Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Strony prawidłowo ustaliły w umowie, że Wnioskodawca powinien udokumentować fakturą VAT wystawioną na Producenta, otrzymane od niego wpływy z eksploatacji filmu.
2. Wnioskodawca nie może rozliczyć otrzymanej należności na podstawie noty księgowej. Musi wystawić fakturę VAT
3. Obowiązek podatkowy powstaje u Wnioskodawcy w dniu otrzymania części lub całości zapłaty, nie później jednak, niż w terminie 21 dni od daty wysłania faktury dla Producenta.

Uzasadnienie

Ad 1

W związku z postawionymi pytaniem do rozstrzygnięcia pozostają następujące kwestie:

1. kto jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 Ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa VAT) w przypadku umowy koprodukcji,
2. czy w związku z eksploatacją filmu na warunkach opisanych w umowie dochodzi u Wnioskodawcy do odpłatnego świadczenia usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT.

Odpowiadając na nie należy zauważyć, że koprodukcja jest umową gospodarczą, zawartą przez co najmniej dwa podmioty, której celem jest realizacja wspólnego przedsięwzięcia, polegającego na produkcji filmu, z myślą o osiągnięciu przez każdego koproducenta przyszłych korzyści ekonomicznych. W efekcie zawartej umowy nie dochodzi do powstania nowego podmiotu gospodarczego, a jedynie do wyprodukowania wspólnego aktywa w postaci filmu, stanowiącego współwłasność tychże podmiotów. Do czasu zakończenia realizacji przedsięwzięcia wszystkie strony umowy ponoszą samodzielnie przypadające na nie koszty oraz związane z umową ryzyko gospodarcze.Wpływ spodziewanych korzyści ekonomicznych z wykorzystania wspólnego aktywa, następuje od podmiotów zewnętrznych, niebędących stronami umowy koprodukcji.

Ustawa VAT nie przewiduje zatem, aby podatnikiem mogła być grupa przedsiębiorców, będących współwłaścicielami określonego dobra lub majątku, w tym także posiadających wspólne prawa autorskie majątkowe do tworzonego w koprodukcji filmu.

Stanowisko w kwestii odrębności podatkowej uczestników umów o wspólnym przedsięwzięciu było wielokrotnie podkreślane przez organa skarbowe, między innym w interpretacji indywidualnej IPPP1-443-296/10-6/MP z 4 czerwca 2010r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, czy IPPP1-443-1316/09-5/AW z dnia 24 lutego 2010 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Tak więc, pomimo stworzenia wspólnego aktywa w ramach zawartej umowy koprodukcji, koprodukcja nie staje się podatnikiem podatku od towarów i usług. Podatnikiem jest każdy uczestnik tej umowy i każdy uczestnik zachowuje swoją odrębność podatkową.

Jeśli chodzi o ustalenie drugiej, określonej we wstępie kwestii, to należy wskazać, że na podstawie art. 8 ust.1 ustawy VAT świadczeniem usług jest przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, a więc także do utworów audiowizualnych, w tym filmów, które na mocy art. 1 Ustawy o prawie autorskim są przedmiotem prawa autorskiego. Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy VAT, przeniesienie praw do korzystania z wartości materialnych i prawnych jest świadczeniem usług w rozumieniu Ustawy VAT bez względu na formę, w jakiej dokonana jest ta czynność prawna. W omawianym przypadku obrót prawami autorskimi odbywa się w formie umowy licencyjnej, upoważniającej Licencjobiorcę do korzystania z filmu (utworu audiowizualnego) na określonych w umowie polach eksploatacji. Przy czym umowa licencyjna dotyczy całości praw autorskich, stanowiących współwłasność Producenta i Wnioskodawcy, odpowiednio w częściach 96,96% i 3,04%.

Biorąc pod uwagę fakt, że film i związane z nim autorskie prawa majątkowe stanowią współwłasność dwóch podmiotów : Producenta i Wnioskodawcy, a sprzedaży całości praw do eksploatacji filmu dokonuje wyłącznie Producent, to występuje on w tych umowach w podwójnym charakterze:

1. jako uprawniony do rozporządzania (quasi-właściciel) w stosunku do przysługującej mu części praw,
2. jako umocowany do rozporządzania (quasi-pośrednik) w stosunku do tej części praw, które przysługują Wnioskodawcy.

Oznacza to, że w zakresie tej części praw, które przysługują Wnioskodawcy, przy sprzedaży licencji Producent działa w imieniu własnym, ale na rzecz (na rachunek) Wnioskodawcy.W konsekwencji, pomimo, że w stosunku do nabywcy licencji, w charakterze sprzedającego występuje wyłącznie Producent, to Wnioskodawca dokonuje także czynności opodatkowanej w rozumieniu art. 5 ustawy VAT, przenosząc na licencjobiorcę za pośrednictwem Producenta przysługujący mu udział w autorskich prawach majątkowych do filmu.

Przeniesienie udziału w autorskich prawach majątkowych związane jest z otrzymaniem przez Wnioskodawcę wynagrodzenia, w wysokości określonej w umowie. Wynagrodzenie to stanowi suma oznaczonych procentowo udziałów Wnioskodawcy we wpływach netto, z poszczególnych pól eksploatacji na terenie kraju i za granicą, o których mowa w pkt G.2 niniejszego wniosku. Nie ma tu znaczenia okoliczność, że przychód ten został uzyskany przez Wnioskodawcę nie bezpośrednio od nabywcy, a za pośrednictwem Producenta, gdyż jak stanowi art. 29 ust.1 ustawy VAT przedmiotem opodatkowania jest kwota należna, która obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Tak więc podstawą opodatkowania u Wnioskodawcy jest przysługująca mu od Producenta należność, określona zgodnie z warunkami umowy i opisana w pkt. G 2 niniejszego wniosku.

W konsekwencji - skoro bez względu na zawartą umowę koprodukcji,

• Wnioskodawca pozostaje odrębnym podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT oraz
• dokonał odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy VAT, to na mocy art. 106 ust. 1 Ustawy VAT jest zobowiązany do udokumentowania tej czynności fakturą.

Ad. 2

Na mocy art. 106 ust. 1 Wnioskodawca jest zobowiązany do udokumentowania sprzedaży fakturą VAT. Jest to imperatyw prawny, niezależny od woli Stron. Obowiązek wystawienia faktury VAT nie może zostać zastąpiony wystawieniem noty księgowej.

Ad. 3

Zgodnie z ogólną zasadą obowiązek podatkowy w podatku od wartości dodanej powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem szeregu przypadków, wymienionych w ustawie VAT. Usługi będące przedmiotem fakturowania pomiędzy Producentem i Wykonawcą zostały zdefiniowane w ustawie VAT w art . 28l pkt. 1 - sprzedaż praw lub udzielania licencji i sublicencji (...)

Jednocześnie art. 19 ust. 13 pkt 9 Ustawy VAT wskazuje szczególny moment powstania obowiązku podatkowego dla tych usług, świadczonych na terenie kraju. Obowiązek podatkowy powstaje w momencie otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze.Zgodnie z warunkami umowy, termin płatności wynosi 21 dni, licząc od dnia otrzymania faktury przez Producenta.

Wzorując się z ostrożności podatkowej na konstrukcji art. 57 § 3 kodeksu postępowania administracyjnego, Wnioskodawca ma prawo, dla celów podatkowych, przyjąć najkrótszy z możliwych terminów doręczenia faktury, uznając że termin doręczenia jest tożsamy z terminem wysłania faktury w formie elektronicznej lub nadania za pośrednictwem Poczty Polskiej albo innych publicznych operatorów.

W tej sytuacji obowiązek podatkowy powstaje w dniu otrzymania części lub całości zapłaty, nie później jednak, niż terminie 21 dni od wysłania faktury przez Wnioskodawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie udokumentowania wpływów z eksploatacji filmu uznaje się za prawidłowe, natomiast w zakresie powstania obowiązku podatkowego z tytułu realizacji umowy koprodukcji, która określa termin płatności uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

W myśl art. 15 ust.1 podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z wyżej wskazanymi regulacjami, przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Stwierdzić zatem należy, iż aby transakcja podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi spełniać warunki:

• zaistnienie samego świadczenia,
• świadczenie musi być dokonywane na czyjąś rzecz,
• świadczenie musi mieć charakter odpłatny.

Stosownie do treści art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. Nr 132, poz. 1111 ze zm.), koproducent filmu to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych.

Przepis art. 5 pkt 6 cyt. ustawy wskazuje natomiast, że producent filmu to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu.

Z kolei, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. z 2006 r. Dz. U. Nr 90, poz. 631 ze zm.), prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w rozdziale 6 zawiera przepisy szczególne dotyczące utworów audiowizualnych.

Z przepisu art. 69 tej ustawy wynika, że współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno-muzycznych oraz twórca scenariusza.

Na podstawie art. 70 ust. 1 cyt. ustawy, domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości. Na zamówienie producenta tworzone jest jedno dzieło współautorskie, czyli utwór audiowizualny.

Zatem, właściwe prawa autorskie do utworu audiowizualnego w postaci wyłącznego prawa do korzystania i rozporządzania nim nabywa obecnie w trybie domniemania producent. Prawa te producent nabywa w sposób pierwotny. Fakt przyznania autorskiego prawa majątkowego do utworu audiowizualnego nie narusza jednak autorskich praw osobistych współtwórców takowego utworu.

Z opisu sprawy wynika, że w 2009 roku Spółka zawarła z Producentem umowę koprodukcji filmu. Na mocy zawartej umowy, Wnioskodawca jako Koproducent wniósł, określony w umowie wkład rzeczowy, który stanowił 3,04% budżetu filmu. Powstały w koprodukcji film oraz wszystkie jego elementy stanowią wspólną własność Producenta i Wnioskodawcy, a autorskie prawa majątkowe, przysługują Stronom Umowy w częściach, odpowiadających ich wkładowi w produkcję filmu. Strony ustaliły, że prawo do eksploatacji filmu na poszczególnych polach eksploatacji na terytorium Polski i za granicą przysługuje Producentowi. Wpływy netto z eksploatacji filmu dzielone są między Stronami Umowy w sposób określony w umowie. Producent, jako podmiot uprawniony do eksploatacji filmu na wszystkich polach eksploatacji, samodzielnie zawiera i rozlicza umowy licencyjne na rozpowszechnianie filmu i wystawia Licencjobiorcom - według wiedzy Wnioskodawcy - faktury VAT obejmujące całą kwotę wpływów brutto oraz przyjmuje całość zapłaty od Licencjobiorców na własny rachunek bankowy.

Rozliczenie pomiędzy Producentem i Wnioskodawcą odbywa się w okresach 3 - miesięcznych, zgodnych z kwartałami kalendarzowymi, na podstawie raportów, sporządzanych w terminie do 14 dni od daty zakończenia kwartału. Raport zawiera dane o wysokości wpływów brutto otrzymanych od Licencjobiorców w rozliczanym okresie oraz wysokość należności przysługującej Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sytuacji wystąpiły wszystkie konieczne elementy świadczenia opodatkowanego podatkiem VAT określone w art. 8 ust. 1 ustawy. Świadczeniem w tym przypadku są czynności wykonywane przez Koproducenta, które mają charakter odpłatny, bowiem zgodnie z umową Producent przekazuje Koproducentowi nie tylko określony wkład finansowy, ale również prawa autorskie do korzystania i rozpowszechniania filmu. Przeniesienie określonych praw do filmu przez Producenta na rzecz Koproducenta (Wnioskodawcy) w zamian za wkład finansowy, jest odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym wkład finansowy Koproducenta i nabyte przez niego współudziały w prawach autorskich podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Organ podatkowy pragnie zauważyć, że ustawa o VAT określa w art. 106 obowiązek dokumentowania przez podatników wykonania czynności opodatkowanych poprzez wystawienie faktury VAT.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust.2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Faktura jest zatem dokumentem potwierdzającym zaistnienie określonej transakcji sprzedaży. Skoro zatem, jak wykazano powyżej, w przedmiotowej sytuacji wystąpiły wszystkie konieczne elementy świadczenia opodatkowanego podatkiem VAT określone w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, to Wnioskodawca powinien udokumentować wyświadczoną usługę fakturą VAT, w myśl powołanego wyżej art. 106 ust. 1 ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie Pyt. 1 i 2 należy uznać za prawidłowe.

Co do zasady, zgodnie z art. 19 ust. 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl ust. 4 powyższego artykułu, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Stosownie do zapisu art. 19 ust. 13 pkt 9 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług, o których mowa w art. 28l pkt 1.

W art. 28l pkt 1 ustawy, do którego odwołuje się zapis art. 19 ust. 13 pkt 9 mowa jest między innymi o usługach sprzedaży praw lub udzielania licencji i sublicencji, przeniesienia lub cesji praw autorskich.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. la, 2,4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust 16.

Przepis § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) stanowi, że w przypadkach określonych w art. 19 ust. 10, ust. 13 pkt i 1- 4 i 7 - 11, ust. 16a i 16b oraz ust. 19a ustawy, fakturę wystawia się nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego. Faktury te nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego ( 11 ust. 2 rozporządzenia).

W przedmiotowym wniosku Wnioskodawca wskazuje, iż w umowie zapisano, że termin płatności wynosi 21 dni, licząc od dnia otrzymania faktury przez Producenta. Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że z ostrożności podatkowej na podstawie art. 57 § 3 kodeksu postępowania administracyjnego, Wnioskodawca ma prawo, dla celów podatkowych, przyjąć najkrótszy z możliwych terminów doręczenia faktury, uznając że termin doręczenia jest tożsamy z terminem wysłania faktury w formie elektronicznej lub nadania za pośrednictwem Poczty Polskiej albo innych publicznych operatorów. W tej sytuacji obowiązek podatkowy powstaje w dniu otrzymania części lub całości zapłaty, nie później jednak, niż w terminie 21 dni od wysłania faktury przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z cytowanym art. 19 ust. 13 pkt 9 ustawy, w stosunku do usług wymienionych w art. 28l ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze. Zatem obowiązek podatkowy powstanie w momencie otrzymania całości lub części zapłaty, pod warunkiem, iż moment ten nie jest późniejszy niż termin płatności wynikający z faktury bądź umowy. W przypadku zapłaty po terminie płatności podanym na fakturze lub w umowie, moment powstania obowiązku podatkowego wyznacza termin płatności podany na fakturze lub w umowie.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku okoliczności oraz wskazane przepisy prawa należy stwierdzić, że w przypadku świadczenia przedmiotowych usług, o których mowa w art. 28l ustawy, gdy w umowie lub fakturze określony został termin płatności obowiązek podatkowy powstaje w momencie otrzymania całości, bądź części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze.

W związku z powyższym, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, iż obowiązek podatkowy w odniesieniu do usług świadczonych na podstawie umowy, która wyraźnie określa termin płatności, powstaje nie później jednak, niż w terminie 21 dni od wysłania faktury przez Wnioskodawcę. Skoro w umowie z Producentem ustalono, że płatności będą dokonywane w terminie 21 dni, licząc od dnia otrzymania faktury przez Producenta, to zadaniem Wnioskodawcy jest najpierw ustalenie daty otrzymania danej faktury przez Producenta, a następnie ustalenie daty powstania obowiązku podatkowego w terminie 21 dni od tej daty, o ile wcześniej nie nastąpi zapłata. Należy podkreślić, że art. 57 § 3 kodeksu postępowania administracyjnego, na który powołuje się Wnioskodawca, nie może mieć w tej sprawie zastosowania, gdyż obowiązek podatkowy został zdefiniowany i uregulowany przepisami ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisami aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie Pyt. 3 (we wniosku oznaczonego nr 4) należy uznać za nieprawidłowe.

Organ podatkowy informuje, że w zakresie pytania numer 3 przedstawionego w złożonym wniosku, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie