Temat interpretacji

Prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016, poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 lutego 2017 r. (data wpływu 21 lutego 2017 r.), uzupełnionym w dniu 26 kwietnia 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z projektem pn. xxx jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 26 kwietnia 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z projektem pn. xxx.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina zamierza realizować inwestycję pn. xxx. W ramach zadania przewiduje się rozbudowę i przebudowę budynku administracyjnego, przebudowę nawierzchni handlowych, budowę wiat handlowych, kanałów wewnętrznych i przykanalików kanalizacji deszczowej włączonych do istniejącego separatora, parkingów, ogrodzenia, oświetlenia terenu.

W ramach inwestycji powstaną: plac handlowy p2 z wiatami handlowymi o powierzchni ogólnej 2 330 m2 (dwie wiaty handlowe o powierzchni zadaszenia każda 371 m2), plac handlowy p3 do handlu małymi zwierzętami o powierzchni 1903 m2, plac p4 rezerwowy do handlu o powierzchni 2829 m2, parkingi na 38 stanowisk w tym 3 dla osób niepełnosprawnych, dojazdy, plac manewrowy przy budynku administracyjnym o powierzchni ogólnej 1472 m2, nawierzchnie trawiaste wzmocnione geokratą o powierzchni 3044 m2, teren zieleni towarzyszącej z nasadzeniami - 4647 m2. Zostanie rozbudowany i przebudowany budynek administracyjny z dostosowaniem do wymogów weterynaryjno-sanitarnych wyposażony w instalacje sanitarne i elektryczne; powierzchnia użytkowa 90,08 m2; powierzchnia zabudowy 151,30 m2, kubatura 650,60 m3. Inwestycja zostanie ogrodzona i oświetlona.

Po zrealizowaniu inwestycji nie będą zawierane umowy cywilnoprawne, o których mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W zakresie przebudowy targowiska Gmina nie będzie podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (art. 15 ust. 6), gdyż Gmina podlega odrębnym przepisom.

Faktury VAT wystawiane będą na Gminę i opłacane z rachunku bankowego Gminy. Gmina nie odliczy VAT naliczonego z faktur dotyczących ww. inwestycji.

W uzupełnieniu wniosku Gmina wskazała, że planowane jest również wybudowanie instalacji odnawialnego źródła energii. Gmina zawarła umowę z P. o przyłącze do sieci dystrybucyjnej sprzedaży energii mikroinstalacji fotowoltaicznej oraz o świadczenie usługi dystrybucji i sprzedaży energii elektrycznej na potrzeby własne jak i wprowadzenie energii do sieci P. W tym zakresie Gmina posiada prawo do odliczenia VAT i ten podatek odliczy.

Po zrealizowaniu inwestycji będzie pobierać opłatę targową, która pozostaje poza zakresem ustawy o VAT jako opłata lokalna. Gmina nie planuje oddawania w dzierżawę miejsc na targowisku, ani obiektu jako całości. Po realizacji inwestycji nie będzie pobierana opłata rezerwacyjna.

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku ostatecznie sformułowano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Gminy, że powyższe okoliczności nie pozwalają na odliczenie VAT w zakresie przebudowy targowiska miejskiego, Gmina ma jedynie prawo do odliczenia podatku w zakresie budowy mikroinstalacji fotowoltaicznej. Czy Gmina ma prawo uznać VAT z faktur dotyczących przebudowy targowiska za wydatek kwalifikowalny, a VAT od budowy mikroinstalacji fotowoltaicznej odliczyć?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy realizowanej inwestycji nie posiada prawa do odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług, gdyż powstałe składniki majątkowe tej inwestycji nie będą miały związku ze sprzedażą opodatkowaną nie będą wykorzystywane do wykonywania czynności w celu uzyskiwania przychodu. Gmina posiada prawo do odliczenia w zakresie budowy mikroinstalacji fotowoltaicznej i podatek w tym zakresie zostanie odliczony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na mocy art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn.zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy zwanej dalej ustawą podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Tylko w tym zakresie bowiem ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Gmina, w świetle art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446), wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Na podstawie art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, nie zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy targowisk i hal targowych (art. 7 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy o samorządzie gminnym).

Zagadnienia dotyczące opłaty targowej reguluje ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613, z pózn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b.

Art. 15 ust. 2b cyt. ustawy stanowi, że opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach.

W myśl art. 15 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.

Zatem opłata targowa jest szczególną formą daniny publicznej, pobieraną od podmiotów dokonujących sprzedaży na targowiskach lub innych wydzielonych miejscach. Wysokość opłaty ustala właściwa miejscowo rada gminy w trybie określonym ustawowo.

Gmina pobierając takie opłaty będzie działała jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy, w konsekwencji czego opłaty te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizowaną inwestycją.

Jak wynika z powołanych przepisów prawa, odliczenie podatku uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W omawianej sprawie, w odniesieniu do przebudowy targowiska miejskiego warunki uprawniające do odliczenia nie będą spełnione, gdyż, jak wskazał Wnioskodawca (Gmina), towary i usługi nabyte w ramach realizowanego projektu nie będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika bowiem, że przy realizacji zadania polegającego na: rozbudowie i przebudowie budynku administracyjnego, przebudowie nawierzchni handlowych, budowie wiat handlowych, kanałów wewnętrznych i przykanalików kanalizacji deszczowej włączonych do istniejącego separatora, parkingów, ogrodzenia, oświetlenia terenu Gmina nie będzie działała jako podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT. Planowana inwestycja nie będzie związana ze sprzedażą opodatkowaną. Gmina po realizacji ww. inwestycji będzie pobierać wyłącznie opłatę targową, która pozostaje poza zakresem ustawy o VAT jako opłata lokalna. Gmina ponadto nie planuje oddawania w dzierżawę miejsc na targowisku, ani obiektu jako całości. Nie będzie również pobierana jakakolwiek opłata rezerwacyjna. Zatem Wnioskodawca w świetle art. 86 ust. 1 ustawy nie ma w powyższym zakresie możliwości obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z realizacją ww. zadań. Brak jest również w tej części prawa do zwrotu różnicy podatku, w trybie art. 87 ustawy o VAT.

Natomiast w odniesieniu do budowy mikroinstalacji fotowoltaicznej wskazać należy, że efekty inwestycji będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Kwalifikacja tych wydatków zależy bowiem od tego, jakiej działalności prowadzonej przez Gminę służyć będzie ww. instalacja. Jak wynika z treści wniosku Gmina zawarła umowę o przyłącze do sieci dystrybucyjnej sprzedaży energii oraz o świadczenie usługi dystrybucji i sprzedaży energii elektrycznej na potrzeby własne jak i wprowadzenie energii do sieci, zatem będzie służyła ona działalności podlegającej opodatkowaniu VAT (tj. działalności gospodarczej).

Tym samym należy się zgodzić ze stanowiskiem Gminy, że w zakresie budowy mikroinstalacji fotowoltaicznej posiada prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa art. 86 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie zauważyć należy, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii możliwości zaliczania wartości podatku od towarów i usług do kosztów kwalifikowanych, gdyż kwestię tę rozstrzygają przepisy regulujące zasady korzystania ze środków bezzwrotnej pomocy zagranicznej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej