Temat interpretacji

Opodatkowanie usługi krótkoterminowego wynajmu wózka widłowego na terenie krajów Unii Europejskiej

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2012r. (data wpływu 30 maja 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 sierpnia 2012r. (data wpływu 10 sierpnia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi wynajmu wózka widłowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi wynajmu wózka widłowego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 sierpnia 2012r. (data wpływu 10 sierpnia 2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 3 sierpnia 2012r. nr IBPP4/443-230/12/LG, IBPP4/443-313/12/LG.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca wykonuje usługi polegające na montażu lub demontażu maszyn produkcyjnych na terenie krajów Unii Europejskiej. Przy świadczeniu usług Wnioskodawca musi korzystać z pomocy usług obcych polegających na transporcie części dźwigiem lub wózkiem widłowym. Są to dźwigi samojezdne, wózki widłowe do przenoszenia, przewożenia części maszyn. Za te usługi Wnioskodawca jest obciążany stosowną fakturą przez kontrahenta z danego kraju Unii Europejskiej. Za usługi dźwigiem np. w Rumunii Wnioskodawca otrzymuje fakturę z podatkiem od wartości dodanej a już na Węgrzech za te same usługi otrzymuje fakturę ze stawką 0% VAT. Ta sama usługa a w krajach Unii Europejskiej różnie opodatkowana.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, iż zarówno w przypadku dźwigu jak i wózka widłowego korzysta z nich w sposób ciągły, ale jedynie przez 2-3 dni, nigdy powyżej 30 dni.

Jedyna różnica jest taka, że wózek widłowy obsługuje pracownik Wnioskodawcy a dźwig samojezdny pracownik firmy, która jest właścicielem dźwigu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy usługa wózka widłowego winna być opodatkowana w miejscu faktycznego wykonywania usługi czy w kraju, w którym usługobiorca ma siedzibę...

Zdaniem Wnioskodawcy zarówno dźwig samojezdny, wózek widłowy są środkami transportu i usługa wykonana tym sprzętem jest wynajmem w związku z powyższym, zgodnie z art. 28j ustawy o podatku od towarów i usług miejscem świadczenia krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym te środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy.

W klasyfikacji środków trwałych w grupie 7, w podgrupie 74, w rodzaju 743 są wymienione samochody specjalne, lit. c pojazdy załadowczo-wyładowcze dźwigi samochodowe. W podgrupie 76, w rodzaju od 760 do 768 są wymienione wózki jezdniowe.

W interpretacji indywidualnej z dnia 2 listopada 2011r. sygnatura nr ITPP2/443-1075/11/AF Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy dźwig samojezdny uznał jako środek transportu.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy usługa krótkoterminowego wynajmu w/w pojazdów typu dźwig samojezdny, wózek widłowy winna być opodatkowana w miejscu, w którym środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej również dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca wykonuje usługi polegające na montażu lub demontażu maszyn produkcyjnych na terenie krajów Unii Europejskiej. Przy świadczeniu usług Wnioskodawca musi korzystać z pomocy usług obcych polegających na transporcie części dźwigiem lub wózkiem widłowym. Są to dźwigi samojezdne, wózki widłowe do przenoszenia, przewożenia części maszyn. Za te usługi Wnioskodawca jest obciążany stosowną fakturą przez kontrahenta z danego kraju Unii Europejskiej.

W celu określenia, czy przedmiotowa usługa wynajmu wózka widłowego winna być opodatkowana w miejscu faktycznego wykonywania usługi, czy też w kraju, w którym usługobiorca ma siedzibę, należy ustalić miejsce świadczenia tej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć bowiem będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 i 2 ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Przez podatnika rozumie się:

1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej (art. 28a pkt 1 ustawy).

Z przepisu art. 28b ustawy wynika zatem, iż w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika miejscem świadczenia jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, czyli opodatkowanie usługi zostaje przeniesione do państwa, gdzie następuje faktyczna konsumpcja usługi.

Wnioskodawca podaje w swoim uzasadnieniu, iż wózek widłowy jest środkiem transportu, a usługa wykonana tym sprzętem stanowi usługę krótkoterminowego wynajmu ww. pojazdu.

Wskazać należy, iż jak słusznie zauważył Wnioskodawca w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2010r. Nr 242, poz. 1622) w grupie 7 obejmującej Środki transportu, w podgrupie 76 Pozostały tabor bezszynowy, w rodzaju od 760 do 768 wymienione zostały wózki widłowe.

Należy w tym miejscu jednak zauważyć, iż ustawa nie precyzuje definicji środka transportu, za wyjątkiem pojęcia nowego środka transportu, którego definicja zawarta jest w art. 2 pkt 10 ustawy. Zgodnie jednak z art. 38 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, poz. 1), termin ten obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu. Przepis ten zawiera również, w ust. 2, niewyłączną, przykładową listę takich środków transportu.

Obejmuje ona w szczególności następujące pojazdy:

1. pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne;
2. przyczepy i naczepy;
3. wagony kolejowe;
4. statki;
5. statki powietrzne;
6. pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych;
7. ciągniki i inne pojazdy rolnicze;
8. pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych.

Analiza powyższych regulacji wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, którym jest przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zarówno powołane przepisy unijne, jak i przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, definiują środki transportu w oparciu o pojęcie pojazdu, przy czym nie zawierają definicji tego pojęcia. Przyjmując w tej sytuacji definicję zawartą w art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), należy zauważyć, że podstawą do uznania maszyny lub urządzenia za pojazd, jest fakt, czy jest przeznaczony do poruszania się po drodze. Natomiast pojazd specjalny to pojazd samochodowy lub przyczepa przeznaczona do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji (pkt 36 ww. artykułu).

Na mocy art. 28j ust. 1 ustawy, będącego zastrzeżeniem zarówno art. 28b ust. 1 jak i art. 28c ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym te środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy. Ustawodawca w przepisie art. 28j ust. 2 ustawy wprowadził z kolei pojęcie krótkoterminowego wynajmu środków transportu, przez które rozumie się ciągłe posiadanie środka transportu lub korzystanie z niego przez okres nieprzekraczający 30 dni, a w przypadku jednostek pływających przez okres nieprzekraczający 90 dni.

Z powyższych zapisów wynika, że o miejscu opodatkowania takich usług decyduje miejsce oddania środka transportu do dyspozycji nabywcy usługi. Potwierdza to również art. 40 Rozporządzenia 282/2011, który stanowi, że miejscem, w którym środek transportu jest faktycznie oddany do dyspozycji najemcy, o którym mowa w art. 56 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, jest miejsce, w którym najemca lub osoba trzecia działająca w jego imieniu przejmuje nad nim fizyczne posiadanie.

Biorąc pod uwagę powyższe fakty oraz treść powołanych przepisów stwierdzić należy, że opisany we wniosku pojazd, tj. wózek widłowy jest środkiem transportu, ponieważ jest pojazdem specjalistycznym, który służy do przemieszczania towarów. Przedmiotowa usługa wynajmu wózka widłowego, będzie zatem podlegała opodatkowaniu w miejscu faktycznego przekazania ww. środka transportu do dyspozycji usługobiorcy, tym samym nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce, tj. w kraju, w którym usługobiorca ma siedzibę.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż usługa krótkoterminowego wynajmu w/w pojazdu typu wózek widłowy winna być opodatkowana w miejscu, w którym środek transportu jest faktycznie oddawany do dyspozycji usługobiorcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto, odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że została wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego interpretację.

Jednocześnie informuje się, iż kwestia opodatkowania usługi wynajmu dźwigu samojezdnego, będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 941 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach