Temat interpretacji

Opodatkowanie świadczonych usług oraz prawo do odliczenia od wydatków poniesionych na budowę, modernizację, remonty i bieżące utrzymanie przystanków.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2014 r. (data wpływu 5 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczonych usług oraz prawa do odliczenia od wydatków poniesionych na budowę, modernizację, remonty i bieżące utrzymanie przystanków - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczonych usług oraz prawa do odliczenia od wydatków poniesionych na budowę, modernizację, remonty i bieżące utrzymanie przystanków.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Miasto jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym Miasto w ramach swych zadań własnych zaspokaja zbiorowe potrzeby wspólnoty samorządowej m.in. w zakresie lokalnego transportu zbiorowego. W związku z powyższym Miasto ponosi nakłady na budowę, modernizację, remonty i bieżące utrzymanie przystanków komunikacyjnych znajdujących się na terenie Miasta. W dniu 20 kwietnia 2011 r. Rada Miejska, jako organ stanowiący Miasta, podjęła uchwałę w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych na terenie Miasta oraz warunków i zasad korzystania z tych przystanków (dalej Uchwała). W Uchwale określono, że korzystanie przez operatora lub przewoźnika z przystanków komunikacyjnych jest możliwe po zawarciu z Miastem umowy cywilnoprawnej. W Uchwale wskazano także wysokość opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, które stanowią element zawieranych przez Miasto umów.

Po wejściu wżycie Uchwały, Miasto zawarło szereg umów na korzystanie z przystanków komunikacyjnych z przewoźnikami świadczącymi usługi transportowe na terenie Miasta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy pobierane przez Miasto opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...
2. Czy Miasto ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących wydatki na budowę, modernizację, remonty i bieżące utrzymanie przystanków komunikacyjnych, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT...

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, pobierane przez Miasto opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarowi usług podlegają odpłatne dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że świadczeniem usług jest co do zasady każde świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania, niebędące dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. Tym niemniej, aby dane świadczenie stanowiło świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć związek o charakterze przyczynowym pomiędzy usługą świadczoną przez dany podmiot, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym. Tym samym, w ramach stosunku prawnego pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą powinno wystąpić wynagrodzenie jako należność za wykonaną usługę lub powinno dojść do wymiany świadczeń wzajemnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast w myśl art. 15 ust 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Ze względu na fakt, że jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, należy uznać że spełniają zawartą w tym przepisie definicję podatnika VAT. W konsekwencji, w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet gdy dotyczą one ich zadań własnych, podmioty te powinny być uznawane za podatników VAT. Zatem w przypadku, gdy Miasto wykonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych powinno być traktowane jako podatnik VAT, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2011 r., Nr 5, poz. 13, z późn. zm - dalej ustawa o ptz), za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty.

Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Z kolei zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy o ptz, opłaty, o których mowa w ust. 4 stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców oraz na realizację zadań określonych w art. 18 ustawy o ptz (tj. budowę, przebudowę i remonty przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina, a także budowę, przebudowę i remonty wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom).

Uwzględniając opisany stan faktyczny oraz wskazane uregulowania prawne należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie występuje związek pomiędzy działaniami Miasta (udostępnianie przystanków komunikacyjnych) a świadczeniem wzajemnym ze strony operatorów lub przewoźników (wniesienie opłaty). Tym samym działania Miasta stanowią usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a otrzymywane od przewoźników i operatorów opłaty są konsekwencją świadczenia wykonanego przez Miasto. Ponadto, przepisy ustawy o ptz jednoznacznie przesądzają, że działania podejmowane w tym zakresie przez jednostkę samorządu terytorialnego mają charakter właściwy dla stosunków cywilnoprawnych. Wynika to przede wszystkim z faktu, że pobieranie opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest fakultatywne, a nie obligatoryjne. Ponadto, przepisy ustawy o ptz dają jednostce samorządu terytorialnego prawo do określenia maksymalnej wysokości wskazanej opłaty, przy założeniu, że przestrzegana będzie zasada niedyskryminacji przewoźników. Obie te przesłanki pozwalają Miastu w sposób swobodny ukształtować stosunki prawne z innymi podmiotami, co jest okolicznością właściwą dla cywilistycznej zasady swobody umów. W rezultacie uzasadnione jest stwierdzenie, że opłata za udostępnianie przystanków komunikacyjnych stanowi wynagrodzenie za usługę polegającą na udostępnieniu wskazanych przystanków, mieszczącą się w zakresie działań o charakterze cywilnoprawnym. Tym samym w przedmiotowej sprawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług, podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Miasto w ramach tej czynności działa jako podatnik VAT.

Należy ponadto zauważyć, że zarówno przepisy ustawy o VAT, jak i wydanych do niej rozporządzeń wykonawczych nie przewidują zwolnienia z opodatkowania dla usług, polegających na odpłatnym udostępnianiu przystanków komunikacyjnych. W konsekwencji, świadczenie tych usług stanowi wykonywanie czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko Miasta w tym zakresie zostało potwierdzone w szeregu interpretacji indywidualnych wydanych dla innych podatników. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 4 kwietnia 2014 r. (sygn. IPTPP4/443-35/14-2/ALN) stwierdzono, że opłata pobierana od operatorów i przewoźników za zatrzymanie na przystankach komunikacyjnych będzie stanowiła wynagrodzenie za usługę, polegającą na udostępnieniu tychże przystanków, przy czym działania podejmowane w tym względzie będą miały charakter działań z zakresu stosunków cywilnoprawnych. W przedmiotowej sprawie będziemy mieć więc do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez organy podatkowe także winnych interpretacjach indywidualnych m.in. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 marca 2014 r. sygn. IPPP3/443-188/14-2/MKw, Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 5 marca 2014 r. sygn. IPTPP2/443-974/13-4/JN, Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 14 stycznia 2014 r. sygn. IBPP1/443-930/13/AW. Reasumując, w ocenie Miasta pobierane przez Miasto opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących wydatki na budowę, modernizację, remonty i bieżące utrzymanie przystanków komunikacyjnych, zgodnie z art. 86 ust 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Z treści cytowanego przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tj. odliczenia dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarowi usług, a towary i usługi, przy których nabyciu podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem koniecznym do skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest zatem związek zakupów z czynnościami opodatkowanymi, tj. takimi, przy których generowany jest podatek należny. Wykluczona jest natomiast możliwość odliczenia kwoty podatku naliczonego od kwoty podatku należnego w przypadku towarów i usług, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania wyłącznie do czynności zwolnionych z opodatkowania podatkiem VAT lub do czynności niepodlegających temu podatkowi.

Uwzględniając stanowisko Miasta w zakresie pytania nr 1 należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie warunki uprawniające do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku należnego są spełnione. Jak wskazało bowiem Miasto, nabywane towary i usługi w związku z budową, modernizacją, remontami i bieżącym utrzymaniem przystanków komunikacyjnych służą wyłącznie umożliwieniu oddania przez Miasto wskazanych przystanków w odpłatne korzystanie na rzecz operatorów i przewoźników tj. wykonywaniu przez Miasto czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Ponadto, Miasto jako zarejestrowany, czynny podatnik VAT spełnia kryterium podmiotowe warunkujące możliwość odliczenia podatku naliczonego.

Wskazano, że stanowisko Miasta w tym zakresie zostało potwierdzone w interpretacjach indywidualnych wydanych dla innych podatników. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 24 stycznia 2014 r. - sygn. IPTPP2/443-895/13-4/KW stwierdzono, że (...) należy wskazać, że Wnioskodawca będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków dotyczących utrzymania oraz budowy i remontów przystanków komunikacyjnych, ponieważ ww. wydatki mają związek wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług. Przy czym prawo to przysługuje, pod warunkiem niewystąpienia przesłanek negatywnych wymienionych w art. 88 ustawy. Analogiczne stanowisko zostało potwierdzone także w innych interpretacjach indywidualnych, m.in. Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 13 lutego 2014 r. - sygn. IPTPP1/443-870/13-4/MG oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 14 stycznia 2014 r. - sygn. IBPP1/443-930/13/AW.

Reasumując, w ocenie Miasta ma ono prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur VAT, dokumentujących wydatki na budowę, modernizację, remonty i bieżące utrzymanie przystanków komunikacyjnych, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy