Temat interpretacji

Stawka dla sprzedaży niezabudowanego gruntu rolnego przez spółkę. Dla terenu nie został uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego, istnieje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego przeznaczone pod budownictwo. Spółka wystąpiła o decyzję o warunkach zabudowy na terenie może zostać zrealizowana budowa osiedla mieszkaniowego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia brak daty sporządzenia (data wpływu 2 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedaży działki gruntowej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedaży działki gruntowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka nabyła w roku 2005 od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej niezabudowany grunt rolny o łącznej powierzchni 7 ha. Grunt ten był podzielony na 3 działki gruntowe, dla każdej prowadzona była jedna księga wieczysta. Wnioskodawcy z tytułu nabycia przedmiotowej nieruchomości nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego (zakup od nievatowca). Spółka nie prowadziła na ww. terenie w okresie 2005-2010 r. pozarolniczej działalności gospodarczej, ani działalności rolniczej. Zainteresowany nie dokonywał żadnych innych podziałów administracyjnych tego gruntu. Spółka przez okres 2005-2010 r. z tytułu posiadania tych gruntów była podatnikiem podatku rolnego. Dla przedmiotowego terenu nie został uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego, istnieje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, w którym wskazane zostało, że przedmiotowe grunty są przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe niskie (cześć działki) oraz pod budownictwo przemysłowe (druga część). Dla przedmiotowego terenu Spółka wystąpiła o decyzję o warunkach zabudowy, w której ustalono, że na terenie tym może zostać zrealizowana budowa osiedla mieszkaniowego (10 budynków jednorodzinnych bliźniaczych). Wnioskodawca zamierza sprzedać jedną z przedmiotowych działek gruntowych o powierzchni 2,5 ha w roku 2011.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawianym stanie faktycznym przy sprzedaży działki gruntowej prawidłowym jest opodatkowanie podatkiem VAT według stawki 22%...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 2 ust. 6 oraz art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest m.in. odpłatna dostawa gruntów. Dostawa ta podlega opodatkowaniu według stawki podstawowej 22%. W przypadku, gdy przedmiotem dostawy jest teren niezabudowany, inny niż teren budowlany lub teren przeznaczony pod zabudowę, jest ona zwolniona od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Ustawa o podatku od towarów i usług nie odsyła do żadnego konkretnego aktu prawnego, ale w literaturze i orzecznictwie dominuje pogląd, że dokumenty, które określają przeznaczenie gruntu wskazane są w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i to one powinny mieć wpływ na ustalenie statusu gruntów dla celów VAT. Problemem jest określenie, na którym etapie kształtowania ładu przestrzennego dochodzi do ustalenia przeznaczenia terenów na konkretne cele w rozumieniu ustawy podatkowej. Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy, przeznaczenie terenu ustala się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Równocześnie, zgodnie z art. 4 ust. 2, w razie braku takiego planu określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy. W konsekwencji, te dwa akty maję podstawowe znaczenie dla określenia statusu ziemi i jeśli tylko obejmują daną działkę, nie powinno być wątpliwości co do jej przeznaczenia w rozumieniu przepisów o VAT. Nie budzi wątpliwości, że w razie istnienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego to jego ustalenia decydują o fakcie opodatkowania lub zwolnienia od VAT gruntów niezabudowanych. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2). Kwalifikację gruntu, w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego, może stanowić wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (może wystąpić o nią inwestor, gdy gmina nie ma planu zagospodarowania przestrzennego). Jak mówi bowiem art. 59 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, zmiana zagospodarowania terenu w razie braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Decyzję o warunkach zabudowy wydaje, co do zasady, wójt, burmistrz albo prezydent miasta po uzgodnieniu z właściwymi organami administracyjnymi. Jeśli uzyskano taką decyzję, to grunt spełniać będzie kryteria terenu przeznaczonego pod zabudowę także wtedy, gdy w ewidencji gruntów figuruje jako rolny. Jego sprzedaż będzie zatem opodatkowana 22% stawką VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Według art. 15 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż w obecnym stanie prawnym grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towarów i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, według stawki określonej art. 41 ust. 1 ustawy.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczeniu usług zostały określone, między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z wymienionych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane. W przypadku gruntów niezabudowanych stanowiących tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę sprzedaż objęta jest 22% stawką podatku.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka nabyła w roku 2005 od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej niezabudowany grunt rolny o łącznej powierzchni 7 ha. Grunt ten był podzielony na 3 działki gruntowe, dla każdej prowadzona była jedna księga wieczysta. Wnioskodawcy z tytułu nabycia przedmiotowej nieruchomości nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Spółka nie prowadziła na ww. terenie w okresie 2005-2010 r. pozarolniczej działalności gospodarczej, ani działalności rolniczej. Zainteresowany nie dokonywał żadnych innych podziałów administracyjnych tego gruntu. Spółka przez okres 2005-2010 r. z tytułu posiadania tych gruntów była podatnikiem podatku rolnego. Dla przedmiotowego terenu nie został uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego, istnieje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, w którym wskazane zostało, że przedmiotowe grunty są przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe niskie (cześć działki) oraz pod budownictwo przemysłowe (druga część). Dla przedmiotowego terenu Spółka wystąpiła o decyzję o warunkach zabudowy, w której ustalono, że na terenie tym może zostać zrealizowana budowa osiedla mieszkaniowego (10 budynków jednorodzinnych bliźniaczych).

Odpłatna dostawa gruntu stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu, przy czym ustawa w art. 43 ust. 1 pkt 9 wprowadza zwolnienie w odniesieniu do części dostaw, których przedmiotem jest grunt. Zwolniona jest wyłącznie taka dostawa, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane, czy też pod zabudowę. Ta regulacja prawna oznacza, że ze zwolnienia korzystać mogą tylko dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, działek rekreacyjnych. Nie ma przy tym znaczenia faktyczny i aktualny sposób wykorzystania gruntu, ponieważ znaczenie ma jedynie jego przeznaczenie. Przyjmuje się, że pojęcie tereny przeznaczone pod zabudowę obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy np. mieszkaniowej, zabudowy techniczno-produkcyjnej, zabudowy zagrodowej, przy czym charakter gruntu należy ustalać na podstawie przepisów prawa miejscowego (lokalne plany zagospodarowania przestrzennego), studium takiego planu, na podstawie decyzji ustalającej warunki zabudowy danego gruntu.

Ustawodawca w ustawie o podatku VAT nie wskazał na postawie jakich kryteriów powinno się daną nieruchomość gruntową uznać jako przeznaczoną pod zabudowę. W związku z tym, ustawodawca dopuszcza w tej materii możliwość korzystania z wszelkich aktów prawnych, czy też aktów administracyjnych regulujących te kwestie.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej ustawą o planowaniu kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zatem, podmiotem właściwym do określenia przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina. Tym samym, źródłem wywodzenia, czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Natomiast art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu stanowi, iż w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Z opisu sprawy wynika, że dla przedmiotowego terenu nie został uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego, istnieje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, w którym wskazano, że przedmiotowe grunty są przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe niskie (cześć działki) oraz pod budownictwo przemysłowe (druga część). Dla przedmiotowego terenu Spółka wystąpiła o decyzję o warunkach zabudowy, w której ustalono, że na terenie tym może zostać zrealizowana budowa osiedla mieszkaniowego.

W związku z powyższym, sprzedaż gruntu niezabudowanego, dla którego wydano decyzję o warunkach zabudowy, z której wynika, iż na terenie tym może zostać zrealizowana budowa osiedla mieszkaniowego, nie może korzystać ze zwolnienia od podatku określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ grunt ten przeznaczony jest pod zabudowę. Zatem, transakcja sprzedaży podlega opodatkowaniu według stawki podstawowej w wysokości 22% zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu