Temat interpretacji

Opodatkowanie sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu (terenu budowlanego).

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku złożonym dnia 5 czerwca 2013 r. (data wpływu 7 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu (terenu budowlanego) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu (terenu budowlanego).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest spółką akcyjną z siedzibą w Polsce prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie produkcji masy włóknistej, papierów, tektury, opakowań z papieru i tektury. Spółka posiada grunty stanowiące jej własność oraz grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Spółka SA będąca podatnikiem podatku od towarów i usług, podmiotowi prawa handlowego, również podatnikowi podatku od towarów i usług, zbyła w maju 2013 roku prawo wieczystego użytkowania niezabudowanej nieruchomości gruntowej będącej własnością Skarbu Państwa, stanowiącej odrębną wydzieloną działkę oznaczoną w ewidencji gruntów miasta , Gmina . Działka ta wcześniej była zabudowana, jednak budynki i budowle zostały wyburzone, fakt zmiany statusu nieruchomości z zabudowanej na niezabudowaną został zgłoszony właściwym organom, w wyniku czego w dacie sprzedaży, nieruchomość była traktowana jak niezabudowana. Grunt będący przedmiotem transakcji jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego terenu miasta , zatwierdzonym uchwałą z dnia 8 marca 2012 roku Rady Miasta (dziennik Urzędowy Województwa z dnia 16 kwietnia 2012 roku, poz. 3344 ), plan jest nadal aktualny, grunt znajduje się na terenie oznaczonym na rysunku planu symbolem tj. na terenach usług administracji i handlu z dopuszczeniem innych nieuciążliwych usług bez określania ich profilu.

Spółka uznała, iż na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o PTU, w związku z definicją terenów budowlanych określoną przez ustawodawcę w art. 2 pkt 33 ustawy o PTU, sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu niezabudowanego, spełniającego definicję terenu budowlanego, podlega opodatkowaniu stawką VAT 23%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu: terenu budowlanego podlega opodatkowaniu stawką podstawową w podatku od towarów i usług tj. stawką 23%...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu (wcześniej zabudowanego), gdy w dacie sprzedaży istniejące budynki i budowle zostały wyburzone i wobec tego nieruchomość uzyskała status niezabudowanej (zostało to zgłoszone do właściwych organów przez Spółkę), a grunt spełnia warunki uznania za teren budowlany na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 w związku z definicją terenów budowlanych określoną przez ustawodawcę w art. 2 pkt 33 ustawy o PTU, podlega opodatkowaniu stawką VAT 23%.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. A contrario dostawa terenów budowlanych, niezabudowanych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o PTU zbycie praw wieczystego użytkowania gruntu traktuje się jak dostawę towarów.

Grunt będący przedmiotem transakcji jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego terenu miasta , zatwierdzonym uchwałą z dnia 8 marca 2012 roku Rady Miasta (dziennik Urzędowy Województwa z dnia 16 kwietnia 2012 roku, poz. 3344), plan jest nadal aktualny, grunt znajduje się na terenie oznaczonym na rysunku planu symbolem tj. na terenach usług administracji i handlu z dopuszczeniem innych nieuciążliwych usług bez określania ich profilu.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy o PTU przez teren budowlany rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Grunt będący przedmiotem transakcji jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego terenu miasta , opisany jako grunt na terenie usług administracji i handlu z dopuszczeniem innych nieuciążliwych usług bez określania ich profilu, co oznacza, że jest to grunt przeznaczony pod zabudowę czyli spełniający definicję terenu budowlanego.

Sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu - terenu budowlanego podlega opodatkowaniu stawką podstawową PTU, czyli 23%.

Spółka prosi o potwierdzenie, iż przedstawione przez nią stanowisko jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste (pkt 6) oraz zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Jak wynika z powyższego, zarówno oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste, jak również sprzedaż prawa użytkowania wieczystego stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, zgodnie z którym przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak zaś stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy, a te z kolei dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome.

Na podstawie art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do art. 233 Kodeksu cywilnego, w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Do przeniesienia użytkowania wieczystego stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości (art. 237 ww. ustawy).

Powyższe przepisy wskazują, iż rozporządzając swoim prawem, użytkownik wieczysty może przenieść użytkowanie wieczyste na inną osobę. Do przeniesienia użytkowania wieczystego stosowane są przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości. Przy czym przez przeniesienie prawa użytkowania wieczystego należy rozumieć przejście tego prawa na podstawie umowy (m.in. zamiany, sprzedaży, darowizny).

W świetle powyższego grunt spełnia definicję towaru określoną art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stanowi również zbycie prawa wieczystego użytkowania niezabudowanej nieruchomości gruntowej, co znajduje potwierdzenie w treści powołanego wyżej art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy.

Z opisanej w złożonym wniosku sytuacji wynika, iż Wnioskodawca posiada grunty stanowiące jej własność oraz grunty będące w użytkowaniu wieczystym. W maju 2013 r. Spółka zbyła prawo wieczystego użytkowania niezabudowanej nieruchomości gruntowej będącej własnością Skarbu Państwa, stanowiącej odrębną wydzieloną działkę oznaczoną w ewidencji gruntów miasta . Działka ta wcześniej była zabudowana, jednak budynki i budowle zostały wyburzone, zaś fakt zmiany statusu nieruchomości z zabudowanej na niezabudowaną został zgłoszony właściwym organom, w wyniku czego w dacie sprzedaży nieruchomość była traktowana jak niezabudowana. Grunt będący przedmiotem transakcji jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego terenu miasta , zatwierdzonym uchwałą z dnia 8 marca 2012 roku Rady Miasta. Plan jest nadal aktualny, a grunt znajduje się na terenie oznaczonym na rysunku planu symbolem tj. na terenach usług administracji i handlu z dopuszczeniem innych nieuciążliwych usług bez określania ich profilu.

Na tle powyższego, Wnioskodawca powziął wątpliwości w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług dokonanego zbycia prawa wieczystego użytkowania niezabudowanej nieruchomości gruntowej.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy przede wszystkim, iż zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23% (art. 146a pkt 1 ustawy).

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów i świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy o VAT.

I tak, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe oznacza, iż zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, itp.

Definicja terenów budowlanych zawarta została natomiast w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powołany przepis, zawierający definicję terenu budowlanego, wszedł w życie z dniem 1 kwietnia 2013 r. i odnosi się do zapisów prawa administracyjnego, które do dnia 31 marca 2013 r., wyznaczały zakres interpretacji pojęcia terenów niezabudowanych przeznaczonych pod zabudowę oraz budowlanych. Wskazać jednocześnie należy, iż kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347/1, ze zm.), zgodnie z którym, państwa członkowskie zwalniają dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b.

W tym miejscu warto wyjaśnić, iż stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 - Gemeente Emmen przeciwko Belastingdienst Grote Ondernemingen - teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę. Tym samym, również w świetle orzeczeń TSUE, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego. Z powyższego wynika, że nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Zwrócić należy w tym miejscu uwagę na ustawę z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.), która zgodnie z art. 1 ust. 1 określa:

1. zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej,
2. zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy

- przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Natomiast art. 4 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany.

Analizując przepisy obowiązujące od dnia 1 kwietnia 2013 r. w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy przedmiotowego gruntu niezabudowanego, należy stwierdzić, iż skoro w przedstawionej sytuacji, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, obszar, na którym położona jest ww. nieruchomość stanowi teren usług administracji i handlu z dopuszczeniem innych nieuciążliwych usług bez określania ich profilu, nieruchomość ta spełnia definicję terenu budowlanego określonego w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, a tym samym przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy nie znajdzie zastosowania.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis sprawy stwierdzić należy, iż transakcja zbycia prawa wieczystego użytkowania niezabudowanej nieruchomości gruntowej, a więc nieruchomości niezabudowanej stanowiącej teren budowlany, podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, i nie korzystała ze zwolnienia od tego podatku. Tym samym do powyższej transakcji należało zastosować podstawową stawkę podatku VAT określoną w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, tj. 23%.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 168 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie