Temat interpretacji

W związku ze sprzedażą działek Wnioskodawca nie będzie uznany za podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11.06.2012 r. (data wpływu 14.06.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.06.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa opodatkowania sprzedaży działek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca na podstawie umowy darowizny z dnia 03.10.1996 r. jest wyłącznym właścicielem nieruchomości gruntowej niezabudowanej o powierzchni 0,3130 ha, stanowiącej działkę nr 1055/56, km 4 położoną w X. Przedmiotowa nieruchomość stanowiła wówczas użytek rolny i tak była wykorzystywana. Wnioskodawca w tym czasie przebywał już za granicą. Powyższą nieruchomością zajmowała i nadal zajmuje się matka. Obecnie wiek matki sprawił, że utrzymywanie działki i koszenie stało się zbyt uciążliwe, a sam niestety z powodu pracy zawodowej nie jest w stanie zbyt często przyjeżdżać do Polski. Wnioskodawca zdecydował się na podział nieruchomości na mniejsze działki i ich sprzedaż. Do działki Wnioskodawcy przylega działka jego matki, która również została podzielona w ten sposób, że każda wydzielona pojedyncza działka Wnioskodawcy oraz przylegająca do niej wydzielona pojedyncza działka jego matki stanowiły jedną nieruchomość (taki był warunek zawarty w decyzji zatwierdzającej podział). Podziału na siedem działek dokonano w 2011 r. zgodnie z obowiązującym wówczas Planem zagospodarowania przestrzennego wsi X zatwierdzonym uchwałą Rady Gminy z dnia 15 grudnia 2003 r. W ww. planie zagospodarowania przestrzennego przedmiotowa działka stanowi tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. W maju tego roku Wnioskodawca dokonał sprzedaży pięciu działek (trzema aktami notarialnymi) za łączną cenę 146 600zł.

Zostały jeszcze dwie działki, które Wnioskodawca (w zależności od potrzeb finansowych) będzie chciał sprzedać jeszcze w tym lub w przyszłym roku.

Wnioskodawca:

• nie jest, ani nie był rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 19 ustawy z 11.03.2004 roku o podatku od towarów i usług, ani nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami,
• nabyta umową darowizny działka obecnie działki nie były i nie są przedmiotem umów najmu dzierżawy lub umów o podobnym charakterze,
• Wnioskodawca nie posiada innych niż wskazane we wniosku nieruchomości gruntowych przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży,
• Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej sprzedaży innych gruntów,
• Wnioskodawca podjął działania w celu dokonania sprzedaży gruntów tj. zgłaszając sprzedaż do biura nieruchomości, ponieważ nie był wstanie sam zająć się formalnościami ponieważ nie przebywa w Polsce,
• Wnioskodawca nie poniósł nakładów na nieruchomość tzn. nie uzbroił terenu, nie ogrodził działek itp.
• Wnioskodawca nabył grunt 03.10.1996 r. bez zamiaru późniejszej odsprzedaży.

Urząd Gminy sporządza Plan Zagospodarowania Przestrzennego dla danego terenu w grudniu 2003r . przeznaczając ten teren pod zabudowę mieszkaniową.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w związku z dokonaną sprzedażą opisanych wyżej 5 działek i planami co do sprzedaży kolejnych dwóch Wnioskodawca za dokonane już transakcje i przyszłe powinien rozliczyć się jako podatnik podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy w zaistniałej sytuacji oraz zdarzeniu przyszłym nie jest i nie będzie podatnikiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie mieszka w Polsce, nie posiada numeru identyfikacji podatkowej NIP, nie spełnia kryteriów określonych w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż nie działał i nie będzie działać jako handlowiec, czy usługodawca. Zbycie nieruchomości w opisanym przypadku nie następowało i nie będzie następować w ramach działalności gospodarczej, ponieważ okoliczności nie wskazują, że czynności podjęte przez Wnioskodawcę czynione są z zamiarem ich powtarzania (kontynuowania) i nie zmierzają do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru. Ponadto Wnioskodawca podkreśla, że otrzymany w 1996 r. grunt nie nabył z zamiarem późniejszej odsprzedaży.

W ocenie Wnioskodawcy takie stanowisko znajduje poparcie w orzecznictwie m.in. w wyroku NSA z dnia 29.10.2007r. (I FPS 3/07), w wyroku NSA z dnia 27.10 2009r (sygn. akt IFSK 1043/08, czy też w wyroku NSA z dnia 16.03.2011 r. (I FSK 709/10). W orzeczeniach tych NSA jednoznacznie uznał, że przy ocenie czy dana osoba działała w charakterze podatnika istotne jest stwierdzenie, że podmiot ten działał jako handlowiec, a nie jako okazjonalny sprzedawca. Stąd, jeżeli sprzedaż części nieruchomości nie wiąże się zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej, ale jest wynikiem okoliczności życiowych i mieści się w zakresie zwykłych czynności osoby fizycznej, podmiot dokonujący sprzedaży swojego prywatnego majątku, nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług. Powyższa konkluzja ma właśnie zastosowanie w sytuacji Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na podstawie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przez działalność gospodarczą, w myśl ust. 2 ww. artykułu, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia podatnik i działalność gospodarcza, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - wg zapisu ust. 1 tego artykułu - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem podatnika te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem handel należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku zbycia przez osobę fizyczną majątku prywatnego. Zbycie majątku nabytego na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Wskazać należy, że w kwestii uznania za działalność gospodarczą sprzedaży nieruchomości z prywatnego majątku zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 15 września 2011 r. wydany w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 przeciwko Polskiemu Ministrowi Finansów, który jest odpowiedzią na dwa wnioski złożone w trybie prejudycjalnym przez Naczelny Sąd Administracyjny. W przedmiotowym wyroku Trybunał wskazał, iż dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Z orzecznictwa Trybunału wynika zatem, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Zdaniem Trybunału, inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Według wskazanego przepisu prawa wspólnotowego, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca otrzymał przedmiotowy grunt w drodze darowizny. Nie wykorzystywał przedmiotowego gruntu w inny sposób, w tym na cele najmu bądź dzierżawy. Nie dokonywał także aktywnych działań, które świadczą o zamiarze profesjonalnego obrotu nieruchomościami w postaci np.: uzbrojenia terenu bądź ogrodzenia działek. Za działania takie nie można również uznać zgłoszenia ofert sprzedaży działek za pośrednictwem biura nieruchomości.

Skutkiem powyższego transakcja zbycia działek przez Wnioskodawcę, nie podlegała i nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca z tytułu sprzedaży przedmiotowych działek nie może być uznany za podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Taki opis sprawy wskazuje bowiem, iż głównym celem zbycia nieruchomości, nie jest prowadzenie przez Zainteresowanego w sposób profesjonalny działalności gospodarczej, a jedynie rozporządzenie majątkiem osobistym.

Reasumując, Wnioskodawca dokonując sprzedaży przedmiotowych nieruchomości, nie działał i nie będzie działać jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w opisanym stanie faktycznym a w przypadku zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 337 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie