Temat interpretacji

Brak opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2017 r. (data wpływu 6 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości niezabudowanej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

W roku 1999 zakupił Pan wraz z małżonką od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa działkę nr 85/2 na potrzeby działalności rolniczej. Gmina , poszukując terenów pod budownictwo mieszkaniowe, zasugerowała możliwość zmiany planu zagospodarowania przestrzennego części gruntów rolnych na grunty przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe. Na skutek uchwały Rady Gminy z 2003 r (znak sprawy:) dokonano zmiany planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej działki. Część tej działki została zmieniona na grunty przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe.

Jednocześnie nadmienił Pan, że od 1 czerwca 1991 r prowadził działalność gospodarczą, będąc podatnikiem podatku od towarów i usług, w zakresie usług hydraulicznych. Działalność ta w żaden sposób nie była powiązana z działalnością rolniczą. Od roku 2008 rozpoczął Pan wraz z małżonką sprzedaż niezabudowanych części działki 85/2. Z przedmiotowej działki wydzielono 29 działek, które zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego zostały przeznaczone jako tereny pod budownictwo mieszkaniowe. Reszta gruntu nadal służy wyłącznie do celów rolniczych. Wszystkie z wydzielonych działek zostały przeznaczone na sprzedaż. Część wydzielonych działek została sprzedana, reszta oczekuje na nabywców. W akcie notarialnym na sprzedaż wydzielonych działek sprzedawany grunt występuje jako grunt rolny. Sprzedający nie wnioskuje o zmianę przeznaczenia sprzedawanych działek. Wniosek o przekwalifikowanie gruntu ornego na działkę budowlaną zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego składa nabywca. Przez cały okres poprzedzający sprzedaż przedmiotowe grunty były wykorzystywane wyłącznie w celach rolniczych. W okresie poprzedzającym sprzedaż części działki nr 85/2 nie dokonywał Pan żadnych czynności związanych z nabyciem lub zbyciem innych nieruchomości oraz nie wykonywał żadnych działań o podobnym charakterze. Jedynymi czynnościami wykonanymi w związku ze zbyciem przedmiotowego gruntu był podział geodezyjny gruntu zmienionego przez plan zagospodarowania przestrzennego na tereny budowlane oraz ogłoszenie wydane w prasie lokalnej o sprzedaży działek. W przyszłości planuje Pan ewentualną sprzedaż części posiadanych gruntów rolnych. Warunkiem takowej sprzedaży będzie ewentualna zmiana planu zagospodarowania przestrzennego posiadanych gruntów rolnych.

Dodał Pan, że w odniesieniu do sprzedawanych działek nie podejmuje żadnych czynności typowych dla podmiotu prowadzącego działalność w zakresie handlu i przygotowaniem gruntu do sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu przedmiotowej transakcji jest Pan zobowiązany odprowadzać podatek od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu przedmiotowej sprzedaży będzie Pan korzystał z prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie stanowi wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z ust. 2 przywołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów należy zatem zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów stanowiących część ich majątku osobistego (takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług.

Konsekwentnie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast wyjaśnił Trybunał w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W tym miejscu zaznaczyć należy również, że pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego (tu: niezwiązanego z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, w ramach której działa on jako czynny podatnik VAT). Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w 1999 roku zakupił wraz małżonką działkę nr 85/2 na potrzeby działalności rolniczej. Ponadto od 1991 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług hydraulicznych i z tego tytułu jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Na skutek uchwały Rady Gminy z 2003 r dokonano zmiany planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej działki. Część tej działki została zmieniona na grunty przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe. Od roku 2008 rozpoczął Pan wraz z małżonką sprzedaż niezabudowanych części działki 85/2. Z przedmiotowej działki wydzielono 29 działek, które zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego zostały przeznaczone jako tereny pod budownictwo mieszkaniowe. Reszta gruntu nadal służy wyłącznie do celów rolniczych. Wszystkie z wydzielonych działek zostały przeznaczone na sprzedaż. Część wydzielonych działek została sprzedana, reszta oczekuje na nabywców. Zaznaczył Pan, że wniosek o przekwalifikowanie gruntu ornego na działkę budowlaną zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego składa nabywca. W związku ze zmianą planu zagospodarowania przestrzennego niniejszego gruntu na tereny budowlane dokonał Pan podziału geodezyjnego gruntu. Ponadto umieszczał w prasie lokalnej ogłoszenia o zamiarze sprzedaży działek. W przyszłości planuje ewentualną sprzedaż części posiadanych gruntów rolnych (warunkiem takiej sprzedaży będzie ewentualna zmiana planu zagospodarowania przestrzennego posiadanych gruntów rolnych).

Z całokształtu powyższych okoliczności sprawy w kontekście powołanego orzecznictwa TSUE oraz przytoczonych przepisów wynika, że przedmiotowa działka wykorzystywana była w prowadzonej działalności rolniczej, z tytułu której czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług była Pana żona. Zatem sprzedaż wydzielonych działek gruntu z działki nr 85/2 stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, lecz po stronie Pana żony.

W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Pana w odniesieniu do dokonywanych transakcji zbycia niezabudowanych działek gruntu, za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Administracji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Wnioskodawca, jako współwłaściciel nieruchomości, zaznacza się, że niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla małżonki Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej