Temat interpretacji

Czy potwierdzona dokumentami wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki 0%?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2008 r. (data wpływu 5 grudnia 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 lutego 2009 r. (data wpływu 13 litego 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dowodów koniecznych dla zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2008 r. złożono wniosek, uzupełniony pismem z dnia 4 lutego 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dowodów koniecznych dla zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku oraz piśmie stanowiącym jego uzupełnienie, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje, m. in. dostaw wewnątrzwspólnotowych. Spełnione są wymagania dotyczące zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do numeru identyfikacyjnego nabywcy oraz posiadania kopii faktury i specyfikacji. Nie zawsze jednak udaje się uzyskać dokument przewozowy (CMR) od przewoźnika, któremu zlecono przewóz towarów. W takich przypadkach Wnioskodawca występuje do przewoźnika celem wystawienia oświadczenia dla celów podatkowych, potwierdzającego dostarczenie towarów do miejsca przeznaczenia.

Otrzymanie dokumentu przewozowego lub oświadczenia od przewoźnika w przypadku, gdy zlecającym transport jest nabywca, jest w wielu przypadkach niemożliwe. Podobnie gdy przewoźnikiem jest firma zagraniczna. Ponadto w przypadku przesyłek kurierskich transport jest dokumentowany jedynie dokumentem przewozowym wystawianym przez przewoźnika, wskazującym, m. in. że dana przesyłka została nadana celem dostarczenia jej do określonego odbiorcy. Brak jest w tym przypadku potwierdzenia nabywcy o odbiorze towaru. Zdarza się, że otrzymuje je drogą mailowa lub faksem.

Coraz częściej informacje o przebiegu transportu oraz dostarczeniu poszczególnych przesyłek prezentowane są przez przewoźnika na stronie internetowej (tzw. opcja śledzenia przesyłki). Przewoźnik wskazuje tę formę jako potwierdzenie dostarczenia towaru do miejsca przeznaczenia i nie wystawia dodatkowych dokumentów potwierdzających. Nie zawsze też do Wnioskodawcy trafiają oryginalne dokumenty, czy też ich kopie.

W powyższych sytuacjach stosowana jest stawka podatku w wysokości 22%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy można przyjąć, że w przypadku braku dokumentu przewozowego od przewoźnika, Wnioskodawca może udowodnić wewnątrzwspólnotowy charakter dostawy i zastosować stawkę podatku w wysokości 0% posiadając inny dokument, który jednoznacznie potwierdzałby jednoznacznie wewnątrzwspólnotową dostawę... Przykładowo byłyby to:
   1. potwierdzenie od nabywcy odbioru towarów;
   2. potwierdzenie dostawy przez zapłatę lub kompensatę od nabywcy za towar;
   3. wydruk z internetowej opcji śledzenia przesyłki, potwierdzający iż dana przesyłka została doręczona do nabywcy (informacje podawane przez przewoźnika na stronie internetowej);
   4. dowód nadania przesyłki kurierskiej, nie zawierający podpisu odbiorcy;
   5. korespondencja handlowa z odbiorcą, np. zamówienie, itp.
2. Czy można przyjąć, że moc dowodową mają również dokumenty przesłane w formie elektronicznej lub faksem...

Zdaniem Wnioskodawcy w celu udowodnienia transakcji wewnątrzwspólnotowej i zastosowania stawki podatku w wysokości 0% posiadać należy dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, tzn. kopie faktury wraz ze specyfikacją oraz dokument przewozowy, a przypadku jego braku posiłkować się można art. 42 ust. 11 ustawy i udokumentować dostawę innym dokumentem jednoznacznie wskazującym na wewnątrzwspólnotowy charakter dostawy. Można się posłużyć, m. in.:

• potwierdzeniem od nabywcy odbioru towaru;
• potwierdzeniem dostawy przez zapłatę lub kompensatę od nabywcy za towar;
• wydrukiem z internetowej opcji śledzenia przesyłki, potwierdzającym iż dana przesyłka została doręczona do nabywcy (informacje podawane przez przewoźnika na stronie internetowej);
• dowodem nadania przesyłki kurierskiej, nie zawierającym podpisu odbiorcy;
• korespondencją handlową z odbiorcą, np. zamówieniem, itp.

Moc dowodową mają w tym przypadku również dokumenty przesłane w formie elektronicznej lub faksem. Powyższe stanowisko jest prawidłowe przy założeniu, że spełnione są warunki określone w art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy, dotyczące właściwego i ważnego numeru identyfikacyjnego nabywcy dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Na poparcie powyższych twierdzeń Wnioskodawca podał orzeczenia sądów administracyjnych:

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2007 r. (III SA/Wa 1210/07);
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lutego 2008 r. (III SA/Wa 2140/07);
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2008 r. (III SA/Wa 155/08).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8 (art. 13 ust. 1 ustawy). 2. Zgodnie z ust. 2 wspomnianego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe zharmonizowane, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Stosownie do treści art. 42 ust. 1 cytowanej ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Ustęp 3 tegoż artykułu stanowi, że dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

W ust. 11 wskazanego artykułu określono, że w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Podsumowując powyższe zapisy należy stwierdzić, iż wystarczającymi dowodami potwierdzającymi, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju są: kopia faktury, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do ich miejsca przeznaczenia. Istotne jest to aby łącznie potwierdzały dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Spełnienie tego warunku wraz z warunkiem określonym w art. 42 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy daje prawo zastosowania stawki podatku w wysokości 0%.

Wnioskodawca wskazał, że posiadana dokumentacja, nie zawsze jednoznacznie potwierdza dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Często występuje sytuacja, gdy przewoźnik, działający na zlecenie odbiorcy towaru, nie dostarcza wymaganych dokumentów. W przypadku przesyłek kurierskich transport jest dokumentowany jedynie dokumentem przewozowym wystawianym przez przewoźnika, wskazującym m. in., że dana przesyłka została nadana celem dostarczenia jej do określonego odbiorcy. Brak jest w tym przypadku potwierdzenia nabywcy o odbiorze towaru. Nie zawsze też do Wnioskodawcy trafiają oryginalne dokumenty, czy też ich kopie. Coraz częściej informacje o przebiegu transportu oraz dostarczeniu poszczególnych przesyłek prezentowane są przez przewoźnika na stronie internetowej (tzw. opcja śledzenia przesyłki).

Ustawodawca w art. 42 ust. 11 wymienionej ustawy przewidział możliwość subsydiarnego dowodzenia dostarczenia towaru do odbiorcy, przy czym katalog dokumentów ma charakter otwarty. Oznacza to, że możliwe jest przedłożenie wszelkich dokumentów, o ile wskazują one na to, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa. Istotne jest przy tym to, że wspomniana ustawa nie określa wymagań co do formy powyższych dokumentów.

Reasumując, stwierdzić należy, że dowodami potwierdzającymi, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju są: kopia faktury, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów. Jeżeli te dokumenty łącznie w sposób jednoznaczny nie potwierdzają dostarczenia towarów do miejsca przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, istnieje możliwość stosowania dodatkowych dowodów, określonych w art. 42 ust. 11 ustawy. Dokumenty te, w tym wymienione w stanie faktycznym, mogą być również przesłane faksem lub mailem, jeżeli łącznie z dokumentami określonymi w art. 42 ust. 3 pkt 1-3, potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Nadmienić należy, że powołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych, są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy