Temat interpretacji
moment powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych usług budowlanych i budowlano-montażowych, w przypadku gdy Wnioskodawca dokonał cesji wierzytelności z tego tytułu na rzecz banku w ramach faktoringu pełnego
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2010r. (data wpływu 23 lipca 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych usług budowlanych i budowlano-montażowych, w przypadku gdy Wnioskodawca dokonał cesji wierzytelności z tego tytułu na rzecz banku w ramach faktoringu pełnego jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 23 lipca 2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych usług budowlanych i budowlano-montażowych, w przypadku gdy Wnioskodawca dokonał cesji wierzytelności z tego tytułu na rzecz banku w ramach faktoringu pełnego.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca (dalej: Spółka), jako podatnik VAT czynny prowadzi działalność w zakresie robót budowlanych obejmujących głównie budowy mostowe i przemysłowe wykonywane na terytorium Polski, za które to prace otrzymuje wynagrodzenie na podstawie wystawianych faktur. Spółka wystawia faktury z 30-dniowym terminem płatności w oparciu o podpisany każdorazowo protokół zdawczo-odbiorczy obejmujący poszczególne etapy prowadzonych robót niezwłocznie po sporządzeniu tegoż protokołu. Biorąc jednakże pod uwagę szereg okoliczności, w szczególności szybszą konieczność uzyskiwania środków pieniężnych na dalsze prowadzenie inwestycji, Spółka zamierza podpisać umowę faktoringową z bankiem. Na podstawie podpisanej umowy faktoringu bank, jako faktor, wypłacałby Spółce (faktorantowi) kwoty wynikające z przekazywanych faktur niezwłocznie po powstaniu wierzytelności (wystawieniu faktury) i scedowaniu jej na faktora, przy czym bank będzie potrącał przy tych wypłatach swoje wynagrodzenie (w formie dyskonta), na które będzie wystawiał Spółce fakturę. Kwoty, o których mowa powyżej, mają być przekazywane Spółce przez bank przed upływem 30. dnia od wykonania usługi (sporządzenia protokołu zdawczo-odbiorczego).
Wnioskodawca rozważa podpisanie umowy obejmującej jeden z dwóch rodzajów faktoringu. Pierwszy z nich, tzw. faktoring pełny oznaczałby, że wraz z cesją poszczególnych wierzytelności na faktora przejdzie ryzyko niewypłacalności dłużnika. Jeśli więc dłużnik nie będzie w stanie spłacić zadłużenia, to bank nie będzie miał prawa do wystąpienia z roszczeniem regresowym wobec Spółki. W takiej konfiguracji Spółka nigdy nie otrzyma wynagrodzenia bezpośrednio od nabywcy usług.
Drugi rodzaj faktoringu, który jest rozważany przez Wnioskodawcę to tzw. faktoring niepełny. W takim przypadku bank będzie nabywał wierzytelności, jednakże nie będzie przejmował od Spółki ryzyka związanego z niewypłacalnością dłużnika. Jeżeli zatem dłużnik nie spłaci długu, to w takim przypadku zobowiązanym do jego pokrycia będzie Spółka, której w takim przypadku będzie przysługiwało roszczenie wobec dłużnika. W konsekwencji niewywiązanie się dłużnika z obowiązku zapłaty za fakturę w ustalonym terminie spowoduje, że na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek zapłaty tej kwoty na rzecz banku. Powyższe spowoduje zatem, że Wnioskodawcy w dalszym ciągu będzie przysługiwało roszczenie wobec dłużnika o zapłatę kwoty tej należności, które to roszczenie w oparciu o posiadaną fakturę będzie mógł dochodzić, np. w postępowaniu sądowym. Należy zatem zauważyć, iż w opisywanym przypadku kwota otrzymana od banku nie będzie definitywna, gdyż nawet pomimo czasowego otrzymania kwoty wynagrodzenia od banku, wyżej opisane zdarzenia mogą spowodować, iż Wnioskodawca nigdy tych kwot ostatecznie nie dostanie.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Jaki będzie moment powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT w odniesieniu do wykonanych usług budowlanych i budowlano-montażowych, w przypadku gdy Wnioskodawca dokonał cesji wierzytelności z tego tytułu na rzecz banku (faktora) w ramach umowy faktoringu pełnego, tj. z przejęciem przez bank ryzyka niewypłacalności dłużnika, w zamian za co otrzyma kwoty wynikające z faktur dokumentujących te wierzytelności pomniejszone o wynagrodzenie faktora...
Stanowisko Wnioskodawcy.
Biorąc pod uwagę fakt, iż Spółka wykonuje usługi budowlano-montażowe, dlatego też zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy o VAT, obowiązek podatkowy z tytułu wykonywania przez nią usług budowlanych i budowlano-montażowych powstanie z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania tych usług. Należy jednak podkreślić, iż zgodnie z art. 19 ust. 14 ustawy o VAT, powyższy przepis stosuje się również do usług przyjmowanych częściowo, których odbiór jest dokonywany na podstawie protokołów zdawczo-odbiorczych. Powyższe oznacza, że otrzymanie całości lub części zapłaty dotyczącej usługi wykonanej przez Spółkę powoduje powstanie obowiązku podatkowego w całości lub w części w momencie zapłaty, o ile została ona dokonana do 30. dnia, licząc od dnia wykonania usługi budowlanej lub budowlano-montażowej lub od dnia odbioru dokonanego w oparciu o protokół zdawczo-odbiorczy (jeżeli dotyczy to usług przyjmowanych częściowo). Jeśli do 30. dnia, licząc od dnia wykonania usługi Spółka nie otrzymałaby całości zapłaty, wówczas obowiązek podatkowy powstanie w tym właśnie dniu, w części, w jakiej nie powstał w związku z otrzymaniem zapłaty. Równocześnie zgodnie z art. 19 ust. 15 ustawy o VAT, w przypadkach określonych w art. 19 ust. 10, 13 pkt 2-5 i 7-10 ustawy o VAT otrzymanie części zapłaty (ceny) łub części wkładu budowlanego i mieszkaniowego powoduje powstanie obowiązku podatkowego w tej części.
Jak wskazano w stanie faktycznym Spółka zamierza przyjąć model postępowania, w oparciu o który po wystawieniu faktur będzie dokonywać niezwłocznego przeniesienia wierzytelności posiadanych w stosunku do swoich klientów na rzecz faktora, w zamian za szybkie otrzymanie środków pieniężnych (przed terminem wymagalności określonym na fakturze) w wysokości stanowiącej kwotę należności wykazanej na poszczególnych fakturach pomniejszoną o wynagrodzenie faktora (dyskonto) za wykonaną usługę faktoringu. Charakter przedmiotowej operacji wskazuje, iż bank będzie udzielać Spółce kredytu na okres obejmujący czas od wypłaty przez bank na rzecz Spółki środków finansowych do momentu spełnienia świadczenia przez dłużnika, lub w przypadku faktoringu niewłaściwego, gdyby dłużnik nie spełnił świadczenia w określonym terminie, do momentu zwrotu bankowi tych środków przez Spółkę.
Faktem jest, iż moment powstania obowiązku podatkowego przy usługach budowlanych i budowlano-montażowych, w opisywanym przypadku, określa wspomniany powyżej przepis art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy o VAT, z którego wynika. iż obowiązek podatkowy w tego typu usługach powstaje, co do zasady, w momencie otrzymania całości lub części wynagrodzenia za wykonane usługi, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania tych usług. Należy jednak w tym miejscu podkreślić, iż przepis dotyczący momentu powstania obowiązku podatkowego nie może być rozpatrywany w oderwaniu od przepisu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, który to określa podstawę opodatkowania. Z tego przepisu wynika, iż podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 ustawy o VAT, przy czym obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Przepis ten wskazuje też, że kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Skoro zatem obrotem jest kwota świadczenia należnego od nabywcy, to przekazanie przez bank środków w ramach umowy faktoringu na rzecz faktoranta nie będzie powodować w opisywanym przypadku powstania obowiązku podatkowego w świetle art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy o VAT. Zdaniem Spółki powyższa kwalifikacja uzasadniona jest faktem, iż bank wypłacający kwotę wynikłą ze scedowanej wierzytelności nie wstępuje w miejsce nabywcy usługi, gdyż jego rola ogranicza się jedynie do szybszego udostępnienia środków pieniężnych na rzecz faktoranta. W konsekwencji za właściwy należy uznać przedstawiony pogląd, iż kwota otrzymana przez Spółkę od banku nie będzie w takim przypadku stanowić całości ani części zapłaty za usługę, a co za tym idzie jej otrzymanie przez Wnioskodawcę nie będzie wywoływało skutków w postaci powstania obowiązku podatkowego na gruncie podatku VAT.
Biorąc zatem pod uwagę zaprezentowany stan faktyczny jak również powyższą argumentację uprawnione będzie, w ocenie Spółki, stwierdzenie, iż obowiązek podatkowy w takim przypadku powstanie 30. dnia licząc od dnia wykonania usługi (sporządzenia protokołu zdawczo-odbiorczego). W ocenie Spółki powyższa kwalifikacja będzie niezależna od faktu, czy będziemy mieli do czynienia z faktoringiem pełnym (bez regresu) czy też z faktoringiem niepełnym (z regresem). Wynika to bowiem z faktu, iż kwota jaką Spółka otrzyma od banku, będzie rodzajem kredytu (za który Spółka płaci wynagrodzenie w formie dyskonta) a nie wynagrodzeniem płaconym za całość lub część usługi budowlanej lub budowlano-montażowej (tym bardziej, iż bank poprzez wypłatę tych kwot nie wchodzi w rolę nabywcy). W ocenie Spółki taka interpretacja wyłania się również z pisma Ministra Finansów z dnia 8 lipca 1998r. (sygn. PO 3/722-336/N/98), z którego to pisma można wyprowadzić wniosek, iż umowa na mocy której na bank przechodzi wierzytelność, w zamian za co podmiot dokonujący cesji otrzymuje kwotę wynikającą z tej wierzytelności pomniejszoną o kwotę dyskonta, jest umową o charakterze kredytowym. W tym miejscu należy podkreślić, iż w przypadku gdyby przed upływem 30. dnia od dnia, w którym wykonano usługę lub sporządzono protokół zdawczo-odbiorczy (w przypadku usług przyjmowanych częściowo) Spółka otrzymała zapłatę bezpośrednio od nabywcy, to wówczas momentem rozpoznania obowiązku podatkowego będzie moment otrzymania zapłaty.
Reasumując powyższe, w ocenie Spółki, należy wskazać, iż w przypadku opisanym w stanie faktycznym obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu usługi budowlanej czy budowlano-montażowej, w przypadku gdy Spółka otrzyma od faktora kwotę wartości nominalnej wierzytelności wynikającej z faktury pomniejszoną o dyskonto, powstanie w momencie upływu trzydziestodniowego terminu licząc od dnia, w którym wykonano usługę lub sporządzono protokół zdawczo-odbiorczy (w przypadku usług przyjmowanych częściowo). Powyższe wynika z faktu, iż kwota otrzymywana od banku nie będzie stanowiła kwoty należnej z tytułu sprzedaży usług, a co za tym idzie nie będzie obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT. Należy przy tym podkreślić, iż moment powstania obowiązku podatkowego będzie taki sam dla faktoringu pełnego, tj. obejmującego przejęcie przez bank ryzyka niewypłacalności dłużnika (pytanie nr 1), jak i dla faktoringu niepełnego, tj. gdy faktor nie będzie przejmował ryzyka niewypłacalności dłużnika (pytanie nr 2).
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.
Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT).
Ustawa o podatku od towarów i usług zaliczyła usługi budowlane i budowlano-montażowe do grupy usług, dla których przewidziano tzw. szczególny moment powstania obowiązku podatkowego.
W myśl art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d cyt. ustawy o VAT, obowiązek podatkowy z tytułu usług budowlanych lub budowlano-montażowych powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług.
Przepis ust. 13 pkt 2 lit. d tego artykułu stosuje się również do usług przyjmowanych częściowo, których odbiór jest dokonywany na podstawie protokołów zdawczo-odbiorczych (art. 19 ust. 14 ustawy o VAT).
Stosownie do art. 19 ust. 15 ustawy o VAT, w przypadkach określonych w ust. 10, 13 pkt 2-5 i 7-10 otrzymanie części zapłaty (ceny) lub części wkładu budowlanego i mieszkaniowego powoduje powstanie obowiązku podatkowego w tej części.
W świetle powołanych przepisów, kluczowe znaczenie dla kwestii ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku VAT w przypadku świadczenia usług budowlanych lub budowlano-montażowych ma fakt otrzymania całości lub części zapłaty za te usługi. W przypadku nieotrzymania przez wykonawcę tych usług całości lub części zapłaty za ich wykonanie, dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w VAT, konieczne jest ustalenie dnia wykonania takiej usługi. W praktyce przyjmuje się, że dniem wykonania usług budowlanych lub budowlano-montażowych jest dzień podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego.
W przypadku usług budowlanych lub budowlano-montażowych termin wystawienia faktury VAT nie decyduje więc o momencie powstania obowiązku podatkowego. Oznacza to, iż w przypadku świadczenia usług budowlanych lub budowlanomontażowych, dla prawidłowego określenia momentu powstania obowiązku podatkowego, istotne znaczenie ma uiszczenie zapłaty (całości lub części) za wykonaną usługę (lub wykonany etap robót), a także zidentyfikowanie momentu, w którym usługa została wykonana. Należy tutaj zauważyć, iż wykonanie usługi jest drugim, obok zapłaty, terminem mającym wpływ na moment powstania obowiązku podatkowego.
Należy też zauważyć, iż ww. przepisy wiążąc kwestię powstania obowiązku podatkowego z faktem otrzymania zapłaty, nie rozstrzygają czy zapłata ta ma pochodzić od nabywcy czy też może zostać dokonana przez osobę trzecią. Istotne jest jednak aby możliwym było zidentyfikowanie danej wpłaty jako zapłaty za konkretną usługę budowlaną czy też budowlano-montażową.
Należy także wskazać, że wierzyciel może bez zgody dłużnika, zgodnie z art. 509 ustawy z 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93 ze zm.), przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.
Umowa faktoringu, zaliczana do tzw. umów nienazwanych, zawiera wszystkie istotne elementy umowy przelewu wierzytelności. Przez umowę faktoringu jeden przedsiębiorca faktorant przenosi wierzytelności na innego przedsiębiorcę faktora w zamian za wartość nominalną wierzytelności pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Przy umowie faktoringu występują czynności dodatkowe, związane z obsługą wierzytelności, które już nie wiążą się bezpośrednio z samym przelewem wierzytelności, a więc nie są typowe dla cesji. Do czynności takich można przykładowo zaliczyć: ściąganie należności przedsiębiorcy objętych umową faktoringu, kierowanie upomnień do dłużników zwlekających z zapłatą, okresowe sprawdzanie stanu wypłacalności dłużników, prowadzenie rejestru faktur i ewidencji księgowej płatności.
W wyroku z 26 czerwca 2003r. w sprawie C-305/01 Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że z usługami faktoringu mamy do czynienia, gdy transakcje cesji wierzytelności dokonywane są w sposób ciągły na podstawie zawartej umowy. ETS wskazał także, że podstawową funkcją faktoringu jest uwolnienie faktoranta od ciężaru egzekwowania wierzytelności, a ponadto - w przypadku faktoringu właściwego - przejęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika (wyrok ETS w sprawie Finanzamt Grob-Gerau a MKG - Kraftfahrzeuge - Factoring GmbH).
Należy także powołać się na art. 20 ust. 2 Szóstej Dyrektywy, Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EWG, Dz. Urz. WE L 145 s. 1), zgodnie z którym podatek staje się wymagalny w chwili kiedy usługa zostaje wykonana. W przypadku właściwej umowy faktoringowej, definicja wykonanej usługi zaproponowana przez ETS wskazywałaby, że zdarzeniem powodującym powstanie obowiązku podatkowego jest cesja wierzytelności na rzecz faktora. W przypadku umowy quasi faktoringowej, pomimo, tego że Trybunał nie analizował tej kwestii, można by założyć, że podatek staje się wymagalny w momencie gdy faktor zwalnia swojego klienta od wykonania zobowiązania odnoszącego się do windykacji wierzytelności. Umowy faktoringu właściwego oraz niewłaściwego, rodzą obowiązek z chwilą cesji wierzytelności na rzecz faktora, gdyż z tym momentem faktor zwalnia swojego klienta od windykacji należności.
Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca, wykonując roboty budowlane, wystawia faktury z 30-dniowym terminem płatności w oparciu o podpisany każdorazowo protokół zdawczo-odbiorczy obejmujący poszczególne etapy prowadzonych robót niezwłocznie po sporządzeniu tegoż protokołu. Na podstawie podpisanej umowy faktoringu bank, jako faktor, wypłacałby Wnioskodawcy (faktorantowi) kwoty wynikające z przekazywanych faktur niezwłocznie po powstaniu wierzytelności (wystawieniu faktury) i scedowaniu jej na faktora, przy czym bank będzie potrącał przy tych wypłatach swoje wynagrodzenie (w formie dyskonta), na które będzie wystawiał Wnioskodawcy fakturę. Kwoty, o których mowa powyżej, mają być przekazywane Wnioskodawcy przez bank przed upływem 30. dnia od wykonania usługi (sporządzenia protokołu zdawczo-odbiorczego).
Wnioskodawca rozważa podpisanie umowy tzw. faktoringu pełnego. Faktoring pełny oznaczałby, że wraz z cesją poszczególnych wierzytelności na faktora przejdzie ryzyko niewypłacalności dłużnika. Jeśli więc dłużnik nie będzie w stanie spłacić zadłużenia, to bank nie będzie miał prawa do wystąpienia z roszczeniem regresowym wobec Spółki. W takiej konfiguracji Spółka nigdy nie otrzyma wynagrodzenia bezpośrednio od nabywcy usług.
Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż w następstwie zawarcia umowy faktoringu właściwego dochodzi do definitywnego przeniesienia danej wierzytelności z przedsiębiorcy na faktora.
Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz wskazany powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż w sytuacji gdy Wnioskodawca jako faktorant, działając na podstawie zawartej umowy faktoringu pełnego (właściwego), przeniesie na faktora (tj. osobę trzecią) wierzytelność powstałą z tytułu świadczenia przez niego usług budowlanych (budowlano-montażowych), wówczas otrzymaną od faktora należność winien on traktować jako zapłatę za ww. usługi budowlane. W takiej bowiem sytuacji, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, faktor wstępuje w miejsce faktycznego dłużnika (nabywcy tych usług), jako że z momentem przejęcia przez faktora ww. wierzytelności roszczenie z tytułu ich wykonania jest należne właśnie faktorowi. Fakt ten potwierdza, w przypadku faktoringu pełnego, okoliczność, że to faktor przejmuje na siebie ryzyko niewypłacalności nabywcy usług budowlanych.
Konsekwentnie zatem, fakt otrzymania zapłaty od faktora spowoduje, iż u Wnioskodawcy, w tym momencie, powstanie obowiązek podatkowy w zakresie ww. usług budowlanych. Podstawą opodatkowania będzie należność otrzymana od faktora. W odniesieniu natomiast do tej części usług budowlanych, co do których brak jest zapłaty, moment powstania obowiązku podatkowego Wnioskodawca winien ustalić, zgodnie z przywołanym wcześniej przepisem art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy o VAT, na 30-ty dzień licząc od dnia wykonania tych usług budowlanych.
Zaproponowane przez Wnioskodawcę stanowisko nie może być zatem zaakceptowane, bowiem gdyby przyjąć, że otrzymana należność jest rodzajem kredytu, to doszłoby do sytuacji, że nigdy nie dojdzie do zapłaty za ww. usługi.
Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.
Podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja rozstrzyga jedynie w kwestii objętej pytaniem oznaczonym we wniosku jako nr 1. Odnośnie problemów, których dotyczy pytanie oznaczone we wniosku jako nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Jednocześnie informuje się, iż wydając niniejszą interpretację nie wzięto pod uwagę powołanego przez Wnioskodawcę pisma Ministra Finansów z dnia 8 lipca 1998r. sygn. PO 3/722-336/N/98 potwierdzającego, w jego ocenie, prezentowane przez niego stanowisko w sprawie. Rozstrzygnięcie w nim powołane zostało bowiem wydane w całkowicie odmiennym stanie faktycznym i prawnym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.
Wniosek ORD-IN
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach