Temat interpretacji

Transakcja nie stanowi eksportu pośredniego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 13 sierpnia 2009 r. (data wpływu 17 sierpnia 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 października 2009 r. (data wpływu 30 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dostawy towarów za eksport pośredni - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dostawy towarów za eksport pośredni. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 października 2009 r. (data wpływu 30 października 2009 r.) informującym o zmianie adresu do doręczeń.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednym z czołowych dostawców szeregowych zestawów filtracyjnych do pobierania i preparatyki krwi oraz kluczowym producentem płynów infuzyjnych dla lecznictwa zamkniętego. Spółka jest również dostawcą najwyższej jakości aparatury medycznej dla centrów krwiodawstwa. W związku z powyższym, dokonuje ona licznych międzynarodowych transakcji sprzedaży, w wyniku których wyprodukowane przez nią towary transportowane są m.in. poza granice Unii Europejskiej (głównie do Rosji). Okoliczności sprzedaży wyprodukowanych przez Zainteresowanego towarów przedstawiają się następująco. Wyprodukowane przez niego towary sprzedawane są spółce mającej siedzibę w Irlandii. Następnie, spółka irlandzka odsprzedaje przedmiotowe towary spółce niemieckiej, ta z kolei - spółce cypryjskiej. Spółka cypryjska sprzedaje towary spółce mającej siedzibę poza terytorium Wspólnoty (w Rosji). Spółka cypryjska dokonuje we własnym imieniu i na własną rzecz transportu towarów z Polski do nabywcy rosyjskiego oraz zgłoszenia towarów do procedury celnej wywozu na terytorium Łotwy. Na dokumentach celnych SAD jako Nadawca/Eksporter widnieje spółka cypryjska. Wnioskodawca dysponuje kopią dokumentów celnych potwierdzających wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty. Z dokumentów tych wynika tożsamość towarów będących przedmiotem wywozu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisana transakcja stanowi eksport pośredni opodatkowany 0% stawką podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, analizowana transakcja spełnia definicję eksportu pośredniego określoną w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT. Jednocześnie, dysponuje on dokumentami celnymi, wymienionymi w art. 41 ust. 11 ustawy o VAT, które dokumentują wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty. Tym samym, w jego opinii, jest on uprawniony do zastosowania 0% stawki VAT.

Interpretacja art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT

Definicja tzw. eksportu pośredniego została zawarta w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT. Zgodnie z nią, eksportem pośrednim jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (...).

Z powyższego przepisu wynika, iż aby zaistniał eksport pośredni, spełnione muszą być następujące warunki:

• w wyniku czynności wymienionej w art. 7 ustawy o VAT następuję wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty,
• wywóz ten jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych,
• wywóz dokonywany jest przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz.
  

W analizowanym przypadku, dwa pierwsze warunki są spełnione, co potwierdzają faktury i kopie dokumentów celnych posiadanych przez Spółkę. Konsekwentnie, możliwość potraktowania dostawy realizowanej przez nią jako eksportu pośredniego uzależniona jest od spełnienia trzeciego z powyższych warunków.

W kontekście zacytowanego na wstępie brzmienia analizowanego przepisu, kluczowym dla zweryfikowania, czy mamy do czynienia z eksportem pośrednim jest ustalenie, czy wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty dokonywany jest przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Konsekwentnie, w opinii Zainteresowanego, kwestią kluczową dla interpretacji analizowanego zagadnienia, jest ustalenie znaczenia terminu nabywca. Ponieważ ustawa o VAT nie definiuje jego znaczenia, sięgnąć należy do przepisów Kodeksu cywilnego (dalej: KC). l tak, zgodnie z art. 155 § 1 KC, w przypadku rzeczy oznaczonej, co do tożsamości, jako nabywcę rozumieć należy osobę, na którą przeniesiona została własność rzeczy. Zatem, każda osoba, która stanie się właścicielem wytworzonego przez Zainteresowanego towaru rozumiana powinna być jako nabywca. Przenosząc powyższe na przedmiotowy przypadek, w opinii Wnioskodawcy, jako nabywcę traktować należy zarówno podmiot z Irlandii, podmiot z Niemiec, jak i podmiot z Cypru. Nie ulega zatem wątpliwości, iż w przedmiotowej sprawie nabywcą towarów wyprodukowanych przez Spółkę jest podmiot z Cypru.

Co więcej, przepisy ustawy o VAT nie formułują także reguły, iż to jedynie pierwszy nabywca może być traktowany jako nabywca o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT oraz, że to on powinien dokonać wywozu poza terytorium Wspólnoty. Warunkiem sine qua non zaistnienia eksportu towarów, a więc de facto - zastosowania 0% stawki VAT dla dostawy dokonanej przez Spółkę jest jedynie wywóz towarów poza obszar państw członkowskich Unii Europejskiej. Tym samym, w jej opinii, dopuszczalny jest wniosek, iż opuszczenie obszaru celnego Unii Europejskiej, przez wyprodukowane przez nią towary, na skutek transportu i odprawy celnej dokonanej nie przez nią, ale przez podmiot mający siedzibę poza terytorium kraju (w omawianym przypadku przez spółkę cypryjską będącą kolejnym podmiotem w szeregu podmiotów uczestniczących w tejże transakcji) mieści się w zakresie pojęciowym eksportu pośredniego i pod warunkiem spełnienia innych ustawowych wymogów korzystać może z preferencyjnej stawki podatku przewidzianej dla eksportu towarów.

Zainteresowany jednocześnie zwrócił uwagę, iż zaprezentowaną powyżej interpretację potwierdza pismo z dnia 30 września 2008 r. (sygn. IP-PP2-443-1045/08-2/MS) Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wydane w imieniu Ministra Finansów. W piśmie tym, opartym na zbliżonym do analizowanego stanie faktycznym, organ podatkowy stwierdził, iż (podkreślenie Spółki): z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, że dokonuje sprzedaży towarów kontrahentowi z S (Szwajcaria - przypis Spółki), która zakupiła towar w celu dalszej odsprzedaży do firmy W (Włochy - przypis Spółki), natomiast firma W sprzedała ten towar do R (Rosja - przypis Spółki) wystawiając fakturę kontrahentowi R. Towar został odebrany i przewieziony bezpośrednio z Polski do R przez przewoźnika działającego w imieniu kontrahenta rosyjskiego. W świetle wyżej przedstawionych przepisów prawa, należy stwierdzić, iż dostawa towarów spełnia przesłanki do uznania tej czynności za eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy (tzw. eksport pośredni).

Zastosowanie wykładni pro-wspólnotowej

Wnioskodawca zwrócił również uwagę na fakt, iż jedną z naczelnych zasad wspólnego systemu podatku od wartości dodanej jest zwolnienie z opodatkowania VAT dostawy towarów, których miejscem przeznaczenia jest państwo nienależące do Wspólnoty. Jak podkreślają przedstawiciele doktryny prawa podatkowego, Zwolnienie to zostało oparte na zasadzie opodatkowania w miejscu przeznaczenia lub ostatecznej konsumpcji. Jak ponadto wskazuje doktryna, podatkowi nie powinny podlegać transakcje, w których ostateczna konsumpcja ma miejsce poza Wspólnotą. W opinii Zainteresowanego, zasada ta obliguje podatników i organy podatkowe do takiej interpretacji przepisów ustawy o VAT, aby dostawy towarów których miejscem przeznaczenia jest terytorium krajów trzecich nie były obciążone opodatkowaniem VAT. W analizowanym przypadku - co potwierdzają posiadane przez Spółkę dokumenty w postaci faktur i kopii dokumentów SAD - miejscem przeznaczenia (i konsumpcji) towarów jest terytorium Rosji. Opodatkowanie realizowanych przez Wnioskodawcę dostaw VAT należnym w Polsce, równałoby się na gruncie VAT z oczywiście nieprawdziwym wnioskiem, iż konsumpcja ta - pomimo niezaprzeczalnego faktu wywozu towarów poza Wspólnotę - miała miejsce w Polsce. Dlatego, w opinii Zainteresowanego, interpretacja art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT, powinna być dokonana w taki sposób, aby osiągnięty został cel założony przez prawodawcę wspólnotowego, jakim jest zwolnienie od VAT (a raczej, w przypadku Polski - objęcie 0% stawką VAT) analizowanych dostaw realizowanych przez Spółkę.

Zastosowanie zasady in dubio pro tributario

Dodatkowo, Wnioskodawca podkreślił, iż polski system prawa podatkowego zakłada znaczną rolę elementów statycznych w wykładni, a co za tym idzie postuluje ścisłe trzymanie się litery prawa. Ponadto, zarówno orzecznictwo, jak i doktryna, stoją na stanowisku, iż wykładnia językowa jest nie tylko punktem wyjścia dla wszelkiej wykładni prawa, lecz także zakreśla jej granice w ramach możliwego sensu słów zawartych w tekście prawnym. Dodatkowo, kolejną charakterystyczną dla prawa podatkowego dyrektywą interpretacyjną jest nakaz rozstrzygania wątpliwości interpretacyjnych na korzyść podatnika (in dubio pro tributario) definiowana także jako zakaz interpretowania takich wątpliwości na rzecz organu podatkowego (in dubio pro fisco). Wykładnia taka byłaby bowiem niezgodna z pojęciem demokratycznego państwa prawnego. Spółka jest więc zdania, iż nawet gdyby po stronie organu podatkowego wydającego interpretację istniała wątpliwość odnośnie tego, czy przysługuje jej prawo do zastosowania 0% stawki VAT, mając na uwadze przedstawioną powyżej zasadę prawa wspólnotowego, zasadnym jest poczytanie tej wątpliwości na korzyść podatnika zgodnie z zasadą in dubio pro tributario.

Dokumenty uprawniające do zastosowania 0% stawki VAT

Z uwagi na fakt, iż jak wykazano powyżej, analizowana transakcja spełnia w opinii Wnioskodawcy definicję eksportu pośredniego, możliwość zastosowania 0% stawki VAT uzależnione jest od posiadania przez niego odpowiedniej dokumentacji.

Zgodnie z art. 41 ust. 11 ustawy o VAT, przepisy ust. 4 i 5 (a więc przepisy ustanawiające możliwość zastosowania 0% stawki VAT w tzw. eksporcie bezpośrednim - przyp. Spółki) stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b (tj. w eksporcie pośrednim), jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, posiada kopie dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Wspólnoty. Z dokumentu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Z uwagi na fakt, iż:

• Zainteresowany dysponuje kopiami dokumentów celnych SAD, na których urząd celny wyprowadzenia potwierdził wyprowadzenie towarów poza terytorium Wspólnoty, i jednocześnie
• z dokumentów tych wynika tożsamość towarów będących przedmiotem dostawy i wywozu (towary te to te same, które Spółka wykazała na wystawionych przez siebie fakturach sprzedaży)
  

w opinii Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie regulacja art. 41 ust. 11 ustawy o VAT. Tym samym, w odniesieniu do analizowanego eksportu pośredniego zastosowanie będzie miała 0% stawka VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z kolei, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - art. 2 pkt 22 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W przypadku transakcji łańcuchowych, tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów zawierających transakcje dotyczące jednego przedmiotu, który przekazywany jest przez pierwszy podmiot w łańcuchu na rzecz ostatniego z podmiotów, ustanowiono szczególne zasady dotyczące dostaw. Regulują je przepisy art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-3 ustawy.

W treści art. 7 ust. 8 ustawy wskazano, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Przepisy art. 22 ustawy określają miejsce świadczenia przy dostawie towarów.

Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest dostawa. W myśl zasady, wyrażonej w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Jak wynika natomiast z art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów,
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Zatem, przyporządkowanie transportu bądź wysyłki towarów konkretnej dostawie w łańcuchu dostaw decyduje o miejscu opodatkowania tych dostaw.

Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie w myśl art. 7 ust. 8 ustawy, co oznacza, że dla każdej odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy. Ponadto zauważyć należy, że w danej transakcji łańcuchowej następuje tylko jedno przemieszczenie towarów, zatem tylko jedna z dostaw może być uznana za dostawę ruchomą towarów, pozostałe zaś są dostawami nieruchomymi.

W przedmiotowej sprawie Spółka dokonała dostawy towaru na rzecz kontrahenta z Irlandii. Podmiot ten dokonał dalszej dostawy tegoż towaru na rzecz kontrahenta z Niemiec, kontrahent niemiecki odsprzedał towar kontrahentowi cypryjskiemu, a ten z kolei sprzedał go kontrahentowi mającemu siedzibę poza terytorium Unii - w Rosji. Spółka cypryjska dokonuje we własnym imieniu i na własną rzecz transportu towarów z Polski do nabywcy rosyjskiego oraz zgłoszenia towarów do procedury celnej wywozu na terytorium Łotwy. Na dokumentach celnych SAD jako Nadawca/Eksporter widnieje spółka cypryjska.

W przypadku wyżej opisanej transakcji występują cztery dostawy:

1. dostawa pomiędzy Wnioskodawcą, a kontrahentem irlandzkim,
2. dostawa pomiędzy spółką z Irlandii, a kontrahentem niemieckim,
3. dostawa pomiędzy kontrahentem niemieckim, a kontrahentem z Cypru,
4. dostawa pomiędzy spółką cypryjską, a kontrahentem z kraju trzeciego.

Towar będący przedmiotem transakcji transportowany jest przez podmiot z Cypru.

W tej sytuacji transport - na podstawie przepisu art. 22 ust. 2 ustawy - należy przyporządkować transakcji pomiędzy kontrahentem cypryjskim a podmiotem z Rosji. Oznacza to, iż dostawa zrealizowana przez podmiot z Cypru na rzecz kontrahenta rosyjskiego jest dostawą ruchomą, natomiast dostawy poprzedzające tę dostawę, a dokonane pomiędzy kolejnymi podmiotami są dostawami nieruchomymi.

Zatem, dostawy towaru pomiędzy Wnioskodawcą a spółką irlandzką, spółką irlandzką, a kontrahentem niemieckim, kontrahentem niemieckim a podmiotem z Cypru, jako dostawy nieruchome podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju.

Stosownie do przepisu art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia łodzi rekreacyjnych oraz prywatnych statków powietrznych lub innych prywatnych środków transportu, w tym środków transportu, o których mowa w art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 288 z 29.10.2005, str. 1) ().

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, w zależności od tego czy będący przedmiotem eksportu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, albo czy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz. Przypadek, w którym dostawca lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty, stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty jest dokonywany przez nabywcę towaru mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Należy podkreślić, iż eksport towarów jest w istocie dla potrzeb podatku od towarów i usług kwalifikowaną formą dostawy towarów; wywóz następuje w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy.

Aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7 ustawy,
• następnie, w konsekwencji tej czynności, dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),
• wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych przesłanek powoduje, iż nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż nabywcą towarów sprzedawanych przez Wnioskodawcę jest spółka irlandzka. Natomiast transport oraz wszystkie dokumenty związane z eksportem towaru będącego przedmiotem zapytania organizował kontrahent z Cypru. Kontrahent cypryjski zgłasza towar do procedury eksportu na terytorium Łotwy i to on figuruje na dokumentach celnych jako eksporter.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż dostawa towarów dokonana przez Zainteresowanego na rzecz spółki irlandzkiej nie spełnia definicji pośredniego eksportu towarów. Bowiem nabywca Wnioskodawcy, czyli podmiot irlandzki, nie dokonał wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty. Dodatkowo towar będący przedmiotem dostawy, nie został objęty procedurą eksportu na terytorium kraju.

Zatem, przedmiotowa transakcja nie stanowi eksportu pośredniego towarów, w związku z czym Spółka nie ma możliwości zastosowania do niej stawki podatku w wysokości 0%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy zauważyć, że powołane przez Zainteresowanego pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 września 2008 r. sygn. IP-PP2-443-1045/08-2/MS jest rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie uznania dostawy towarów za eksport pośredni. Zdarzenie przyszłe w ww. zakresie zostało rozstrzygnięte w odrębnej interpretacji indywidualnej z dnia 9 listopada 2009 r. Nr ILPP2/443-1065/09-6/ISN. Natomiast pozostałe kwestie dotyczące zarówno stanu faktycznego, jak i zdarzenia przyszłego w zakresie eksportu bezpośredniego i wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały rozstrzygnięte w odrębnych interpretacjach indywidualnych z dnia 9 listopada 2009 r. Nr ILPP2/443-1065/09-3/ISN i Nr ILPP2/443 -1065/09-4/ISN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

ILPP2/443-1065/09-3/ISN, interpretacja indywidualna
ILPP2/443-1065/09-4/ISN, interpretacja indywidualna
ILPP2/443-1065/09-6/ISN, interpretacja indywidualna

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu