Temat interpretacji

Zwolnienie od podatku usług kulturalnych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2018 r. (data wpływu 8 maja 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 czerwca 2018 r. (data wpływu 10 lipca 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 20 czerwca 2018 r. (skutecznie doręczone 26 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług kulturalnych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 27 czerwca 2018 r. (data wpływu 10 lipca 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 20 czerwca 2018 r. (skutecznie doręczone 26 czerwca 2018 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług kulturalnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca świadczy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej m.in. różnego rodzaju usługi kulturalne i artystyczne, objęte definicją działalności kulturalnej wskazaną w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. 2017 r., poz. 862 z późn. zm.), tj. usługi polegające na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury. Fundacja nie jest podmiotem prawa publicznego lub podmiotem wpisanym do jakiegokolwiek rejestru instytucji kultury. Nie jest też indywidualnym twórcą lub artystą wykonawcą.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca świadczy usługi kulturalne i artystyczne polegające na przygotowywaniu tekstów o tematyce kulturalnej i artystycznej. Wnioskodawca wykonując wskazane wyżej czynności osiąga w sposób systematyczny przychody z prowadzonej działalności. Przychody są częściowo przeznaczane na kontynuowanie i doskonalenie świadczonych usług kulturalnych, a częściowo na inne rodzaje działalności (inne usługi świadczone w ramach działalności gospodarczej, a także na działalność statutową Wnioskodawcy). Usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie należą w żadnym zakresie do kategorii czynności wymienionych w art. 43 ust. 19 ustawy. Wnioskodawca wskazał ponadto, że pytanie przez Niego zadane dotyczy właśnie kwestii tego, czy Wnioskodawca może być uznany na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym w rozumieniu ustawy o VAT. Wnioskodawca wskazał także, że jako fundacja jest podmiotem, o którym mowa w art. 3 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (tj. organizacją pozarządową).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy usługi kulturalne polegające na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury, świadczone przez wnioskodawcę, podlegają zwolnieniu z podatku od towarów i usług zgodnie z dyspozycją art. 43 ust. l pkt 33 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą podmioty prowadzące działalność kulturalną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej podlegają zwolnieniu z podatku od towarów i usług. Wynika to z przyjętej przez sądy wykładni przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a, co uzasadnione jest upowszechnieniem dostępu do kultury. Potwierdza to m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 marca 2014 r., sygn. I FSK 1988/13:

"Celem regulacji zawartej w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a u.p.t.u. jest bez wątpienia upowszechnienie dostępu do kultury, poprzez zmniejszenie kosztów tego dostępu związanych z opodatkowaniem tego typu usług podatkiem od towarów i usług.

Osiągnięcie tego celu byłoby znacznie utrudnione, gdyby z określonego w tym przepisie zwolnienia mogły korzystać tylko podmioty wymienione w ustawie z 1991 r. o organizacji i prowadzeniu działalności kulturalnej.

(...)

Dla skorzystania ze zwolnienia nie jest istotne to, czy dany podmiot jest instytucją kultury. Ważne jest, że prowadzi on działalność kulturalną."

Kluczowe dla wyroku zdaje się być ostatnie zdanie będące podsumowaniem postawionej przez Sąd tezy. Wynika z niego, że dla skorzystania ze zwolnienia przesądzające jest prowadzenie działalności kulturalnej. W podobnym tonie wypowiada się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 października 2013 r., sygn. I FSK 1481/12:

"Minister Finansów, a w konsekwencji Sąd I instancji także, uznał że Skarżąca nie jest instytucją o charakterze kulturalnym, o której mowa w ustawie z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, ponieważ w przepisach tej ustawy mowa jest o jedynie instytucjach kultury, do których przepis art. 43 ust. I pkt 33 lit. a U.p.t.u. bezpośrednio się odwołuje. Odesłanie systemowe w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy do instytucji o charakterze kulturalnym nie może zatem dotyczyć przepisów ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Argumentacja taka, że działalność kulturalną na podstawie jej przepisów może być prowadzona wyłącznie w formie "instytucji kultury" jest błędna. W przepisach ogólnych (Rozdziału I) ustawodawca wskazał - w art. 1 ust. 1, że działalność kulturalna w rozumieniu tej ustawy polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury. (...) Na podstawie art. 3 ust. 1 U.o.p.d.k., działalność kulturalną mogą prowadzić osoby prawne, osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej."

Fragment powyższego wyroku wskazuje, iż przesłanka podmiotowa, uzupełniająca się z przesłanką przedmiotową świadczenia usług o charakterze kulturalnym i artystycznym, pozwala Fundacji skorzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33. Inną podstawą argumentującą stanowisko Fundacji może być fragment Ustawy o Fundacjach z dnia 6 kwietnia 1984.

"Art. f.

Fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami."

Wnioskodawca w celach statutowych nadmienia upowszechnianie dostępu do kultury, wykonywanie i wspieranie działalności kulturalnej i artystycznej. Na podstawie odrębnych przepisów, a więc na podstawie art. 3 ust. 1 U.o.p.d.k oraz art. 1 u.o.f., należy uznać Fundację za instytucję o charakterze kulturalnym wykonującą usługi z zakresu dyspozycji art. 43 ust. 1 pkt 33.

Stanowisko Fundacji opiera się również o argument realizowania tego samego celu, przynoszącego podobny skutek, który Sąd w wyroku I FSK 584/13 z dnia 13 marca 2014 r. wskazał jako zamiar ustawodawcy - upowszechnienia dostępu do kultury poprzez obniżenie kosztów jej tworzenia i upowszechniania.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ze zwolnienia może skorzystać m.in. "inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym". W oparciu o utrwaloną linię orzeczniczą NSA należy uznać, że takim podmiotem jest również organizacja pozarządowa (np. fundacja), prowadząca działalność na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się w świetle art. 8 ust. 1 ustawy każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

• podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,

• indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Z powyższego wynika, że ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy korzystać mogą jedynie:

1. podmioty prawa publicznego;
2. podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym, wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej;
3. indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzani w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

W świetle art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.

Z kolei w myśl art. 43 ust. 17a ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe.

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług (art. 43 ust. 18 ustawy).

Na mocy art. 43 ust. 19 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

1. usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
2. wstępu:
   1. na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,
   2. do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,
   3. do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;
3. wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;
4. usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;
5. działalności agencji informacyjnych;
6. usług wydawniczych;
7. usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;
8. usług ochrony praw.

Na podstawie art. 132 ust. 1 lit. n Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od towarów i usług (Dz. Urz. UE. L Nr 347, str. 1 ze zm.) państwa członkowskie zwalniają świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawę towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie.

Analiza obowiązującego obecnie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy prowadzi do wniosku, że regulacja ta zgodna jest z art. 132 ust. 1 lit. n dyrektywy 112, gdyż podobnie jak w przepisie dyrektywy, skorzystanie ze zwolnienia na podstawie polskiej ustawy wymaga spełnienia warunku o charakterze przedmiotowym i podmiotowym. Zwalnia się bowiem od podatku usługi kulturalne oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną (przesłanka przedmiotowa) świadczone przez podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (przesłanka podmiotowa). Ponadto, podmioty te nie powinny osiągać w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia powinny je przeznaczać w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Zauważyć należy, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku jest spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług, tj. usług kulturalnych jak również przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie nie ma zastosowania.

Analizując powołane wyżej regulacje należy zauważyć, że art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy wymienia trzy grupy podmiotów. Po pierwsze, podmioty prawa publicznego. Po drugie, inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym. Po trzecie, podmioty wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Jeśli chodzi o drugą grupę podmiotów należy podkreślić, że analizowany przepis nie odsyła do ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Czyni to jedynie w odniesieniu do trzeciej grupy podmiotów. Zatem te odrębne przepisy, które uznają fundacje za instytucje o charakterze kulturalnym, nie muszą być tożsame z wspomnianą wyżej ustawą.

W przepisach ogólnych (Rozdziału I) ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz.U. z 2017 r., poz. 862 z późn. zm.) ustawodawca wskazał w art. 1 ust. 1, że działalność kulturalna w rozumieniu tej ustawy polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury. W myśl art. 2 ustawy, formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury. Na podstawie art. 3 ust. 1 ww. ustawy, działalność kulturalną mogą prowadzić osoby prawne, osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej. Art. 1 ww. ustawy w ustępie 3 stanowi, że minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego może wspierać finansowo, w ramach mecenatu państwa, realizację planowanych na dany rok zadań związanych z polityką kulturalną państwa, prowadzonych przez instytucje kultury i inne podmioty nienależące do sektora finansów publicznych.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej dopuszcza świadczenie usług kulturalnych przez inne podmioty niż podmioty prawa publicznego. Świadczy o tym treść art. 3 ust. 1 tej ustawy, w którym wskazano, że działalność kulturalną mogą prowadzić osoby prawne, osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej.

W rozważaniach na temat podmiotów mających prawo do korzystania ze zwolnienia od VAT w związku z prowadzoną działalnością kulturalną nie można też pominąć wyroku TSUE z dnia 3 kwietnia 2003 r., w sprawie C-144/00, w którym stwierdzono, że Artykuł 13 część A ust. 1 lit. n) szóstej dyrektywy 77/388 dotyczący zwolnienia z podatku od wartości dodanej niektórych usług kulturalnych świadczonych przez instytucje prawa publicznego lub przez inne instytucje kulturalne uznane przez dane Państwo Członkowskie należy interpretować w ten sposób, że wyrażenie inne instytucje kulturalne nie wyklucza solistów występujących indywidualnie. Zasada neutralności podatkowej wymaga, aby indywidualnych wykonawców, pod warunkiem, że ich usługi są uznawane za kulturalne, można było traktować, tak jak to ma miejsce w przypadku instytucji kulturalnych, jak instytucje podobne do podmiotów prawa publicznego świadczące niektóre usługi kulturalne, o których mowa w tym przepisie.

Ostatnie zdanie cytowanego orzeczenia świadczy dobitnie o zakazie dyskryminowania jakichkolwiek podmiotów prowadzących działalność kulturalną i nadaje instytucji kulturalnej dość szerokie znaczenie.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej m.in. różnego rodzaju usługi kulturalne i artystyczne, objęte definicją działalności kulturalnej wskazaną w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. 2017 r., poz. 862 z późn. zm.), tj. usługi polegające na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury. Fundacja nie jest podmiotem prawa publicznego lub podmiotem wpisanym do jakiegokolwiek rejestru instytucji kultury. Nie jest też indywidualnym twórcą lub artystą wykonawcą.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca świadczy usługi kulturalne i artystyczne polegające na przygotowywaniu tekstów o tematyce kulturalnej i artystycznych. Wnioskodawca wykonując wskazane wyżej czynności osiąga w sposób systematyczny przychody z prowadzonej działalności. Przychody są częściowo przeznaczane na kontynuowanie i doskonalenie świadczonych usług kulturalnych, a częściowo na inne rodzaje działalności (inne usługi świadczone w ramach działalności gospodarczej, a także na działalność statutową Wnioskodawcy). Usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie należą w żadnym zakresie do kategorii czynności wymienionych w art. 43 ust. 19 ustawy. Wnioskodawca wskazał ponadto, że pytanie przez Niego zadane dotyczy właśnie kwestii tego, czy Wnioskodawca może być uznany na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym w rozumieniu ustawy o VAT. Wnioskodawca wskazał także, że jako fundacja jest podmiotem, o którym mowa w art. 3 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (tj. organizacją pozarządową).

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy, wątpliwości Zainteresowanego dotyczą możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla świadczonych przez Niego usług kulturalnych.

Jak wskazano powyżej, zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy ma charakter przedmiotowo-podmiotowy, co oznacza, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług wykonywanych przez ściśle zdefiniowany krąg podmiotów, wykonujących te usługi.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest fundacją, prowadzącą działalność kulturalną.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (Dz. U. z 2016 r., poz. 40 z późn. zm.), fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich, jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami. Fundacje mogą ustanawiać osoby fizyczne niezależnie od ich obywatelstwa i miejsca zamieszkania bądź osoby prawne mające siedziby w Polsce lub za granicą (art. 2 ust. 1 ww. ustawy). Zatem ustawodawca krajowy uznaje za instytucję kulturalną również fundacje, czyniąc to w wyżej wskazanej ustawie o fundacjach.

Uzasadnione jest przy określeniu katalogu ww. podmiotów również odwołanie się do treści ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. z 2018 r., poz. 450 z późn.zm.). W świetle bowiem art. 1 ust. 1 pkt 1 i art. 3 ust. 1 oraz art. 4 ust. 1 pkt 16 tej ustawy reguluje ona m.in. zasady prowadzenia działalności pożytku publicznego, gdzie działalnością pożytku publicznego jest działalność społecznie użyteczna, prowadzona w sferze zadań publicznych określonych w ustawie, co w szczególności obejmuje zadania w zakresie kultury, sztuki, ochrony dóbr kultury i dziedzictwa narodowego.

W art. 3 tej ustawy ustawodawca określa kto prowadzi działalność pożytku publicznego. Są to organizacje pozarządowe rozumiane jako niebędące jednostkami sektora finansów publicznych, w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, i niedziałające w celu osiągnięcia zysku, osoby prawne lub jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, w tym fundacje i stowarzyszenia.

Działalność pożytku publicznego może być prowadzona także przez:

• osoby prawne i jednostki organizacyjne działające na podstawie przepisów o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, o stosunku Państwa do innych kościołów i związków wyznaniowych oraz o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, jeżeli ich cele statutowe obejmują prowadzenie działalności pożytku publicznego,

• stowarzyszenia jednostek samorządu terytorialnego,

• spółdzielnie socjalne,

• spółki akcyjne i spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz kluby sportowe będące spółkami działającymi na podstawie przepisów ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. z 2017 r. poz. 1463 i 1600), które nie działają w celu osiągnięcia zysku oraz przeznaczają całość dochodu na realizację celów statutowych oraz nie przeznaczają zysku do podziału między swoich udziałowców, akcjonariuszy i pracowników.

Mając na uwadze charakter działalności pożytku publicznego (obejmujący m.in. zadania w zakresie kultury, sztuki, ochrony dóbr kultury i dziedzictwa narodowego) oraz dookreślenie zakresu podmiotowego dla tego typu działalności należy uznać, że działalność określona w ww. ustawie o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie prowadzona przez takie podmioty wpisuje się w przesłanki art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy, uprawniające do zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Reasumując, pod pojęciem innych podmiotów uznanych na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy uznaje się również podmioty wymienione w art. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie prowadzące działalność pożytku publicznego tj. działalność w sferze zadań publicznych mieszczących się w pojęciu usług kulturalnych pod warunkiem, że podmioty te nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Z uwagi na przedstawiony opis sprawy i przedstawione przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że w analizowanej sytuacji nie jest spełniony warunek przewidziany w art. 43 ust. 18 ustawy, bowiem jak w uzupełnieniu wskazał Wnioskodawca, wykonując wskazane czynności osiąga w sposób systematyczny przychody z prowadzonej działalności, jednakże są one tylko częściowo przeznaczone na kontynuowanie i doskonalenie świadczonych usług kulturalnych. Natomiast jak wynika z powołanego przepisu, jeżeli podmiot osiąga w sposób systematyczny zyski z prowadzonej działalności, to powinny one zostać w całości przeznaczone przez Niego na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług kulturalnych, nie tak jak w sytuacji Wnioskodawcy tylko częściowo.

W tym miejscu należy wskazać, że zwolnienie od podatku w analizowanej sytuacji jest możliwe, jeśli podmiot wykonujący usługi kulturalne spełnia warunki zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy. Jednakże, przy rozpatrywaniu sprawy w takim zakresie, należy również uwzględnić warunki zawarte w art. 43 ust. 17, 17a, 18 i 19 ustawy. Jak wskazano powyżej, aby Wnioskodawca mógł korzystać ze zwolnienia, musi również spełnić warunek zawarty w art. 43 ust. 18 ustawy, który wprost wskazuje, że osiągane dochody muszą zostać w całości przeznaczone na kontynuowanie lub doskonalenie świadczonych usług. Natomiast, jak wynika z okoliczności sprawy, w przypadku Wnioskodawcy warunek ten nie zostanie spełniony, gdyż dochody osiągane przez Wnioskodawcę są przeznaczone tylko w części na kontynuowanie lub doskonalenie działalności, w związku z tym Wnioskodawca nie ma prawa do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy.

Tym samym, usługi wykonywane przez Wnioskodawcę nie mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, bowiem jak wskazano powyżej, aby Wnioskodawca mógł zastosować zwolnienie z opodatkowania dla świadczonych przez siebie usług musi wypełniać przesłanki zawarte nie tylko w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy, ale również w art. 43 ust. 17-19 ustawy. Natomiast, jak dowiedziono powyżej, w analizowanej sytuacji warunek dotyczący wykorzystywania osiąganych dochodów, zawarty w art. 43 ust. 18 ustawy, nie zostanie w przypadku Wnioskodawcy spełniony.

Zatem, z uwagi na to, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie korzystają ze zwolnienia od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy, będą opodatkowane podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej