opodatkowanie pozostawienia w związku z zawartą umową dzierżawy gruntu nr 1 nakładów poniesionych na inwestycje w obcym środku trwałym, obowiązek do... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 31.03.2016, sygn. IBPP1/4512-236/16/KJ, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

opodatkowanie pozostawienia w związku z zawartą umową dzierżawy gruntu nr 1 nakładów poniesionych na inwestycje w obcym środku trwałym, obowiązek dokonania korekty podatku od towarów i usług

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 14 grudnia 2015 r. (data wpływu 18 grudnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z 15 marca 2016 r. (data wpływu 18 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

opodatkowania pozostawienia w związku z zawartą umową dzierżawy gruntu nr 1 nakładów poniesionych na inwestycje w obcym środku trwałym jest prawidłowe,
obowiązku dokonania korekty podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pozostawienia w związku z zawartą umową dzierżawy gruntu nr 1 nakładów poniesionych na inwestycje w obcym środku trwałym oraz w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku od towarów i usług.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 15 marca 2016 r. (data wpływu 18 marca 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 4 marca 2016 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w piśmie z 15 marca 2016 r.):

2. Nakłady związane z posadowieniem na cudzym gruncie budynku, pozostawione właścicielowi gruntu bez wynagrodzenia.

Począwszy od dnia 1 grudnia 2001 r., pomiędzy podmiotem, którego Wnioskodawca jest następcą prawnym (sukcesja uniwersalna), występującym jako dzierżawca, a Państwowym Przedsiębiorstwem Użyteczności Publicznej X (wydzierżawiającym) obowiązywała umowa dzierżawy gruntu (dalej Umowa dzierżawy gruntu nr 1), położonego w miejscowości B. Umowa została zawarta na czas określony do dnia 14 października 2014 r.

W dniu 30 listopada 2001 r. ww. podmiot, którego Wnioskodawca jest następcą, nabył od spółki kapitałowej, posadowiony na przedmiotowym gruncie budynek za kwotę 470.000 zł netto (tj. 573.400 zł brutto). Z uwagi na to, że chodzi tutaj o budynek posadowiony na gruncie należącym do innego podmiotu (tj. na gruncie należącym do Państwowego Przedsiębiorstwa Użyteczności Publicznej X) należy uznać, że przedmiotem transakcji było specyficzne prawo o charakterze majątkowym, tj. prawo dotyczące poniesionych nakładów. Z punktu widzenia prawa cywilnego, nakłady poniesione w budynkach czy też budowlach, w tym również na ich wybudowanie na cudzym gruncie, stanowią część składową tego gruntu, a tym samym własność jego właściciela. W konsekwencji podmiot, który poniósł nakłady na cudzym gruncie, może przenieść na inny podmiot prawo do tych nakładów. I z taką sytuacją Wnioskodawca miał też do czynienia w analizowanym przypadku.

Zgodnie z § 9 Umowy dzierżawy gruntu nr 1 Z chwilą zakończenia niniejszej umowy, działka winna zostać zwrócona w stanie niepogorszonym wynikającym z protokołu przekazania, chyba że strony we wzajemnym uzgodnieniu ustalą co innego.

Z racji tego, że wydzierżawiający nie wyraził zgody na pokrycie nakładów związanych ze wzniesieniem na jego gruncie budynku, zaś przywrócenie stanu poprzedniego gruntu (tj. likwidacja budynku) wiązałoby się dla Wnioskodawcy z wysokimi kosztami, zdecydował on o pozostawieniu inwestycji wydzierżawiającemu bez żadnej rekompensaty z jego strony (nieodpłatnie). W opisanym przypadku Wnioskodawca nie przeprowadził fizycznej likwidacji pozostawionych środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania

(ostatecznie sformułowane w piśmie z 15 marca 2016 r.):

Czy w opisanym we wniosku stanie faktycznym pozostawienie w związku z zawartą Umową dzierżawy gruntu nr 1 nakładów poniesionych na inwestycje w obcym środku trwałym (do których to nakładów prawa nabył Wnioskodawca) stanowić będzie nieodpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu na mocy art. 8 ust. 2 pkt 2 UPTU?
Czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek dokonywania korekty podatku od towarów i usług naliczonego, odliczonego w momencie poniesienia wydatków na nabycie praw do nakładów w obcym środku trwałym, gdy pozostawienie nakładów bez wynagrodzenia nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia usług na gruncie UPTU albo w przypadku uznania pozostawienia nakładów bez wynagrodzenia za nieodpłatne świadczenia usług, na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w piśmie z 15 marca 2016 r.):

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt UPTU, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 UPTU za odpłatne świadczenie usług uznaje się również wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne pozostawienie nakładów poniesionych na budowę budynku/budowli na cudzym gruncie nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia usług, podlegającego opodatkowaniu na mocy art. 8 ust. 2 pkt 2 UPTU.

Przepis art. 8 ust. 2 UPTU winien być interpretowany zgodnie z celem Dyrektywy 2006/112/WE. Aby zatem można było mówić o nieodpłatnym świadczeniu usług musi istnieć transakcja, tj. zgodne oświadczenie woli stron, przedmiot świadczenia, jego wykonawca i adresat - beneficjent. Brak beneficjenta usługi wyklucza świadczenie usługi. Wnioskodawca nabył prawo do nakładów związanych z wybudowaniem na gruncie budynku wyłącznie dla celów swojej działalności i swoje potrzeby, a nie na potrzeby właściciela gruntu.

W przypadku nakładów poniesionych na inwestycje na obcym gruncie, pozostawiając nakłady bez wynagrodzenia, Wnioskodawca dążył do ograniczenia kosztów działalności (z uwagi na wysokie koszty rozbiórki budynku). Ponadto należy podkreślić, że Wnioskodawca nie ma podstaw do wystąpienia wobec właściciela gruntu z roszczeniem o zwrot nakładów. Na skutek wygaśnięcia Umowy dzierżawy gruntu nr 1 właściciel gruntu przejmie swoją własność razem z dokonanymi przez Wnioskodawcę nakładami bez obowiązku zapłaty wynagrodzenia.

W przypadku uznania przez Organ, że pozostawienie nakładów poniesionych na budowę budynku na cudzym gruncie, (które to nakłady Wnioskodawca nabył za odpłatnością od spółki kapitałowej), stanowi nieodpłatne świadczenie usług (tj. uznania stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym czynności takie nie stanowią w ogóle świadczenia usług na gruncie UPTU za nieprawidłowe), Wnioskodawca twierdzi, że nie będzie ono jednak podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, z uwagi na związek tych czynności z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Aby bowiem nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, a tym samym za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Istotne jest zatem zidentyfikowanie celu takiego świadczenia. W przedstawionym stanie faktycznym pozostawienie nakładów przez Wnioskodawcę bez wynagrodzenia wpisuje się w cel prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, zatem przesłanka uznania nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Jak wskazano we wcześniejszej części pisma, Wnioskodawca nabył prawa do nakładów poniesionych z tytułu budowy budynku na obcym gruncie na potrzeby swojej działalności. Pozostawienie nakładów bez wynagrodzenia uzasadnione jest względami ekonomicznymi (Wnioskodawca nie będzie ponosił kosztów związanych z przywróceniem stanu poprzedniego) oraz prawnymi (brak możliwości wystąpienia wobec właściciela gruntu z roszczeniem o zwrot kosztów nakładów).

Zdaniem Wnioskodawcy decyzja o rozwiązaniu umowy dzierżawy lub wygaśnięcie tej umowy i związane z tym pozostawienie nakładów bez wynagrodzenia pozostaje bez wpływu na kwalifikację prawnopodatkową wydatków poniesionych na nabycie nakładów w momencie ich poniesienia. Nie ma zatem obowiązku dokonywania korekty podatku od towarów i usług naliczonego, odliczonego w momencie poniesienia wydatków na nabycie praw do nakładów poniesionych na budowę budynku na cudzym gruncie, zarówno w przypadku, gdy pozostawienie nakładów bez wynagrodzenia nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia usług na gruncie UPTU, oraz w przypadku uznania pozostawienia nakładów bez wynagrodzenia za nieodpłatne świadczenia usług, na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt ścisłego powiązania z sobą zagadnień będących przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, tut. organ udzielił na nie odpowiedzi w jednej interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby niebędące dostawą towarów. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Spod pojęcia usługi jest natomiast wyłączone takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że począwszy od dnia 1 grudnia 2001 r., pomiędzy podmiotem, którego Wnioskodawca jest następcą prawnym (sukcesja uniwersalna), występującym jako dzierżawca, a Państwowym Przedsiębiorstwem Użyteczności Publicznej X (wydzierżawiającym) obowiązywała umowa dzierżawy gruntu. Umowa została zawarta na czas określony do dnia 14 października 2014 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy pozostawienie w związku z zawartą Umową dzierżawy gruntu nr 1 nakładów poniesionych w obcym środku trwałym (do których to nakładów prawa nabył Wnioskodawca) stanowić będzie nieodpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu na mocy art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Dzierżawca powinien wykonywać swoje prawo zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki i nie może zmieniać przeznaczenia przedmiotu dzierżawy bez zgody wydzierżawiającego (art. 696 K.c.).

Dzierżawca ma obowiązek dokonywania napraw niezbędnych do zachowania przedmiotu dzierżawy w stanie niepogorszonym (art. 697 K.c.).

Po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest, w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy (art. 705 K.c.).

Zgodnie natomiast z art. 676 Kodeksu cywilnego, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Z powyższych regulacji (w szczególności z art. 676 K.c.) wynika, że jeśli najemca (dotyczy również dzierżawcy) ulepszył rzecz najętą, wynajmujący (w przedmiotowej sprawie wydzierżawiający), w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Na podstawie art. 46 § 1 k.c., nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do treści art. 47 § 1 k.c. część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Z treści § 2 cyt. przepisu wynika natomiast, że częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. W myśl art. 47 § 3 powołanej ustawy przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli oraz ulepszenie i modernizacja istniejących budynków lub budowli posadowionych na cudzym gruncie) poniesione na cudzym gruncie stanowią z definicji część składową gruntu, a tym samym własność jego właściciela. W konsekwencji podmiot, który wybudował taki obiekt posadowiony na cudzym gruncie, ponosząc nakłady na jego wybudowanie, nie może go sprzedać, ponieważ nie ma do niego tytułu prawnego. Niemniej jednak podmiot ten dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie zbycie nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę na gruncie wydzierżawiającego nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT), która mogłaby stanowić towar.

Niemniej jednak podmiot, który poniósł nakłady dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Wskazać zatem należy, że nakład jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Skoro w ustawie o VAT określono, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, to sprzedaż nakładów poniesionych na obcym gruncie jest świadczeniem na rzecz właściciela natomiast odpłatnością za ww. świadczenie winna być kwota, którą wydzierżawiający zapłaci dzierżawcy za poniesione nakłady.

Z tych też względów, przeniesienie za wynagrodzeniem nakładu budowlanego na wydzierżawiającego należy traktować jako odpłatne świadczenie usług.

W analizowanej sprawie zgodnie z § 9 Umowy dzierżawy gruntu nr 1 Z chwilą zakończenia niniejszej umowy, działka winna zostać zwrócona w stanie niepogorszonym wynikającym z protokołu przekazania, chyba że strony we wzajemnym uzgodnieniu ustalą co innego. Z racji tego, że wydzierżawiający nie wyraził zgody na pokrycie nakładów związanych ze wzniesieniem na jego gruncie budynku, zaś przywrócenie stanu poprzedniego gruntu (tj. likwidacja budynku) wiązałoby się dla Wnioskodawcy z wysokimi kosztami, zdecydował on o pozostawieniu inwestycji wydzierżawiającemu bez żadnej rekompensaty z jego strony (nieodpłatnie). W opisanym przypadku Wnioskodawca nie przeprowadził fizycznej likwidacji pozostawionych środków trwałych.

Z powyższego wynika zatem, że Wnioskodawca przekaże poniesione nakłady związane z nabyciem budynku znajdującego się na dzierżawionym gruncie nieodpłatnie.

Z cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT wynika, że opodatkowaniu podlega nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Dla ustalenia, czy nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, istotne jest zidentyfikowanie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona.

Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, a tym samym za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Zatem pozostawienie przez Wnioskodawcę nakładów poniesionych na inwestycję w obcym środku trwałym (nabyte od spółki kapitałowej nakłady na wybudowanie budynku) nie będzie stanowić przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, gdyż Wnioskodawca posiada jedynie prawo do tych nakładów. Zatem pozostawienie tych nakładów wydzierżawiającemu nie stanowi dostawy towarów.

Wnioskodawca (jako następca prawny) dokonał zakupu nakładów poniesionych na wybudowanie budynku od spółki kapitałowej na potrzeby swojej działalności gospodarczej. Ponadto przywrócenie stanu poprzedniego gruntu (tj. likwidacja budynku) wiązałoby się dla Wnioskodawcy z wysokimi kosztami.

Zatem w przedmiotowej sprawie pozostawienie (nieodpłatne) nakładów poniesionych na inwestycję w obcym środku trwałym (do których Wnioskodawca nabył prawa), związane jest z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, gdyż nie został spełniony warunek wskazany w tym przepisie.

Tym samym pozostawienie w związku z zawartą Umową dzierżawy gruntu nr 1 nakładów nabytych od spółki kapitałowej na wybudowanie budynku nie stanowi nieodpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii zawartej w pytaniu nr 2, tj. korekty podatku naliczonego należy zauważyć, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W świetle art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Jednocześnie realizacja tego prawa została obostrzona wieloma ograniczeniami ustawowymi wynikającymi z art. 88 i 90 ustawy o VAT oraz obowiązkami dokonywania korekt podatku naliczonego (art. 91).

Stosownie do art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl zaś ust. 2 art. 91 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Zgodnie natomiast z art. 163 ust. 2 ustawy o VAT, korekta kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 91, za rok 2004 dotyczy okresu od dnia 1 maja do końca roku podatkowego. Do obliczenia proporcji przyjmuje się obroty osiągnięte w tym okresie. Obliczoną za ten okres proporcję stosuje się przy wyliczeniu kwoty podatku naliczonego podlegającego odliczeniu zgodnie z art. 90 w trakcie 2005 r. W stosunku do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych przed 1 maja 2004 r. stosuje się przepisy art. 20 ust. 5 ustawy, o której mowa w art. 175.

Jak z cytowanego wyżej przepisu przejściowego wynika, Wnioskodawca nie jest obowiązany dokonać korekty podatku naliczonego związanego z nabyciem nakładów na wybudowanie budynku na cudzym gruncie, gdyż nabycia tego Wnioskodawca dokonał 30 listopada 2001 r., a zatem nie podlegają one korekcie, o której mowa w art. 91 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że pozostawienie nakładów bez wynagrodzenia pozostaje bez wpływu na kwalifikację prawnopodatkową wydatków poniesionych na nabycie nakładów w momencie ich poniesienia i nie ma obowiązku dokonania korekty podatku od towarów i usług naliczonego, odliczonego w momencie poniesienia wydatków na nabycie praw do nakładów poniesionych na budowę budynku na cudzym gruncie, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie