Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Wnioskodawca uważa, że będzie podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu nabywania wierzytelności w celu ich odsprzedaży.

Ad. 2

Wnioskodawca uważa, że nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu nabywania wierzytelności w celu ich egzekucji na rzecz Wnioskodawcy.

Ad. 3

Wnioskodawca uważa, że nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu nabywania wierzytelności w celu ich potrącenia ze zobowiązaniami Wnioskodawcy.

Ad. 4

Wnioskodawca uważa, iż w przypadku nabycia wierzytelności w celu ich egzekucji na własną rzecz zastosowanie będzie mieć zwolnienie od podatku VAT dla usług pośrednictwa finansowego.

Ad. 5

Wnioskodawca uważa, iż w przypadku nabycia wierzytelności w celu ich odsprzedaży zastosowanie będzie mieć zwolnienie od podatku VAT dla usług pośrednictwa finansowego.

Ad 6

Wnioskodawca uważa, iż w przypadku nabycia wierzytelności w celu ich potrącenia ze zobowiązaniami Wnioskodawcy zastosowanie będzie mieć zwolnienie od podatku VAT dla usług pośrednictwa finansowego.

Ad. 7

Wnioskodawca uważa, że podstawę opodatkowania należy ustalić jako różnicę pomiędzy zapłaconą za nabywaną wierzytelność oraz kwotą, jaka zostanie odzyskana (wyegzekwowana, potracona, uzyskana z odsprzedaży) przez Wnioskodawcę z tytułu takiej wierzytelności.

Ad. 8

Wnioskodawca uważa, że obowiązek podatkowy powstanie z chwilą wykonania usługi, jednak faktura powinna być wystawiona dopiero, gdy skonkretyzuje się (powstanie) podstawa opodatkowania, a zatem w momencie, gdy kwota odzyskana (wyegzekwowana, potrącona, uzyskana z odsprzedaży) przez Wnioskodawcę z tytułu takiej wierzytelności przekroczy cenę, za jaką wierzytelność została nabyta przez Wnioskodawcę. Zaś w przypadku odzyskania kwoty ratami wystawiona faktura powinna być korygowana z każdą zmianą podstawy opodatkowania, by wykazać prawidłowo podstawę opodatkowania i jej zmiany.

Ad. 9

Faktury korygujące, o których mowa w stanowisku dotyczącym pytania Nr 7, powinny być ujmowane w rozliczeniach Wnioskodawcy za okresy rozliczeniowe, w których zaistniała podstawa do ich wystawienia (wyegzekwowanie dodatkowych kwot, podwyższenie ceny wierzytelności).

Ad. 10

W przypadku gdy Wnioskodawca nie wie w chwili nabycia wierzytelności, w jaki sposób nią zadysponuje, nie ma podstaw do stosowania żadnych zasad opodatkowania nabycia wierzytelności, zaś obowiązek rozliczenia tego nabycia powstanie w chwili, gdy skonkretyzuje się sposób zadysponowania wierzytelnością, tj. zostanie zbyta, wyegzekwowana (lub podjęta próba egzekucji) lub potrącona.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe w zakresie pytania Nr 1, oraz nieprawidłowe w zakresie pytań Nr 2-10.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust.1 ww. ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również między innymi przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Jednocześnie w ust. 3 ww. artykułu ustawodawca wskazuje, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży, bądź w celu potrącenia ze zobowiązaniami nabywcy wierzytelności, mieści się w zakresie usług pośrednictwa finansowego sklasyfikowanych według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w sekcji J ex (65-67). Należy zauważyć, iż odzyskiwanie długów nie zależy od sposobu w jaki odzyskiwanie się odbywa. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej.

W tak pojmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji) polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, iż w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

Regulacja art. 43 ust.1 pkt 1 ustawy zwalnia od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W załączniku tym pod pozycją nr 3 wymienione zostały usługi pośrednictwa finansowego o symbolu PKWiU Sekcja J ex (65-67), z wyłączeniem:

1. działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,
2. usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,
3. usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.13.10-00.20),
4. usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU ex 67.20.10-00.20, -00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,
5. usług ściągania długów i faktoringu,
6. usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
7. usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
8. transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,
9. transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.

Stosownie do objaśnień zawartych w załącznikach do ustawy symbol ex oznacza, że zwolnienie dotyczy tylko danej usługi z danego grupowania.

Wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. U. L 145 z 13 czerwca 1977 r. ze zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347.1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując faktoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Niewątpliwie tego typu transakcja powoduje uwolnienie" przedsiębiorcy (cedenta) od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie to się odbywa. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej (vide: pkt 77 i 78 wyroku w sprawie C-305/01).

Usługi ściągania długów i faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m. in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie, odprzedaży lub potrącenie ze zobowiązaniami nabywcy wierzytelności. Usługa tego typu polegająca na wyręczeniu klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia. W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności. Istota rozróżnienia usług (obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz faktoringu) sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów. W każdym przypadku, gdy celem działania jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) usługę tę należy opodatkować także wówczas, gdy środkiem tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

Kwestia powstania obowiązku podatkowego uregulowana została w art. 19 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Zgodnie z art. 19 ust. 5 ustawy, przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi.

Stosownie do zapisu art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Natomiast na podstawie przepisu § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

W przypadku, gdy podatnik zawiera umowę zakupu wierzytelności wówczas świadczy usługę na rzecz wierzyciela, tj. zwalnia go z ciężaru ściągnięcia długu. Jeżeli podatnik w związku z nabyciem wierzytelności zobowiązany jest wystawić fakturę, wówczas obowiązek podatkowy powstaje w momencie wykonania usługi, jednak nie później niż w 7. dniu od dnia jej wykonania. Za moment wykonania usługi należy przyjąć moment przejęcia wierzytelności, tj. moment wykupu wierzytelności.

Natomiast odnośnie podstawy opodatkowania, należy zauważyć, że zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy ().

W świetle powyższego, podstawą opodatkowania czynności polegającej na nabyciu wierzytelności jest różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością, którą nabywca wierzytelności zapłaci wierzycielowi pierwotnemu, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Z opisu przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem jest obrót wierzytelnościami. Wnioskodawca planuje nabywać wierzytelności na które składać się będą kapitał oraz odsetki. Wierzytelności mogą być nabywane w cenie nominalnej jak również z dyskontem, czyli za cenę niższą niż suma kapitału i odsetek. Wnioskodawca będzie nabywał wierzytelności w celu ich egzekucji lub w celu ich odsprzedaży, jak również w celu potrącenia ze zobowiązań Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz w oparciu o opis zdarzenia przyszłego należy uznać j.n.:

W zakresie pytania Nr 1 należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe. Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 z tytułu nabywania wierzytelności w celu ich dalszej odsprzedaży Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT. Z brzmienia art. 15 ust. 1 i 2 ustawy wynika wyraźnie, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy też wykonujący wolny zawód. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obrotu wierzytelnościami, która to działalność spełnia definicję odpłatnego świadczenia usług zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy..

W zakresie pytania Nr 2 należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 z tytułu nabywania wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie, Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT. Z brzmienia art. 15 ust. 1 i 2 ustawy wynika wyraźnie, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy też wykonujący wolny zawód. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obrotu wierzytelnościami, która to działalność spełnia definicję odpłatnego świadczenia usług zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy.

W zakresie pytania Nr 3 należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 z tytułu nabywania wierzytelności w celu ich potrącenia ze zobowiązaniami Wnioskodawcy, będzie działał On w charakterze podatnika podatku VAT. Z brzmienia art. 15 ust. 1 i 2 ustawy wynika wyraźnie, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy też wykonujący wolny zawód. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obrotu wierzytelnościami, która to działalność spełnia definicję odpłatnego świadczenia usług zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy.

W zakresie pytania Nr 4 należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Jak wykazano powyżej w pojęciu ściągania długów i factoringu mieści się m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym imieniu. Tego typu usługa polega na wyręczaniu klienta z czynności zmierzającej do odzyskania długu i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT bez możliwości zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika Nr 4 do ustawy. Powyższe usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

W zakresie pytania Nr 5 należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Jak wykazano powyżej w pojęciu ściągania długów i factoringu mieści się m.in. skup wierzytelności w celu ich dalszej odsprzedaży. Tego typu usługa polega na wyręczaniu klienta z czynności zmierzającej do odzyskania długu i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT bez możliwości zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika Nr 4 do ustawy. Powyższe usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

W zakresie pytania Nr 6 należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Jak wykazano powyżej w pojęciu ściągania długów i factoringu mieści się m.in. skup wierzytelności w celu potrącenia z własnych zobowiązań. Tego typu usługa polega na wyręczaniu klienta z czynności zmierzającej do odzyskania długu i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT bez możliwości zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika Nr 4 do ustawy. Powyższe usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

W zakresie pytania Nr 7 należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż podstawę opodatkowania należy ustalić jako różnicę pomiędzy ceną zapłaconą za zbywaną wierzytelność a kwotą jaka zostanie odzyskania przez Wnioskodawcę. Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, w przypadku nabywania wierzytelności podstawę opodatkowania z tytułu świadczonej usługi finansowej (ściąganie długów) stanowić będzie różnica między wartością nominalną wierzytelności, a kwotą którą Wnioskodawca zapłacił za przyjętą wierzytelność, pomniejszona o kwotę podatku należnego. Różnica ta stanowi bowiem faktyczne wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu świadczonej usług.

W zakresie pytania Nr 8 należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. W omawianym przypadku Wnioskodawca zawrze umowę zakupu wierzytelności zatem świadczy usługę na rzecz wierzyciela tj. zwalnia go z ciężaru ściągania długu. Za moment wykonania usługi należy uznać moment zaspokojenia wierzyciela czyli chwilę zdjęcia z niego ciężaru egzekucji i ryzyka niewypłacalności dłużnika, tożsamy jest z chwilą zapłaty na jego rzecz umówionej ceny wierzytelności. W tym bowiem momencie, wierzyciel otrzymuje od Wnioskodawcy świadczenie stanowiące istotę usługi opisanej we wniosku. Ponieważ usługa winna zostać udokumentowana fakturą, obowiązek podatkowy z jej tytułu powstanie z chwilą wystawienia faktury, które powinno nastąpić nie później niż 7 dnia licząc od ww. dnia wykonania usługi. W razie nie wystawienia faktury w obowiązującym terminie, obowiązek podatkowy powstanie 7 dnia licząc od ww. dnia wykonania usług.

W zakresie pytania Nr 9 Wnioskodawca uznał, iż faktury korygujące, o których mowa w pytaniu Nr 7 powinny być ujmowane w rozliczeniach za okresy w których zaistniała podstawa do ich wystawienia. Obowiązek wystawienia faktury korygującej wystąpi w przypadku gdy kwota uzyskana ze sprzedaży wierzytelności będzie wpłacana ratami, zatem wystawiona faktura winna być korygowana wraz z każdą zmianą. Zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy podstawa opodatkowania winna być ustalona jako różnicę pomiędzy cena zapłaconą za zbywaną wierzytelność a kwotą jaka zostanie odzyskania przez Wnioskodawcę. Powyższe stanowisko zostało uznane za nieprawidłowe. W omawianej sytuacji nie zajdzie konieczność zmiany podstawy opodatkowania, a co za tym idzie nie wystąpi obowiązek wystawienia faktury korygującej.

W myśl art. 106 ust. 8 ustawy o VAT, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne przedmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w powołanym artykule, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 212, poz. 1337), zwane dalej rozporządzeniem, regulujące m.in. zagadnienia związane z wystawianiem faktur korygujących.

Zgodnie z § 13 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku, gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

Zgodnie z § 14 ust. 1 rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Należy zatem uznać, iż w omawianym przypadku nie wystąpią okoliczności powodujące konieczność wystawienia faktury korygującej, zatem w zakresie pytania Nr 9 uznano stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W zakresie pytania Nr 10 należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Jak wskazano powyżej Wnioskodawca z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na obrocie wierzytelnościami jest podatnikiem podatku VAT. Powyższa działalność jest opodatkowana według stawki podstawowej 22% bez względu na sposób odzyskiwania długów. Należy zatem uznać, że w związku z powyższym bez znaczenia pozostaje fakt, że Wnioskodawca w chwili nabycia wierzytelności nie posiada wiedzy w jaki sposób zadysponuje zakupioną wierzytelnością. Przedstawione powyżej zasady obowiązują w zakresie nabycia każdej wierzytelności bez względu na dalszy sposób ich zadysponowania. Zatem moment powstania obowiązku podatkowego, konieczność wystawienia faktury VAT oraz sposób ustalenia podstawy opodatkowania, stawki podatku VAT będzie jednakowy w każdym przypadku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie