Temat interpretacji

wykazane w remanencie likwidacyjnym towary należy opodatkować, przyjmując za podstawę aktualną, a nie historyczną ich wartość czyli cenę nabycia bądź całkowity koszt wytworzenia określone na dzień sporządzenia spisu

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2009r. (data wpływu 27 lutego 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 maja 2009r. (data wpływu 12 maja 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyceny kas rejestrujących oraz odprowadzenia podatku VAT od ceny zakupu kas w związku z likwidacją działalności gospodarczej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2009r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyceny kas rejestrujących oraz odprowadzenia podatku VAT od ceny zakupu kas w związku z likwidacją działalności gospodarczej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 maja 2009r. (data wpływu 12 maja 2009r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 4 maja 2009r. znak IBPP1/443-195/09/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W remanencie likwidacyjnym Wnioskodawca wykazał 3 kasy fiskalne. Z informacji uzyskanej w Krajowej Informacji Podatkowej, Wnioskodawca zrozumiał, że kasy ma wycenić według swojego uznania lub po konsultacji z serwisem i od tej kwoty obliczyć należny podatek VAT. Urząd Skarbowy wymaga od Wnioskodawcy zwrotu całego podatku VAT (od ceny nabycia).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał ponadto, że od 1991r. prowadził działalność gospodarczą (handel). W związku z tym zainstalował 3 kasy fiskalne: w 2000r., w 2001r. i trzecią w 2004r. W styczniu 2009r. Wnioskodawca zlikwidował działalność. W remanencie likwidacyjnym wykazał wszystkie 3 kasy. Kasy są zużyte i nigdy ich nie sprzeda. Oprogramowanie ww. kas musi zgodnie z przepisami o podatku VAT przechowywać przez najbliższe 6 lat. W związku z tym, Wnioskodawca mógłby sprzedać tylko obudowę tych kas. Kasy przez najbliższe 6 lat w stanie nienaruszonym będą przechowywane razem z oprogramowaniem. Działalności gospodarczej Wnioskodawca już nigdy nie będzie prowadzić.

Ponieważ Wnioskodawca traktuje obudowę tych kas jako złom, wycenił je według własnego uznania i od tej wyceny odprowadził podatek VAT. Urząd Skarbowy uważa, że Wnioskodawca powinien odprowadzić podatek VAT od ceny nabycia.

Wnioskodawca, przez cały czas prowadzenia działalności gospodarczej, sam prowadził dokumentację i dlatego dużo czytał na ten temat. W internecie znalazł sprawę sporną dotyczącą ww. tematu. Sąd uchylił decyzję organów podatkowych wskazując, że kasa fiskalna pozbawiona oprogramowania staje się zwykłą obudową i nie spełnia warunków towaru w rozumieniu art. 14 ust. 1 o podatku VAT.

Jednocześnie Wnioskodawca oświadczył, że nie ma zatargu w ww. sprawie z Urzędem Skarbowym, a sprawa zostanie zamknięta po otrzymaniu przez niego interpretacji.

Daty zainstalowania kas - wyposażenie:

1. 28 czerwca 2000r.
2. 28 lutego 2001r.
3. 28 czerwca 2004r.

Data zamknięcia działalności: 1 stycznia 2009r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca powinien odprowadzić podatek VAT od ceny nabycia kas, które stanowiły wyposażenie... Czy wycena Wnioskodawcy może być podstawą opodatkowania... Czy indywidualna wycena kas dokonana przez Wnioskodawcę jest zgodna z obowiązującymi przepisami o podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, rozumie on przepisy o podatku VAT, wie i zna zasady dotyczące likwidacji firmy oraz remanentu likwidacyjnego, ale uważa, że nie powinny one dotyczyć kas fiskalnych. Kasy kupuje się z obowiązku i przydatne są tylko w czasie prowadzenia działalności. Nie da się ich sprzedać jako towaru pełnowartościowego. Ponieważ całą pamięć kasy Wnioskodawca musi przechowywać przez najbliższe 6 lat, pozostaje tylko obudowa czyli kawałek złomu. Czyli, że kasa fiskalna powinna być traktowana jak środek trwały, który uległ zniszczeniu w trakcie prowadzenia działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT. Zgodnie z regulacją art. 111 ust. 1 tej ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. W myśl art. 112 cytowanej ustawy, podatnicy są obowiązani przechowywać ewidencje prowadzone dla celów rozliczania podatku oraz wszystkie dokumenty związane z tym rozliczaniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Natomiast w myśl art. 111 ust. 9 minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:

1. szczegółowe kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące;
2. dane, które powinien zawierać wniosek producenta krajowego lub importera kas o wydanie potwierdzenia wymienionego w ust. 6b, jak również rodzaje dokumentów, w tym oświadczeń, oraz urządzeń, które mają być przedstawione wraz z wnioskiem;
3. warunki stosowania kas przez podatników;
4. warunki zorganizowania i prowadzenia serwisu kas, mające znaczenie dla ewidencjonowania;
5. okres, na który wydawane jest potwierdzenie, o którym mowa w ust. 6b;
6. terminy oraz zakres obowiązkowych przeglądów, o których mowa w ust. 6

uwzględniając potrzebę zabezpieczenia zaewidencjonowanych danych, konieczność zapewnienia konsumentowi prawa do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwość kontroli przez niego czynności dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawiania dowodu potwierdzającego jej wykonanie oraz optymalne dla danego typu obrotu rozwiązania techniczne dotyczące konstrukcji kas. W związku z powyższym, warunki stosowania kas przez podatników określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338).

W tym miejscu należy wskazać, iż ustawodawca nie określił terminu przechowywania ani sposobu likwidacji zużytych kas, a ochroną objął tylko pamięć fiskalną kas rejestrujących. Mając na uwadze powyższe podkreślić należy, iż brak jest regulacji dotyczącej obowiązku przechowywania przez podatników wycofanych z użycia kas rejestrujących. W konsekwencji po ich wycofaniu z użytku i dokonaniu wszelkich formalności określonych przepisami prawa, rozporządzenie kasami pozostaje w gestii podatnika.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego. Zgodnie z art. 14 ust. 4, przepis ust. 1 () stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Stosownie do art. 14 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadkach, o których mowa w ust. 1 (), podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień () zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu zwany dalej spisem z natury. Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień () zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Na podstawie art. 14 ust. 6, obowiązek podatkowy w przypadku, o którym mowa w ust. 1, powstaje w dniu () zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z art. 14 ust. 7 ustawy o VAT, dostawa towarów dokonywana przez byłych wspólników spółek, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz przez osoby fizyczne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 3, której przedmiotem są towary objęte spisem z natury, podlega zwolnieniu od podatku przez okres 12 miesięcy od dnia, o którym mowa w ust. 6, pod warunkiem rozliczenia podatku od towarów objętych spisem z natury. Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 8 tej ustawy, podstawą opodatkowania jest wartość towarów podlegających spisowi z natury, ustalona zgodnie z art. 29 ust. 10.

Stosownie do przepisu art. 29 ust. 10 ustawy o VAT, w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w remanencie likwidacyjnym Wnioskodawca wykazał 3 kasy fiskalne. Kasy miały być wycenione według swojego uznania lub po konsultacji z serwisem i od tej kwoty miał być obliczony należny podatek VAT. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą (handel) od 1991r. W związku z tym zainstalował 3 kasy fiskalne: w 2000r., w 2001r. i trzecią w 2004r. W styczniu 2009r. Wnioskodawca zlikwidował działalność. W remanencie likwidacyjnym wykazał wszystkie 3 kasy. Kasy są zużyte i nigdy ich nie sprzeda. Oprogramowanie ww. kas musi zgodnie z przepisami o podatku VAT przechowywać przez najbliższe 6 lat. W związku z tym, Wnioskodawca mógłby sprzedać tylko obudowę tych kas. Kasy przez najbliższe 6 lat w stanie nienaruszonym będą przechowywane razem z oprogramowaniem. Działalności gospodarczej Wnioskodawca już nigdy nie będzie prowadzić. Ponieważ Wnioskodawca traktuje obudowę tych kas jako złom, wycenił je według własnego uznania i od tej wyceny odprowadził podatek VAT.

Odnosząc się do tych ustaleń i wniosków wskazać należy, iż w myśl powołanego wyżej art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlegają towary własnej produkcji oraz towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów. Uzasadnieniem tej regulacji ustawowej jest cel jakiemu służyć ma podatek VAT opodatkowanie konsumpcji. Jeżeli podatnik odliczył podatek od nabycia towarów, które następnie zostały przeznaczone w istocie na konsumpcję, to obciąża go podatek należny. Sformułowanie towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów oznacza, że w przepisie tym mowa jest o towarach, które mogły być odprzedane w takim charakterze, w jakim zostały nabyte. W stanie faktycznym sprawy uwaga ta odnosi się to do kasy fiskalnej. Kasa fiskalna jest szczególnym urządzeniem, którego podstawowym zadaniem jest kontrola fiskalna prowadzonej działalności gospodarczej. Z uwagi na brak możliwości dokonania w niej zmiany nr NIP, może być wykorzystywana do rejestrowania czynności przez jeden i tylko ten sam podmiot. Po zlikwidowaniu działalności kasa nie może być więc odprzedana w celu użytkowania jej przez inny podmiot. Wynika z tego, iż kasa fiskalna nie nosi cech towaru, który mógł być odprzedany w takim charakterze w jakim został nabyty. Zatem kasy fiskalne nie mogą być odprzedane jako kasy fiskalne lecz wyłącznie (ewentualnie) jako zbiór (agregat) części i materiałów.

Biorąc więc pod uwagę przywołane uregulowania ustawy o VAT, wskazać należy, iż w przypadku ujęcia towarów w spisie z natury, podstawą opodatkowania jest cena nabycia bądź koszt ich wytworzenia, określone w momencie ich dostawy, tj. w momencie ujęcia powyższych towarów w remanencie likwidacyjnym, sporządzanym zgodnie z art. 14 ust. 5 ustawy o VAT na dzień zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Oznacza to, że podstawą opodatkowania, a więc wartością w jakiej należy wykazać wartość towaru w spisie z natury, jest cena nabycia (koszt wytworzenia), skorygowana na dzień, w którym należy sporządzić spis z natury (tj. dzień zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu), czyli cena jaką zapłaciłby Wnioskodawca za przedmiotowe towary w dniu dostawy.

Zatem jeśli przy nabyciu kas rejestrujących Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, to wykazane w remanencie likwidacyjnym towary (w przedmiotowej sprawie kasy rejestrujące) należy opodatkować, przyjmując za podstawę aktualną, a nie historyczną ich wartość czyli cenę nabycia bądź całkowity koszt wytworzenia określone na dzień sporządzenia spisu.

Tym samym postępowanie Wnioskodawcy polegające na wycenie kas rejestrujących wg własnego uznania tj. jako złom, i od tak ustalonej wartości obliczenie i wykazanie podatku VAT w remanencie likwidacyjnym, o ile oczywiście wartość ta zgodna jest z obowiązującymi w danym okresie na tego typu towar cenami rynkowymi, należało uznać za prawidłowe. Ponieważ jednak tut. organ wydając interpretację indywidualną nie dokonuje oceny postępowania Wnioskodawcy lecz zgodnie z przepisem art. 14c ust. 1 ustawy Ordynacja podatkowa ocenia stanowisko Wnioskodawcy, to stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, że kasę fiskalną powinno się traktować jak środek trwały, który uległ zniszczeniu w trakcie prowadzenia działalności, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 4 cytowanej w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa, wnioskujący o wydanie interpretacji indywidualnej składa oświadczenie pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej. W razie złożenia fałszywego oświadczenia wydana interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych.

Końcowo stwierdzić należy, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok sądowy nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa. Sąd wyrokiem lub postanowieniem rozstrzyga wyłącznie konkretną sprawę co do stwierdzenia naruszenia prawa i skutków prawnych tego naruszenia i jedynie w tej sprawie ma moc wiążącą. Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, o czym stanowi art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z ze zm.). Zatem wyrok nie posiada waloru wykładni powszechnej, co w praktyce oznacza, że nie stanowi on podstawy dla analogicznego rozstrzygnięcia przez inne organy podatkowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach