Ad.1)

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawy) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez towary ustawodawca rozumie (art. 2 pkt 6 ustawy) rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Podatnikami są (art. 15 ust. 1 i 2 ustawy) osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na jej cel lub rezultat, przy czym pojęcie działalność gospodarcza obejmuje szeroko, wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo, ale tylko w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Jednocześnie przepisy ustawy nie definiują pojęcia częstotliwości. W znaczeniu funkcjonującym w języku polskim słowo to oznacza wielokrotnie. A zatem, aby stać się podatnikiem, w chwili dokonywania czynności, wykazywana winna być intencja dokonywania tej czynności wielokrotnie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 kwietnia 1999r., I SA/Lu 233/98, Monitor Podatkowy 2000/6 str.42). Natomiast już na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w orzecznictwie podkreślano, że nie każda sprzedaż rzeczy, dokonana na własny rachunek podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, lecz tylko taka, która była jedynym celem uprzedniego ich nabycia (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 1997 r., SA/Rz 81/96, Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 1998/5 poz. 194). Stanowisko to uznaje się za aktualne również w obecnym stanie prawnym. W przypadku Wnioskodawcy nie jest spełniona co najmniej jedna z wymaganych przesłanek uznania wykonywanych czynności za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, a mianowicie nabycie gruntu w celu jego odsprzedaży (grunt został przez Wnioskodawcę nabyty w celu budowy własnego domu, ale realizacja tego planu szybko została zarzucona).

Wydaje się, że nie jest również spełniona przesłanka częstotliwości. Bardzo słusznie zauważył naczelnik jednego z pomorskich urzędów skarbowych (pismo opublikowane jest na stronach internetowych Izby Skarbowej w Gdańsku, Nr Pl/005-370/04/CIP/03), że () w świetle definicji działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, aby stać się podatnikiem niekoniecznie trzeba prowadzić zarejestrowaną działalność gospodarczą, ale z pewnością należy wykonywać taką działalność samodzielnie, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. W przypadku pytających, mimo podziału własnego majątku na 10 działek w celu sprzedaży, nie można mówić o częstotliwości, o której mowa w art. 15 ust. 2 w/w ustawy, ponieważ dokonali tego jedynie w celu ułatwienia sprzedaży, w warunkach wskazujących, że działania te nie są czynione z zamiarem nadania im stałego, zorganizowanego charakteru, tj. działalności gospodarczej (). W dalszej części pisma napisano, że () należy zauważyć, iż podział gruntu na 10 działek nie świadczy o częstotliwości działania choćby z tego względu, że pytający mogą sprzedać powyższe działki w ilości 10 sztuk jednemu nabywcy np. developerowi, dokonując tym samym jednorazowej sprzedaży.

Ewentualne rozróżnienie zasad opodatkowania z uwagi na to, czy będzie jeden czy wielu nabywców nie byłoby uzasadnione.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż sprzedaż działek w opisanym stanie prawnym i faktycznym nie podlega opodatkowaniu, a potwierdzenie tego stanowiska w zasadzie czyni zbytecznym udzielanie odpowiedzi na pozostałe pytania, które zostały sformułowane z przyczyn ostrożnościowych.

Ad.2)

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, z zastrzeżeniami w niej przewidzianymi, stawka podatku wynosi 22%. Ustawodawca zwalnia jednak od podatku (art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy) dostawę budynków, budowli lub ich części, jeżeli:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego;
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z kolei art. 29 ust. 5 ustawy stanowi, że w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Wnioskodawca przy nabyciu tej działki nie korzystał z prawa pomniejszenia podatku od towarów i usług należnego o podatek VAT naliczony, ani nie dokonywał żadnego ulepszenia znajdującej się na niej budowli i stąd, oraz z powołanych przepisów wywodzi twierdzenie odnoszące się do działki powstałej po podziale, na której znajduje się opisana budowla, iż dostawa tej działki będzie zwolniona z podatku.

Ad. 3)

Pomiędzy Wnioskodawcą a jego małżonkiem istnieje ustawowy ustrój majątkowy (art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), a udział w nieruchomości będącej przedmiotem postawionego pytania został nabyty w trakcie trwania małżeństwa.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie odnoszą się do kwestii dostaw realizowanych przez osoby będące współwłaścicielami łącznymi jak małżonkowie, czy wspólnicy spółki cywilnej - żeby wymienić te najczęściej występujące w obrocie. W odniesieniu do drugiej formy współwłasności kwestię uregulować pozwala art. 7 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym podatnikiem jest osoba fizyczna i osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu na zasadzie którego przyjmujemy, że w przypadku dostaw dokonywanych przez wspólników spółki cywilnej w ramach jej działalności podatnikiem podatku od towarów i usług jest ta spółka, choć nie ma ona zdolności prawnej. Interpretacja jest w tym zakresie o tyle łatwiejsza do dokonania, że wspólnicy spółki cywilnej najpierw dokonują nabycia w ramach tej spółki, i też dość oczywisty wydaje się zamiar częstotliwego świadczenia w odniesieniu do współwłasności małżonków. Rzecz przestaje być już tak oczywista, jeżeli odłożymy na bok sytuację, w której najpierw nabycie, a potem zbycie wchodzi w zakres działalności przedsiębiorstwa prowadzonego na imię jednego z małżonków (art. 55 Kodeksu cywilnego), również intuicyjnie przyjmiemy, iż cały obrót, mimo iż oboje małżonkowie za każdym razem są stroną umowy cywilnoprawnej przypada temu właśnie małżonkowi i to on jest podatnikiem z tego tytułu. Intuicja zwodzi, gdy opodatkowanie następuje w związku z czynnością, która nie dotyczy przedsiębiorstwa a jest dokonana w związku ze zbyciem lub tylko użyciem składnika wspólnego majątku małżonków, niezwiązanego z przedsiębiorstwem (o ile któreś z małżonków przedsiębiorstwo prowadzi).

Ustawodawca próbował kwestię w wąskim zakresie uregulować na gruncie opodatkowania najmu podatkami dochodowymi (art. 12 ust. 6a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osób fizycznych) pozwalając małżonkom na dokonanie wyboru pomiędzy opodatkowaniem przychodu przez jednego z nich lub przez oboje w równych częściach, odchodząc w ten sposób od ogólnej zasady (ale obowiązującej tylko w zakresie opodatkowania dochodów (przychodów)) stanowiącej, iż przychody z udziału w spółce w odniesieniu do każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. W razie braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe (art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 12 ust. 6a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osób fizycznych), ale stosowanie tych zasad nie jest zaimplementowane do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Z oczywistych względów Kodeks rodzinny nie reguluje poruszanej kwestii.

Zatem przepisy, czytane bardzo dosłownie prowadziłyby do wniosku, iż to oboje małżonkowie są podatnikami w przypadku, którego dotyczy pytanie, a ponieważ brak również przepisu, który pozwalałby uznać za podatników wspólnie - podobnie do wspólników spółki cywilnej - muszą oni być podatnikami oddzielnie, z kolei gdyby uznać ich za podatników w odniesieniu do całej dostawy, podatek byłby pobierany w podwójnej wysokości, a to nie mieściłoby się w granicach konstytucyjnie postrzeganej sprawiedliwości.

Wnioskodawca w tej sytuacji uważa, iż możliwe są dwa wyjścia, przy czym z rozsądku skłania się do drugiego z nich:

1. ustawodawca nie uregulował omawianej kwestii, wobec czego małżonkowie odpowiadają za wywiązanie się z obowiązku podatkowego solidarnie, a obrót - a zatem i obowiązek podatkowy - przypada jednemu z nich, przy czym mają pełną dowolność wskazania, który ma ten obrót zadeklarować, a prawo to pozwala na zadeklarowanie zarówno całego obrotu przez jednego z małżonków, jak i dowolnych części przez każde z nich pod warunkiem, iż części te po zsumowaniu stanowią całość;
2. ustawodawca nie uregulował omawianej kwestii wprost, ale na zasadzie analogii z przepisami innych ustaw tej samej dziedziny prawa, obrót dzieli się pomiędzy nich po połowie, a nie mogą dokonać wyboru analogicznego do omówionego w ramach zryczałtowanego podatku dochodowego w braku wyrażonej jednoznacznie woli ustawodawcy.

Na poparcie przyjmowanego przez siebie stanowiska Wnioskodawca wskazuje także, że w razie wyboru rozwiązania z pkt 1 z kolei organy podatkowe zyskiwałyby - w przypadku niezadeklarowania w całości lub części - niekontrolowaną dowolność w przypisaniu tego obrotu wybranej przez siebie na zasadzie dowolności osobie, co przeczyłoby konstytucyjnej zasadzie mówiącej, iż podatki mogą być nakładane wyłącznie w drodze ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają między innymi odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 cyt. ustawy. Jak stanowi art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r., zmienionym ustawą z dnia 29 października 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2010 nr 226, poz. 1476), są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

W art. 7 ust. 1 cyt. ustawy postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru, wynikającą z art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika, w rozumieniu w art. 15 ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy. Zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, stosownie do ust. 2 powołanego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dostawa gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy dokonywana jest przez podatnika podatku od towarów i usług lub przez osobę fizyczną nie będącą podatnikiem tego podatku, jeżeli sprzedaży można przypisać znamiona działalności gospodarczej prowadzonej z zamiarem wykonywania jej w sposób częstotliwy. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto dokonuje czynności handlu, produkcji, świadczenia usług także wtedy, gdy czynność taka dokonywana jest przez niego jednorazowo, lecz w taki sposób, że wyraźnie wynika z niej zamiar wykonywania czynności (handlu, produkcji, świadczenia usług) w sposób częstotliwy tj. obiektywny zamiar prowadzenia takiej działalności.

Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia częstotliwości, przez zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonego działania. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności lub zamiar powtarzalności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne, było dokonywanie jej wielokrotnie.

W związku z powyższym, aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych przepisów wynika również, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku prywatnego (nabytego na własne potrzeby), a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego art. 15 ust. 2 ustawy.

Ponadto wskazać należy, iż nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Sprzedaż majątku prywatnego oznacza, że majątek ten nabywany był na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, a zatem jego zbycie zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność gospodarczą ze skutkiem uznania tej osoby za podatnika.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca w dniu 8 października 2007r. nabył wraz z małżonką, w celu realizacji własnych celów mieszkaniowych, udział 1/2 we współwłasności nieruchomości. Udział tej samej wielkości równocześnie zakupiony został przez inne małżeństwo. Podatnicy planowali podział działki na dwie parcele i dojazd do jednej z nich, na których zamierzali zbudować domy mieszkalne - niezależnie od siebie i w różnych terminach po jednym dla każdej z rodzin. Zmiana sytuacji finansowej zmusiła Wnioskodawcę i jego małżonkę do sprzedaży części lub całości nieruchomości; podobnie jak drugą parę współwłaścicieli. W związku z powyższym właściciele dokonali jej podziału na mniejsze działki o pow. ok. 1500 m², każda z wydzieleniem dróg do niektórych z nich. Po podziale nieruchomości powstało 7 działek (z czego cztery, zgodnie z obecnym planem zagospodarowania, mają przeznaczenie budowlane). Wnioskodawca przewiduje sprzedaż w roku bieżącym jednej z nich, będącej działką budowlaną, a w przyszłym prawdopodobnie jeszcze jednej. Środki ze sprzedaży zostaną przeznaczone na finansowanie osobistych, bieżących potrzeb i spłatę zobowiązań.

Na przedmiotowej nieruchomości nie była prowadzona działalność gospodarcza ani działalność rolnicza; działka nie była innym osobom odpłatnie ani nieodpłatnie udostępniana. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż nieruchomość w części stanowi teren przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową, zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego - w pozostałej części jest to teren rolniczy, a zmiana przeznaczenia nastąpiła w 2008r.

Na jednej z działek znajduje się budowla - fundament z II poł. XX w. - PKOB 2420, wraz z którym działka ta została nabyta. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie tej budowli. Wnioskodawca wskazał, iż według niego, z uwagi na brak wiedzy co do obrotu nieruchomością przed datą nabycia przez Wnioskodawcę, należy przyjąć, iż pierwsze zasiedlenie fundamentu z II połowy XX wieku w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług miało miejsce nie później niż dnia 8 października 2007r.

Przy zakupie udziałów w gruncie Wnioskodawca nie korzystał z odliczenia VAT - podatek nie był przez zbywcę odprowadzany.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i prowadzi działalność polegająca na dostawie urządzeń przemysłu chłodniczego. Nie zajmuje się, nie zajmował i nie planuje zajmować się (w dającej się przewidzieć przyszłości) działalnością polegającą na dostawie nieruchomości. Żadna część opisanej nieruchomości nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej Wnioskodawcy lub jego małżonka. Nie była też środkiem trwałym zaewidencjonowanym w ramach takiej działalności. Koszty utrzymania nieruchomości nie były zarachowane jako koszty działalności gospodarczej, w tym opodatkowane podatkiem VAT. Posiadanie nieruchomości nie przysporzyło pożytków, które stanowiłyby przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub obrotów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca nie dokonywał w przeszłości dostaw nieruchomości, wyłączając dokonaną przed kilku laty w związku z koniecznością zmiany warunków mieszkalnych sprzedażą mieszkania.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi fakt czy koniecznym jest opodatkowanie dostawy którejkolwiek z działek powstałych z opisanego podziału lecz niezabudowanych budynkami lub budowlami, czy też dostawa ta będzie zwolniona z podatku od towarów i usług.

W oparciu o przedstawiony stan prawny, tj. przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży, ze swojego majątku prywatnego, udziałów w nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, iż sprzedaż udziałów w działkach, dokonywana z majątku osobistego, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż została wykonana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie było czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru.

W odniesieniu do okoliczności przedstawionych we wniosku stwierdzić bowiem należy, iż sprzedaż przez Wnioskodawcę majątku nabytego z zamiarem wykorzystania go do realizacji własnych celów mieszkaniowych, nie może być traktowana jako czynność wykonywana w ramach działalności gospodarczej. Zakup gruntu nie miał bowiem na celu lokaty kapitału, a jedynie zaspokojenie potrzeb życiowych Wnioskodawcy i jego małżonki. Wnioskodawca nabył nieruchomość jako majątek przeznaczony do wykorzystania na własne potrzeby mieszkaniowe, a nabycie gruntu w taki sposób nie może być utożsamiane z nabyciem z zamiarem wykonywania czynności w ramach działalności gospodarczej.

Z okoliczności sprawy wynika, iż dostawę udziałów w działkach uznać należy za transakcję okazjonalną, jednorazową czyli taką, która nie była czyniona z zamiarem nadania jej stałego charakteru. W chwili zakupu udziałów w działkach zamiarem Wnioskodawcy nie była ich późniejsza sprzedaż. Tym samym w przedstawionych okolicznościach, nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 cyt. ustawy w odniesieniu do dostawy ww. udziałów w działkach, gdyż nic nie wskazuje aby dokonując incydentalnej sprzedaży ww. udziałów działał w takim charakterze, zwłaszcza, że zakupione udziały w gruntach nie były w żaden sposób wykorzystywane w celach zarobkowych - jak wynika z treści wniosku, zarówno działka, której sprzedaż Wnioskodawca planuje w tym roku, jak i pozostałe działki, które mogą stać się przedmiotem dostawy, nie były wykorzystywane przez niego do celów działalności gospodarczej (stanowią jego majątek osobisty), nie były też innym osobom odpłatnie ani nieodpłatnie udostępniane. Środki ze sprzedaży zostaną przeznaczone na finansowanie osobistych, bieżących potrzeb i spłatę zobowiązań.

Wnioskodawca nie dokonał również żadnego uatrakcyjnienia posiadanych działek.

Z powyższego wynika, iż Wnioskodawca sprzedając udziały w działkach będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie będzie oznaczać wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Biorąc zatem pod uwagę treść złożonego wniosku oraz powołane wyżej przepisy uznać należy, że z uwagi na fakt, iż działki powstałe z podziału nieruchomości, niezabudowane budynkami lub budowlami, będące współwłasnością Wnioskodawcy, nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę w ramach działalności gospodarczej oraz mając na uwadze fakt, że zostały nabyte jako jedna nieruchomość w celu realizacji własnych celów mieszkaniowych, tj. do majątku prywatnego, a nie w celu dalszej odsprzedaży lub prowadzenia działalności gospodarczej, ich sprzedaż będzie dokonywana poza zakresem działalności gospodarczej, zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zauważyć należy, iż w związku z uznaniem stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe w odniesieniu do pytania 1, tj. uznanie przedmiotowej transakcji za niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, odpowiedź na pytania 2 oraz 3 stała się bezprzedmiotowa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie