Temat interpretacji

Dostawa nieruchomości gruntowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 21 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1435/11 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2010 r. (data wpływu 19 lipca 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 października 2010 r. (data wpływu 7 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek gruntowych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek gruntowych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 października 2010 r. (data wpływu 7 października 2010 r.) o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości rolnej niezabudowanej o łącznej powierzchni 4,12 ha, na którą składają się dwie działki: nr 73 o powierzchni 3,14 ha i nr 74 o powierzchni 0,98 ha, objętej księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy. Wnioskodawca nabył ww. nieruchomość na mocy umowy sprzedaży w dniu 9 września 1998 r. Następnie w roku 1999 Zainteresowany dokupił od tego samego sprzedającego sąsiedni kawałek gruntu składający się z dwóch działek nr 71/1 i 72/1. Nabycie własności ww. nieruchomości przez Wnioskodawcę nie nastąpiło z zamiarem jej dalszej odsprzedaży. Wnioskodawca od początku zakupu, uprawiał zakupiony grunt. W dniu 8 listopada 2004 r. na wniosek Zainteresowanego dokonano przekształcenia części z zakupionego gruntu, tj. działki nr 71/1 na tereny przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową.

Od roku 2007 - ze względu na podeszły wiek i choroby - Wnioskodawca zaprzestał uprawniania tego gruntu i podjął decyzję o jego dalszej sprzedaży w całości.

W lipcu 2007 r. Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępną na sprzedaż całości ww. gruntu z Inwestorem hiszpańskim. W dniu 27 listopada 2007 r. Wnioskodawca sprzedał na rzecz ww. podmiotu działkę nr 71/1, a pozostała sprzedaż miała nastąpić do dnia 31 grudnia 2009 r. Z uwagi na fakt, iż Inwestor hiszpański odstąpił od ww. umowy przedwstępnej, Wnioskodawca aktualnie zamierza zbyć pozostałą część ww. nieruchomości w całości na rzecz jednego podmiotu lub w braku takiej możliwości częściami na rzecz różnych podmiotów. Przedmiotem sprzedaży będzie w całości grunt rolny. Decyzja o sprzedaży pojawiła się dopiero w roku 2007 wobec pogarszającego się stanu zdrowia Wnioskodawcy i jego wieku. Zamiarem Wnioskodawcy jest sprzedaż całości przeznaczonej do sprzedaży części ww. nieruchomości, jednak z uwagi na trudności na rynku nieruchomości, Wnioskodawca nie wyklucza możliwości sprzedaży tej nieruchomości w częściach.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej oraz nie będącą podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca jest również właścicielem nieruchomości rolnej (), niezabudowanej o pow. 21 ha, z czego ok. 2 do 3 ha, przeznaczono zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo.

Ww. nieruchomość Wnioskodawca nabył w dniu 12 marca 1999 r. jako nieruchomość rolną. W roku 2002 część ww. nieruchomości, tj. 2-3 ha została w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczona pod budownictwo jednorodzinne. Nieruchomość ta, składająca się ze stawu (o pow. około 9,5 ha) i w pozostałej części z łąki, była utrzymywana przez Wnioskodawcę w dobrej strukturze rolnej. Wnioskodawca od około roku 2007 przestał utrzymywać ww. grunt w dobrym stanie, z powodu pogarszającego się zdrowia i podeszłego wieku. Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży całości ww. nieruchomości jednorazowo. W przypadku braku możliwości jednorazowej sprzedaży, Wnioskodawca nie wyklucza sprzedaży w częściach ww. nieruchomości.

Dnia 7 października 2010 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego wskazując, iż Wnioskodawca przedmiotowe grunty utrzymywał w dobrej kondycji rolniczej, tzn. kosił trawę, uprawiał je w niewielkim zakresie dla własnych potrzeb, sadził ziemniaki oraz warzywa. Ww. czynności były wykonywane przez Zainteresowanego jako emeryta, będącego na emeryturze. Od roku 2007 Wnioskodawca z powodu złego stanu zdrowia zaprzestał dokonywania nawet tych niewielkich upraw na swoje własne potrzeby. W ten sposób Wnioskodawca wskazał, iż nie prowadził działalności rolniczej o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca nigdy nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych pochodzących z przedmiotowych nieruchomości. Zainteresowany nie posiadał i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o VAT. Nieruchomości nie były oddawane osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych w najem, dzierżawę lub użyczenie.

Wnioskodawca nie ma zamiaru dzielić przedmiotowych nieruchomości na mniejsze działki, jak również dodatkowo uzbrajać wyodrębnionych działek. Zainteresowany podjął decyzję o sprzedaży działek gdyż potrzebuje środki pieniężne na leczenie oraz pokrycie własnego zadłużenia. Nieruchomość ma przeznaczenie wg planu zagospodarowania przestrzennego, jako grunty rolne.

Względem przedmiotowych nieruchomości nie wydawano wcześniej decyzji o warunkach zabudowy.

Jak wyjaśnił Zainteresowany, około pięciu - sześciu lat temu sprzedał działkę budowlaną, o pow. około 10 arów. Ponadto w wyniku umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości z dnia 11 lipca 2007 r. Wnioskodawca sprzedał działkę budowlaną nr 71/1 o pow. 0,68 ha. Kupujący odstąpił przy tym od ww. umowy przedwstępnej w pozostałym zakresie i nie zakupił drugiej działki nr 72/1 o pow. 1,01 ha, objętej ww. umową przedwstępną, oraz od umowy przedwstępnej sprzedaż nieruchomości z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącej działek nr 73 o pow. 3,14 ha i nr 74 o pow. 0,98 ha, których to nieruchomości dotyczy wniosek Wnioskodawcy z dnia 16 lipca 2010 r.

Wnioskodawca przebywa od dłuższego czasu na emeryturze, nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy sprzedaż nieruchomości rolnej niezabudowanej, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego, zwolniona jest od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) jako teren niezabudowany inny niż teren budowlany oraz przeznaczony pod zabudowę...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż gruntu rolnego niezabudowanego, w sytuacji gdy nie ma planu zagospodarowania przestrzennego, na podstawie którego grunt ten przeznaczony byłby pod zabudowę nie podlega podatkowi VAT, gdyż nie stanowi gruntu zabudowanego lub przeznaczonego pod zabudowę. O takim przeznaczeniu decyduje bowiem plan zagospodarowania przestrzennego. Zatem z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega dostawa wszelkich gruntów zabudowanych i gruntów niezabudowanych, które są kwalifikowane jako tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę, a o takim charakterze gruntów decyduje plan zagospodarowania przestrzennego.

W ocenie Wnioskodawcy sprzedaż gruntu nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, i to niezależnie od tego czy będzie to sprzedaż jednorazowa czy też w częściach, ponieważ stanowi on grunt rolny niezabudowany, który nie jest przeznaczony pod zabudowę.

Jeżeli chodzi natomiast o grunt niezabudowany, który jest przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową, to zdaniem Wnioskodawcy, skoro sprzedaż takiego gruntu następuje przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, a grunt ten nie został nabyty przez Wnioskodawcę w celu jego dalszej odsprzedaży w celach zarobkowych, to taka sprzedaż również nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami podatku VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ww. ustawy.

Natomiast ust. 2 ww. art. 15 stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców, usługodawców, rolników oraz osób wykonujących wolne zawody również wówczas gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalnością gospodarczą w rozumieniu ww. artykułu są również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przez niego nieruchomości zakupionej na majątek prywatny, bez zamiaru dalszej odsprzedaży, którą przez pierwsze lata uprawiał, a którą postanowił dopiero po latach sprzedać wobec znacznego pogorszenia jego stanu zdrowia i wieku, nie może zostać uznana jako działalność gospodarcza, o której mowa w art. 15 ust. 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Również fakt, iż sprzedaż ww. nieruchomości może zostać zrealizowana etapami nie nadaje tej sprzedaży stałego (zorganizowanego i profesjonalnego) charakteru z zamiarem ich powtarzania i kontynuowania. O jednorazowym charakterze tej czynności decydują następujące efekty:

• jednorazowy zamiar sprzedaży całej nieruchomości, wynikający z faktu zgłoszenia do biura nieruchomości sprzedaży całości nieruchomości,
• ewentualna realizacja sprzedaży tej nieruchomości etapami, wynika wyłącznie z braku chętnych do zakupu całości nieruchomości (przymus rynkowy),
• brak zamiaru wykonywania takich czynności jak ww., wielokrotnie w sposób częstotliwy, w celach zarobkowych,
• brak celu sprzedaży przy nabyciu przez Wnioskodawcę ww. nieruchomości,
• brak zamiaru nabycia przez Wnioskodawcę dalszych nieruchomości w celu ich dalszej odsprzedaży.

Zdaniem Wnioskodawcy skoro Zainteresowany, nabył ww. nieruchomość na własne potrzeby bez zamiaru jej odsprzedaży w celach zarobkowych, przez lata uprawiał ją jako rolnik, to nie można uznać, iż zamiarem Wnioskodawcy był już w dniu nabycia, zamiar jej sprzedaży w celach zarobkowych.

W wyroku Sądu z dnia 27 maja 1997 r. stwierdzono m.in., że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega taka sprzedaż rzeczy, która była jedynym celem uprzedniego jej nabycia.

Skoro dopiero po latach Wnioskodawca postanowił sprzedać ww. nieruchomość z powodu podeszłego wieku i pogarszającego się stanu zdrowia, to nie można Wnioskodawcy przypisać zamiaru powtarzania takich czynności w sposób częstotliwy, ciągły dla celów zarobkowych.

Wnioskodawca wskazał, iż podobne stanowisko jest aktualnie prezentowane w orzecznictwie sądowym oraz w interpretacjach organów skarbowych. Mianowicie w wyrokach NSA z dnia 12 lutego 2010 r., sygn. akt I FSK 2071/08 oraz z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, stwierdzono, że sprzedaż działek przez osoby fizyczne, nawet dokonana kilkakrotnie, nie stanowi czynności opodatkowanej dopóki nie jest czynnością wykonywaną w ramach działalności gospodarczej. W ocenie NSA, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniona musi być już w zamiarze nabycia towaru, a nie w momencie sprzedaży. Brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika VAT. Jeżeli majątek został nabyty na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, to jest to majątek prywatny. Powyższe zostało potwierdzone w wielu innych wyrokach NSA/WSA. Mianowicie jednolite już stanowisko sądowe potwierdza, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając przeznaczone pod zabudowę grunty, działa w charakterze podatnika VAT jako handlowiec, wymaga ustalenia, że jej aktywność w tym zakresie przybiera formę zawodową, czyli stałą (charakteryzującą się powtarzalnością czynności i chęcią kontynuacji; wyroki NSA w sprawach I FSK 1629/07, I FSK 1059/07, I FSK 253/08, I FSK 779/07, wyroki WSA w sprawach I SA/Wr 98-99/09, I SA/Gd 881/08, I SA/Sz 684/09, III SA/Gl 1334/08).

Takie stanowisko zostało również potwierdzone przez doktrynę. Mianowicie w literaturze dominuje pogląd, że jeżeli sprzedawca nabywał grunty do majątku prywatnego dopuszczając wprawdzie możliwość odsprzedaży, ale nie było to jego głównym celem, to w takim przypadku co do zasady nie powinien być traktowany jako podatnik VAT. Podnosi się, że sama wyprzedaż majątku własnego nawet w częściach, nie ma charakteru podatkowego. Oceniając te kwestie, należy zwrócić uwagę przede wszystkim na okoliczności towarzyszące nabyciu oraz na czas dzielący nabycie i zbycie, a także okoliczności sprzedaży i przeznaczenia środków uzyskanych ze sprzedaży, czy pozostają w majątku prywatnym, czy są użyte do działalności gospodarczej (VAT Komentarz, Lex 2009, wyd. 3). Fakt, iż podatnik wcześniej ww. działki uprawiał również nie może wskazywać, iż sprzedaż następuje w ramach działalności gospodarczej. Sprzedaż działek budowlanych nie jest bowiem działalnością rolnika (wyrok NSA z dnia 12 lutego 2010 r., sygn. akt I FSK 2071/08). Nie można też uznać, że sprzedaż ww. działek budowlanych jest działalnością handlową, ponieważ nie jest to działalność zawodowa profesjonalisty, a ponadto nabycie sprzedanych gruntów nie nastąpiło w celu wykonywania działalności handlowej. Również podział gruntu na mniejsze działki budowlane nie musi wskazywać zamiaru sprzedaży działek w sposób częstotliwy w celach handlowych. Może to mieć na celu tak jak w przypadku Wnioskodawcy, ułatwienie sprzedaży stanowiących jego majątek prywatny, działek.

Ww. jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych, potwierdzone jest również w interpretacji organów podatkowych, mianowicie w interpretacji indywidualnej z dnia 14 stycznia 2010 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

Wobec wszystkich ww. okoliczności, zdaniem Wnioskodawcy, zaprezentowane stanowisko należy uznać za prawidłowe.

W dniu 26 października 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP1/443-783/10-4/MK, w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2010 r. (data wpływu 19 lipca 2010 r.) jest nieprawidłowe.

Biorąc pod uwagę stan prawny oraz przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w ww. interpretacji indywidualnej stwierdzono, że Wnioskodawca z tytułu sprzedaży działek nr 73, nr 74 i nr 72/1 oraz gruntu wystąpi w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Jednocześnie w ww. interpretacji indywidualnej wskazano, iż sprzedaż nieruchomości, w części dotyczącej gruntów niezabudowanych innych niż budowlane, bądź przeznaczone pod zabudowę będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, natomiast w pozostałej części opodatkowana będzie podstawową, 22% stawką podatku.

Pismem z dnia 16 listopada 2010 r. (data wpływu 18 listopada 2010 r.) Wnioskodawca wezwał tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 26 października 2010 r., nr ILPP1/443-783/10-4/MK.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 16 grudnia 2010 r., nr ILPP1/443/W-119/10-2/HMW Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, do tut. Organu w dniu 28 stycznia 2011 r. wpłynęła skarga na przedmiotową interpretację indywidualną skierowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 21 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1435/11, w którym uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 21 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1435/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powołanych wyżej przepisów zauważyć należy, iż status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości rolnej niezabudowanej o łącznej powierzchni 4,12 ha, na którą składają się dwie działki: nr 73 o powierzchni 3,14 ha i nr 74 o powierzchni 0,98 ha. Nabycie przedmiotowych działek nastąpiło w dniu 9 września 1998 r. Następnie w roku 1999 Zainteresowany dokupił od tego samego sprzedającego sąsiedni kawałek gruntu składający się z dwóch działek (nr 71/1 i 72/1). Zainteresowany jest także właścicielem nieruchomości rolnej o powierzchni 21 ha z czego od 2 do 3 ha zostało przeznaczonych pod zabudowę. Tą nieruchomość Zainteresowany nabył w dniu 12 marca 1999 r. Wnioskodawca przedmiotowe grunty utrzymywał w dobrej kondycji rolniczej, tzn. kosił trawę, uprawiał ją w niewielkim zakresie dla własnych potrzeb, sadził ziemniaki oraz warzywa. Zainteresowany jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej i niebędącą podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie prowadzi działalności rolniczej, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy oraz nie posiadał i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego, o którym mowa w art. 2 pkt 19 ustawy. Wnioskodawca nie ma zamiaru dzielić przedmiotowych nieruchomości na mniejsze działki, jak również dodatkowo uzbrajać wyodrębnionych działek, jednakże Zainteresowany nie wyklucza sprzedaży ww. nieruchomości w częściach. Zainteresowany podjął decyzję o sprzedaży działek gdyż potrzebuje środki pieniężne na leczenie oraz pokrycie własnego zadłużenia. Nieruchomość ma przeznaczenie wg planu zagospodarowania przestrzennego, jako grunty rolne. Natomiast nieruchomość w części przeznaczona jest pod budownictwo mieszkaniowe. Jak wyjaśnił Zainteresowany, około pięciu sześciu lat temu sprzedał działkę budowlaną, o pow. około 10 arów. Ponadto w wyniku umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości z dnia 11 lipca 2007 r., Wnioskodawca sprzedał działkę budowlaną nr 71/1 o pow. 0,68 ha. Kupujący odstąpił przy tym od umowy przedwstępnej w pozostałym zakresie i nie zakupił drugiej działki nr 72/1 o pow. 1,01 ha, objętej ww. umową przedwstępną oraz od umowy przedwstępnej sprzedaż nieruchomości z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącej działek nr 73 o pow. 3,14 ha i nr 74 o pow. 0,98 ha.

Czyli w tym miejscu rozważyć trzeba, czy Wnioskodawca sprzedając nieruchomość opisaną we wniosku działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, a czynności te wykonywane są w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 21 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1435/11, orzekając w przedmiotowej sprawie wskazał, iż dokonując interpretacji w zakresie spornej kwestii tut. Organ winien w swoich rozważaniach i wywiedzionych w oparciu o nie wnioskach i ocenach kierować się zasadami wypracowanymi w orzecznictwie sądów administracyjnych, w szczególności w wydanych wyrokach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w ww. wyroku wskazał na orzeczenie Trybunału z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), w którym Trybunał stwierdził, że art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednik art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy) pozwalał państwom członkowskim uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego podkreślając, że na niedoskonałą i budzącą wątpliwości interpretacyjne co do prawidłowości implementacji tego unormowania w ramach ustawy o podatku od towarów i usług w art. 15 ust. 2 ustawy, wskazywał już NSA w wyroku składu siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, z którego wynikałoby, że Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy), na podstawie którego za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego. W ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług brak jest stosownego jednoznacznego i precyzyjnego zdefiniowania jakie grunty nieuzbrojone lub uzbrojone, uznawane są za teren budowlany przez krajowego ustawodawcę, w przeciwieństwie do art. 12 ust. 1 pkt b w zw. z art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE.

W konsekwencji konieczne jest ustalenie, czy w świetle przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania spornej sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT, czy też sprzedaży tej dokonuje w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym. Wskazać tutaj należy na przepis art. 15 ust. 2 ustawy (art. 12 ust. 1 Dyrektywy), w którym pojęcie podatnika definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej, a pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane w tych normach obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą. a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym wykonując prawo własności decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami który wskazuje że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na powołany już wcześniej wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r. oraz kolejne orzeczenia tego sądu (np. wyrok z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I FSK 1043/08), które wskazują na kryteria jakimi należy kierować się przy określaniu, kiedy mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, a kiedy z zarządem majątkiem prywatnym. Z powyższych wyroków można wyciągnąć następujące wnioski:

• wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem podatku od towarów i usług. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika tego podatku, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu;
• przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga oceny, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Przesłanka stałości działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12 Dyrektywy 2006/112/WE, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza musiała być wykonywana w sposób niesporadyczny (stały);
• nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych;
• liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą;
• okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym;
• fakt podjęcia, np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności, w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną. Na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji gdy sprzedawca jest już podatnikiem podatku od towarów i usług w zakresie usług budowlanych, developerskich czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.
• Te kryteria winny decydować o odróżnieniu działalności gospodarczej w postaci sprzedaży działek budowlanych od zarządu majątkiem prywatnym i w jego ramach sprzedaży tego majątku.

Biorąc powyższe rozważania pod uwagę, stwierdzić należy, że z opisu sprawy nie wynika, aby Wnioskodawca podjął jakiekolwiek czynności, charakterystyczne dla podmiotów zajmujących się handlem nieruchomościami w sposób zorganizowany. W szczególności Zainteresowany nie podejmował żadnych z ww. działań w celu sprzedaży gruntów opisanych we wniosku.

Zatem, w przypadku przedmiotowych czynności Wnioskodawca nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zaś sama sprzedaż nie jest wykonywana w ramach działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości gruntowej będzie wykonywana w ramach zarządu majątkiem prywatnym, a ta z kolei nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, Wnioskodawca z tytułu sprzedaży działek nr 73, nr 74 i nr 72/1 położonych oraz gruntu nie wystąpi w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. W związku z powyższym przedmiotowa sprzedaż nie będzie objęta podatkiem od towarów i usług.

Ze względu na powyższe rozstrzygnięcie stwierdzające, że Zainteresowany w wyniku sprzedaży działek opisanych we wniosku nie wystąpi jako podatnik podatku od towarów i usług, a tym samym sama czynność ich sprzedaży nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, pytanie dotyczące zwolnienia od podatku VAT sprzedaży nieruchomości rolnej niezabudowanej, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji znak ILPP1/443-783/10-4/MK, tj. w dniu 26 października 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 829 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu