Zdaniem Wnioskodawcy,

Stanowisko Spółki w zakresie pytania 1.

W ocenie Spółki w świetle zaprezentowanego powyżej stanu faktycznego Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w przepisach ustawy o VAT oraz w przepisach unijnych.

Stanowisko Spółki w zakresie pytania 2.

W ocenie Spółki, w przypadku gdy Spółka będzie dokonywać dostawy na terytorium Polski na rzecz pomiotu wskazanego w art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT, to na podstawie tego artykułu w związku z art. 17 ust. 5 ustawy o VAT do rozliczenia podatku z tytułu takich transakcji zobowiązany będzie nabywca. Natomiast Spółka nie będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT z tego tytułu.

Stanowisko Spółki w zakresie pytania 3.

W przypadku potwierdzenia, że Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności i tym samym podatnikami z tytułu transakcji opisanych w niniejszym Wniosku będzie nabywca, Spółka zobowiązana będzie do wystawiania faktur przy uwzględnieniu regulacji zawartych w art. 106 ust. 1a ustawy o VAT oraz § 5 ust. 15 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360, dalej: Rozporządzenie fakturowe).

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania 1.

1. Opodatkowanie transakcji dokonywanych przez podatników nieposiadających siedziby na terytorium kraju.

W myśl art. 194 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. (dalej: Dyrektywa VAT) w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w przypadku, gdy podlegająca opodatkowaniu dostawa towarów lub świadczenie usług jest dokonywane przez podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny, państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest odbiorca towarów lub usługobiorca. Państwa członkowskie określają warunki stosowania ust. 1.

Na podstawie art. 192a za podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się za podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

1. dokonuje on podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub podlegającego opodatkowaniu świadczenia usług na terytorium tego państwa członkowskiego,
2. przedsiębiorstwo, które dostawca lub usługodawca posiada na terytorium tego państwa członkowskiego nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług.

W odniesieniu do powyższych regulacji wspólnotowych wprowadzone zostały do polskiego prawa odpowiednie przepisy. W szczególności zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Powyższy przepis stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności łub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju. Przepisu tego nie stosuje się jeżeli dostawa towarów dokonywana jest w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

Spółka nie posiada siedziby na terytorium RP. W związku z powyższym dla ustalenia, który z uczestników transakcji, tj. dostawca towarów (Wnioskodawca), czy też nabywcy zobowiązani są do zadeklarowania i rozliczenia podatku VAT należnego konieczne jest ustalenie, czy Spółka, jako podmiot dokonujący dostawy posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności uczestniczące w transakcji.

1. Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie zostało zdefiniowane zarówno w przepisach ustawy o VAT, jak i przepisach aktów wykonawczych do tej ustawy. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa VAT, ani poprzednio obowiązująca Szósta Dyrektywa z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 77/388/EWG (Dz. U. UE. L. z 1977 Nr 145 str. 1, dalej: VI Dyrektywa).

Doprecyzowanie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności wprowadziło dopiero Rozporządzenie Rady obowiązujące od 1 lipca 2011 r.

Zgodnie z art. 53 Rozporządzenia Rady na użytek stosowania art. 192a Dyrektywy VAT stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

W opinii Spółki w świetle powyższych przepisów planowana przez Spółkę w Polsce działalność gospodarcza nie spełnia przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności. Jest to konsekwencją przede wszystkim tego, iż jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Spółka nie posiada odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego, tzn. nie będzie zatrudniała na terytorium Polski pracowników. Dodatkowo Spółka nie będzie posiadała zaplecza technicznego umożliwiającego dokonywanie dostawy towarów a cały proces sprzedaży organizowany i zarządzany będzie spoza terytorium Polski. Na terytorium Polski Spółka posiadała będzie jedynie towary handlowe. Wszelkie usługi związane z tymi transakcjami zlecane będą podmiotom zewnętrznym a cały proces nabycia towarów, jak i sprzedaży na rzecz Dystrybutorów wykonywany będzie przez Spółkę spoza terytorium Polski. Zatem należy uznać, iż posiadane przez Spółkę zasoby w Polsce nie będą wystarczające dla samodzielnego prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej.

Jednocześnie Spółka pragnie wskazać, że w myśl art. 54 analizowanego Rozporządzenia Rady w odniesieniu do podatnika posiadającego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, nie stosuje się art. 192a dyrektywy 2006/112/WE, niezależnie od tego czy to miejsce prowadzenia działalności uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług dokonywanych przez tego podatnika na terytorium tego państwa członkowskiego. W związku z tym również na podstawie tego przepisu należy uznać, że miejsce prowadzenia działalności, które nie jest uznawane za stałe miejsce prowadzenia działalności (a takiego w opinii Spółki na terytorium Polski Spółka nie posiada) nawet, jeżeli uczestniczy w transakcji, nie będzie skutkować koniecznością rozliczenia przez Spółkę podatku VAT z tytułu dostaw lokalnych do polskich podmiotów.

1. Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności w orzecznictwie ETS oraz polskich sądów administracyjnych i stanowisko polskich organów podatkowych.

W celu szczegółowego określenia kryteriów decydujących o uznaniu danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności, zdaniem Spółki, wskazane jest odwołanie się do istniejącej doktryny prawa podatkowego w tym zakresie, która dokonała wykładni tego pojęcia, w szczególności do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS). Orzecznictwo ETS pozwala odnieść się do praktyki i miało wpływ na opublikowanie regulacji zawartych w Rozporządzeniu Rady, odnoszących się do stałego miejsca prowadzenia działalności.

Na gruncie polskiej doktryny prawa podatkowego sformułowane na przestrzeni lat przez ETS tezy w tym zakresie znalazły także swoje odzwierciedlenie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych oraz praktyce organów podatkowych.

Zgodnie z powyższym, powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności w każdym przypadku będzie rezultatem działalności gospodarczej podatnika. Jednak nie każdy rodzaj takiej działalności gospodarczej - jak zostało to wykazane w powyższym punkcie Wniosku w sposób automatyczny będzie powodował powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów podatku VAT. Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą ETS stałe miejsce prowadzenia działalności może powstać jedynie w związku ze ściśle określonymi działaniami gospodarczymi podatnika. W szczególności powstanie stałego miejsca działalności wymaga zaistnienia łącznie dwóch elementów działalności gospodarczej tj.: ciągłej obecności ludzkich zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, czyli czynnika ludzkiego w postaci zatrudnionych przez podatnika pracowników, oraz ciągłej obecności technicznych zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, czyli tzw. infrastruktury technicznej pozwalającej na prowadzenie tej działalności.

Dopiero łączne spełnienie tych dwóch warunków, przy założeniu ich stałości w czasie, określonej odpowiednim stopniem zaangażowania wskazującym, że działalność ta będzie prowadzona w sposób stały i nieprzemijający pozwala na stwierdzenie istnienia w danym miejscu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Dla przykładu zasobami ludzkimi w świetle powyższej wykładni mogą być np. pracownicy podatnika obecni w tym miejscu prowadzenia działalności odpowiedzialni za organizację tej działalności (dokonywanie zakupów towarów lub usług, bądź ich sprzedaży, zarządzanie przedsiębiorstwem). Natomiast zasobami technicznymi mogą być np. budynki, magazyny, maszyny lub urządzenia będące własnością podatnika, konieczne do wykonywania danego rodzaju działalności gospodarczej.

Zaprezentowane powyżej tezy zostały sformułowane przez ETS w licznych orzeczeniach zapadłych na gruncie różnych stanów faktycznych w czasie obowiązywania VI Dyrektywy.

Tak na przykład w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-MitteAltstadt (sygn. akt C-168/84) ETS stwierdził, że: (...) obiekt działalności gospodarczej, (...) tylko wtedy może być traktowany jako stałe miejsce prowadzenia działalności, kiedy miejsce to zakłada ciągłe współdziałanie środków rzeczowych i personalnych wymaganych przy świadczeniu tych usług.

Podobnie ETS stwierdził w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern (sygn. akt C-73/06): Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny.

Natomiast w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r., w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van e Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (sygn. akt C-190/95) ETS uznał, że: W konsekwencji, aby być traktowanym, w drodze wyjątku od podstawowego kryterium głównego miejsca prowadzenia działalności, jako miejsce, gdzie podatnik świadczy usługi, miejsce to musi być na tyle stałe i mieć na tyle adekwatną strukturę, w sensie zasobów ludzkich i technicznych, że może świadczyć rzeczone usługi w sposób niezależny.

Powyższe rozumienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności znalazło również wyraz w wyroku ETS z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie Cominissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S (sygn. akt C-260/95), w uzasadnieniu którego ETS stwierdził, że: Ponadto, usługi nie mogą być uznane za świadczone z miejsca innego niż miejsce, w którym dostawca założył swoje przedsiębiorstwo, chyba że miejsce to posiada na stałe pewien minimalny rozmiar i zasoby zarówno ludzkie, jak i techniczne konieczne do świadczenia tych usług.

A także w wyroku z dnia 7 maja 1998 r., w sprawie Lease Plan Luksemburg SA przeciwko Belgische Staat (C390/96), w którym ETS stwierdził, że: jeżeli spółka leasingowa nie posiada w danym państwie członkowskim ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi, o których mowa, mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tym państwie.

Jak to już zostało stwierdzone powyżej, stanowisko wyrażone przez ETS w powyższych wyrokach znalazło także swój wyraz w polskiej doktrynie prawa podatkowego. Tak na przykład w wyroku z dnia 26 czerwca 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 110/09) stwierdził, że: dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie istotne znaczenie ma także rozumienie zwrotu >>stałe miejsce prowadzenia działalności

Do sformułowanego przez ETS pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności odwoływały się także organy podatkowe w interpretacjach prawa podatkowego. Dla przykładu w analogicznym stanie faktycznym, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji prawa podatkowego z dnia 16 września 2011 r. (sygn. IPPP3/443-842/11-4/MPe) stwierdził, że: Analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury Zleceniobiorcy. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników Zleceniobiorcy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki. Wszelkie decyzje strategiczne dla sprzedaży dokonywanej w Polsce, jak również związane z tym decyzje zarządcze podejmowane są w Austrii. Spółka osobiście lub za pośrednictwem innych podmiotów dokonuje analizy rynku, jak również wyszukuje potencjalnych odbiorców na terytorium RP. Spółka we własnym zakresie, poprzez pracowników zatrudnionych w Austrii i działających na terytorium Austrii, bezpośrednio kontaktuje się z potencjalnymi klientami w celu przeprowadzenia negocjacji i podpisania umowy.

W podobny sposób Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wypowiedział się w interpretacji z 13 października 2011 r. (sygn. IPPP3/443-984/11-2/MPe): (...) Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury usługobiorcy, z którym ma zawartą umowę w zakresie obsługi logistycznej towarów Spółki składowanych w magazynie na terytorium Polski przez usługodawcę. Spółka nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników usługobiorcy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki. Poza tym jak wskazano we wniosku wszystkie czynności zarządcze oraz procesy decyzyjne związane ze sprzedażą towarów podejmowane są przez Spółkę i wykonywane poza terytorium Polski.

W analogicznym stanie faktycznym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził także brak stałego miejsca prowadzenia działalności w interpretacji z 5 września 2011 r. (sygn. IPPP3/443-789/l1-4/JF). W szczególności organ ten stoi na stanowisku, że wynajem magazynów i zapewnienia przez lokalnego kontrahenta pracowników nie kreuje stałego miejsca prowadzenia działalności, Przykładem jest chociażby interpretacja z 18 listopada 2011 r. (sygn. IBPP3/443-915/11/KO), w której zgodnie z uzasadnieniem stanowiska organu:

Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsce prowadzenia działalności, gdyż nie posiada w Polsce własnej infrastruktury, która umożliwiałaby mu niezależne prowadzenie działalności gospodarczej. Wnioskodawca wynajmuje tylko od kontrahenta magazyn. Ponadto Wnioskodawca nie zatrudnia sam bezpośrednio pracowników na terenie Polski, a czynności związane z prowadzoną działalnością wykonuje korzystając z usług świadczonych przez kontrahenta Wnioskodawcy. Zatem nie występuje u Wnioskodawcy na terytorium kraju wykorzystanie infrastruktury oraz personelu (ponieważ Wnioskodawca nie posiada infrastruktury oraz personelu), w sposób zorganizowany oraz ciągły.

W opinii Wnioskodawcy zakres planowanej przez Spółkę w Polsce działalności w pełni odpowiada stanom faktycznym, które były przedmiotem powyższych rozstrzygnięć.

1. Podsumowanie

Jak to już zostało zaprezentowane w stanie faktycznym, w prowadzonej na terytorium Polski działalności gospodarczej Spółka nie wykorzystuje żadnych z powyższych czynników, których łączne posiadanie warunkuje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W szczególności Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnej: infrastruktury technicznej (budynków, magazynów, maszyn, urządzeń itp.) oraz zasobów ludzkich, które służyłyby jej do wykonywania na terytorium Polski działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, nie posiada ona na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa m.in. w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania 2.

1. Rozliczenie podatku VAT przez nabywcę z tytułu dostawy towarów na terytorium kraju

W przedstawionym powyżej stanie faktycznym Spółka będzie dokonywała opodatkowanej dostawy towarów na terytorium kraju do Dystrybutora, który będzie polskim podmiotem, w szczególności podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT. Kluczowe będzie zatem ustalenie, kto w takiej sytuacji będzie podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT z tytułu takiej dostawy.

W świetle przepisów przywołanych w punkcie 1 powyżej, Spółka dochodzi do następujących wniosków:

Co do zasady, zgodnie z art. 15 ustawy o VAT podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT z tytułu dostawy towarów jest dostawca;

Wyjątkowo, pod warunkiem zaistnienia określonych przesłanek, podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku z tytułu dostawy towarów jest na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT nabywca.

Biorąc pod uwagę powyższe, aby obowiązek rozliczenia podatku spoczywał na nabywcy towarów, konieczne jest łączne spełnienie poniższych warunków:

• miejscem dostawy towarów jest terytorium kraju;

• dokonującym dostawy jest podmiot nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju;

• nabywca jest polskim podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, posiadającym siedzibę bądź stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce;

• dostawa nie stanowi sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

Jak zostało wykazane przez Spółkę w uzasadnieniu do pytania 1 planowany przez nią zakres działalności na terytorium Polski nie będzie kreował stałego miejsca prowadzenia działalności.

Dlatego też w ocenie Wnioskodawcy, na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy uznać, iż wszystkie powyższe przesłanki zostaną spełnione. W konsekwencji, jeśli Spółka będzie realizować dostawy na rzecz polskiego Dystrybutora, to kontrahent jako nabywca towarów będzie zobowiązany do rozliczenia podatku VAT z tytułu takiej dostawy.

Dodatkowo należy podkreślić, iż powyższe przepisy nie warunkują możliwości rozliczenia podatku przez nabywcę towarów od kwestii zarejestrowania dostawcy dla potrzeb podatku VAT w Polsce. Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT dopóki dostawca (Spółka) nie ma siedziby, stałego miejsca zamieszkania ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, to nabywca będzie zobligowany (przy spełnieniu wymienionych powyżej warunków) do rozliczenia podatku VAT z tytułu takiej dostawy Spółki.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych w imieniu Ministra Finansów przez upoważnionych Dyrektorów Izb Skarbowych. Podobnie, stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 6 maja 2008 r. (sygn. IBPP3/443-71/08/DG): przy spełnieniu powyższych warunków niezbędnych do zastosowania regulacji art. 17 ust. 1 pkt 5 cytowanej ustawy podatnikiem z tytułu dostawy towarów dokonanej przez przedsiębiorcę zagranicznego na rzecz polskiego odbiorcy będzie ten ostatni podmiot. (...). Końcowo należy zauważyć, iż przeniesienie obowiązku rozliczenia podatku z tytułu dostawy dokonanej w momencie pobrania towarów z magazynu na ich polskiego nabywcę jest możliwe również w sytuacji, gdy zagraniczny dostawca nieposiadajqcy siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności jest zarejestrowanym podatnikiem polskiego podatku VAT w związku z innymi transakcjami dokonanymi przez ten podmiot. Natomiast w interpretacji indywidualnej z dnia 25 sierpnia 2009 r. (sygn. IPPP2/443-69l/09/PW) wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, stwierdził on m.in.: Co do zasady, podatnikami VAT z tytułu wykonywania czynności opodatkowanych są zatem podmioty realizujące te czynności w ramach swojej działalności. Od powyższej ogólnej reguły przepisy ustawy o VAT przewidują jednak pewne wyjątki. W szczególności, art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT stanowi, że podatnikami VAT są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadajqcy siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju. Zgodnie z art. 17 ust. 5 ustawy o VAT, powołany przepis stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik VAT, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę, stale miejsce prowadzenia działalności lub stale miejsce zamieszkania na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, posiadająca siedzibę na terytorium kraju. Ponadto, stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy o VAT (...).

Pomimo zmian treści stosownych regulacji, poglądy wyrażone w przytoczonych rozstrzygnięciach organów skarbowych pozostają aktualne również na gruncie obecnie obowiązującego stanu prawnego.

1. Podsumowanie

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, w zaprezentowanym stanie faktycznym spełnione są wszystkie warunki, zgodnie z którymi obowiązanym do rozliczenia podatku VAT będzie nabywca. W szczególności:

• miejscem dostawy towarów jest terytorium kraju;

• Spółka nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju (zgodnie z argumentacją przedstawioną w uzasadnieniu do pytania 1.);

• nabywcy, których dotyczy ten Wniosek o indywidualną interpretacje, będą mieć siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju lub będą osobami prawnymi niebędącymi podatnikami, o których mowa w art. 15 ustawy o VAT, ale posiadającymi siedzibę na terytorium Polski,;

• dostawa nie stanowi sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

W takiej sytuacji na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 oraz art. 17 ust. 2 ustawy o VAT podatnikiem i zobowiązanym do rozliczenia podatku na zasadzie samonaliczenia podatku VAT, będzie każdorazowo nabywca towarów. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT.

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania 3.

Jak Spółka wykazała w uzasadnieniu do pytania 1 oraz pytania 2, Spółka nie będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT, jeżeli dostawa będzie dokonywana na rzecz Dystrybutora będącego podatnikiem VAT mającym siedzibę na terytorium Polski. W rezultacie, transakcja taka w zakresie podatku VAT powinna zostać rozliczona przez dostawcę.

W takim przypadku na podstawie art. 106 a ustawy o VAT, Spółka zobowiązana będzie do wystawienia faktury, na której nie będzie wykazana stawka i kwota podatku VAT.

Jednocześnie, w oparciu o § 5 ust. 15 Rozporządzenia fakturowego, zamiast danych dotyczących stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem faktura powinna zawierać:

• adnotację, że podatek rozlicza nabywca lub;

• wskazanie właściwego przepisu ustawy lub dyrektywy, wskazującego, że podatek rozlicza nabywca lub

• oznaczenie odwrotne obciążenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011r. Nr 177, poz. 1054) podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W myśl ust. 1a tego artykułu przepisy ust. 1 pkt 5 stosuje się również w przypadku, gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach.

W tym przypadku dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego. (art.17 ust. 2)

Przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6. (art. 17 ust. 5)

Ust. 6 stanowi, że przepisu ust. 1 pkt 5 nie stosuje się, jeżeli dostawa towarów dokonywana jest w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011r. zwanego dalej rozporządzeniem.

Art. 192a wspomnianej wyżej dyrektywy stanowi, że do celów określenia osób zobowiązanych do zapłaty VAT na rzecz organów podatkowych, podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się za podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

1. dokonuje on podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub podlegającego opodatkowaniu świadczenia usług na terytorium tego państwa członkowskiego;
2. przedsiębiorstwo, które dostawca lub usługodawca posiada na terytorium tego państwa członkowskiego, nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług.

Z kolei zgodnie z art. 11 ust. 2 lit. d) ww. rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza dowolne miejsce inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ust. 3 wyżej cytowanego art. 11 dyrektywy.

Art. 53 ust. 1 i 2 rozporządzenia wskazują ponadto, że na użytek stosowania art. 192a dyrektywy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy. W przypadku gdy podatnik ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, uznaje się, że to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług w rozumieniu art. 192a lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, chyba że zaplecze techniczne i personel tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są wykorzystywane przez tego podatnika do celów niezbędnych o realizacji podlegającej opodatkowaniu transakcji dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług w tym państwie członkowskim przed dostawą towarów lub świadczeniem usług lub w ich trakcie ().

W artykule 54 wskazano, iż w odniesieniu do podatnika posiadającego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, nie stosuje się art. 192a dyrektywy 2006/112/WE, niezależnie od tego czy to miejsce prowadzenia działalności uczestniczy w dostawie towarów lub świadczenia usług dokonywanych przez tego podatnika na terytorium tego państwa.

Odnosząc cytowane powyżej przepisy do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego, wskazać należy, że dla określenia czy Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania podatku należnego z tytułu dostaw dokonywanych na terytorium Polski istotne jest ustalenie czy posiada On w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Jak wskazano w art. 11 ust. 2 rozporządzenia aby dane miejsce mogło być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi się ono charakteryzować wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów.

Z wniosku wynika, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka zobowiązana była ustanowić przedstawiciela podatkowego, który będzie odpowiedzialny za rozliczenia Spółki z tytułu podatku VAT na terenie Polski.

W przypadku dostaw dokonywanych przez Spółkę, których krajem przeznaczenia będzie terytorium Polski, nabywcą będzie Dystrybutor mający siedzibę w Polsce i posiadający stałe miejsce prowadzenia działalności w kraju.

Sprzedawane towary będą przemieszczane na terytorium Polski z państw trzecich oraz innych państw członkowskich. Towary z państw trzecich będą wprowadzane do składu celnego i wyprowadzone z niego oraz dopuszczone do obrotu dopiero przed dokonaniem ich odsprzedaży na rzecz Dystrybutora. Skład celny będzie prowadzony przez podmiot trzeci.

Jak Wnioskodawca podnosi Spółka planuje zlecenie agencji celnej działanie w charakterze jej przedstawiciela pośredniego i dokonywanie formalności celnych związanych z przywozem/wywozem towarów.

W przypadku towarów pochodzących z innych krajów członkowskich towary te będą wprowadzane do magazynu zlokalizowanego na terytorium Polski, wynajmowanego Spółce przez podmiot trzeci. Po otrzymaniu zamówień towary będą dostarczane z magazynu do Dystrybutorów w Polsce, innym kraju UE lub w kraju trzecim. Dodatkowo podmiot trzeci prowadzący magazyn wykonywać będzie na rzecz Spółki inne usługi logistyczne związane z dostawami towarów. Spółka będzie ponosić koszty magazynowania i koszty usług logistycznych.

Dodatkowo Spółka zawrze umowę, z innym podmiotem na świadczenie usług doradczych, obejmujących: nadzorowanie procesów związanych z magazynowaniem towarów (w tym badanie zgodności z regulacjami dotyczącymi m.in. bezpieczeństwa, zdrowia oraz weryfikację efektywności tych działań), prowadzenie kontroli kosztów związanych z obsługą Spółki, zarządzanie ewentualnymi projektami Spółki (np. związanymi z redukcją kosztów oraz automatyzacją).

Z wniosku wynika również, że Spółka będzie organizować cały proces sprzedaży spoza terytorium Polski, począwszy od wyboru potencjalnych dostawców, przez negocjowanie umów z producentami, dostawcami, i Dystrybutorami, aż po kreowanie strategii działań marketingowych dla produktów będących w asortymencie Grupy. Niemniej żadne z powyższych działań oraz żadna z ww. umów, w szczególności dotyczących zakupu czy sprzedaży produktów nie będą zawierane na terytorium Polski.

Spółka będzie równocześnie odpowiedzialna za prowadzenie działań w zakresie analiz rynkowych, budowania koncepcji biznesowych, doradztwa związanego z procesem produkcji i promocji reklam. Przy czym działania te także będą prowadzone spoza terytorium Polski.

Odnosząc powyższe do treści wskazanych wcześniej przepisów rozporządzenia oraz dyrektywy 200/112/WE stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie będzie posiadał na terenie Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka dokonując przemieszczenia towarów spoza UE na teren Polski będzie korzystała z usług składu celnego. W przypadku towarów sprowadzonych z innych krajów członkowskich towary te będą przechowywane w magazynach nieposiadających statusu składu celnego. Jak Wnioskodawca wskazuje, zarówno skład celny jak i magazyn nieposiadający status składu celnego będzie prowadzony przez podmiot trzeci zajmujący się działalnością logistyczną. Zatem stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie będzie dysponował na terenie Polski zapleczem personalnym i technicznym, które charakteryzuje się wystarczającą stałością i strukturą niezbędną do wykonywania dostaw towarów. Spółka dokonując przemieszczeń towarów jak również ich sprzedaży na terytorium Polski korzystać będzie z usług innych podmiotów, które posiadają odpowiednie zaplecze techniczne na terytorium Polski. Ponadto uznać należy, że Spółka nie będzie również dysponować zapleczem personalnym, które determinowałoby posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Czynności związane z przygotowaniem towarów do sprzedaży będzie wykonywać podmiot trzeci w ramach świadczonych na rzecz Spółki usług logistycznych. Nie można także uznać, że Spółka posiada inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, o którym mowa w art. 17 ust. 1a ustawy o VAT oraz w art. 54 rozporządzenia. Mimo, że miejscem dostawy towarów dla celów podatku VAT jest Polska to Spółka, w tak opisanym zdarzeniu przyszłym, nie będzie uważana za podmiot zobowiązany do zapłaty podatku VAT z tytułu sprzedaży towarów na rzecz Dystrybutora polskiego, spełniającego warunki z art. 17 ust. 5 ustawy o VAT. Zatem za prawidłowe należy uznać stanowisko, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Z wniosku wynika, że Spółka będzie dokonywać dostaw towarów na terytorium Polski na rzecz Dystrybutora, który będzie podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, posiadającym siedzibę bądź stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski. Dostawa nie będzie miała charakteru sprzedaży wysyłkowej. Zatem, biorąc pod uwagę fakt, że Spółka nie będzie posiadać na terytorium kraju stałego oraz innego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, co ustalono w odpowiedzi na pytanie nr 1, stanowisko Spółki iż, w zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku, zobowiązanym do samonaliczenia podatku VAT, będzie nabywca towarów a nie Spółka, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii wystawiania faktur wskazać trzeba, że stosownie do art. 106 ust. 1 podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W przypadku, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5 w fakturze nie wykazuje się danych dotyczących stawki i kwoty podatku.(art. 106 ust. 1a)

Ponadto na podstawie delegacji zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) dalej zwane rozporządzeniem o fakturach.

W myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia o fakturach faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT";
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

Natomiast w ust. 15 ww. artykułu wskazano, ze faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub wykonanie usługi, dla których podatnikiem zgodnie z przepisami ustawy jest nabywca towaru lub usługi, zamiast danych dotyczących stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem zawierają:

1. adnotację, że podatek rozlicza nabywca, lub
2. wskazanie właściwego przepisu ustawy lub dyrektywy, wskazującego, że podatek rozlicza nabywca, lub
3. oznaczenie "odwrotne obciążenie".

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że Spółka dokonując dostaw towarów na rzecz podatnika polskiego spełniającego warunki, o których mowa w art. 17 ust. 5 ustawy postępuje prawidłowo stosując zasady wystawiania faktur w oparciu o ww. przepis rozporządzenia o fakturach.

Zatem, stanowisko Spółki należało uznać za prawidłowe w pełnym zakresie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie