Temat interpretacji

Ustalenie jaka kwota transakcji, netto czy brutto z pierwotnej faktury, powinna się znaleźć na poprawnej fakturze korygującej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2011r. (data wpływu 23 grudnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia jaka kwota transakcji, netto czy brutto z pierwotnej faktury, powinna się znaleźć na poprawnej fakturze korygującej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia jaka kwota transakcji, netto czy brutto z pierwotnej faktury, powinna się znaleźć na poprawnej fakturze korygującej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w czerwcu 2008 roku kupiła na fakturę VAT, na potrzeby firmy, używane auto osobowe marki Skoda Octavia. Od ww. zakupu odliczyła 60% VAT, nie więcej niż 6.000 zł czyli 5.085,25 zł.

Po trzech latach używania tj. w maju bieżącego roku sprzedała ww. samochód osobowy w salonie firmowym Przedsiębiorstwo Handlowe M.Ś. Przy sprzedaży poinformowała kupującego, że ma go 3 lata, że jest drugim właścicielem, że auto jest osobowe i sprzedawane na fakturę VAT. W wyniku negocjacji ustalono, że wartość pojazdu akceptowana przez obie strony jest zgodna z wartością rynkową i wynosi 24.500 zł.

Na taką kwotę Wnioskodawczyni przyniosła fakturę i taką kwotę otrzymała od kupującego, przeznaczając ją jednocześnie na zakup kolejnego, używanego samochodu osobowego, w tym samym salonie.

Wnioskodawczyni kilka dni później zorientowała się, że popełniła błąd przy wystawianiu faktury, gdyż wystawiła ją z VAT-em 23% zamiast zastosować stawkę zwolnioną bo jak każde auto osobowe używane powyżej 6-u miesięcy i od którego odliczono tylko cześć VAT-u przy zakupie, bo było zawsze osobowym korzysta ze zwolnienia.

1. pierwotna faktura: 19.918,70 zł + 4.581,30 zł (23% VAT) = 24.500 zł
2. skorygowana faktura: 24.500,00 zł + (zw. VAT) = 24.500 zł

W dniu 20 czerwca 2011r. Wnioskodawczyni wystawiła fakturę korygującą i zawiozła do sprzedawcy w celu złożenia jej za potwierdzeniem odbioru. Niestety nabywca P.H. M. Ś. nie chce przyjąć od Wnioskodawczyni poprawionej faktury, żądając obniżenia kwoty sprzedaży samochodu do kwoty netto z pierwotnej faktury, czyli Wnioskodawczyni powinna obniżyć wartość transakcji (i auta) o podatek VAT, czyli sprzedać auto poniżej wartości rynkowej aut tego rodzaju i oddać sprzedawcy wartość VAT z pierwszej faktury czyli 4.581,30 zł.

faktura wg nabywcy: 19.918,70 zł + (zw. VAT) = 19.918,70 zł

W wyniku zaistniałej sytuacji, Wnioskodawczyni zmuszona była wpłacić do I US w G. VAT z błędnie wystawionej faktury (4.581,30 zł) oraz zwróciła 2/5 odliczonego przy zakupie VAT-u (2.034,00 zł).

Wnioskodawczyni nie wie jak postąpił nabywca w zakresie odliczenia VAT z błędnie wystawionej faktury.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaka kwota transakcji, netto czy brutto z pierwotnej faktury, powinna się znaleźć na poprawnej fakturze korygującej i czy wystawiona przez Wnioskodawczynię faktura korygująca jest właściwa...

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli umówiona kwota transakcji jest równa wartości rynkowej auta a powyższe jest równe kwocie otrzymanej od kontrahenta, to (przy spełnieniu wszystkich warunków dla zwolnienia takiej sprzedaży z VAT), wartość brutto faktury jest równa wartości netto faktury czyli poprawna faktura powinna zawierać: netto 24.500 zł + zw. VAT = brutto 24.500 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel //.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Należy zauważyć, iż przedmiotem określonej czynności jest konkretna dostawa bądź usługa, a nie zbiór dowolnie wyodrębnionych w jej ramach usług czy też części. Zatem w świetle powołanego powyżej przepisu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT kwota należna obejmuje wszystkie elementy kosztów związanych z dostawą towarów czy świadczeniem usługi kształtujące cenę, której usługodawca żąda od nabywcy. Tak skalkulowana kwota należności powinna zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego towaru czy świadczonej usługi. Istotny z punktu widzenia określenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest przepis art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.), który stanowi, że ceną jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym.

Przytoczony przepis oznacza, że wszędzie tam, gdzie strony nie określiły wprost, czy umówiona przez nie cena jest kwotą brutto czy netto, przyjmuje się, że jest to cena brutto, a zatem cena obejmująca podatek od towarów i usług. Zasadą zatem jest, że w ramach ustalonych cen zawarty jest już podatek od towarów i usług, jeżeli dana transakcja podlega temu podatkowi, chyba że strony w umowie wyraźnie wskażą inaczej. W tak skonstruowanej cenie zawiera się zatem podstawa opodatkowania (tzw. wartość netto) oraz podatek. Jeżeli zatem strony opodatkowanej transakcji określiły jej cenę, bez wskazania, że jest to wartość netto, do której należy doliczyć VAT, uznać zawsze należy, że jest to cena zawierająca w sobie tenże podatek (tzw. wartość brutto), w ramach której należny podatek można ustalić tzw. rachunkiem w stu.

Z opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni w czerwcu 2008 roku kupiła na fakturę VAT, na potrzeby firmy, używane auto osobowe. Od ww. zakupu odliczyła 60% VAT, nie więcej niż 6.000 zł.

Po trzech latach używania tj. w maju bieżącego roku sprzedała ww. samochód osobowy w salonie firmowym. Przy sprzedaży poinformowała kupującego, że ma go 3 lata, że jest drugim właścicielem, że auto jest osobowe i sprzedawane na fakturę VAT. W wyniku negocjacji ustalono, że wartość pojazdu akceptowana przez obie strony jest zgodna z wartością rynkową i wynosi 24.500 zł.

Na taką kwotę Wnioskodawczyni przyniosła fakturę i taką kwotę otrzymała od kupującego, przeznaczając ją jednocześnie na zakup kolejnego, używanego samochodu osobowego, w tym samym salonie.

Wnioskodawczyni kilka dni później zorientowała się, że popełniła błąd przy wystawianiu faktury, gdyż wystawiła ją z VAT-em 23% zamiast zastosować stawkę zwolnioną bo jak każde auto osobowe używane powyżej 6-u miesięcy i od którego odliczono tylko cześć VAT-u przy zakupie, bo było zawsze osobowym korzysta ze zwolnienia.

1. pierwotna faktura: 19.918,70 zł + 4.581,30 zł (23% VAT) = 24.500 zł
2. skorygowana faktura: 24.500,00 zł + (zw. VAT) = 24.500 zł

W dniu 20 czerwca 2011r. Wnioskodawczyni wystawiła fakturę korygującą i zawiozła do sprzedawcy w celu złożenia jej za potwierdzeniem odbioru. Niestety nabywca nie chce przyjąć poprawionej faktury, żądając obniżenia kwoty sprzedaży samochodu do kwoty netto z pierwotnej faktury.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawczyni dokonała dostawy samochodu osobowego, która korzysta ze zwolnienia od podatku. W związku z dostawą strony transakcji ustaliły kwotę należną Wnioskodawczyni, która obejmowała całość świadczenia.

Analiza stanu faktycznego sprawy, w świetle obowiązujących przepisów prawa pozwala stwierdzić, iż Wnioskodawczyni w sposób prawidłowy przyjęła metodę ustalenia podstawy opodatkowania przedmiotowej transakcji. Zauważyć bowiem należy, iż kwota należna od kupującego obejmuje całość świadczenia, tj. cenę jaką kupujący zobowiązany jest zapłacić sprzedającemu używany samochód osobowy. Skoro w przedmiotowej sprawie strony transakcji kupna-sprzedaży jako cenę przyjęły kwotę 24.500 zł, a w pierwotnej fakturze w cenie zawarty był błędnie należny podatek VAT, w wyniku popełnionego błędu, w fakturze korygującej podstawą opodatkowania nadal jest kwota należna wynosząca 24.500 zł akceptowana przez obie strony umowy, która w rezultacie jest równa tzw. wartości brutto transakcji.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo należy zauważyć, iż załączone do przedmiotowego wniosku kserokopie dokumentów obrazujących przedstawiony we wniosku stan faktyczny nie mogą być przedmiotem oceny przez tut. organ przy wydawaniu indywidualnej interpretacji. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny tych materiałów: jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

Ponadto należy wskazać, że ustalenie wynagrodzenia pozostaje w zakresie swobody zawierania umów cywilnych i pozostaje poza zakresem przepisów prawa podatkowego jak również rozstrzyganie wszelkich sporów w tym zakresie, których dochodzić należy na drodze postępowania cywilnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach