisu z natury towarów i nie dokonał rozliczenia podatku należnego od towarów objętych spisem, w tym informacji nt. budynku położonego w . Nie przysługiwało jemu prawo zwrotu podatku VAT i nie występował o zwrot tego podatku.

Według oświadczenia dłużnika:

• przedmiotowa nieruchomość została przez dłużnika wynajęta na rzecz w okresie czerwiec-sierpień 2012 r.;
• po tym okresie wynajmu dłużnik wykorzystywał przedmiotową nieruchomość wyłącznie na własne cele mieszkaniowe.

Zgodnie z danymi z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, w dniu czerwca 2018 r. dłużnik rozpoczął działalność gospodarczą (przeważająca działalność gospodarcza PKD 96.09.Z pozostała działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, wykonywana działalność gospodarcza PKD 55.90.Z pozostałe zakwaterowanie). Miejsce prowadzenia działalności nie zostało wskazane w danych ewidencji.

Według oświadczenia dłużnika, od czerwca 2018 r. pokoje w przedmiotowej nieruchomości są przez dłużnika wynajmowane przez pracowników. Pracownicy ci nie są przez dłużnika zatrudnieni.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytanie.

Jeżeli dojdzie do sprzedaży licytacyjnej przedmiotowej nieruchomości, czy sprzedaż ta korzystać będzie ze zwolnienia, stosownie do art. 43 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli dojdzie do sprzedaży licytacyjnej przedmiotowej nieruchomości, sprzedaż ta korzystać będzie ze zwolnienia, stosownie do art. 43 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Wobec tego nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami - w myśl art. 2 pkt 6 powołanej ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. lokalu mieszkalnego), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy, ustawodawca określił co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą posługują się zwrotem pierwsze zasiedlenie, jednakże go nie definiują oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zd. drugie Dyrektywy, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie gruntu związanego z budynkiem.

Tym samym, państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej, albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem, grunty zabudowane podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla obiektów budowlanych, które się na nim znajdują. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków lub budowli trwale z nim związanych. Jeżeli dostawa budynków lub budowli korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym dany obiekt jest posadowiony.

Z opisu sprawy wynika, że Komornik Sądowy prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi, a dotyczące działki zabudowanej budynkiem mieszkalno-pensjonatowym. Z wniosku wynika, że nieruchomość jest obecnie wynajmowana (wynajmowane są pokoje w nieruchomości na rzecz pracowników). Z wniosku nie wynika jednocześnie, aby dłużnik zamieszkiwał aktualnie w wynajmowanej od dnia czerwca 2018 r. nieruchomości.

W niniejszej sprawie dłużnik dokonywał ulepszeń budynku w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Ulepszenia te dokonane zostały w latach 2008-2009. Wartość poniesionych wydatków na ulepszenie nieruchomości stanowiła co najmniej 30% wartości początkowej nieruchomości. Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od poniesionych wydatków. W okresie czerwiec-sierpień 2012 r. nieruchomość była wynajmowana przez dłużnika.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych uregulowań prawnych prowadzi do stwierdzenia, że dostawa nieruchomości położonej w w drodze licytacji będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż dłużnik wykorzystuje ją aktualnie (od dnia czerwca 2018 r.) do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie wynajmu pokoi dla pracowników. W opisanej sytuacji dłużnik występuje zatem w charakterze podatnika.

W związku z tym, że doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy nieruchomości opisanej we wniosku, od którego upłynęły dwa lata (budynek mieszkalno-pensjonatowy po ulepszeniu dokonanym w okresie 2008-2009 r. był wynajęty na rzecz w okresie czerwiec-sierpień 2012 r.), dla dostawy budynku zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Ponadto w związku z treścią art. 29a ust. 8 ustawy analogiczne zwolnienie znajdzie zastosowanie w odniesieniu do gruntu, na którym posadowiony jest budynek.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy uznać należało za prawidłowe.

Jednocześnie zastrzega się, że niniejszą interpretację wydano w okolicznościach sprawy, z których nie wynika, że dłużnik aktualnie wykorzystuje nieruchomość w jakimkolwiek zakresie na cele osobiste (zamieszkuje w niej), co oznaczałoby, że w tym zakresie (w części, w jakiej przedmiotem sprzedaży jest majątek osobisty wykorzystywany na potrzeby prywatne, jak np. cele mieszkalne dłużnika) nie działa on w związku ze sprzedażą w charakterze podatnika VAT. Wprawdzie w uzupełnieniu do wniosku z dnia 31 lipca 2018 r. podano, że po wynajmie na rzecz (czerwiec-sierpień 2012 r.) nieruchomość wykorzystywano wyłącznie na własne cele mieszkaniowe dłużnika, jednakże w uzupełnieniu do wniosku z dnia 17 sierpnia 2018 r. dłużnik podał odmienną informację, a mianowicie, że pokoje w nieruchomości są wynajmowane na rzecz pracowników, stąd informację tą przyjęto jako element ostatecznie przedstawionego stanu faktycznego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej